Ayda wordt twee

Februari is bij ons tegenwoordig de feestmaand, want Tosha en Ayda zijn allebei in februari jarig. Ze schelen precies één jaar en één week. Vorige week vrijdag was het feest en deze week vrijdag (24 februari) dus ook. De vrijdag is eigenlijk niet de meest gunstige dag om jarig te zijn, want dat is de trainingsdag van mijn zussen. Eentje – de ene week is dat Romy en de andere week is dat Tosha – traint dan ’s ochtends bij trainer Jan en Ayda en degene, die niet bij trainer Jan heeft getraind, trainen ’s middags bij trainer Johan. Tja, het is een heel schema om bij te houden tegenwoordig.

                                                             

Onze jonkies vonden het allemaal prima, die zijn helemaal gek op de trainingen. Maar ze moeten natuurlijk ook nog veel leren. Ayda doet het al echt super. Ze is al erg zelfstandig en gaat toestellen en lijnen zelf zoeken. Het aanleren van de toestellen verloopt helaas nog niet altijd soepel. Eerst was er het kattenloopprobleem. Ze deed de kattenloop fantastisch, tot ze op een dag besloot dat dat een eng toestel is. Ze wilde er niet meer op. Trainer Jan heeft de kattenloop dus weer lager gezet, zodat die minder eng is. Een paar keer op die manier getraind en wat doet Ayda? Rent vervolgens als een gek over de kattenloop. Was dus blijkbaar ineens niet meer eng.

 

Daarna hadden we het schuttingprobleem. Vóór we naar Denemarken op vakantie gingen, deed ze die fantastisch. We kwamen terug van vakantie en wat denken jullie? Ja hoor, ook de schutting was ineens een eng toestel. Wilde ze helemaal niet meer op. Gelukkig kan de schutting van trainer Jan lager gezet worden. Dat is weliswaar een hele klus, maar ja, het kan. Diverse keren getraind, maar echt van harte wilde ze er niet overheen. Vrouwtje huurt een hal om te trainen en wat doet Ayda? Gaat zonder problemen over de schutting en is duidelijk nergens bang voor. Tja, en nu hebben we het wipprobleem. Vrouwtje is nu bezig om dat weer op te lossen. Het wordt echt nooit saai met onze jongste telg.

 

Gisteren was de jaarlijkse carnavalswedstrijd in Den Dungen, waarvoor vrouwtje Tosha en Ayda ingeschreven had voor de open klasse. Over het algemeen is de open klasse voor de tweede en derde graad, dus veel te moeilijk voor een beginner. Helaas was er echter geen eerste graad. Je kon alleen kiezen tussen debutanten en open. Gelukkig valt de moeilijkheidsgraad bij dat soort wedstrijden reuze mee. Tot onze verbazing deed Tosha het vrij goed. Alle parcoursen zonder diskwalificatie uitgelopen en twee keer een vierde plaats. Dat is echt een super prestatie, want daar liepen ook echt ervaren combinaties. Dat plakken van Tosha is natuurlijk nog steeds een probleem, maar het ging eigenlijk vrij goed. Ayda slaat nog geregeld sprongen over, maar jeetje, wat doet ze het al goed. En in geval van twijfel kiest ze – net als Romy – voor de tunnel. Tja, en dan heb je natuurlijk meteen een diskwalificatie. Maar het gaat al echt de goede kant op, mijn kleine zus moet alleen nog een beetje ervaring opdoen.

 

Vrouwtje heeft Tosha en Ayda nu ingeschreven voor een paar echte eerste graad wedstrijden, wat tegenwoordig helemaal niet meer makkelijk is. Voor iedere wedstrijd moet op maandagochtend om zeven uur worden ingeschreven. Toen ik en Romy begonnen had je volop eerste graad wedstrijden. Vaak waren er ook dubbele wedstrijden, waar je ’s morgens twee rondjes kon lopen en ’s middags ook. Liep je foutloos, dan kon je dus al vier u’tjes op één dag lopen. Dat schoot lekker op. Momenteel heb je echter bijna geen eerste graad wedstrijden meer, alleen nog promotiewedstrijden, waar alle klassen lopen. Dat houdt dus in dat een paar honderd combinaties inschrijven voor slechts een handjevol plekken. Bij sommige van die wedstrijden staat bijna driekwart op de wachtlijst. Vrouwtje doet het met inschrijven eigenlijk nog niet zo slecht. Ze is inmiddels gepromoveerd tot professionele knoppendrukker, wat nogal knap is, want druk maar tegelijkertijd op twee, drie of vier knoppen. Lijkt me niet zo makkelijk. Na rechts en links op de wachtlijst te hebben gestaan, mogen Tosha en Ayda nu wel af en toe bij een wedstrijd meedoen en zelfs voor Romy was er nog plek.

Tosha wordt drie

 

Vandaag is het feest bij ons, want Tosha wordt drie jaar. Nou zeg, ik kan dat bijna niet geloven. De tijd lijkt echt te vliegen. De wijsheid komt met de jaren, hoor ik het vrouwtje soms zeggen, maar ik denk dat we bij Tosha nog een paar jaren moeten wachten. Ze is net zo gek als op de eerste dag toen ze bij ons kwam wonen. Oké, ze kent inmiddels wel alle commando’s en als ze wil kan ze zich ook heel netjes gedragen, maar aan de andere kant is het een echte dondersteen die de tent compleet kan afbreken. Het erge is dat Ayda dat allemaal geweldig vindt en dan ook graag meedoet. Soms maak ik echt iets mee hier.

