Appingedam

 

Het vervelende van vakantie vind ik dat er altijd de laatste dag komt en dat je de volgende dag weer naar huis moet. Nou ja, helemaal klopt dat niet. Toen we twee jaar geleden in Frankrijk waren, was ik echt dolblij toen we eindelijk weer naar huis mochten. Maar dat was ook de enige keer. Over het algemeen heb ik het hartstikke naar mijn zin op vakantie. Dit jaar hadden we het echt hartstikke naar onze zin. We hebben veel leuke plekken gevonden waar we met zijn drieën los mochten lopen, we hebben leuke dorpen gezien, onze camping is fantastisch, en we hebben gezellige uurtjes bij mijn eerste vrouwtje doorgebracht. Kortom: het is hier gewoon fantastisch.

 

Appingedam

Onze laatste vakantiebestemming lag weer in de provincie Groningen. Vrouwtje had iets gelezen over de hangende keukens in Appingedam, die wilde ze graag zien. Mijn verwachtingen waren niet al te hoog. Groningen is geen liefde op het eerste gezicht en ik vrees ook niet op het tweede, derde, of vierde gezicht. Haha. Wij zijn echte Friesland fans. Daar worden we echt allemaal blij van. Maar ja, vandaag zouden we dus naar Appingedam gaan.

 

Daar aangekomen besloten de baasjes om eerst iets te gaan drinken en eten. In een winkelstraat was een lunchroom, die volgens het bord een terras had met uitzicht over het water. Dat klonk niet verkeerd. Het terras bestond uit meerdere verdiepingen, hoe lager je kwam, hoe dichter je bij het water kwam. Gelukkig was het niet druk, we konden kiezen uit allerlei tafeltjes, dus kozen we het tafeltje met het beste uitzicht. Wauw! Het uitzicht was echt een droom. We zaten direct aan een gracht met uitzicht op allerlei huizen.

 

De hangende keukens

Ook de rest van Appingedam viel niet tegen. Overal grachten, leuke gebouwen en rechts en links een paar bootjes. En de hangende keukens van mijn vrouwtje waren ook niet onaardig om te zien. Maar laat ik eerlijk zijn, het is geen Dokkum of Oudega. Het was leuk om te zien, maar er zijn mooiere dorpen.

 

Vrouwtje hoopte dat we ’s avonds nog een keer zo’n fantastische zonsondergang mochten meemaken, maar de kans daarop werd iedere minuut kleiner. De hemel was helemaal dicht getrokken, geen zon te zien. Het had dus weinig zin om ergens naartoe te gaan. We besloten daarom om in de buurt van de camping te blijven en daar een beetje te wandelen. We hebben eerst een stuk langs het water gelopen en daarna hebben we nog een boswandeling gemaakt. Was allemaal niet echt spectaculair, maar was wel leuk. Tja, en dat was onze vakantie. Morgen moeten we vroeg opstaan en dan gaan we weer naar huis. Bedankt baasjes voor deze fijne vakantie. We hebben er allemaal ontzettend van genoten.

Dokkum

 

Vanochtend zijn we toch nog een keer naar Lauwersoog gereden. We hebben namelijk al een paar keer auto’s zien staan op een zijweggetje en daar wilden we een keer kijken. Misschien dat daar iets moois te zien viel. Dat viel echter tegen. Je zag een paar plassen, maar die waren allesbehalve fotogeniek. Tja, het Lauwersmeer wordt het echt niet voor ons. Als ik heel eerlijk ben vind ik de hele provincie Groningen tot nu toe niet zo geweldig. Het landschap is een beetje saai. Daarom hebben we besloten om vandaag weer naar Friesland te gaan.

 

Dokkum

Volgens het vrouwtje is Dokkum een prachtig stadje, dat we allemaal superleuk zullen vinden. En ja, hoor, ze had helemaal gelijk. Prachtige oude huizen, grachten, bootjes, zeilbootjes en zelfs twee molens. Dat is wat we leuk vinden. Dokkum deed me heel erg denken aan die leuke dorpjes die we vier jaar geleden hebben gezien toen we in Friesland waren. Oudega, Hindeloopen, ook allemaal met grachten, water en bootjes. We hebben een wandeling door Dokkum gemaakt. Zo prachtig.

 

Toen we ’s ochtends van de camping vertrokken was het vrij koel. Het vrouwtje had daarom een spijkerbroek en een shirt aangetrokken. In de loop van de ochtend kwam de zon steeds meer tevoorschijn en het werd warmer en warmer. Vrouwtje zei dat ze bijna omkomt van de hitte. Er was maar één oplossing: het vrouwtje moest nieuwe kleding hebben. Gelukkig hebben ze in Dokkum genoeg winkels, een kledingzaak was dus snel gevonden. We stapten de winkel binnen en vrouwtjes ogen vielen meteen op een jurk. Wit met verschillende gekleurde bloemen. Ik zag het meteen, mijn vrouwtje was helemaal verkocht. Dat was haar jurk. Ik hoopte echt dat die zou passen. Vrouwtje ging naar de paskamer en kwam gelukkig met een perfect zittende jurk naar buiten. Was ook nog behoorlijk afgeprijsd voor minder dan de helft van de oorspronkelijke prijs. In een andere zaak hebben we nog een paar teenslippers voor het vrouwtje gekocht en toen kon onze dag niet meer stuk.

