TWC en Pasen

 

Op 17 maart was het eindelijk zover: we mochten starten op de finale van de wintercompetitie. Net als zo vaak bij de TWC ging dat niet allemaal van een leien dakje. Een team bestaat altijd uit zes hondjes met de daar bijbehorende baasjes. Helaas had één combinatie van ons team al na de eerste wedstrijd genoeg van de TWC, dus waren we er nog met zijn vijven. Kort vóór de finale werd helaas één baasje ziek, dus bleven we met vier combinaties over, wat natuurlijk enorme druk op de overige combinaties legde. Bij de jumping en het vast parcours moet je namelijk tevens drie uitslagen lopen. Tja, en of je die met zes combinaties moet lopen of met vier is wel een verschil, want je kunt je slechts één diskwalificatie permitteren.

De jumping ging goed. Trainer Johan, ik en teamlid Jill hebben een uitslag gelopen. Romy had helaas een diskwalificatie, wat erg jammer was. Zij is immers razendsnel en zorgt voor weinig punten. Maar we stonden op een achtste plaats na de jumping, dus nog steeds voldoende.

Daarna het vast parcours. Halverwege het parcours was er zo’n echt stomme situatie. Naast de kattenloop stond een sprong die je moest nemen en vervolgens moest je door een tunnel, die onder de kattenloop lag. Het vrouwtje kon echter bij de sprong niet mee naar de tunnel lopen, anders zou ze weer terug moeten lopen en was dan voor het vervolg te laat. Dat snapte ik niet zo goed, dus besloot is maar om niets te doen. Meteen een weigering. Nou, dat was niet al te best, want dat levert veel punten op en die moesten we dus niet hebben. Onze hoop was gevestigd op trainer Johan en op Romy.

Trainer Johan en Teun lopen altijd erg netjes. Niet de snelsten, maar nagenoeg nooit een diskwalificatie. Zo’n combinatie wil je in je team hebben. Ik weet niet wat het was, maar in ieder geval nam Teun ineens een verkeerde sprong en dus diskwalificatie. We konden dat allemaal amper bevatten. Daarna moest het vrouwtje met Romy lopen. Vrouwtje had kennelijk zoiets van ‘we kunnen het toch niet meer winnen’ en rende als een raket door het parcours. Foutloos en een derde plaats. Het rondje van Romy leverde slechts drie punten op. Er was dus weer hoop. Met spanning wachtten we op de totaaluitslag.

We waren tiende. Tien teams mogen door naar de finale. Wat waren we blij. Helaas duurde dat niet al te lang. Na de vier wedstrijden van de voorrondes is één team per regio regiowinnaar. Dat team heeft zich in principe automatisch voor de finale geplaatst, mits zij op de finaledag bij de totaaluitslag tot de beste vijftien behoren. Tot vorig jaar waren er drie regio’s: noord, midden en zuid. Noord is ermee gestopt, dus blijven er twee regio’s met twee regiowinnaars over. Bij regio zuid waren na de vier wedstrijden echter twee teams met precies hetzelfde aantal punten. Daarom zijn beide teams als winnaar aangemerkt. En dat pakte voor ons desastreus uit. Eén van die twee teams stond namelijk op plek elf en kreeg voorrang op ons. Ik vind dat echt een heel oneerlijk iets. Maar goed, wij mochten dus de finaleestafette niet lopen. Vrouwtje had zich daar ontzettend op verheugd, want dat was echt zo’n gaaf rondje. Het is zoals het is. Op naar volgend jaar.