 

Eergisteren heeft het vrouwtje weer een hal gehuurd om een beetje extra te trainen met Tosha en Ayda. De laatste maanden is namelijk telkens de training op woensdag uitgevallen en ook bij de andere trainingen komen niet altijd alle toestellen aan bod. Baasje was ook meegegaan om hulp te bieden bij de training van de wip. Over het algemeen gaat hij niet mee naar de training, dus hoort hij alleen van het vrouwtje hoe het gaat. Soms laat ze ook iemand een filmpje maken dat hij thuis kan bekijken. De laatste keer dat hij mee was naar een training is al maanden geleden. Hij was ontiegelijk verrast hoe goed Tosha het nu doet.

 

Oké, ik moet het toegeven, het gaat inmiddels beter dan voorheen. Vrouwtje heeft Tosha al heel veel bijgebracht. Zolang het vrouwtje enigszins in de buurt is gaat het allemaal echt geweldig. Tosha is razendsnel en voert alles perfect uit. De problemen beginnen zodra het vrouwtje achter begint te lopen, wat vroeg of laat het geval is bij zo’n snelle dame. In plaats van het volgende toestel te nemen komt Tosha dan op het vrouwtje af en loopt bijna tussen haar benen, ook al roept het vrouwtje duidelijk wat Tosha moet doen. Ze schijnt geen link te kunnen leggen tussen een woord en een toestel. Als ik bijvoorbeeld het vrouwtje ‘tunnel’ hoor roepen, dan weet ik dat ik de dichtstbijzijnde tunnel in moet. En als ik haar ‘schut’ hoor roepen, ga ik op zoek naar de schutting in het parcours. Ik vind dat totaal niet moeilijk en Romy ook niet en zelfs Ayda zoekt de toestellen al goed op. Alleen bij Tosha werkt dat kennelijk niet zo. Vrouwtje snapt er niets van. De ideeën van de trainers zijn allemaal leuk, maar het gewenste effect blijft tot nu toe uit. Wellicht heeft ze gewoon nog meer tijd nodig.

 

Net als ieder jaar in de herfst kwam ook afgelopen herfst weer de vraag: wie wil er meedoen aan de wintercompetitie? Na het drama van vorig jaar had vrouwtje luidkeels geroepen dat we daar echt nooit meer aan meedoen. Het ging toen allemaal geweldig. Bij de laatste wedstrijd vóór de finale stonden we op een vijfde plaats. Alleen nog de estafette lopen en we zouden in de finale staan. Toen liep één van onze teamgenoten echter door de startsprong waardoor het hele team een teamdiskwalificatie kreeg. Dus geen finale voor ons. Vrouwtje was echt ontzettend teleurgesteld. Maar toen de beroemde vraag werd gesteld, begon ze er toch weer zin in te krijgen en dus werden Romy en ik weer ingeschreven.

 

De eerste wedstrijd moesten we helaas missen, omdat wij toen nog in Denemarken zaten. Helaas hadden onze teamgenoten het niet al te best gedaan, dus hadden we al een hoop punten en stonden we op een twaalfde plaats. Bij de wintercompetitie geldt hoe minder punten hoe beter, dus dat was niet goed. Nog drie wedstrijden om de punten weer weg te werken. Ik deed weer heel erg mijn best. In alle wedstrijden foutloos gelopen. Ook Romy liet zich van haar beste kant zien. Maar ja, als je eenmaal een achterstand hebt, dan is het niet makkelijk om hogerop te komen. De andere combinaties lopen immers ook. Maar het is gelukt. Na de laatste wedstrijd staan we op een achtste plaats en staan dus in de finale. Wauw, dat had ik niet gedacht. Al zo vaak meegedaan, maar nooit de finale bereikt. Op 18 maart wordt gestreden om de felbegeerde titel.

Kalender meisjes

 

Zoals jullie inmiddels weten is mijn vrouwtje een gepassioneerde fotografe. Overal wordt de camera meegenomen en overal worden we op de foto gezet. Volgens mij zijn wij de meest gefotografeerde honden van de hele wereld. De grote passie van het vrouwtje is echter de landschapsfotografie. Dat is iets dat nooit verveelt, zegt ze, want de lichtomstandigheden zijn telkens anders. Ieder jaar maakt het vrouwtje van de mooiste landschapsfoto’s twee kalenders: eentje voor de baas op kantoor bij ons thuis en eentje voor op de slaapkamer. Meestal zitten daar ook veel foto’s tussen die het vrouwtje tijdens onze vakantie maakt. Tja, en dat was nu het probleem. In Denemarken heeft het vrouwtje slechts weinig foto’s gemaakt en van de andere foto’s had ze niet genoeg om twee kalenders te vullen.

 

Het baasje vond dat niet erg. Hij wilde nu eindelijk een keer een sheltie kalender, zei hij. Dat was natuurlijk geen enkel probleem, want de keuze is reuze. Vrouwtje leek dat een goed idee en besloot ook voor de slaapkamer een sheltie kalender te maken. Zij koos echter voor een speciaal onderwerp: van pup tot volwassen hond. Dat kwam hartstikke goed uit, vond zij. Het jaar heeft vier kwartalen, we zijn met zijn vieren, dus mogen we allemaal met drie foto’s op de kalender. Een puppyfoto, een foto uit de tienertijd en een foto als volwassen hond. Voor de titelpagina werd voor een foto gekozen waar we allemaal op staan. Ik vond het allemaal prima en liet vrouwtje haar gang gaan.