 

’s Middags zijn we in Ternaard geweest. Dat grenst ook aan de waddenzee. We mochten daar lekker los en dus hebben we wat afgerend. ’s Avonds waren we nog een keer in Moddergat. Deze keer hadden we geluk met het weer. We hebben echt een spectaculaire zonsondergang meegemaakt. Op een gegeven moment was de hele hemel donkeroranje. Wauw, zoiets heb ik nog niet eerder gezien. Zelfs nadat de zon was ondergegaan had je nog prachtige luchten. Kort vóórdat de zon onderging, kwam een groepje wadlopers terug van hun wandeling naar Schiermonnikoog. Ze waren de dag daarvoor naar Schiermonnikoog gewandeld en nu weer terug. Helemaal soepel was dat kennelijk niet gegaan. Één van de meiden vertelde dat ze onderweg een blessure had opgelopen, waardoor ze niet meer goed kon lopen. Nou, zie je wel. Ik wist wel dat wadlopen niet zonder gevaar is. Ik ga in ieder geval niet meedoen.

Verdwenen slot

 

Ook voor vandaag stond veel cultuur op het programma. We zouden maar liefst drie kastelen bezichtigen. Pfff, ik hoopte dat de baasjes die niet alleemaal van binnen willen bezichtigen, want dan wordt het voor ons een lange saaie dag. Het eerste kasteel was Menkemaborg, dat in Uithuizen in de provincie Groningen ligt. Het kasteel ziet er aan de buitenkant niet onaardig uit, maar we hebben wel mooiere gezien. We zijn natuurlijk een beetje verwend, dat moet ik toegeven. In Gelderland hebben we gewoon prachtige kastelen, het ene mooier dan het andere. Er was ook een tuin. Die was nogal strak aangelegd met veel heesters erin. We hebben een beetje rondgelopen en het kasteel van alle kanten bekeken.

 

Menkemaborg

Na de wandeling was het tijd voor de lunch, dus gingen we op het terras zitten. Het vrouwtje weet eigenlijk altijd vrij snel wat ze wil eten, maar deze keer kon ze maar moeilijk een beslissing nemen. Uiteindelijk viel haar keuze op de uitsmijter met champignons. Iets wat ze normaal gesproken nooit eet. Na een poosje werd het eten gebracht. Vrouwtje kreeg een gigantisch groot bord met maar liefst twee reusachtige sneden brood, drie eieren en een hoop champignons. Ik keek zo naar het bord en ik dacht meteen dat dat niet goed zou gaan. Vrouwtje eet namelijk slechts kleine porties en dat was eerder een project voor meerdere dagen. Het was hartstikke lekker, zei ze. Na de eerste snede gegeten te hebben werd ze al een beetje bleek om haar neus. Maar ze at dapper door. Ging wel steeds langzamer en ze werd steeds bleker. Na nog een paar happen van de tweede snede te hebben gegeten gaf ze het op. De hele middag voelde ze zich helemaal niet lekker, was gewoon te veel.

Met een misselijk vrouwtje vertrokken we naar het volgende kasteel dat op onze lijst stond: het Poptaslot. Vrouwtje gaf het adres aan het baasje, zodat hij dat in de navigatie kon invoeren. De straatnaam bestond echter niet, zei het baasje, dus voerde hij alleen de plaatsnaam in. ‘We zullen het wel vinden’, zei het vrouwtje, ‘geen enkel probleem.’ We vertrokken dus richting Marsum, waar we een poosje later aankwamen. Marsum is een piepklein dorpje, waar een kasteel meteen opvalt, maar geen bord waarop iets over een kasteel stond en nergens een kasteel te zien. ‘Is dat wel een goede adres?’, vroeg het baasje. Vrouwtje haalde haar lijstje tevoorschijn en liet het adres zien. Dat klopte. Baasje pakte zijn mobiel en ging Marsum opzoeken. En waar kwam hij uit? Aan de andere kant van het land, in Friesland. Boven Leeuwarden is er ook een Marsum en ja hoor, daar is ook het Poptaslot. Maar wij stonden in het Marsum in de buurt van Appingedam, dat in de provincie Groningen ligt. Echt ongelofelijk wat wij allemaal met ons vrouwtje meemaken. Zoiets controleer je toch van tevoren. Stuurt ze ons naar een of ander dorpje waar helemaal niets te zien valt. Dus helaas geen Poptaslot voor ons.

 

We reden dus verder naar onze volgende bestemming: landgoed Fraeylemaborg. Dat kasteel bestond gelukkig wel. Dat is echt prachtig, helemaal wit. Er was ook een groot park waar we een wandeling gemaakt hebben. Je kon ook het blotevoetenpad lopen, maar daar mochten wij niet mee, dus hebben we dat niet gedaan. En gelukkig ook, want dat hield ook in dat je door een grote vijver moest lopen. Het water was helemaal groen en zag er niet al te best uit. We dachten dat iedereen die oefening zou overslaan, maar nee hoor, één stel ging daar echt doorheen. Toen ze weer eruit kwamen hadden ze heel groene benen, net als een kikker. Ben ik blij dat wij daar niet doorheen moesten. Zou het toch niet fijn vinden om zo’n groene troep op mijn vacht te hebben.

