TWC en Pasen

 

Op 17 maart was het eindelijk zover: we mochten starten op de finale van de wintercompetitie. Net als zo vaak bij de TWC ging dat niet allemaal van een leien dakje. Een team bestaat altijd uit zes hondjes met de daar bijbehorende baasjes. Helaas had één combinatie van ons team al na de eerste wedstrijd genoeg van de TWC, dus waren we er nog met zijn vijven. Kort vóór de finale werd helaas één baasje ziek, dus bleven we met vier combinaties over, wat natuurlijk enorme druk op de overige combinaties legde. Bij de jumping en het vast parcours moet je namelijk tevens drie uitslagen lopen. Tja, en of je die met zes combinaties moet lopen of met vier is wel een verschil, want je kunt je slechts één diskwalificatie permitteren.

De jumping ging goed. Trainer Johan, ik en teamlid Jill hebben een uitslag gelopen. Romy had helaas een diskwalificatie, wat erg jammer was. Zij is immers razendsnel en zorgt voor weinig punten. Maar we stonden op een achtste plaats na de jumping, dus nog steeds voldoende.

Daarna het vast parcours. Halverwege het parcours was er zo’n echt stomme situatie. Naast de kattenloop stond een sprong die je moest nemen en vervolgens moest je door een tunnel, die onder de kattenloop lag. Het vrouwtje kon echter bij de sprong niet mee naar de tunnel lopen, anders zou ze weer terug moeten lopen en was dan voor het vervolg te laat. Dat snapte ik niet zo goed, dus besloot is maar om niets te doen. Meteen een weigering. Nou, dat was niet al te best, want dat levert veel punten op en die moesten we dus niet hebben. Onze hoop was gevestigd op trainer Johan en op Romy.

Trainer Johan en Teun lopen altijd erg netjes. Niet de snelsten, maar nagenoeg nooit een diskwalificatie. Zo’n combinatie wil je in je team hebben. Ik weet niet wat het was, maar in ieder geval nam Teun ineens een verkeerde sprong en dus diskwalificatie. We konden dat allemaal amper bevatten. Daarna moest het vrouwtje met Romy lopen. Vrouwtje had kennelijk zoiets van ‘we kunnen het toch niet meer winnen’ en rende als een raket door het parcours. Foutloos en een derde plaats. Het rondje van Romy leverde slechts drie punten op. Er was dus weer hoop. Met spanning wachtten we op de totaaluitslag.

We waren tiende. Tien teams mogen door naar de finale. Wat waren we blij. Helaas duurde dat niet al te lang. Na de vier wedstrijden van de voorrondes is één team per regio regiowinnaar. Dat team heeft zich in principe automatisch voor de finale geplaatst, mits zij op de finaledag bij de totaaluitslag tot de beste vijftien behoren. Tot vorig jaar waren er drie regio’s: noord, midden en zuid. Noord is ermee gestopt, dus blijven er twee regio’s met twee regiowinnaars over. Bij regio zuid waren na de vier wedstrijden echter twee teams met precies hetzelfde aantal punten. Daarom zijn beide teams als winnaar aangemerkt. En dat pakte voor ons desastreus uit. Eén van die twee teams stond namelijk op plek elf en kreeg voorrang op ons. Ik vind dat echt een heel oneerlijk iets. Maar goed, wij mochten dus de finaleestafette niet lopen. Vrouwtje had zich daar ontzettend op verheugd, want dat was echt zo’n gaaf rondje. Het is zoals het is. Op naar volgend jaar.

Pasen viel dit jaar helaas heel vroeg en was afgelopen weekend. Net als ieder jaar is met Pasen wedstrijd in Venlo. Romy en ik mochten allebei op de zaterdag starten in de competitie en Ayda in de eerste graad. Meestal is het in Venlo prachtig weer, volop zon. Dat viel dit jaar echter totaal tegen. Nogal koud, een beetje gespetter en een hoop wind. ‘s Middags had het vrouwtje ons allemaal in onze bench gezet zodat we een beetje konden uitrusten. Ineens kwam een enorme windvlaag, waardoor onze hele tent wegwaaide. De baasje sprongen uit hun stoelen op, renden achter de tent aan en probeerden die weer te pakken te krijgen. Haha, het zag er echt hilarisch uit. Romy, Tosha en ik zaten in een grote bench. Die bleven gewoon netjes staan. Ayda zat echter in een kleine bench aan de zijkant van de tent en die werd bijna mee gelanceerd. De bench sloeg over de kop met onze kleine zus erin. Ayda wist echt niet was haar overkwam. Gelukkig is er verder niets gebeurd. Na een uitgebreide knuffelsessie was Ayda de voorval snel weer vergeten.