 

Begin januari werden de kalenders bezorgd. Altijd een speciaal moment voor de baasjes. De kalenders werden gezamenlijk plechtig uitgepakt en vervolgens samen bekeken. Wij mochten allemaal meekijken. De kalender van de baas was prachtig. Allemaal, zonder uitzondering, mooie foto’s van ons. Op sommige foto’s staan we in ons eentje, op sommige met zijn tweeën, drieën of met zijn vieren. De ene foto mooier dan de andere. Was echt mooi om ons allemaal zo groot te zien. Vrouwtje laat de kalenders namelijk altijd op A2 formaat afdrukken, dat is dus heel groot.

 

Vervolgens werd de kalender van het vrouwtje bekeken. Als eerste hond van de baasjes heb ik de eer om op het eerste kwartaal te staan. Het begon goed. Op de titelpagina staan we met zijn allen. In januari ben ik te zien als pup. Ik was een echt schattige pup, zo’n echte pluizenbol. Heel blij mee. Toen vrouwtje de foto van februari liet zien schrok ik me echter wezenloos. Ze had daar een foto geplakt van mij toen ik een maand of vijf, zes was. Ik lijk een beetje op een worst op poten op die foto. Heel lange poten, een lang lijf, en korte haren. Was echt helemaal depri. Vrouwtje zegt dat ik toen ook echt schattig was, maar ja, ze zegt veel als de dag lang is. Ik vind die foto toch maar niets. Gelukkig sta ik in maart weer prachtig op de kalender. De rest van de kalender was prima. Maar dat is weer echt iets voor ons vrouwtje.

 

Zo, en nu nog even heel iets belangrijks dat ik helemaal nog niet verteld heb. Op 27 november werd bij Dogsports het Nederlands kampioenschap gehouden, waaraan Romy en ik mochten meedoen. Tevens werden op die dag de prijzen uitgereikt aan de winnaars van de competitie. Er moesten drie parcoursen worden gelopen: één vast parcours en twee jumpings. Bij het vast parcours aarzelde ik een beetje voor een tunnel, wat meteen een weigering opleverde. Ook bij de eerste jumping vond ik de tunnel niet echt logisch liggen, dus ook weer een weigering. Dat was natuurlijk flink balen, want iedere fout en weigering kost behoorlijk veel punten en juist die hadden we nodig. Alles hing dus af van de laatste jumping. Die ging geweldig, tot kort vóór het eind. Nog drie sprongen te gaan. Vrouwtje stuurt me over de derde sprong, met de bedoeling dat ik om de vleugel heen draai. Om de een of andere reden was dat echter niet duidelijk voor mij, dus sprong ik weer van de andere kant terug over de sprong. Diskwalificatie! Door de weigering in de beide eerste parcoursen hadden we helaas niet genoeg punten voor een podiumplaats. We werden slechts zesde. Zo ontzettend jammer.

 

De februari foto van mij

Romy deed het van het begin af aan fantastisch. Helaas nam ze bij het vast parcours een verkeerde sprong, dus ook een diskwalificatie. Gelukkig ging de eerste jumping stukken beter. Bij de tweede jumping had vrouwtje weinig hoop. Romy moest namelijk in een rechte lijn over een aantal sprongen en aan het einde daarvan lag een tunnel. Kort vóór de tunnel moest ze echter naar rechts afslaan, daar een sprong nemen en vervolgens een andere tunnel in. Mijn kleine zus is een absolute tunnelgek. Haar uit een tunnel te houden is nagenoeg onmogelijk. Vrouwtje moest precies het juiste moment kiezen. Als ze Romy te vroeg riep, dan zou ze de sprong missen en riep ze te laat, dan zou Romy in de tunnel zitten. Had echt met mijn vrouwtje te doen. Ondanks de kou stond het zweet op haar voorhoofd. Baasje en ik waren zo gespannen dat we amper adem durfden te halen. Vrouwtje maakte gelukkig een heel ontspannen indruk en ze riep Romy precies op het juiste moment. Oké, roepen is misschien niet het juiste woord, het leek eigenlijk eerder op een soort wanhoopskreet in de vorm van Romy, Romy, rechts. Haha. Maar - en dat is het belangrijkste - het heeft geholpen. Romy sloeg netjes rechtsaf. De rest van het parcours was gewoon een makkie. Eerste plaats. Bovendien achtenveertig punten meer dan nummer twee. Verbazingwekkend was dat eigenlijk niet, want Romy had ook een bizar snelle tijd. Nu was het wachten op de uitslagen.

 

Een kennis van ons zat ook in onze groep van de medium hondjes. Na mijn diskwalificatie bij de tweede jumping riep ze ineens heel blij dat ze tweede op het NK is geworden. Zij, en nog een andere combinatie, waren namelijk de enigen die alle drie de parcoursen uitgelopen hadden. Toen de uitslagen bekendgemaakt werden bleek echter dat Romy op de tweede plaats was geëindigd. Jullie hadden dat echt moeten meemaken, dat is met geen pen te beschrijven. Meteen keek die kennis onze kant op. Ze had zo’n venijnige blik in haar ogen dat ik het echt doodsbenauwd kreeg. Ik zweer het jullie, als je iemand met blikken zou kunnen doden zouden we hier met zijn allen niet meer zitten. We voelden ons allemaal erg ongemakkelijk.