 

Fraeylemaborg

’s Avonds wilde het vrouwtje nog een paar foto’s maken, maar dat werd helemaal niets. De hemel was helemaal dichtgetrokken, je zag niet eens de zon en dus ook geen zonsondergang. Onze vakantie is alweer bijna voorbij, dus als het weer niet verandert wordt het niets met de super foto’s.

Wandeling en veel cultuur

 

Het vrouwtje had vóór de vakantie verschillende wandelingen bij het Lauwersmeer opgeschreven, maar na de eerste wandeling hebben we besloten om de rest te laten zitten. Op haar lijstje stond ook een wandeling in de buurt van Onstwedde, de ‘Boomweideroute Dal van Ruiten A’. Ja, sorry, die route heet echt zo, kan er ook niets aan doen. Klinkt wel een beetje vreemd. We konden parkeren op het terrein van ‘Gasterij Natuurlijk Smeerling’, waar de baasjes meteen gingen zitten om wat te drinken. Ook werd de route besproken. De baasjes besloten om de route een beetje af te korten, want voor Tosha was die toch wat lang.

 

Wandeling Dal van Ruiten A

Het was een leuke wandeling. We kwamen langs water en liepen langs mooie boerderijen en weilanden. Maar zo echt spectaculair was de route nou ook niet. Als we bij ons thuis door de polder lopen ziet het er net zo uit. Na de wandeling gingen we weer bij de gasterij zitten, nu werd er ook iets gegeten.

Vervolgens vertrokken we naar burcht Wedde, die in het gelijknamige plaatsje ligt. Ziet er echt heel mooi uit die burcht met veel water eromheen. We hebben een beetje door het park gewandeld en van het mooie uitzicht genoten. Ik weet niet of je de burcht ook van binnen kon bezichtigen, de baasjes bleven in ieder geval buiten.

 

Burcht Wedde

’s Middags hebben we vesting Bourtange bezichtigd. Dat is een dorpje, dat in een vijfhoek is aangelegd met oude huizen. Het lijkt een beetje op een soort openluchtmuseum, maar dat is het dus niet. In de huizen wonen gewoon mensen. Uhm ik weet niet of ik daar zo graag zou willen wonen met al die toeristen die dagelijks door het dorp wandelen. Wij wonen liever rustig. Veel viel er in het dorpje eigenlijk niet te zien. De huizen zijn vanzelfsprekend niet voor het publiek opengesteld. Haha, dat zou helemaal iets zijn, komen dagelijks honderden mensen door je huiskamer gewandeld. We hebben gewoon een beetje door de straten gewandeld en daarna hebben de baasjes op de markt een hapje gegeten. Daarna zijn we weer vertrokken.

 

Vesting Bourtange

We zijn weer terug naar de camping gegaan om een beetje uit te rusten. ’s Avonds zijn we weer naar Moddergaat gereden. De hemel zag er deze keer veelbelovend uit. Waren wel veel wolken aanwezig. De zonsondergang was wel leuk, maar ook weer niet echt spectaculair. Nou, ik ben benieuwd of het vrouwtje tijdens onze vakantie nog de perfecte foto’s kan maken die ze in haar kop heeft. Vrees toch langzamerhand het ergste.

Op visite en naar Lemmer

 

Na het ontbijt vertelde het vrouwtje dat we vandaag iets anders gingen doen dan anders. Niet naar een dorp of stad, ook niet naar het strand, maar op visite. Op visite? Ik was meteen benieuwd en wilde meteen weten bij wie we op visite gaan. Vrouwtje zei dat we naar de eerste baasjes van Romy en mij gaan, die wonen namelijk in Friesland. En daar zijn Romy en ik ook geboren. Inmiddels zijn onze eerste baasjes echter naar een ander huis verhuisd dat wij niet kennen, dus we waren benieuwd. Ze wonen nu midden in het bos, waar het heel rustig is. Toen we uitstapten werden we meteen vrolijk begroet door Cheeta, Laura, Macho en Nanook en door ons vorige vrouwtje Joukje.

 

Lemmer

Voor degenen die onze familiegeschiedenis niet meer helemaal op het netvlies hebben even een korte update. Macho is mijn broer, weliswaar uit een later nest, maar met dezelfde ouders. Mijn mama Tibby is helaas vijf jaar geleden overleden. Laura is de mama van Romy. Romy en ik zijn halfzussen, we hebben dezelfde vader. Kunnen jullie het nog een beetje volgen? Ik hoop het, want ik ben nog niet klaar. Haha. Nanook is vorig jaar bij onze eerste baasjes komen wonen. Zij is bij dezelfde baasjes geboren waar ook Tosha vandaan komt. Ze hebben allebei dezelfde vader en Tosha en Nanook zijn dus – net als Romy en ik – halfzussen. Grappig, toch? Uhm, het lijkt allemaal nogal ingewikkeld, jullie hoeven dat ook allemaal niet te onthouden. We zijn gewoon één grote familie, zeg maar.

