Vrouwtje kookt

Één van de favoriete bezigheden van mijn vrouwtje is koken. Ze is er gek op en kan er uren mee bezig zijn. Niet alleen met het koken zelf, maar ook met het zoeken naar recepten of met zelf dingen uitproberen. Echt simpele gerechten komen er maar zelden op tafel. Het moet altijd iets bijzonders zijn. Op een gewone doordeweekse dag bestaat een menu in ieder geval uit drie gangen: soep, hoofdgerecht en als toetje fruit. Zonder soep kan mijn vrouwtje niet leven, zegt ze. Volgens mij kan ze ook van alles soep maken en telkens komt weer een nieuw recept op tafel. Onlangs is ze begonnen met het maken van Chinese soepen. Ik dacht, nou, dat gaat wat worden, maar baasje is er erg over te spreken.

Het vrouwtje heeft een grote keuken met veel pannen, vijf gaspitten, en allerlei spul dat je voor het koken nodig hebt. Je zou eigenlijk denken dat dat meer dan voldoende is. Niets is echter minder waar. Het vrouwtje komt regelmatig pitten, kommen en dergelijke te kort. Ze gaat meestal tekeer alsof ze een of ander chefkok in een sterrenrestaurant is, die voor een stuk of dertig mensen moet koken. Niet normaal.

 

Oisterwijkse bossen en vennen

Nu met de kerst was het ook weer helemaal raak. Voor de soep moesten veel groenten kleingesneden worden. Alleen daarmee was ze al dik een uur bezig. Toen de soep aan het koken was, begon ze met het hoofdgerecht. Het vet van de eendenborst werd vakkundig met een mes door haar van het vlees verwijderd, de zuurkool werd gekookt, de aardappels geschild en de Poolse knoedels werden bereid. Eigenlijk is het baasje niet zo voor zuurkool en daarom krijgt hij vaak andere groenten. Maar er was geen pit meer over. Dus moest baasje noodgedwongen zuurkool eten.

Terwijl het hoofdgerecht aan het koken was, begon vrouwtje aan de volgende stap. Er moest namelijk ook een salade worden gemaakt. Ze had gekozen voor een salade met rode bieten, haring, ui en augurken. Ook die ingrediënten moesten allemaal kleingesneden en vervolgens gemengd worden. De keuken zag er inmiddels uit als een slagveld. Overal snijplanken, kommen, messen, kopjes, nergens meer een vrije plek. Tussendoor moesten zelfs de hulptroepen – in de vorm van het baasje – worden ingeschakeld, die alvast het een en ander moest opruimen. Om al die spullen weer schoon te krijgen, moest twee keer de vaatwasser worden aangezet. Is toch niet normaal, of wel? Het rook weliswaar ontzettend lekker, maar ja, je kan ook alles overdrijven.

 

Ruïne op landgoed Brakel

Gelukkig bleef er tijdens de kerstdagen nog genoeg tijd over om samen iets leuks te doen. Op eerste kerstdag waren we wandelen bij landgoed Brakel, waar we vorig jaar ook met de kerst waren. Dit jaar waren er slechts weinig mensen en ook qua vuurwerk was het vrij rustig. Op tweede kerstdag zijn we naar de Oisterwijkse bossen en vennen gereden, waar het stukken drukker was. In het restaurant van het gebouw van Natuurmonumenten was niet meer één plaats vrij. Maar gelukkig kwamen we toch niet om te eten, maar om een wandeling te maken. We besloten de veertien vennen wandeling te doen die tien kilometer lang is. Wat een prachtig gebied. Het was heerlijk wandelen in het bos en regelmatig had je geweldige uitzichten op een van de veertien vennen. Wat mij betreft kunnen we daar vaker naartoe. De dag na de kerst hebben we nog een wandeling bij landgoed Neerrijnen gemaakt.

