Romy is nu drie

Op 10 juni is Romy drie geworden. Ik kan dat amper geloven, want ze gedraagt zich nog steeds heel erg puppyachtig. De verjaardag viel dit jaar op de Pinkstermaandag, dus hadden we genoeg tijd om leuke dingen te doen. Het was prachtig weer, dus zou je denken dat je dan overal naartoe kunt. Maar zo werkt dat niet. Bij mooi weer is het tegenwoordig overal stervensdruk en dat vinden wij helemaal niet zo leuk. We willen immers kunnen rennen, zonder op mensen te moeten letten. Het vrouwtje had een leuk idee: we gingen naar de Batterij van Brakel, waar het altijd relatief rustig is. Was inderdaad een goed idee. We kwamen slechts een paar wandelaars tegen, voor de rest konden we naar hartenlust rennen. Was dus een fijne verjaardag.

Op Pinksterzondag waren we naar de wedstrijd in Uden. Ik ben eigenlijk tevreden over onze prestaties, alhoewel het vrouwtje niet zo te spreken is over het eerste vast parcours. Dat ging geweldig, zelfs de kattenloop deed ik helemaal perfect. Ik moest nog drie hordes nemen en daarna waren we klaar. Maar toen ik bij de eerste van de drie hordes aankwam, was daar ineens zo’n superlekker geurtje en dat vond ik de moeite waard om even te blijven staan en te snuffelen. Het vrouwtje had dat helemaal niet door, zij liep gewoon verder. Ineens viel haar op dat ik niet achter haar aankwam. Ze kwam naar me toe, maar ze wist niet wat er precies gebeurd was. Ook meneer de keurmeester kwam aan en zei dat ik mank liep. Vrouwtje heeft me daarom opgepakt en dat was het. Nadat we het parcours hadden verlaten, ging ze meteen kijken of ik iets mankeer, maar er bleek niets aan de hand te zijn. En het baasje vertelde later wat er werkelijk gebeurd is. Vrouwtje was er niet zo blij mee, denk ik. Sorry vrouwtje, heb het niet opzettelijk gedaan. Dat is de schuld van dat lekkere geurtje.

Het tweede vast parcours ging gelukkig beter. We zijn op de vijfde plaats geëindigd, van maar liefst 37 combinaties. Dat is niet slecht, toch? Ook de jumping ging prima, maar te langzaam, slechts een negentiende plaats. Bij Romy ging het allemaal niet zo best: drie diskwalificaties. Een week later zaten we op de sheltie wedstrijd in Hoenderloo. Over het algemeen is die wedstrijd altijd ergens in november. Dit jaar ging het echter allemaal anders, want de sheltie vereniging bestaat dit jaar precies tachtig jaar en dat moest groot worden gevierd. Het hele weekend had je verschillende activiteiten, zoals workshops hooperen en schapen drijven, je kon foto’s laten maken en je hondje showen. Helaas konden we zaterdags niet meedoen aan al die activiteiten. Het vrouwtje en ik moesten namelijk op de hondenschool het zesde en laatste onderdeel van de onderlinge competitie lopen.

Tot nu toe heb ik het nog nooit goed gedaan op de sheltie wedstrijd en ook dit jaar kwam daarin geen verandering. Geen idee wat dat is, maar ieder jaar gebeuren er rare dingen. Het vast parcours ging eigenlijk supergoed. Kort vóór het eind moest ik door een tunnel,  die onder de schutting lag. En wat doe ik? Ik loop de schutting op. Dus weer diskwalificatie. De jumping ging wel goed, maar ook weer te langzaam, slechts een zeventiende plaats. Het zag in eerste instantie ernaar uit dat ook Romy de familietraditie zou voortzetten. Bij het vast parcours maakte ze een flyer op de wip en rende meteen door naar de tunnel, die pas later aan de orde kwam. Dus meteen een diskwalificatie. Bij de jumping liet ze echter iedereen versteld staan. Wauw, wat een rondje. Met maar liefst 5,85 meter per seconde stond de eerste plaats niets meer in de weg. Was ook weer een u’tje, het zesde.

’s Middags werd de sheltie award uitgereikt aan combinaties die vorig jaar gepromoveerd zijn. Ik ben vorig jaar van de tweede naar de derde graad gepromoveerd, dus mochten wij een weer zo’n leuk exemplaar in ontvangst nemen.

Op 21 juni was het eindelijk zo ver: ’s avonds was de prijsuitreiking op de hondenschool en werd er bekend gemaakt wie met de bekers naar huis mogen gaan. Ja, het is ons gelukt. Het vrouwtje en ik hebben ze allemaal verslagen. Wij zijn eerste. Zo trots op ons.