Paaszondag en -maandag waren we tussen de buien door aan de Maas wandelen. Eigenlijk hadden we ergens anders naartoe gewild, maar met al die buien had dat weinig zin.

Sheltiewandeling Oostvoorne

 

Tosha en Ayda waren nogal teleurgesteld dat we niets bijzonders hebben gedaan op hun verjaardag. Kan ik me iets bij voorstellen, want het is toch wel fijn als daar een beetje aandacht aan wordt besteed. Ikzelf wist al dat dat helemaal goed zou komen. Het vrouwtje had mij namelijk al verteld dat er binnenkort een sheltiewandeling op het programma stond. Maar ja, ik mocht natuurlijk niets verklappen. Die wandeling werd georganiseerd door de sheltievereniging van regio west en vond plaats op het strand van Oostvoorne. Zaterdagochtend vertrokken we dus met zijn allen naar het westen van ons land.

In Oostvoorne zijn we nog nooit geweest. Meestal gaan we naar Rockanje, dat direct in de buurt ligt. Als je vanuit Rockanje naar rechts wandelt - wat we meestal doen - kom je vroeg of laat uit in Oostvoorne, maar dat is wel een heel eind. Wij keren over het algemeen halverwege weer om. We waren dus reuze benieuwd.

Na bijna anderhalf uur in de auto te hebben gezeten kwamen we in Oostvoorne aan. Er waren voldoende gratis parkeerplaatsen en direct achter het parkeerterrein was het restaurant, waar we met zijn allen afgesproken hadden. Veel van onze vrienden waren ook gekomen, onder andere mijn oud trainingsmaatje Yentle, met wie ik jarenlang samen bij trainer Jan heb getraind. Heel fijn om haar weer een keer te zien. Na een kopje koffie met koekje voor de baasjes en wat huishoudelijke mededelingen kon de strandwandeling beginnen.

Om bij het strand te komen moesten we eerst door de duinen wandelen. Nou ja, wandelen is in dit geval eigenlijk niet het juiste woord. Het was eerder een soort survivaltraining. Door de vele regen van de afgelopen tijd bestond het pad grotendeels uit grote plassen water en overal was modder. De mensen van de organisatie hadden aangegeven dat wij hondjes daar nog niet los mochten, dus moesten we met het vrouwtje continu om de plassen en modder heen slingeren. Er kwam ook geen eind aan. Nou, ik vind wandelen leuk, maar als we naar het strand gaan, dan wil ik niet eerst uren door een duinengebied lopen. Daar komen we immers niet voor. Continu aan de riem moeten lopen is bovendien ook niet zo leuk.

Na ongeveer een half uur riep iemand dat we nu eindelijk op het strand gearriveerd zijn. En inderdaad, we zagen strand, strand en nog meer strand. Alleen geen zee. Heel ver weg - we hadden beter de verrekijker van het vrouwtje kunnen meenemen - zagen we in de verte iets dat op water leek. Nou ja, als ik er goed over nadenk heette het natuurlijk strandwandeling. Niemand had gezegd dat daar ook de zee bij hoort. Anders zou het misschien ‘langs zee wandeling’ heten. Kennelijk hadden we dat letterlijk moeten opvatten.

Ook zonder water hadden we veel lol. Het strand was eindeloos breed en lang, we konden rennen zoveel we wilden. Na bijna anderhalf uur waren we uitgerend en vertrokken weer richting het restaurant. Op de terugweg mochten we gelukkig gewoon los lopen. Er stonden nergens borden dat dat niet mocht. Romy en Ayda hadden al snel het spel ontdekt ‘wie kan door de meeste plassen rennen en ziet er dan het smerigst uit’. Nou, drie keer raden wie de winnaar van deze wedstrijd was. Weer onze Benjamin. Ik weet echt niet wat het is, maar Ayda ziet er altijd het vuilst uit, ook al doen we allemaal hetzelfde. Zal wel door de korte pootjes komen.