 

Binnen heb ik eerst zoals het hoort alle andere hondjes netjes begroet. Mijn broer Macho was tot nu toe altijd een beetje terughoudend, maar nu kwam hij vrijwel meteen. Hij heeft zich zelfs door de baasjes laten aaien. Romy bleef een beetje op afstand en Tosha vertrouwde het helemaal niet. Later mochten we met zijn allen de tuin in. Wauw, die is groot, we konden heerlijk rennen. Toen vond Tosha het ineens allemaal niet meer eng. De baasjes hebben uitgebreid gepraat met Joukje over van alles en nog wat. Wij vonden het een beetje saai, tot we ontdekten dat je in de tuin heerlijk kunt graven. Het vrouwtje vond dat echter niet zo’n goed plan, dus zijn we maar met zijn allen onder de tafel gaan liggen tot de baasjes uitgepraat waren. Ik vond het echt superleuk om vrouwtje Joukje en de andere hondjes weer een keer gezien te hebben.

 

Daarna zijn we naar Lemmer gereden. Dat is een leuk stadje met veel water. Er varen talloze boten, zelfs vrij grote. Helaas was het overal vrij druk. Na een beetje rondgekeken te hebben, besloten we om iets anders te doen. Wij vinden zulke drukke plekken waar overal mensen en fietsers zijn namelijk niet zo fijn. Vrouwtje had van tevoren gekeken waar hondenstrandjes zijn. Op internet stond dat Lemmer een geweldig strandje heeft voor honden. Nou, dat wilden we toch nader bekijken. Dus op naar het hondenstrand.

 

Onze eerste indruk van het strand was positief. Een prachtig lang strand zo te zien. Ik zag ons daar al rennen. Het vrouwtje temperde echter onze verwachtingen. Dat gedeelte van het strand is namelijk voor ons hondjes tijdens de zomermaanden verboden terrein. Wij mogen alleen op het hondenstrandje spelen. Na een aantal minuten lopen zagen we eindelijk een boord waarop ‘Hondenstrand’ stond. Uhm, was dat een grapje? Dat strandje was slechts een paar meter lang. Zelfs onze strandjes langs de Maas zijn vele malen langer. Gelukkig was er slechts één ander hondje aanwezig toen we kwamen, dus viel het allemaal mee.

 

Zoals jullie inmiddels weten ben ik niet zo gek op water. Met mijn pootjes erin vind ik fijn, dat is lekker koel bij warmer weer, maar dieper het water in durf ik echt niet. Vrouwtje zei dat ik niet bang hoef te zijn, de bodem loopt hier namelijk geleidelijk af. Je kan dus ver het water in lopen zonder dat het echt diep wordt. Nou ja, het vrouwtje kan veel vertellen, dat wilde ik toch eerst met eigen ogen zien. Vrouwtje liep een heel eind het water in en inderdaad, meer dan de voeten waren niet met water bedekt. Nu durfde ik ook. Wauw! Echt gaaf! Ik kon helemaal naar het vrouwtje lopen. Zover ben ik nog nooit het water in gegaan. Ben echt trots op mezelf dat ik dat durfde.

 

Tosha is kennelijk helemaal niet bang van water. Zij rende meteen achter het vrouwtje aan. Binnen een paar seconden was ze drijfnat, maar ze had wel onwijs veel lol. Vervolgens renden Romy en Tosha achter elkaar aan. Het strandje op, daarna het water in, weer het strandje op. Ik begon dat ook leuk te vinden, dus heb ik ook meegedaan. Was echt genieten. Op een gegeven moment kwamen echter ook meerdere andere mensen met grote honden, onder andere een pitbull. Daar was ik niet zo blij mee en de baasjes ook niet. Hoogste tijd voor ons om te vertrekken. Het strandje is leuk voor ons, maar met andere honden erbij veel te klein en te druk. Erg jammer.

Allingawier, Bolswaard en Sneekermeer

Zoutkamp ligt direct op de grens van de provincies Groningen en Friesland. Dat is dus gunstig, want we kunnen beide kanten op. Vanochtend gingen we richting Friesland om in Allingawier het Friese museumdorp te bezichtigen. In de provincie Groningen heb je ook een openluchtmuseum, maar daar zijn wij weer niet welkom. Beetje raar allemaal. Dat we in een gewoon museum niet mogen komen kan ik nog begrijpen. Maar in een openluchtmuseum? Daar staan een hoop gebouwen, meer niet. Nou ja, het is niet anders, daarom zijn we dus naar Friesland waar we wel welkom waren.

 

Het Friese Museumdorp

Het museumdorp was veel kleiner dan wij gedacht hadden. Een paar gebouwen, een kerkje en een molen. De meeste gebouwen waren gesloten, dus daar viel helemaal niets te zien. We hebben een beetje rondgekeken, een paar foto’s gemaakt en de baasjes hebben een hapje gegeten. Dat was het dan ook. Desalniettemin vond ik het de moeite waard.