 

Vervolgens begon ze tekeer te gaan. Dat klopte volgens haar allemaal niet. Zij had drie rondjes uitgelopen en dus had ZIJ recht op die tweede plaats, riep ze continu. Op grond van het reglement maakt het echter niet uit hoeveel rondjes een combinatie uitgelopen heeft. Het zijn uitsluitend de punten die tellen en Romy had in twee parcoursen meer punten bij elkaar gelopen dan zij in drie. Knap, toch? Ze kon zich daar echter duidelijk niet in vinden. Zonder nog één woord tegen ons te zeggen, pakte ze haar spullen en vertrok. Wat een rare reactie zeg. Het is natuurlijk mogelijk dat ze de regels niet kende. Dat kan. Of dat ze die niet zo goed begreep. Maar eigenlijk is dat niet relevant. Als je voor een wedstrijd inschrijft word je geacht de regels te kennen. Je reageert je frustraties in ieder geval niet af op iemand die daar totaal niets aan kan doen. Hoe dan ook, we zijn weer een ervaring rijker.

 

Mijn kleine zus stond in ieder geval als tweede op het podium. Voor mezelf vond ik het nogal jammer dat ik er niet stond, maar ik gun het Romy wel van harte. Ikzelf stond overigens ook op het podium. Niet als één van de drie besten van het NK, maar als eerste van de competitie, die het hele jaar gelopen was. Helaas was dat voor ons voorlopig de laatste keer. Dogsports houdt volgend jaar alle wedstrijden in het noorden. Ongeveer de helft van de wedstrijden is voor ons niet te doen, want daar is de enkele reisafstand al bijna drie uur. Heel erg jammer.

De vakantie

Maandags wilden de baasjes een rustige dag houden, wat na drie dagen wedstrijd zeker niet verkeerd was. Wij vonden dat prima. ‘s Ochtends stond meteen een lange strandwandeling op het programma. We waren wederom de enigen op het strand. Wat heerlijk zeg. Helaas voelde het baasje zich niet zo denderend. Hij had de hele avond al koude rillingen en ‘s nachts had hij het erg warm. Nu was hij continu aan het hoesten. Na de wandeling ging hij daarom eerst nog wat liggen. 

 

‘s Middags waren we boodschappen doen. Daarna wilden we langs de dierenzaak, die door onze bookingssite was aanbevolen. Die heette Pet House Denmark. Door de naam verwachtten we eigenlijk een hele grote zaak, maar dat viel ontzettend tegen. De winkel was helemaal verstopt op een bedrijventerrein in Odder en die was dusdanig onzichtbaar dat we die amper konden vinden. Ook van binnen was het een echte tegenvaller. Het assortiment was erg beperkt. De winkeleigenaresse - een oudere dame die de zestig al ruim gepasseerd was - keek ons nogal achterdochtig aan. Vanaf het moment dat we binnen zijn gekomen tot aan het moment dat we de winkel weer verlieten, liet ze ons geen seconde uit haar ogen en volgde ons permanent. Nou zeg, zoiets aparts hebben we ook nog niet meegemaakt. Wat dacht die vrouw van ons? Dat we iets wilden stelen? Of dat we de winkel wilden beroven? Mijn baasjes als een soort Bonnie & Clyde. Nou zeg, dat is toch echt niet te filmen. We voelden ons in ieder geval verre van welkom en hebben snel afscheid genomen.

 

Slot Engelsholm

De volgende dag voelde het baasje zich gelukkig iets beter. Het weer was ook redelijk, dus tijd voor een uitstapje. Vrouwtje had twee kastelen gevonden, die volgens haar de moeite waard waren. Het eerste kasteel was slot Engelsholm bij Bredsten. Dat was qua kilometers niet echt ver weg, maar je verplaatst je hier niet echt snel. Geen snelweg in de buurt. We moesten door talloze kleine dorpen, waar je niet hard mag rijden. De dorpen zelf waren ook niet echt mooi. Veel oude en deels bouwvallige huizen en lelijke boerderijen. Vrouwtje vertelde dat de Denen een vrij hoge levensstandaard hebben. Heeft ze in ieder geval ergens gelezen. Nou, ik heb er niet zoveel verstand van, maar ik vraag me dan toch af waarom al die huizen ze slecht onderhouden zijn. Deed me erg denken aan Polen, waar ik jaren geleden met de baasjes was. Maar ja, daar hebben de mensen niet al te veel geld.

 

Slot Engelsholm was wel mooi om te zien. Je mocht er helaas niet naar binnen, want dat is nu een universiteit. Ook de wandelmogelijkheden vielen helaas wat tegen, dus zijn we na een korte wandeling naar het volgende kasteel vertrokken: slot Palsgaard in Juelsminde. Dat kasteel was iets minder mooi, maar lag wel in een prachtig groot park, waar we uitgebreid konden wandelen. Wat ons opviel was dat er nergens een mogelijkheid was om een keer ergens te gaan zitten en iets te eten en te drinken. Dus na de wandeling weer terug naar ons huisje. Het weer was ook niet echt denderend. Koud, aan het miezeren en grijze hemel.