Pasen viel dit jaar helaas heel vroeg en was afgelopen weekend. Net als ieder jaar is met Pasen wedstrijd in Venlo. Romy en ik mochten allebei op de zaterdag starten in de competitie en Ayda in de eerste graad. Meestal is het in Venlo prachtig weer, volop zon. Dat viel dit jaar echter totaal tegen. Nogal koud, een beetje gespetter en een hoop wind. ‘s Middags had het vrouwtje ons allemaal in onze bench gezet zodat we een beetje konden uitrusten. Ineens kwam een enorme windvlaag, waardoor onze hele tent wegwaaide. De baasje sprongen uit hun stoelen op, renden achter de tent aan en probeerden die weer te pakken te krijgen. Haha, het zag er echt hilarisch uit. Romy, Tosha en ik zaten in een grote bench. Die bleven gewoon netjes staan. Ayda zat echter in een kleine bench aan de zijkant van de tent en die werd bijna mee gelanceerd. De bench sloeg over de kop met onze kleine zus erin. Ayda wist echt niet was haar overkwam. Gelukkig is er verder niets gebeurd. Na een uitgebreide knuffelsessie was Ayda de voorval snel weer vergeten.

Paaszondag en -maandag waren we tussen de buien door aan de Maas wandelen. Eigenlijk hadden we ergens anders naartoe gewild, maar met al die buien had dat weinig zin.

Sheltiewandeling Oostvoorne

 

Tosha en Ayda waren nogal teleurgesteld dat we niets bijzonders hebben gedaan op hun verjaardag. Kan ik me iets bij voorstellen, want het is toch wel fijn als daar een beetje aandacht aan wordt besteed. Ikzelf wist al dat dat helemaal goed zou komen. Het vrouwtje had mij namelijk al verteld dat er binnenkort een sheltiewandeling op het programma stond. Maar ja, ik mocht natuurlijk niets verklappen. Die wandeling werd georganiseerd door de sheltievereniging van regio west en vond plaats op het strand van Oostvoorne. Zaterdagochtend vertrokken we dus met zijn allen naar het westen van ons land.

In Oostvoorne zijn we nog nooit geweest. Meestal gaan we naar Rockanje, dat direct in de buurt ligt. Als je vanuit Rockanje naar rechts wandelt - wat we meestal doen - kom je vroeg of laat uit in Oostvoorne, maar dat is wel een heel eind. Wij keren over het algemeen halverwege weer om. We waren dus reuze benieuwd.

Na bijna anderhalf uur in de auto te hebben gezeten kwamen we in Oostvoorne aan. Er waren voldoende gratis parkeerplaatsen en direct achter het parkeerterrein was het restaurant, waar we met zijn allen afgesproken hadden. Veel van onze vrienden waren ook gekomen, onder andere mijn oud trainingsmaatje Yentle, met wie ik jarenlang samen bij trainer Jan heb getraind. Heel fijn om haar weer een keer te zien. Na een kopje koffie met koekje voor de baasjes en wat huishoudelijke mededelingen kon de strandwandeling beginnen.

Om bij het strand te komen moesten we eerst door de duinen wandelen. Nou ja, wandelen is in dit geval eigenlijk niet het juiste woord. Het was eerder een soort survivaltraining. Door de vele regen van de afgelopen tijd bestond het pad grotendeels uit grote plassen water en overal was modder. De mensen van de organisatie hadden aangegeven dat wij hondjes daar nog niet los mochten, dus moesten we met het vrouwtje continu om de plassen en modder heen slingeren. Er kwam ook geen eind aan. Nou, ik vind wandelen leuk, maar als we naar het strand gaan, dan wil ik niet eerst uren door een duinengebied lopen. Daar komen we immers niet voor. Continu aan de riem moeten lopen is bovendien ook niet zo leuk.

Na ongeveer een half uur riep iemand dat we nu eindelijk op het strand gearriveerd zijn. En inderdaad, we zagen strand, strand en nog meer strand. Alleen geen zee. Heel ver weg - we hadden beter de verrekijker van het vrouwtje kunnen meenemen - zagen we in de verte iets dat op water leek. Nou ja, als ik er goed over nadenk heette het natuurlijk strandwandeling. Niemand had gezegd dat daar ook de zee bij hoort. Anders zou het misschien ‘langs zee wandeling’ heten. Kennelijk hadden we dat letterlijk moeten opvatten.