 

Broerekerk van binnen

Na het eten zijn we naar Bolsward gereden. Dat is een leuk klein stadje, niet al te ver van Allingawier. Het was rustig, dus hadden we snel een parkeerplaats gevonden op het Broereplein. Aan de overkant zagen we meteen een leuk kerkje, dat Broerekerkje bleek te heten. Over het algemeen mogen wij nooit mee de kerk in, maar deze keer was dat anders. De kerk bleek namelijk een leeg gebouw te zijn. Door een brand zo’n veertig jaar geleden was de kerk flink beschadigd geraakt. Het hele dak was weg. Dat is inmiddels vervangen door een glazen overkapping. Dat ziet er echt gaaf uit. Nog nooit gezien zoiets. Ik weet niet hoe het kerkje vóór de brand eruit zag, maar wij vonden dat allemaal een echt geslaagde restauratie.

 

In de loop van de middag werd het steeds warmer, of beter gezegd te warm voor ons. We hebben daarom een plekje gezocht met een beetje schaduw, waar we konden uitrusten. Dat was snel gevonden: het Sneekermeer. Al snel hadden we een fijn plekje op het gras met voldoende schaduw gevonden met een fantastisch uitzicht op het meer.

 

Toen ik vier jaar geleden voor het eerst met de baasjes aan de Friese meren was, was ik al onder de indruk en dat is niet veranderd. Wat is het leuk daar. Al die zeilbootjes, daar wordt ik helemaal blij van. Ook Romy en Tosha genoten ervan. Er waren niet alleen zeilboten, maar ook andere bootjes. Je hebt ze blijkbaar in alle soorten en maten. De mensen met de grotere boten keken nogal arrogant op ons neer, met een blik van ‘kijk wat wij een grote boot hebben’. Ah jee, wat zielig zeg, we zijn daar helemaal niet jaloers op. Wat moeten wij op zo’n wiebelende boot? We liggen veel liever op het gras en genieten van het uitzicht.

 

Sneekermeer

Later hebben we ook een beetje gewandeld om nog meer van het Sneekermeer te zien. Direct in de buurt van het meer worden nu verschillende huizen gebouwd, die je als vakantiewoning of –appartement kunt kopen. Vrouwtje kon het natuurlijk niet laten en moest meteen op internet kijken hoeveel zo’n woning kost. De bedragen die ze noemde waren niet mis. Voor een piepklein appartement een paar ton en hoe groter hoe duurder. Zelfs de tiny woonboot van slechts een paar vierkante meter kostte al kapitalen. Ik zie ons daar wel zitten. Romy, Tosha en ik op de tiny woonboot lekker op het bed en de baasjes ergers buiten, want voor ons allemaal is de boot te klein. Er moeten dus keuzes worden gemaakt en ik ga ervan uit dat de baasjes ons niet buiten in de kou laten liggen. Goed opgelost, toch?

 

’s Avonds zijn we nog naar Moddergat gereden, zodat het vrouwtje foto’s kon maken. Helaas was de hemel inmiddels helemaal dicht getrokken. Geen zon te zien, alleen dikke, grijze wolken. Dus geen prachtige foto’s van de zonsondergang. Hopelijk hebben we morgen meer geluk. Nu eerst uitrusten.

Lauwersmeer en Waddenzee

 

Onze camping is echt super hondvriendelijk. We hoeven slechts een paar meter te lopen tot het uitlaatveld. Dat ligt aan een sloot en daar is ook veel gras. Ook is er een klein bos waar we goed kunnen wandelen. Ik ben echt helemaal te spreken over de camping. Echt een fijne locatie. Het is ook echt rustig op de camping en we hebben heel fijn geslapen. Nou ja, bij Romy duurde het even vóór ze in slaap viel, ze was het er namelijk niet mee eens dat ze niet in de bench mocht slapen. Thuis hebben we allemaal een eigen bench met een dik matras erin waar we ’s nachts slapen. De baasjes hebben maar een kleine auto, drie benches gaan daar niet in. Ze hebben daarom ervoor gekozen om slechts één bench mee te nemen voor Tosha. Romy en ik gedragen ons namelijk netjes, we maken niets kapot. Maar ja, we weten niet wat onze modelpup doet als ze zonder toezicht is. Tosha mocht dus in de bench slapen en daar was Romy het helemaal niet mee eens. Ze ging gewoon in de bench liggen. Pas toen Tosha veilig in de bench zat gaf ze het op en ging op haar dekentje liggen.

 

Voor vanochtend stond een wandeling bij het Lauwersmeer op de planning. Staatsbosbeheer heeft verschillende wandelingen uitgezet, onder andere de Duindoornroute. We moesten weer naar de haven van Lauwersoog, waar we gisteravond al waren. Ik had er zin in, het is altijd leuk om iets nieuws te zien. Al snel begon de route echter nogal saai te worden. De route had overal kunnen zijn, ook bij ons thuis. Alleen hebben we bij ons veel meer water. Er viel niets bijzonders te zien. Een beetje bos, een beetje grasland, maar het water was ver te zoeken. Ook de baasjes waren niet onder de indruk. Vrouwtje had nog een hele lijst met wandelroutes aan het Lauwersmeer, die werden meteen uit het programma geschrapt. Er zijn ongetwijfeld veel leukere dingen hier in de omgeving die we kunnen doen.