Daarna was het helaas afgelopen met het wandelen. Net als ieder jaar verandert ons rustige dorpje direct na de kerst in een oorlogsgebied, waar jongeren zwaargewapend met grote plastictassen vol met vuurwerk door de straten trekken. Op een bepaald punt blijven ze dan staan, steken vuurwerk af, en vervolgens trekken ze verder naar het volgende punt. Overal is geknal te horen. Ik ben daar doodsbang van, durf helemaal niet meer naar buiten. En wij schijnen hier nog geluk te hebben. In andere dorpen en in de steden schijnt het veel erger te zijn.

Dit jaar hebben Romy en ik voor het eerst een adventskalender gehad. Vrouwtje had die bij iemand gezien en wilde ook meteen voor ons eentje hebben. Baasje komt als hij van het werk komt langs diverse winkels, dus werd hij als eerste op pad gestuurd om te kijken. Helaas was de kalender overal uitverkocht. Een paar dagen voor de kerst ging het vrouwtje naar de dierenzaak. Daar hadden ze een uitgebreid kerstassortiment voor ons hondjes en daar lagen ook kalenders. Weliswaar was het nu een beetje laat, want het was al bijna kerst, maar vrouwtje heeft er toch eentje gekocht voor ons samen. We hebben de kalender gewoon omgedoopt tot nieuwejaar kalender. Op die manier weten we ook wanneer eindelijk dat geknal ophoudt. Iedere avond opent het vrouwtje twee deurtjes voor ons. Ik mag dan als eerste een snoepje uit de kalender halen en daarna Romy, die altijd al heel ongeduldig staat te wachten. Kijk, dat is nou een mooie traditie. Tis hartstikke lekker en maakt in tegenstelling tot vuurwerk geen lawaai.

Nederlands kampioenschap Fhn 2019

Op 24 november was het eindelijk zover: het vrouwtje en ik mochten deelnemen aan het Nederlands Kampioenschap bij de Fhn. Vorig jaar was het NK in Udenhout. Dat is voor ons makkelijk te doen. Dit jaar was er echter voor Hellendoorn gekozen en dat is voor ons bijna twee uur rijden. Dat betekende dat we bijna midden in de nacht moesten opstaan en vertrekken. We wilden immers niet te laat komen. Romy had zich helaas niet geplaatst. Om mee te mogen doen, moet je precies vier vaste parcoursen en vier jumpings uitlopen. Romy had er slechts twee vaste parcoursen en drie jumpings, dus net te weinig. Romy kwam dus alleen voor de gezelligheid mee.

 

Romy en ik op het NK in Hellendoorn tijdens een wandeling

We begonnen met een vast parcours. Dat was een beetje een raar rondje, want diverse toestellen stonden helemaal niet op één lijn. Sprong nummer acht stond helemaal naast het parcours, zo voelde het tenminste. Daardoor raakte ik een beetje in de war en aarzelde even. Hmmm, meneer de scheidsrechter (zo heet de keurmeester bij de Fhn) gaf ons natuurlijk meteen een weigering. Ook de afloop kattenloop ging niet perfect, dus ook nog een fout. Maar voor de rest ging het prima. Eerste plaats.

Daarna moesten we een jumping lopen. Vrouwtje zei al meteen na het verkennen dat ook dat een apart rondje was. Sommige sprongen stonden zo dicht op mekaar, dat het vrouwtje er amper doorheen kon. Ondanks de verwachtingen ging het rondje prima,, tot we bijna aan het eind waren. Daar moest ik een horde van de achterkant nemen. Op zich is dat geen probleem. Nu stonden er echter meerdere sprongen heel dicht op elkaar, waardoor ik niet zo goed doorhad wat nu de bedoeling is. Ik dacht, nou, dan doe ik maar gewoon iets, want als we hier  blijven staan, schiet het niet op. Meteen nadat ik gesprongen was, zag ik dat ik iets gedaan had wat niet klopte. Vrouwtje stond daar met haar handen voor haar gezicht totaal wanhopig te kijken. Sorry vrouwtje, ik had echt de beste bedoelingen, maar de diskwalificatie was helaas een feit.