Weer bij het restaurant aangekomen, kregen wij eerst een grote schaal met water. Ook de baasjes verheugden zich op iets te drinken en te eten. Toen stond ons echter de volgende teleurstelling te wachten. De eigenaar van het restaurant had er geen rekening mee gehouden dat onze hele groep na de wandeling nog een keer terug zou komen. Er was dus helemaal geen plek voor ons. Veel mensen vertrokken dus gelijk, wat erg jammer was. Wij stonden nog met een klein groepje buiten erover na te denken wat we nu het beste kunnen doen. Buiten was nog plek genoeg, dus werd uiteindelijk besloten om daar te gaan zitten. Het was niet echt mooi weer. Geen zon en veel wind, dus in principe niet het weer waar je op een terras gaat zitten. Maar ja, bij gebrek aan andere mogelijkheden was dat de beste optie.

Het baasje had al van tevoren op het net de menukaart bekeken. Hij was er niet echt kapot van, want bijna alle gerechten bestonden uit iets met zeewier. Hij koos dus voor een veilig gerecht: omelet met spek. Het vrouwtje koos een driegangenmenu met soep, brood en carpaccio. De soep was een uiensoep, iets wat het vrouwtje normaal gesproken altijd erg lekker vindt. Moet wel de echte Franse zijn, met donkere boullion, een stuk geroosterd brood en overbakken met kaas. Die uiensoep leek daar in de verste verte niet op. Volgens het vrouwtje hebben ze het water, waarin ze de uien hebben gekookt, gewoon als soep opgediend. De twee sneetjes brood zagen er wel lekker uit, maar daar zat een heel onsmakelijk beleg op. Wat het precies was weten we niet. Het leek op paprika, maar smaakte vreselijk zoet en helemaal niet naar paprika. Gelukkig was de carpaccio wel lekker. Ook het baasje was niet te spreken over zijn omelet. Totaal geen smaak. Anderen hadden voor een tosti gekozen. Ook die waren absoluut niet enthousiast.

Het was weer erg gezellig om veel van onze vrienden weer een keer te zien, maar voor de rest hoeft Oostvoorne voor ons niet meer. Volgende keer toch weer gezellig naar Rockanje, waar je strand met zee hebt en de keuze uit twee restaurants die allebei erg lekker eten hebben.

Tosha wordt vier en Ayda wordt drie

 

Het is weer februari en dan is het bij ons tegenwoordig groot feest. Op 17 februari werd Tosha namelijk vier en een week later, gisteren op 24 februari, werd Ayda drie.

 

Veel gefeest hebben we niet. Op 18 februari hadden Romy en ik de laatste wedstrijd van de wintercompetitie. Allebei zowel het vast parcours als de jumping foutloos gelopen. Helaas ging deze keer de estafette niet zo goed. Ik had één fout en Romy liep een diskwalificatie. Desalniettemin zijn we op een heuse vierde plek in de competitie geëindigd. Stijgende lijn dus. Vorig jaar waren we achtste. Dat houdt in dat we ons voor de finale hebben geplaatst in maart. De dag daarvoor wilden we toch een beetje uitrusten om fit te zijn voor die wedstrijd. Wel heeft Tosha een hoop lieve knuffels van ons allemaal gehad.

 

Ook de verjaardag van Ayda werd niet groot gevierd. Ayda had op haar verjaardag samen met Romy wedstrijd in Ewijk. De jumping ging met haar onwijs goed. Ergens onderweg moet er echter iets gebeurd zijn dat het vrouwtje niet heeft meegekregen, want toen de uitslag bekend werd gemaakt bleek dat Ayda één fout had. Zal wel ergens een latje gevallen zijn. Dus helaas geen u’tje, maar wel een eerste plaats. En daar mag ze echt trots op zijn. Maar liefst 4,95 m/s. Net de grote zus, die rent ook altijd als een gek. De grote zus deed het overigens ook niet slecht met een tweede plaats op de jumping.

Foto voor vrouwtje Joukje

 

Een gezegde luidt dat na regen zonneschijn komt. Inderdaad, dat was ook nu het geval. Alleen kwam met de zon ook sneeuw. De zon en de blauwe hemel, die we zolang moesten missen, zijn natuurlijk fantastisch. Is echt genieten. De sneeuw hoeft voor mij echter niet. niet iedereen denkt daar kennelijk hetzelfde over. Romy en onze puber Ayda vinden sneeuw helemaal geweldig. Toen het maandagavond begon te sneeuwen was Ayda compleet door het dolle heen. We weten het niet zeker, maar volgens ons was dat de eerste keer dat Ayda sneeuw heeft gezien. Vorig jaar heeft het blijkbaar niet gesneeuwd. We hebben daar in ieder geval geen foto’s van en als er wel sneeuw was geweest hadden we daar ongetwijfeld een hele lading van. Er hoeven namelijk slechts een paar vlokjes te vallen of het vrouwtje staat al helemaal klaar met haar camera.