 

Zit ik zo goed vrouwtje?

Daarna zijn we op zoek gegaan naar geschikte fotolocaties voor het vrouwtje. Ze hoopt namelijk dat het ’s avonds schitterend fotoweer is en dat ze prachtige foto’s kan maken. De eerste locatie op haar lijstje was Ternaard. Het was een beetje gedoe om daar te komen. Overal stonden hekken die niet open gingen. De baasjes konden er makkelijk overheen klimmen, maar dat lukt ons natuurlijk niet. Baasje heeft ons allemaal opgepakt en aan de andere kant weer neergezet. Het was ontzettend rustig, nergens mensen te bekennen. We mochten daarom los en konden alles zelf verkennen. Heerlijk! Dat was echt genieten.

 

26 weken

Van de Waddenzee zelf was ik niet echt onder de indruk. Helemaal geen strandjes. Het was net eb toen we daar aankwamen. Je zag niets anders dan een hoop modder, kilometerlang. In de verte zagen we de waddeneilanden liggen. Eigenlijk wilden we een dagje naar Schiermonnikoog, maar ook dat is weer uit het programma geschrapt. De boot kost heen en terug namelijk bijna zeventig euro. Dat vonden de baasjes een beetje te gek voor een paar uur waddeneiland.

 

Moddergat

Ook in Wierum en Moddergat hebben we een beetje rondgekeken. Het is eigenlijk allemaal een beetje hetzelfde. Je moet een dijk opklimmen om überhaupt de waddenzee te kunnen zien en achter de dijk is het niet echt spannend. Modder, modder en nog meer modder en rechts en links een paar palen op de modder. Ik had me daar toch iets anders bij voorgesteld. Doe mij maar de Maas met de leuke strandjes. En het erge is: de modder leeft. Echt waar! Overal hoor je sissende geluiden. Doodeng! Joost mag weten wat allemaal in die modder zit. Ben er ver uit de buurt gebleven. Ik word al bang bij het idee dat ik daar met mijn witte pootjes overheen zou moeten lopen. Waarschijnlijk zitten daar allemaal kleine beestjes. Jeetje, mag er niet aan denken. Het vrouwtje zegt dat je hier ook een wadwandeling kan maken. Dan loop je naar de waddeneilanden. Toen ik dat hoorde was ik meteen bang dat we dat misschien ook zouden doen. Je weet nooit wat voor gekke ideeën het vrouwtje in haar hoofd heeft. Gelukkig zien de baasjes dat zelf niet zitten. Nou, ben ik toch opgelucht. Ik was in ieder geval niet meegegaan.

Toch op vakantie

De eerste week van onze vakantie verliep anders dan we ons voorgesteld hadden. We dachten dat we een hoop leuke uitstapjes met de baasjes zouden doen, maar helaas bleef het bloedheet. Meer dan even ’s ochtends naar de Maas zat er helaas niet in. Daarna was het gewoon te warm om iets te doen. Gelukkig is het vandaag iets minder heet en ik hoopte dat we misschien iets leuks zouden doen. Er gebeurde echter niets.

 

Zoutkamp

Na het ontbijt ging het baasje naar boven en kwam een paar minuten later met een grote tas naar beneden. Kort daarna kwam ook mijn vrouwtje met zo’n grote tas en werd er van alles ingepakt, onder andere onze etens- en drinkbakken. Dat kon maar één ding betekenen: we gaan op vakantie. Ik was helemaal opgewonden en wilde natuurlijk weten waar we naartoe zouden gaan, maar net als gebruikelijk liet het vrouwtje niets los. Een half uurtje later stapten we met zijn allen in de auto en vertrokken naar een onbekende bestemming. Onbekend voor ons, want de baasjes wisten natuurlijk wel waar we naartoe gingen.

 

Haven van Lauwersoog

Ik had me psychisch al voorbereid op een lange reis, maar het viel reuze mee. Binnen tweeënhalf uur hadden we onze bestemming bereikt. We waren op camping ’t Ol Gat in Zoutkamp. Dat is een kleine camping aan de zuidkant van het Lauwersmeer, waar veel mensen met campers komen. Op de camping zijn er echter ook vier huisjes en één van de huisjes hebben de baasjes voor ons gehuurd. Het huisje ziet er leuk uit, genoeg ruimte voor ons allemaal. We hebben zelfs een eigen terras met uitzicht op het water.

 

Nadat de baasjes alle spullen uitgepakt en opgeruimd hadden, gingen we Zoutkamp verkennen. Dat is een leuk klein dorpje met gezellige restaurants, mooie huizen en met een haventje, waar diverse booten liggen. De baasjes hadden inmiddels honger gekregen, dus gingen we op zoek naar een restaurant waar we terecht konden. Bij een pizzeria waren diverse tafels leeg, dat moest dus lukken. Toen de baasjes vroegen of er nog iets vrij is, zei een medewerkster van het restaurant op nogal onvriendelijke toon dat dat niet het geval is. Nou ja, dan niet. Een paar meter verderop was een restaurant waar we wel meteen welkom waren. De baasjes waren ook zeer te spreken over het eten. Baasje had kibbeling en het vrouwtje een lekkerbekje.