Ook zonder water hadden we veel lol. Het strand was eindeloos breed en lang, we konden rennen zoveel we wilden. Na bijna anderhalf uur waren we uitgerend en vertrokken weer richting het restaurant. Op de terugweg mochten we gelukkig gewoon los lopen. Er stonden nergens borden dat dat niet mocht. Romy en Ayda hadden al snel het spel ontdekt ‘wie kan door de meeste plassen rennen en ziet er dan het smerigst uit’. Nou, drie keer raden wie de winnaar van deze wedstrijd was. Weer onze Benjamin. Ik weet echt niet wat het is, maar Ayda ziet er altijd het vuilst uit, ook al doen we allemaal hetzelfde. Zal wel door de korte pootjes komen.

Weer bij het restaurant aangekomen, kregen wij eerst een grote schaal met water. Ook de baasjes verheugden zich op iets te drinken en te eten. Toen stond ons echter de volgende teleurstelling te wachten. De eigenaar van het restaurant had er geen rekening mee gehouden dat onze hele groep na de wandeling nog een keer terug zou komen. Er was dus helemaal geen plek voor ons. Veel mensen vertrokken dus gelijk, wat erg jammer was. Wij stonden nog met een klein groepje buiten erover na te denken wat we nu het beste kunnen doen. Buiten was nog plek genoeg, dus werd uiteindelijk besloten om daar te gaan zitten. Het was niet echt mooi weer. Geen zon en veel wind, dus in principe niet het weer waar je op een terras gaat zitten. Maar ja, bij gebrek aan andere mogelijkheden was dat de beste optie.

Het baasje had al van tevoren op het net de menukaart bekeken. Hij was er niet echt kapot van, want bijna alle gerechten bestonden uit iets met zeewier. Hij koos dus voor een veilig gerecht: omelet met spek. Het vrouwtje koos een driegangenmenu met soep, brood en carpaccio. De soep was een uiensoep, iets wat het vrouwtje normaal gesproken altijd erg lekker vindt. Moet wel de echte Franse zijn, met donkere boullion, een stuk geroosterd brood en overbakken met kaas. Die uiensoep leek daar in de verste verte niet op. Volgens het vrouwtje hebben ze het water, waarin ze de uien hebben gekookt, gewoon als soep opgediend. De twee sneetjes brood zagen er wel lekker uit, maar daar zat een heel onsmakelijk beleg op. Wat het precies was weten we niet. Het leek op paprika, maar smaakte vreselijk zoet en helemaal niet naar paprika. Gelukkig was de carpaccio wel lekker. Ook het baasje was niet te spreken over zijn omelet. Totaal geen smaak. Anderen hadden voor een tosti gekozen. Ook die waren absoluut niet enthousiast.

Het was weer erg gezellig om veel van onze vrienden weer een keer te zien, maar voor de rest hoeft Oostvoorne voor ons niet meer. Volgende keer toch weer gezellig naar Rockanje, waar je strand met zee hebt en de keuze uit twee restaurants die allebei erg lekker eten hebben.

Tosha wordt vier en Ayda wordt drie

 

Het is weer februari en dan is het bij ons tegenwoordig groot feest. Op 17 februari werd Tosha namelijk vier en een week later, gisteren op 24 februari, werd Ayda drie.

 

Veel gefeest hebben we niet. Op 18 februari hadden Romy en ik de laatste wedstrijd van de wintercompetitie. Allebei zowel het vast parcours als de jumping foutloos gelopen. Helaas ging deze keer de estafette niet zo goed. Ik had één fout en Romy liep een diskwalificatie. Desalniettemin zijn we op een heuse vierde plek in de competitie geëindigd. Stijgende lijn dus. Vorig jaar waren we achtste. Dat houdt in dat we ons voor de finale hebben geplaatst in maart. De dag daarvoor wilden we toch een beetje uitrusten om fit te zijn voor die wedstrijd. Wel heeft Tosha een hoop lieve knuffels van ons allemaal gehad.

 

Ook de verjaardag van Ayda werd niet groot gevierd. Ayda had op haar verjaardag samen met Romy wedstrijd in Ewijk. De jumping ging met haar onwijs goed. Ergens onderweg moet er echter iets gebeurd zijn dat het vrouwtje niet heeft meegekregen, want toen de uitslag bekend werd gemaakt bleek dat Ayda één fout had. Zal wel ergens een latje gevallen zijn. Dus helaas geen u’tje, maar wel een eerste plaats. En daar mag ze echt trots op zijn. Maar liefst 4,95 m/s. Net de grote zus, die rent ook altijd als een gek. De grote zus deed het overigens ook niet slecht met een tweede plaats op de jumping.