 

Slot Palsgaard

Ook voor woensdag stond er een uitstapje gepland. ‘s Ochtends voelde het vrouwtje zich echter dusdanig slecht dat ze niet eens kon opstaan. Dezelfde verschijnselen die ook de baas had, die zich ook niet goed voelde. We lieten vrouwtje dus in bed liggen en gingen met de baas een strandwandeling maken. Zo langzamerhand begon ik me toch zorgen te maken. Baasje niet lekker, vrouwtje ziek, hoe moeten we naar huis komen? Vind het wel gezellig hier, maar thuis is toch thuis. Bovendien is vrouwtje ook nog onze chauffeur. Gelukkig was het vrouwtje om een uur of twee weer iets opgeknapt. Ze voelde zich weliswaar nog steeds beroerd, maar wilde nog een strandwandeling met ons maken. Nou, dat laten we ons geen twee keer zeggen, helemaal geweldig. Donderdags ging het met de baasjes gelukkig weer iets beter, maar ze waren nog steeds niet voldoende opgeknapt voor een uitstapje.

 

Vrijdag - onze laatste vakantiedag in Denemarken - gingen we eindelijk weer een keer ergens heen. De baasjes waren gelukkig weer wat opgeknapt. Vrouwtje had een openluchtmuseum gevonden in Aarhus: Den gamle by, wat de oude stad betekent. Het openluchtmuseum ligt midden in het centrum van Aarhus, wat nogal onhandig is. Geen parkeerplaats, je moet gewoon op straat parkeren. Toen we bij het museum arriveerden was het er redelijk druk, dus we moesten nog een eind lopen. Het hele gebied hier is nogal heuvelachtig. Om naar de ingang van het museum te komen moesten we een hele tijd bergafwaarts lopen. Ineens zien we het baasje struikelen. Hij begon met zijn armen te zwaaien om het evenwicht te kunnen houden, maar dat lukte niet meer. En hup, daar lag hij. Nou, we hebben ons echt allemaal een ongeluk geschrokken. Knie kapot en de voet verzwikt. Gelukkig kwam het baasje weer snel overeind, maar hij had wel pijn. 

 

Het museum zelf was echt leuk om te zien. Het is onderverdeeld in drie periodes: 1864, 1927 en 1974. In het oudste gedeelte stonden echt prachtig gekleurde boerderijen. Heel anders dan bij ons. In het gedeelte van de jaren ‘20 waren er ook verschillende winkels en auto’s uit die periode. Ik had het idee dat vrouwtje de auto’s helemaal zag zitten. Die hadden nog stijl, zei ze. Tegenwoordig lijken alle auto’s min of meer op elkaar. Het gedeelte van de jaren ‘70 was vooral nogal kleurrijk. Blijkbaar hielden ze in die tijd van felle kleuren. Kamers met spullen in fel oranje, groen en andere opvallende kleuren. En behang aan de muren met hele grote patronen. Snap echt niet dat mensen zo konden wonen. Je hebt onderhand een zonnebril nodig. Ben toch blij dat wij in een minder kleurrijk tijdperk leven. 

 

Den Gamle By

Gisteren moesten we vroeg op, want het was voor ons tijd om naar huis te gaan. De baasjes moesten nog het hele huis schoonmaken, dus dat duurde wel even. Ook moesten alle spullen worden gepakt en in de auto worden geladen. Toen we bijna klaar waren liep Romy naar de houtkachel en begon te blaffen. Er kwam ook geen eind aan dat geblaf, dus ging het baasje uit op onderzoek. Achter het deurtje van de kachel zat een vogeltje opgesloten. Baasje zette de deuren van het terras wagenwijd open, opende het deurtje van de houtkachel en manoeuvreerde het vogeltje naar buiten. Romy helemaal blij! Zij heeft daar echt een goed gevoel voor. Zodra een ander dier in gevaar verkeert komt zij meteen in actie. Met een goed gevoel zijn we vertrokken. 

 

Over hoe de vakantie in Denemarken is bevallen verschillen de meningen. Wij vonden het een echte toplocatie. Het strand op een paar meter afstand, urenlang kunnen rennen zonder iemand tegen te komen, dat vonden wij echt helemaal geweldig. Kan niet beter. Wij waren het dan ook met zijn vieren eens dat de vakantie een dikke tien verdient. De baasjes waren het daar niet helemaal mee eens. Het huis was leuk, maar het was slecht geïsoleerd en ijskoud binnen. Het landschap was op zich leuk met al die heuvels, maar er was amper iets te doen. Geen prachtige kastelen, kerken of dorpen die je kunt bezichtigen. De baasjes vonden het eerder een nogal saaie streek. De permanent grijze hemel, het regenachtige en koude weer zorgden ook niet voor de nodige vakantiestemming. Gelukkig waren de baasjes het met ons eens dat het strand echt super was. Maar ja, de baasjes willen ook af en toe iets bezichtigen en dat heb je hier bijna niet. 