Na het eten zijn we naar Lauwersoog gereden. We zitten weliswaar aan het Lauwersmeer, maar Lauwersoog is toch nog een heel eind van ons vandaan. Ongeveer een kwartier met de auto. Echt veel hebben we niet meer gezien, want het begon al donker te worden. Maar was toch wel leuk. Ik vind het zo fijn dat we toch nog op vakantie zijn gegaan. Het bevalt me hier wel. Ben benieuwd wat we de aankomende dagen allemaal doen.

Hittegolf

Je moet je nooit te vroeg verheugen, want vóór je het weet kan alles veranderen. Onlangs heb ik geschreven dat we dit jaar echt een fijne zomer hebben met zeer aangename temperaturen. En een paar dagen later hadden we ineens een hittegolf. Temperaturen net als in Spanje en zelfs hoger. Binnen valt het nog allemaal mee voor ons. We hebben namelijk op de benedenverdieping een tegelvloer, waar we heerlijk koel kunnen liggen. Maar ja, af en toe moeten we ook naar buiten. Door de warmte is ook de stoep behoorlijk heet, wat niet zo fijn is voor onze pootjes. Gelukkig kunnen we overwegend op gras lopen naar ons uitlaatveldje, dus valt het nog reuze mee. Daarna gaan we op dezelfde weg weer snel naar huis.

 

Het fijne aan dat warme weer is dat het vrouwtje dan altijd lekkere ijsjes voor ons maakt. Van de week hadden we ijs met gekookte zalm en yoghurt. Echt lekker. Vrouwtje doet het ijs altijd in een kong, dan hebben we ook iets te doen. Eergisteren wilde ze echter een keer iets anders proberen. De kong is weliswaar leuk, maar helemaal zonder hulp van het vrouwtje krijgen we daar niet al het ijs uit. Zo’n lange tong hebben we immers niet. Vrouwtje moet dus de rest met een lepel eruit halen.

 

Tosha 25 weken

Nu kwam ze op het idee om ijs te maken in een ijsblokbakje. Megatrots gaf ze uren later zo’n ijsblokje aan ons met overheerlijk kippenijs. Was inderdaad superlekker. Ik heb er twee keer in gebeten en weg was het ijsblokje. Bij Romy en Tosha hetzelfde. Oei, volgens mij was dat niet de bedoeling. Vrouwtje keek helemaal geschokt. Ze dacht dat we minimaal een kwartier met zo’n ijsblokje bezig zouden zijn. Haha, soms is mijn vrouwtje een beetje heel erg naïef.

 

De baasjes hebben nu vakantie. Daar verheugen we ons altijd erg op, want dan doen we altijd leuke uitstapjes. Maar ja, nu is het bloedheet, dan blijven we liever thuis. Zo jammer. Vanochtend zijn we vroeg opgestaan en meteen met zijn allen naar de Maas gegaan. Op het water was het al druk met bootjes, maar op de strandjes lagen gelukkig geen mensen, dus konden we uitgebreid spelen. We hebben een beetje met Tosha gerend, dat vindt zij namelijk echt geweldig, maar vooral hebben we in het water gestaan. Was nog lekker koel. In het begin vond ik dat geren met Tosha helemaal niets, heb ik aan Romy overgelaten. Maar zo langzamerhand begin ik dat steeds leuker te vinden.

 

Staat ze nu te slapen?

Ben benieuwd wat we de rest van de vakantie doen. Ik hoop niet dat het zo tropisch blijft. Eigenlijk zouden we naar Zweden gaan. Vrouwtje heeft me foto’s laten zien van de streek waar we naartoe zouden gaan. Prachtig, leek erg op de kust van Zuid-Engeland en we wilden een keer ergens naartoe waar we nog niet waren. Ik heb in de zeven jaar, die ik nu bij mijn baasjes woon, al veel van Europa gezien. Ik was in Polen, Tsjechië, Engeland, Duitsland, Frankrijk en ook van ons eigen land heb ik al veel gezien. En nu zouden we dus naar Zweden gaan.

 

Ik had me al ontzettend verheugd op onze reis. Maar toen kwam ineens dat stomme virus en ineens was het afgelopen met reizen. De meeste landen sloten hun grenzen om verspreiding van het virus tegen te gaan. Inmiddels zijn de meeste grenzen weer open, maar nog steeds mag je niet overal naartoe. De regeringen van alle landen hebben kleurcodes ingevoerd. Is de code geel, dan mag je naar dat land reizen. Bij een oranje code mag je er alleen voor noodzakelijke reizen naartoe en vakantie valt daar niet onder. Als je weer terugkomt, moeten de mensen echter twee weken in quarantaine, dat is dus niet zo leuk. Er is ook nog een code rood, dan mag je er helemaal niet naartoe. Zweden heeft nog steeds code oranje, dus dan houdt het op. Misschien volgend jaar. Zodra het weer koeler is, kunnen we ook hier leuke dingen doen. Vind ik ook prima.