 

Dinsdagochtend had het vrouwtje twee lessen van iemand overgenomen bij trainer Jan. Een leuke mogelijkheid om met Tosha en Ayda wat extra te trainen. Romy en ik mochten voor de gezelligheid mee. Tijdens de training moesten we in de auto wachten, maar dat was niet erg. Was lekker warm en zolang duurde de training niet. Daarna mochten we met zijn allen door de sneeuw rennen. Vrouwtje had – hoe kan het anders zijn – haar camera meegenomen. Met de foto’s schoot het echter niet heel erg op, want mijn drie zussen renden als een stelletje gekken van de ene kant naar de andere. Eigenlijk was het de bedoeling dat we ergens netjes met zijn vieren gingen zitten in de sneeuw. Vrouwtje wilde namelijk een mooie foto van ons allen maken. Die wilde ze naar vrouwtje Joukje sturen, die dinsdag jarig was. Nou, daar kwam dus echt niets van terecht. Uiteindelijk gaf het vrouwtje het op. Was gewoonweg niet te doen met mijn gekke zussen.

 

Maar ja, vrouwtje was nog steeds van plan om een foto voor vrouwtje Joukje te maken. Dus ’s middags volgde poging twee, hier bij ons in het dorp. Aan het eind van onze straat is een groenstrook, waar nog een beetje sneeuw lag. Daar gingen we naartoe. Op de hoek van onze straat was een buurman bezig om de sneeuw van de stoep te verwijderen, wat Romy en Ayda kennelijk buitengewoon interessant vonden. Ze volgden iedere beweging van de buurman.

 

Uiteindelijk liepen we weer verder en werden we neergezet voor de foto. Romy en Ayda waren compleet afgeleid, want die luisterden nog steeds naar de geluiden van de buurman. Het vrouwtje deed van alles om de aandacht van mijn zussen te trekken. Bij Ayda lukte dat op een gegeven moment, maar Romy had alleen oog voor de buurman.

 

Na talloze pogingen probeerde het vrouwtje ons nog op een andere plek neer te zetten, maar ook dat was niet echt een succes. Aan het eind van de fotosessie had vrouwtje talloze foto’s, maar geen een was echt denderend. Maar ja, meer was er niet, dus daar dan maar de beste van kiezen. Sorry vrouwtje Joukje, mijn vrouwtje heeft echt haar uiterste best gedaan, maar soms valt het niet mee. Om te voorkomen dat onze oplettende lezers nu in de war raken nog even het volgende. Op de groepsfoto staan we met zijn allen, zoals jullie zien, alhoewel Tosha geen hondje is van vrouwtje Joukje. Maar ja, dat wil natuurlijk niet zeggen dat zij haar niet mag feliciteren, hè. Tosha zou er bovendien niets van snappen dat zij niet mee op de foto mag.

Land onder

 

Herfst gaat vaak gepaard met slecht weer. Ook dit jaar kondigde de herfst zich begin oktober aan met veel regen. Normaal gesproken komt daar een keer een eind aan en zitten er ook weer een paar mooie zonnige dagen tussen. Dit jaar is het echter een en al ellende. Het bleef maar regenen, dag in dag uit. We kunnen ons niet eens herinneren dat het tussendoor een dagje droog is geweest. Het is echt verschrikkelijk.

Aanvankelijk konden we gelukkig nog aan de Maas lopen, maar dat is inmiddels ook verleden tijd. Alle weilanden zijn volledig ondergelopen. Je ziet niet eens meer een verschil tussen Maas en weiland. Overal water. We gaan nu iedere dag met het vrouwtje over de dijk wandelen om te kijken hoe hoog het water staat. Helaas staat het iedere dag een beetje hoger in plaats van dat het gaat zakken. Wij vinden dat allemaal niet leuk, maar Ayda vindt dat volgens mij het ergst. Ze wil gewoonweg niet begrijpen dat we niet meer aan de Maas kunnen rennen. Ze blijft maar aan de riem trekken en wil telkens weer teruggaan. Dat kunnen we natuurlijk doen, maar dat verandert natuurlijk niets aan de situatie. Het water zakt immers niet binnen een paar minuten.