 

De terugreis was een beetje anders dan anders. We gingen namelijk niet direct naar huis, maar in plaats daarvan eindigde onze reis in Haarle, dat in de buurt van Hellendoorn ligt. Daar hadden de baasjes voor een nacht een kamer voor ons gehuurd in de Geertruidahoeve. Jaren geleden zijn we daar al een keer geweest. Hele fijne B&B midden op het platteland. Vandaag hadden we namelijk de laatste competitiewedstrijd van Dogsports. Kwam goed uit, hoefden we niet zo ver te rijden. Het werd wel een lange dag. We waren pas om een uur of zeven ‘s avonds thuis. Ben toch blij dat ik weer in mijn eigen bedje kan slapen. Alleen het strand zal ik echt missen! 

 

 

 

ISAC 2022

 

Vrijdagochtend begon de wedstrijd. We moesten dus vroeg opstaan en zijn meteen naar Vilhelmsborg gereden. Net als ieder jaar is de eerste dag van de ISAC een teamwedstrijd. Romy en ik moesten in twee verschillende teams lopen. De teamgenoten lopen namelijk direct achter elkaar en daarom mag een handler slechts met één hond in een team zitten. Ik zat in een team met twee Nederlandse dames, die we ook regelmatig op de wedstrijden zien. Onze vierde teamgenoot - ook een dame - kwam uit Noorwegen. Het team van Romy was een beetje een samengeraapt zooitje, dat uit verschillende nationaliteiten bestond.

Toen we de dag daarvoor bij de manege waren, vroegen we ons af waar de tweede ring geplaatst zou worden. Er was een grote hal en een kleinere. De baas gokte dat beide ringen in de grote hal zouden zijn. Vrouwtje en Gaby konden zich dat niet voorstellen, want in de grote hal was er slechts één in- respectievelijk uitgang. Hoe moest je dan bij ring twee komen? Hoe het precies zat werd al snel duidelijk. Beide ringen waren inderdaad in de grote hal. De ring, waar het vast parcours opgebouwd was, was bereikbaar via de buitenkant. Om naar de jumping ring te komen, moest je de hele tribune naar beneden en van daaruit moest je een steile open trap naar beneden lopen. Heel apart en niet echt sheltie vriendelijk.

De medium klasse begon met het vast parcours. Dat ging prima bij ons, tot we aan het eind bij een tunnel kwamen. Die lag op een behoorlijke afstand en vrouwtje moest te veel meelopen naar de tunnel. Na de tunnel moest ik een sprong out springen en vrouwtje was dan ook net iets te laat voor de out, dus sprong ik er van de voorkant over. De jumping ging wel geweldig, was er heel blij mee. Bij Romy ging het vast parcours niet zo denderend, al vrij snel een diskwalificatie. De jumping was een parcours waar je echt moest blijven, anders was die niet te lopen. Maar ja, jullie raden het al, mijn kleine zus blijft op wedstrijden nooit zitten. Vrouwtje heeft haar drie keer teruggezet en toen liep Romy een foutloos en echt fantastisch parcours. Zo zonde.

Mijn teamgenoten en ik hadden het zo goed gedaan, dat we als vijfde geëindigd waren en dat was voldoende om de finale te mogen lopen. Ook dat ging redelijk goed, we eindigden als vijfde, van achtentwintig teams. Romy en haar teamgenoten hadden helaas onvoldoende punten gescoord om de finale te mogen lopen.

Gisteren moesten de eerste individuele parcoursen worden gelopen: een vast parcours en een jumping. De eerste vier van ieder parcours plaatsen zich rechtstreeks voor de finale. Vrouwtjes doelstelling was dan ook dat wij tot die eerste vier gaan behoren, want dan hoef je geen bonusfinale meer te lopen. Die was namelijk de volgende dag vroeg in de ochtend. Kost alleen maar energie en dat wilde het vrouwtje dus voorkomen. Daar zat er wel iets in, dus ik besloot om echt mijn best te doen. Deze keer ging het vast parcours gelukkig super en helemaal foutloos. Tweede plaats! We waren echt in shock. We hadden ons dus meteen bij het eerste parcours voor de finale geplaatst. Nu ging de jumping helaas niet zo goed. Dat lag echter uitsluitend aan het vrouwtje, die iets aangaf wat voor mij niet duidelijk was. Maar dat maakte niet uit, we waren immers al door naar de finale. Bij Romy gingen beide parcoursen niet goed, twee keer diskwalificatie. Dat hield dus in dat we toch vroeg uit de veren moesten om met Romy de volgende dag de bonusfinale te lopen.

Bij de bonusfinale plaatsen zich slechts de eerste drie, dus de kansen zijn sowieso kleiner. Maar als mijn zus het goed doet, dan eindigt zij meestal bovenaan. Dus er was hoop. De hoop was echter al na toestel twee vervlogen, doordat Romy een tunnel in rende. Dus helaas geen finale voor Romy. Ik begrijp soms niet zo goed waarom zij dat doet. Het vrouwtje gaf echt aan dat ze de bocht richting de volgende sprong moest nemen. Maar op wedstrijden schijnt zij op de een of andere manier minder aandacht voor het vrouwtje te hebben.