Op de hondenschool is het nu zomervakantie. De training van het herfstseizoen begint pas weer eind augustus. Maar het vrouwtje heeft alweer iets nieuws verzonnen. We gaan nu de aankomende weken een cursus snooker volgen. Bij de Fhn moeten we die namelijk regelmatig lopen, maar het vrouwtje heeft totaal geen idee wat ze eigenlijk moet doen. In de A klasse was het allemaal nog makkelijk, daar heb je slechts één snooker in het parcours. Nu in de B klasse wordt het al moeilijker, want dan staan er twee. En de C klasse is helemaal moeilijk met drie snookers. We hebben inmiddels twee trainingen achter de rug. Echt superleuk, maar het vrouwtje moet nog veel oefenen vóór ze dat allemaal onder de knie heeft.

Ik heb al heel vaak verteld dat je met mijn vrouwtje de gekste dingen kunt meemaken, dus dat weten jullie allang. Maar wat ik vandaag meegemaakt heb, dat is echt niet te filmen. Zelfs ik ben sprakeloos en ik ben inmiddels toch echt het nodige gewend. Het vrouwtje heeft Romy en mij een paar weken geleden ingeschreven voor de wedstrijd bij KC Amsterdam. Een paar dagen geleden gaf de wedstrijdorganisatie aan dat nog niet zeker is of de wedstrijd doorgaat. Er werd namelijk nogal warm weer voorspeld. Ook de baasjes keken regelmatig op hun weerapps hoe het weer zondag zou worden. Zag er eigenlijk prima uit: zo’n 22 tot 23 graden in Amsterdam. Gisteren gaf de organisatie aan dat besloten is om de wedstrijd door te laten gaan, echter in aangepaste vorm. De wedstijd begint om 7:45 uur en voor de eerste graad komt het tweede vast parcours te vervallen. Het vrouwtje vond dat een rare beslissing, want haar weerapp gaf nog steeds 22 tot 23 graden aan voor zondag. Thuis werd daar gisteren uitgebreid over gepraat. ‘Als het zo heet zou worden als morgen’, zei ze, ‘zou ik dat nog kunnen begrijpen’. Vandaag is het namelijk 33 graden en niet om uit te houden. 

Vanmorgen om een uur of 10:00 zit het vrouwtje op Facebook en daar komt ze een bericht tegen van een kennis die op een wedstrijd zit en wel - ja hoor - op de wedstrijd bij KC Amsterdam. Het vrouwtje vond dat vreemd en ging meteen rechercheren. En wat blijkt? De wedstrijd was vandaag en niet morgen. Nou zeg, dat slaat toch echt alles, of niet? Hoe kwam het vrouwtje er dan bij dat de wedstrijd zondag zou zijn? In de catalogus staat duidelijk 29 juni en die is vandaag en niet morgen. Door al dat gedoe over het weer had toch een belletje moeten gaan rinkelen. Echt ongelofelijk, niet te bevatten. Nu heb ik de eerste wedstrijd van het nieuwe seizoen gemist. Voor Romy was het bovendien de laatste kans op een u’tje vóór de vakantie. De volgende wedstrijd van de RvB is pas weer eind augustus.

Gek zusje en dom vrouwtje

Op 11 mei waren we met Romy naar de eerste graad wedstrijd in Delft. Nou, dat was me toch een wedstrijd. Mijn kleine zus gedroeg zich als een gek. Ze had totaal geen aandacht voor het vrouwtje, rende gewoon het parcours op en deed waar ze zelf zin in had. Ik zag het vrouwtje steeds wanhopiger kijken. Had echt te doen met haar. En Romy? Die had mega veel lol en was zich totaal van geen kwaad bewust. Heb me echt een beetje plaatsvervangend geschaamd.

Een week later waren we op de ochtend- en middagwedstrijd bij de Pijnhorst. Op die wedstrijden kan je in de ochtend een jumping en vast parcours lopen en in de middag. Je hebt dus de kans om vier u’tjes te lopen. Nou ja, theoretisch althans. Gelukkig had Romy besloten zich iets beter te gedragen. Eigenlijk ging het helemaal niet zo slecht. Bij het vast parcours in de ochtend miste ze alleen het raakvlak van de kattenloop, de rest ging gewoon prima. En ’s middags op de jumping liep ze haar vierde u’tje. Heel trots op mijn vrouwtje en Romy. Helaas hebben ze eigenlijk niets aan dat u’tje. Van de vijf u’tjes, die je nodig hebt om naar de tweede graad te promoveren, moeten er minimaal twee op het vast parcours worden gelopen. Dat houdt dus in dat slechts drie u’tjes op de jumping meetellen. Maar ja, een u’tje lopen is altijd gaaf.