Wedstrijd in Bemmel

Op 26 juli was het eindelijk zo ver: in Bemmel vond de eerste officiële agility wedstrijd plaats sinds de uitbraak van Corona. Net als op de funwedstrijd, die we begin juli gelopen hebben, was ook hier alles aangepast. Over het algemeen duurt zo’n wedstrijd een hele dag. We komen vroeg in de ochtend, lopen verdeeld over de dag drie rondjes, en ergens laat in de middag zijn we dan klaar en gaan we weer naar huis. Nu moest iedere graad separaat lopen, zodat zo min mogelijk mensen op het terrein aanwezig zijn. Wij mochten pas om half een ’s middags komen. Vrouwtje had alleen met Romy ingeschreven, ze wilde toch eerst kijken hoe dat allemaal in zijn werk gaat.

 

23 weken

Er waren twee ringen: eentje voor het vast parcours en eentje voor de jumping en er werden dus slechts twee rondjes gelopen. Het vrouwtje moest meteen beide parcoursen verkennen: eerst het vast en daarna de jumping. Het lopen ging net andersom. Bij de jumping was de trainer van Romy de keurmeester. Hij maakt altijd prachtige parcoursen, maar het vrouwtje is dan altijd extra nerveus. Doet ze het niet goed, dan wordt ze namelijk bij de volgende training daarop aangesproken. Na het verkennen had het vrouwtje zo haar twijfels of ze dat met Romy kon lopen. Bij de eerste vier sprongen moest ze namelijk eigenlijk een keer wisselen, maar ze wist al van tevoren dat dat niet zou lukken. Ondanks alle oefeningen blijft Romy namelijk nog steeds niet echt zitten op een wedstrijd. Vrouwtje koos dus de variant zonder te wisselen. Tot mijn verbazing ging dat helemaal goed. Daarna zag je het vrouwtje ontspannen en ook de rest zag er prachtig uit. En ineens gebeurde het. Bij de op één na laatste horde. Romy was er al overheen en was al onderweg naar de laatste horde, toen plotseling het latje van de horde viel. Nee, hè, wat een drama, zeg. Zonder de horde waren Romy en mijn vrouwtje eerste geweest en hadden ze weer een winpunt gehad. Nu eindigden ze slechts op de achtste plaats.

 

Het vast parcours ging helemaal niet. Na de eerste drie hordes moest Romy naar de palen. Naast de palen lag echter heel uitnodigend een tunnel. Romy is gek op tunnels, dus ja, ik denk dat jullie al kunnen raden wat er gebeurd is. Romy koos natuurlijk voor de tunnel. Van de wanhopige kreten van vrouwtje trok ze zich duidelijk niets aan. Tja, dat was het, meteen een diskwalificatie. Ook de rest van het parcours ging nogal stroef. Desondanks waren het vrouwtje en Romy dolblij, dat kon je aan alles merken. Ze hebben er gewoon ontzettend van genoten dat ze weer samen mochten lopen. Ik was er wel een beetje jaloers op, maar binnenkort mag ik ook weer. Binnen drie uur waren we klaar en mochten we weer naar huis. Is ook een keer leuk.

 

Onlangs zaten de baasjes ’s avonds aan de eettafel te eten. Ineens zag vrouwtje onder de linker stoel iets wits liggen. Toen ze het opraapte zag ze dat dat spul was uit een knuffelbeest. Vrouwtje liep om de tafel heen en daar lag nog veel meer van dat spul. Dat is niet de eerste keer. Mijn nieuwe zus sloopt namelijk alles wat ze te pakken kan krijgen, dus daar kijken we al niet meer van op. De vraag was alleen wat ze nu weer gesloopt heeft. Tosha lag onder de eettafel, met mijn schaap en daarvan had ze de halve keel doorgebeten. Dat is toch ongelofelijk. Dat is mijn schaap.

 

Dat heb ik van de baasjes gekregen toen ik zeven jaar geleden hier ben komen wonen. Van het begin af aan was ik er helemaal dol op. Toen was het schaap bijna net zo groot dan ik, maar ik vond het echt zo’n leuk ding. Heb het zelfs mee naar bed gekomen en ook heel veel mee gespeeld. Toen Romy vier jaar geleden bij ons introk, mocht zij van mij daar ook mee spelen. Ook zij was helemaal gek op dat knuffelbeest. We zijn beiden zuinig geweest op ons schaapje. Na zeven jaar zag het er nog steeds zo uit als op de eerste dag toen ik het kreeg. En nu was de halve keel open. Nou, dat gaat me toch echt te ver. Vrouwtje heeft dat witte spul bij elkaar geraapt en weer in de kop van het schaap teruggeplaatst. Schaapje was flink gewond, er waren zo’n dertig hechtingen nodig vóór de kop weer vastzat. Gelukkig zie je er eigenlijk niets van, maar ik ben echt boos. Arm schaapje. Heeft het altijd goed gehad bij ons en nu ineens bijna doodgebeten.