Laat in de middag was het dan eindelijk zo ver: de finale. Het was een heel leuk rondje, zei het vrouwtje na het verkennen. Wel moest ze een paar keer een wissel maken, waarvan ze niet zo goed wist of ze die zou halen. Gelukkig had ze zich voorgenomen om gewoon rustig te blijven en zo te lopen zoals zij verkend had. Dat werkt namelijk over het algemeen het beste. Zodra vrouwtje afwijkt van haar verkenschema gaat het altijd fout. De wissels gingen gelukkig allemaal prima en ook de rest van het rondje. Kort vóór de palen werd ik door een geurtje afgeleid. Ik wilde even gaan snuffelen, maar toen vrouwtje riep heb ik toch heel snel de palen gedaan. Na het rondje was het wachten op de uitslagen, die vrij snel online bekendgemaakt werden. Derde!!! Ik denk dat de baasjes zeker tien keer hebben gekeken vóór ze het echt konden geloven. De uitslagen klopten namelijk niet altijd. Deze keer gelukkig wel.

Nou, en aan het eind van de wedstrijd stond ik dus op het podium met mijn vrouwtje. Ik, derde op een sheltie wereldkampioenschap, wie had dat durven dromen. We kregen een grote rozet, echt heel mooi, zo eentje hadden we nog niet. En een pet, een paraplu en een grote zak voer van twaalf kilo. Zo’n zak voer is leuk, maar wat moeten we daarmee? Die kunnen we niet mee naar huis nemen, want die past niet meer in de auto. Bovendien eten we thuis alleen vers vlees. We hebben die daarom meteen aan Gaby meegegeven. Zij kent iemand die het zwaar heeft en die blij is met wat extra voer.

Wat ben ik blij dat we naar Denemarken zijn gegaan. Die wedstrijd zal ik echt nooit meer vergeten. Wij waren overigens de enige Nederlanders die op het podium stonden, dus dat maakt het helemaal bijzonder.

Denemarken

Eergisteren begonnen de baasjes allerlei spullen te pakken en toen wist ik meteen dat het weer zover was: we gingen eindelijk op vakantie. Ik was natuurlijk allang op de hoogte van de plannen, maar mocht daar niets over zeggen. Eigenlijk wilden we naar Bretagne op vakantie, maar vanwege de hoge prijzen ging dat niet door. De baasjes hebben immers niet de geldpest. Daarom heb ik samen met het vrouwtje naar een alternatief gezocht. Onze trouwe lezers zullen zich misschien nog herinneren dat wij vijf jaar geleden naar de ISAC (dat is het wereldkampioenschap voor de shelties) in België waren. Dat was echt superleuk. Het jaar daarna was de ISAC in Italië en daarna in Zwitserland. Dat vonden de baasjes toch een beetje ver. Daarna was twee jaar helaas niets door dat stomme virus. Dit jaar mocht Denemarken het evenement organiseren. Vrouwtje keek een beetje op internet en vond meteen een hoop leuke en vooral spotgoedkope huisjes. De keuze was dus snel gemaakt. We zouden naar de ISAC in Denemarken gaan en dat combineren met een vakantie. Er werd een huisje gehuurd op een droomlocatie, direct aan het strand, voor maar liefst anderhalve week.

Gisterochtend stapten we om kwart voor zeven de auto in om richting Denemarken te rijden. Gelukkig viel het met de files reuze mee, we konden prima doorrijden. Helaas waren er in Duitsland overal wegwerkzaamheden, waardoor we deels slechts tachtig mochten rijden. Dat land is volgens mij één permanente bouwput. Altijd en overal zijn ze daar aan de weg bezig. Desalniettemin hebben we goed kunnen rijden. Iets na vieren kwamen we aan bij de supermarkt in Odder, waar de baasjes meteen een paar boodschappen hebben gedaan. Van daar uit is het nog maar een paar minuten naar ons huisje op Dyngby strand. Veel van de omgeving hebben we helaas niet meer gezien, want het was al bijna donker toen we aankwamen.

Pas de volgende ochtend konden we alles echt goed bekijken. Het huisje is op zich best wel oké. Ruime lichte woonkamer met keuken, twee slaapkamers en een badkamer. Vanuit de woonkamer kijken we zo het water op. Vrouwtje was meteen helemaal in haar nopjes. Zo wilde zij altijd wonen, zegt ze. Direct aan het strand. Wij wonen thuis natuurlijk ook prachtig, direct aan de Maas, maar direct aan zee te wonen is net een beetje mooier.

Het enige minpuntje van het huis is de temperatuur. Het is ijskoud binnen. In de woonkamer en in de grote slaapkamer heb je weliswaar een aantal elektrische radiatoren, maar die kosten geld, dus de baasjes willen niet te veel stoken. De rest van het huis heeft geen radiatoren, ook de badkamer niet. Nou, dat is echt iets voor mijn vrouwtje. Zij kan totaal niet tegen kou. Zelfs binnen heeft ze een dikke trui aan, daarover een bodywarmer en daarover een dikke vest. En dan gaat ze nog zitten onder een deken, die ze gelukkig van thuis heeft meegebracht. Wij hondjes hebben geen last van de temperatuur, maar vrouwtje is er echt niet over te spreken. Ook schijnt de douche anders te werken dan bij ons thuis. Vrouwtje was pas voor de helft klaar toen het water ineens ijskoud begon te worden. Ze kon niet eens haar haren wassen. Nou, dat gemopper hadden jullie moeten horen. Tijdens onze vakanties hebben we al veel rare dingen meegemaakt, maar dat je niet eens fatsoenlijk een paar minuten kunt douchen is echt uitzonderlijk.