Ook alle buitentrainingen zijn al weken geschrapt. Zoals ik onlangs vertelde is Tosha eind augustus met Hoopers begonnen. Na zeven lessen stopte de training begin oktober. Dat is erg jammer, want ze leek er wel iets van op te steken. Ik train samen met Ayda donderdags op een veld buiten. Hier hetzelfde verhaal, geen training vanwege wateroverlast. Eind oktober kwam de trainer op het idee om toch een keer een training te houden. Volgens haar was dat prima te doen op het veld. Het was die dag een keer droog. Mega enthousiast reden we naar onze trainingslocatie in Nieuwegein. Toen ik de eerste pootjes op het veld zette, werd het enthousiasme echter iets minder. Het veld was drijfnat en mijn pootjes waren tot aan de knie kletsnat. Ook het vrouwtje maakte na de eerste stappen rare geluiden. Toen ze een van haar voeten omhoog hield snapte ik hoezo. Daar druppelde een enorme hoeveelheid water uit. Het enthousiasme kwam gelukkig weer iets terug toen we het rondje mochten lopen. Dat was echt zo fijn, eindelijk weer iets mogen doen. De natte pootjes en voetjes konden ons op dat moment niet veel schelen. Kortom toch nog erg genoten van onze wateragility.

 

Door de permanente regen en de nattigheid hebben we helaas ook met Kerst weinig gedaan. Op de eerste kerstdag hebben we wat over de dijk hier gewandeld. Toen we thuis vertrokken was het droog, maar halverwege begon het alweer te regenen. De tweede kerstdag was het weer gelukkig iets beter, dus kwam vrouwtje op het idee om een keertje naar slot Loevestein te gaan. Baasje had er meteen zijn twijfels over. Loevestein ligt namelijk aan de Waal en die staat meestal veel hoger dan de Maas. Maar ja, vrouwtje wilde per se naar Loevestein, want daar zouden we een beetje kunnen rennen. Al gauw bleek dat Loevestein als een soort sprookjeskasteel midden in een enorme hoeveelheid water stond. Het hele gebied, waar we normaal wandelen en los mogen stond compleet onder water. Na lang zoeken vonden we nog een klein stukje waar we nog wel konden rennen. Oké, we moesten door een enorme hoeveelheid blubber heen, maar dat maakte ons niet uit. Was lekker rustig daar. De koeien en paarden, die over het algemeen op dat stukje grond lopen, waren inmiddels geëvacueerd, en andere mensen durfden daar kennelijk niet te komen.

Er is nog echt geweldig nieuws, dat ik helemaal nog niet verteld heb. Een paar maanden geleden heeft het vrouwtje Romy en mij bij de Fhn ingeschreven voor de WAC selectie. Dit jaar bestond de selectie uit een tweetal wedstrijden: eentje in september en eentje in november. Van de zes parcoursen, die in totaal gelopen moesten worden, heb ik maar liefst vijf uitgelopen, waarvan drie met een derde plaats, eentje met een vierde en eentje met een zevende plaats. Bij Romy liep het in september niet zo goed. Twee diskwalificaties en één eerste plaats. In november begon het voor Romy veelbelovend met een tweede plaats op het vast parcours. Ook de jumping ging geweldig, tot het voorlaatste toestel. Daar sprong mijn kleine zus over een sprong terug. Voor de rest een super rondje. Ook bij de snooker helaas slechts een vijfde plaats, doordat Romy halverwege een tunnel inschoot.

Mijn prestaties waren kennelijk zo goed dat ik nu samen met mijn vrouwtje ons land mag vertegenwoordigen op het wereldkampioenschap in Bretagne (Frankrijk). Ik ben nog steeds sprakeloos. Ik, Ginaatje, naar een wereldkampioenschap. Wauw! Dat had ik niet eens durven dromen. Ik vind het alleen zo jammer dat Romy zich niet ook geplaatst heeft. Ze heeft echt zo hard haar best gedaan. Het is altijd één klein dingetje. Voor de rest zijn de rondjes fantastisch. Ik gun het haar zo dat ze ook een keer echt succes heeft.