Het laatste rondje was wederom een vast parcours. Dat wordt altijd in omgekeerde volgorde gelopen. Degene, die op grond van het eerste vast parcours en de jumping op de laatste plaats geëindigd is, moet als eerste beginnen en de beste start als laatste. Wij moesten als een na laatste beginnen. Dat hield dus in dat we op de tweede plaats stonden. Over het algemeen is mijn vrouwtje de rust zelve als we gaan lopen, maar nu was ze echt bloednerveus. Volgens mij heb ik haar nog nooit zo meegemaakt. In onze groep – de B40 – maakten nog drie combinaties kans op de eerste plaats. Alles hing nu dus af van het laatste rondje. Ik had me voorgenomen om de kattenloop deze keer helemaal perfect te doen. En dat lukte. Kort voor het eind – ja, wederom – ging het echter bijna weer fout. Ik miste bijna de schutting. Gelukkig wees vrouwtje die nog net op tijd aan.

Van het laatste rondje worden geen uitslagen meer gepubliceerd, want anders zou iedereen alvast kunnen berekenen op welke plaats je beland bent. Ze willen het natuurlijk een beetje spannend houden. Heel eerlijk gezegd verkeerden wij niet eens echt in spanning, we gingen ervan uit dat we – net als vorig jaar – op de tweede plaats beland waren. Na lang wachten begon eindelijk de prijsuitreiking. Ze begonnen met de derde plaats. Dat waren wij niet. De volgende die opgeroepen zou worden, was de combinatie, die op de tweede plaats geëindigd was. Het vrouwtje en ik stonden al klaar in de startblokken om naar voren te gaan. Tot onze grote verbazing waren wij dat ook niet. En toen was nummer één aan de beurt. Ja, ik heb het zelf gehoord, Gina en vrouwtje waren als eerste geëindigd. Ik kon het bijna niet afwachten om op het podium te gaan staan. Mijn vrouwtje was duidelijk geëmotioneerd. Volgens mij wist ze niet zo goed of ze nu moest lachen of huilen. Mijn vrouwtje en ik: Nederlands kampioen B40. Wie had dat gedacht? Wat ben ik trots op ons. ’s Ochtends hadden we overigens ook al op het podium gestaan. Toen werden de prijzen van de competitie uitgereikt. Hier stonden we wel op een tweede plaats.

Het vrouwtje is er overigens inmiddels ook achter gekomen, waarom wij vorig jaar geen Nederlands kampioen zijn geworden. Bij de Fhn hanteren ze een heel ingewikkeld rekenmodel om punten toe te kennen. Hierbij wordt rekening gehouden met fouten en weigeringen. Voor iedere fout of weigering krijg je maar liefst vijf strafpunten. Doe je langer over een rondje dan de standaard parcours tijd, dan wordt de tijd, die je daar langer over gedaan hebt, bij de uitslagen als strafpunten vermeld. Bij de berekening van de punten zelf, worden die tijdstrafpunten echter niet meegenomen, waardoor je duidelijk een voordeel hebt en meer punten krijgt dan iemand met een gewone fout of weigering. En dat is de reden waarom we vorig jaar slechts tweede zijn geweest. Wij hadden twee fouten en een weigering en nummer één was foutloos, maar veel te langzaam. Maar ja, daar wordt dus niets mee gedaan. Heel apart systeem. 

Op 7 december waren we met Romy naar een wedstrijd in Hoogerheide en toen gebeurde iets ongelofelijks: Romy en het vrouwtje liepen hun laatste u’tje op het vast parcours. Tegenwoordig hoef je niet meteen te promoveren. Als je vijf u’tjes hebt, waarvan twee op het vast parcours, mag je in de eerste graad blijven lopen tot je er in totaal acht u’tjes hebt. Voor het vrouwtje en Romy was dat nu echter precies het achtste u’tje, dus geen keuze meer mogelijk. Op 16 december zijn ze naar de tweede graad gepromoveerd. Begin januari lopen ze de eerste wedstrijd in de tweede graad. Nou, ik ben benieuwd.