Na het ontbijt zijn we meteen naar het strand. Hup de deur uit, vijftig meter lopen en we waren er al. Wauw, wat tof. Net zo mooi als in Engeland, waar ik jaren geleden met de baasjes was. Het strand zelf is niet echt breed, maar je kunt kilometers lopen. En wat een rust. Geen mens te bekennen. Ik ben het helemaal met mijn vrouwtje eens: zo wil je graag wonen.

Nadat we uitgerend waren, zijn we de auto ingestapt. De baasjes wilden alvast bij de manege in Vilhelmsborg gaan kijken. Dat is van ons uit iets meer dan twintig minuten rijden, dus dat is goed te doen. Direct bij aankomst kwamen we Gaby met haar shelties Toby, Bowy en Quinn tegen, die we al van verschillende wedstrijden kennen. Samen hebben we de manege en het terrein verkend. Hele mooie manege met grote tribunes en veel wandelmogelijkheden. Heb er zin in om daar te gaan rennen. Na een uitgebreide wandeling gingen de baasjes bij Gaby voor de camper koffiedrinken. Er kwamen steeds meer kennissen uit Nederland met hun shelties, was dus echt gezellig. Tja, en dat was dan ook zo’n beetje onze eerste dag hier. Het wordt hier al vrij vroeg donker. Om een uur of drie begint het al te schemeren en om half vijf is het donker.

Masters en USCC

Ieder jaar vinden begin oktober de Masters plaats. Aan die wedstrijd mag je niet zomaar deelnemen, je moet je daarvoor selecteren. De RvB stelt jaarlijks regels op waaraan voldaan moet worden. Voor dit jaar gold dat je twee winpunten op een vast parcours moest hebben om te mogen inschrijven. Geen enkel probleem voor Romy, want die heeft meer dan genoeg van die winpunten. Vrouwtje had haar dus ingeschreven voor de wedstrijd van 9 oktober. Dat is een wedstrijd waaraan de meeste combinaties willen deelnemen. Als je namelijk wint, krijg je een ticket voor de European Open. Dus er staat nogal wat op het spel.

De wedstrijd bestaat uit twee rondjes: een jumping en een vast parcours. Als je een diskwalificatie loopt kun je het schudden, dan heb je geen recht meer op een ticket. Het is dus zaak om er in ieder geval doorheen te komen. De jumping begon geweldig, tot aan de palen. En toen gebeurde het. Vrouwtje stuurde Romy de palen in en liep zelf ernaast. Toen Romy zo’n beetje halverwege was, gleed het vrouwtje ineens uit en maakte een soort spagaat. Zag er echt apart uit. Wist niet eens dat mijn vrouwtje zo lenig was. Romy kwam door de schrik de palen uit. Gelukkig stond vrouwtje snel weer op haar benen en stuurde Romy opnieuw de palen in. Aan het eind van de palen miste ze echter de wissel, omdat ze kennelijk toch nog niet helemaal met haar hoofd bij de zaak was. Romy wist het even niet meer en ging de palen weer terug. Tja, dat was het. Diskwalificatie. Voor de rest een fantastisch rondje.

Ondanks dat er geen ticket meer lag te wachten, wilde vrouwtje het vast parcours helemaal goed doen. Die twee gingen ook echt als een speer. Zo mooi om te zien. Kort vóór het eind moest Romy na de wip over de muur, die in een bocht stond. Vrouwtje zag haar vol zelfvertrouwen op de muur afrennen en liep alvast naar links. Wat vrouwtje echter niet had gezien was dat Romy een paar centimeter voor de muur afdraaide en achter haar aankwam. Dus weer een diskwalificatie. Dat was echt balen. Zulke prachtige rondjes, maar net niet. Hopelijk volgend jaar beter, maar eerst kijken of die twee zich weer kunnen selecteren.

Op 22 en 23 oktober waren we op een wedstrijd in het Duitse Hückelhoven. Dat was de Ultimate Sports Community Cup (USCC), waar de eerste plaats maar liefst tweehonderd euro kon winnen. Vrouwtje zag dat helemaal zitten en ik eerlijk gezegd ook. Heb nog nooit geld verdiend, dus dat zou toch een keer iets zijn, dacht ik. Maar ja, al die Duitsers rennen ongelofelijk snel, en daar liepen nogal wat Duitsers rond. Romy had dus de betere kansen. Helaas had Romy vanaf het eerste rondje alleen maar pech. Ze liepen fantastisch, maar de ene keer ging ze het verkeerde tunnelgat in, de andere keer sprong ze alvast over de finish sprong terwijl ze nog door de tunnel had gemoeten, enzovoort. Voor de rest ging het geweldig. Bij mij ging het allemaal prima en uiteindelijk mocht ik zelfs de finale lopen om te strijden om de geldprijs. Vaak ben ik niet de snelste in de palen en ook bij de wip neem ik meestal de tijd. Maar nu waar het om zoveel geld ging, maakte ik toch echt haast. We gaven echt alles en renden razendsnel en foutloos door het finale parcours. Helaas 1,76 seconden te langzaam voor de eerste plaats. Wij moesten genoegen nemen met de tweede plaats. Dat is natuurlijk ook fantastisch, maar ja, wederom waren we zo dicht bij die eerste plaats, net als zo vaak. Maar ben wel echt supertrots op mijn prestatie.