Foto voor vrouwtje Joukje

 

Een gezegde luidt dat na regen zonneschijn komt. Inderdaad, dat was ook nu het geval. Alleen kwam met de zon ook sneeuw. De zon en de blauwe hemel, die we zolang moesten missen, zijn natuurlijk fantastisch. Is echt genieten. De sneeuw hoeft voor mij echter niet. niet iedereen denkt daar kennelijk hetzelfde over. Romy en onze puber Ayda vinden sneeuw helemaal geweldig. Toen het maandagavond begon te sneeuwen was Ayda compleet door het dolle heen. We weten het niet zeker, maar volgens ons was dat de eerste keer dat Ayda sneeuw heeft gezien. Vorig jaar heeft het blijkbaar niet gesneeuwd. We hebben daar in ieder geval geen foto’s van en als er wel sneeuw was geweest hadden we daar ongetwijfeld een hele lading van. Er hoeven namelijk slechts een paar vlokjes te vallen of het vrouwtje staat al helemaal klaar met haar camera.

 

Dinsdagochtend had het vrouwtje twee lessen van iemand overgenomen bij trainer Jan. Een leuke mogelijkheid om met Tosha en Ayda wat extra te trainen. Romy en ik mochten voor de gezelligheid mee. Tijdens de training moesten we in de auto wachten, maar dat was niet erg. Was lekker warm en zolang duurde de training niet. Daarna mochten we met zijn allen door de sneeuw rennen. Vrouwtje had – hoe kan het anders zijn – haar camera meegenomen. Met de foto’s schoot het echter niet heel erg op, want mijn drie zussen renden als een stelletje gekken van de ene kant naar de andere. Eigenlijk was het de bedoeling dat we ergens netjes met zijn vieren gingen zitten in de sneeuw. Vrouwtje wilde namelijk een mooie foto van ons allen maken. Die wilde ze naar vrouwtje Joukje sturen, die dinsdag jarig was. Nou, daar kwam dus echt niets van terecht. Uiteindelijk gaf het vrouwtje het op. Was gewoonweg niet te doen met mijn gekke zussen.

 

Maar ja, vrouwtje was nog steeds van plan om een foto voor vrouwtje Joukje te maken. Dus ’s middags volgde poging twee, hier bij ons in het dorp. Aan het eind van onze straat is een groenstrook, waar nog een beetje sneeuw lag. Daar gingen we naartoe. Op de hoek van onze straat was een buurman bezig om de sneeuw van de stoep te verwijderen, wat Romy en Ayda kennelijk buitengewoon interessant vonden. Ze volgden iedere beweging van de buurman.

 

Uiteindelijk liepen we weer verder en werden we neergezet voor de foto. Romy en Ayda waren compleet afgeleid, want die luisterden nog steeds naar de geluiden van de buurman. Het vrouwtje deed van alles om de aandacht van mijn zussen te trekken. Bij Ayda lukte dat op een gegeven moment, maar Romy had alleen oog voor de buurman.

 

Na talloze pogingen probeerde het vrouwtje ons nog op een andere plek neer te zetten, maar ook dat was niet echt een succes. Aan het eind van de fotosessie had vrouwtje talloze foto’s, maar geen een was echt denderend. Maar ja, meer was er niet, dus daar dan maar de beste van kiezen. Sorry vrouwtje Joukje, mijn vrouwtje heeft echt haar uiterste best gedaan, maar soms valt het niet mee. Om te voorkomen dat onze oplettende lezers nu in de war raken nog even het volgende. Op de groepsfoto staan we met zijn allen, zoals jullie zien, alhoewel Tosha geen hondje is van vrouwtje Joukje. Maar ja, dat wil natuurlijk niet zeggen dat zij haar niet mag feliciteren, hè. Tosha zou er bovendien niets van snappen dat zij niet mee op de foto mag.