Op 26 mei was de Fhn wedstrijd in Ambt Delden. Dat was ook een echt aparte dag. Romy en ik moesten – net als bijna altijd – in twee verschillende ringen lopen. Vóór de wedstrijd ontvang je altijd een schema, waarop aangegeven staat wanneer je in welke ring moet lopen. Dat zag er eigenlijk goed uit. Er was voldoende tijd tussen de rondjes. Zoals vaak pakt zo’n schema in de praktijk echter net iets anders uit. Toen het vrouwtje met Romy klaar was met het vast parcours, moest ze al meteen met mij in de andere ring lopen. Kon goed merken dat ze een beetje gespannen was, dus lette ik niet zo goed op. Heb de afloop van de kattenloop gemist en heb de ingang van een tunnel te laat gezien. Maar we hadden toch nog een mooie tweede plaats. Romy had bij het vast parcours overigens een diskwalificatie. Was niet haar schuld, maar van ons vrouwtje. Die riep namelijk op een totaal verkeerd moment de naam van Romy. Romy rende dus meteen op het vrouwtje af en dat was niet de bedoeling.

Het tweede rondje was een gambling. Iedere gambling kent andere regels, daarom is het niet zo makkelijk om precies uit te leggen wat dat inhoudt. Over het algemeen is het echter zo dat je dertig seconden een rondje mag lopen dat jezelf verzonnen hebt. Daarna wordt er gefloten en kan je aan een eindbonus beginnen. Dat houdt bijvoorbeeld in dat je een aantal toestellen in een bepaalde volgorde moet nemen om extra punten te verdienen. Vaak heb je ook een tussenbonus. Net als bij de eindbonus moet je toestellen volgens de nummers lopen. Bij Romy ging de gambling tot aan de eindbonus geweldig. Het vrouwtje maakte ineens een verkeerde wissel, waardoor Romy over een hoorde sprong, die geen deel uitmaakte van de eindbonus. Dus geen extra punten. Maar die waren er ook helemaal niet nodig. Romy had in de eerste dertig seconden zoveel toestellen genomen, dat ze ook zonder bonus 320 punten had en een eerste plaats.

Daarna waren wij aan de beurt met de gambling. Ons rondje had een tussen- en een eindbonus. Het vrouwtje had al snel door dat de eindbonus met mij geen zin heeft. Daar moest namelijk op afstand worden gehandeld en dat is niets voor mij. We gingen dus alleen voor de tussenbonus. De scheidsrechter legde duidelijk uit wat de regels daarvoor waren: je mocht de toestellen in de volgorde een, twee, drie, vier lopen of andersom. De bonus bestond onder andere uit drie tunnels achter elkaar. Het vrouwtje ging verkennen. Toen ze terugkwam zei ze dat ze een heel leuk rondje had verzonnen. En inderdaad, was echt super, liep geweldig. Toen we klaar waren, waren we allebei ontzettend trots op ons.

Ineens zagen we de scheidsrechter zwaaien. Hij riep dat je geen drie tunnels achter elkaar mocht nemen. Hè? Hoezo niet? Dat was toch juist de extra bonus? Het vrouwtje snapte er echt niets meer van. Het baasje vroeg wat eigenlijk het bonusrondje inhield. Ze zei dat dat de drie tunnels achter elkaar waren. Baasje keek en ging op zoek naar de nummers. ‘De eerste tunnel begint met een twee’, zei hij, ‘waar is één dan?’ ‘Die bestaat niet’, zei het vrouwtje bloedserieus. Ik zag het baasje een beetje vreemd kijken, volgens mij geloofde hij daar helemaal niets van. Hij ging weer bij het parcours kijken en tot de verbazing van vrouwtje had hij snel toestel één gevonden. Dat was een sprong en die hadden we moeten nemen vóór we naar de drie tunnels gingen. Het is niet verboden om drie tunnels achter elkaar te nemen, maar dat levert slechts één keer punten op. Oeps!!! Wat moet ik met zo’n vrouwtje? Kan niet eens tot één tellen. Soms kan ik me echt verbazen over haar. Vreemd genoeg bleek achteraf dat we desondanks genoeg punten bij elkaar hadden gelopen voor een tweede plaats.

De jumping ging bij ons beiden helemaal geweldig. Romy heeft haar eerste promotiepunt (= u’tje) gelopen. Ook wij liepen een perfect rondje en een promotiepunt. En allebei hadden we een eerste plaats. We gingen met maar liefst vijf medailles naar huis: ik was twee keer tweede en één keer eerste en Romy twee keer eerste. Wauw, zo’n resultaat hadden we nog nooit. Hopelijk mogen we dat nog vaker meemaken.