ISAC 2023

 

Afgelopen weekend was het eindelijk zover: we mochten naar de ISAC. Voor degenen die dat niet weten, dat is de internationale sheltiewedstrijd, oftewel het wereldkampioenschap van de shelties. Deze keer in ons eigen land, in Laag-Soeren. Voor ons is dat bijna anderhalf uur rijden. Te lang om iedere dag op en neer te rijden, dus hadden de baasjes daar in de buurt een huisje voor ons gehuurd. Die locatie heette Soeren Lounge en lag op een afstand van zo’n drie minuten rijden naar de manege. De baasjes hadden een groot huis gehuurd, we zijn tenslotte een groot gezin, dus een beetje ruimte kan geen kwaad. Dat viel echter nogal tegen. De zitkamer stond helemaal vol. Er was een kitchenette, daarvoor stond een tafel met vier stoelen en iets verderop stond een grote bank. De loopruimte was net voldoende voor één baasje. Als één van de baasjes zich dus wilde verplaatsen moest het andere baasje even gaan zitten. Nou, en dat was dus het grote huis. Voor de rest was het prima, maar ja, wel een beetje aan de krappe kant voor ons zessen.

Het vrouwtje had Ayda voor een seminar ingeschreven bij zo’n topper in de agility in de hoop dat ze daarvan iets zou opsteken. Dat seminar was al op de donderdagochtend. Toen we bij de manege arriveerden was al een eerdere groep volop aan de gang met het seminar. Zo te zien waren dat erg moeilijke rondjes, maar dat waren ook allemaal derde graad hondjes in die groep. Straks als Ayda aan de beurt was zou het ongetwijfeld makkelijker worden, dacht het vrouwtje. Maar nee hoor, precies dezelfde rondjes. Romy, Tosha en ik gingen met de baas in de kantine zitten kijken. Ik dacht jeetje, dat wordt drie keer niks met Ayda. Die kan niet eens fatsoenlijk een eerste graad rondje lopen. Tot onze verbazing ging dat echter niet eens zo slecht. Eigenlijk ging het beter dan de eerste graad.

Vrouwtje had zich - net als gebruikelijk - erg warm gekleed. Hemdje, dikke trui, body warmer, vest en een dikke jas. De jas ging al meteen uit vóór het eerste rondje, want met jas aan kan ze niet lopen. Vóórdat ze aan het tweede rondje moest beginnen deed ze de vest uit. Bij het volgende rondje was de body warmer aan de beurt. Ik begon toch langzamerhand een beetje ongerust te worden. Ze zou toch niet ook nog de trui uitdoen? Ik zag al voor me hoe mijn vrouwtje door de zedenpolitie in handboeien meegenomen zou worden. Dat wil ik toch niet graag meemaken. Gelukkig moesten ze nog maar een klein rondje doen en dat kon blijkbaar met de trui aan. Grote opluchting.

‘s Avonds begonnen de baasjes honger te krijgen. Aangezien ze geen ingrediënten hadden om iets te koken moest er iets te eten worden gehaald. Er werd op internet gezocht en snel was een pizzeria in de buurt gevonden. Dus allemaal de auto in en op naar de pizzeria. In de omgeving van Laag-Soeren is veel bos, want dat ligt immers op de Veluwe. Overal bomen dus, maar geen pizzeria. Op een gegeven moment kwamen we bij een vakantiepark. Volgens onze TomTom moest daar de pizzeria zijn. Die hadden ze echter zo goed verstopt dat wij die niet konden vinden. Weer een adres van een andere pizzeria gezocht, die wel makkelijk te vinden was. Nu nog terug. Tja, klinkt makkelijk, maar dat was moeilijker dan we dachten. Het was inmiddels pikkedonker en ook ons huisje lag nogal verstopt in de bossen. Toen we eindelijk arriveerden was de pizza al voor de helft koud. Arme baasjes.

Vrijdag begon de ISAC – net als altijd – met een teamwedstrijd. Die was deze keer echter slechts in afgeslankte vorm zonder estafette. Over het algemeen worden er twee rondjes voor het team gelopen: een vast parcours en een jumping. Die uitslagen worden bij elkaar opgeteld en vervolgens mogen de beste zoveel teams een estafette lopen. Het team dat de estafette wint, heeft de teamwedstrijd gewonnen. Vrouwtje was bang dat het vrijdag erg laat zou worden, want er waren immers bijna zeshonderd combinaties. Doordat de estafette kwam te vervallen viel dat echter allemaal reuze mee. Vorig jaar in Denemarken was het niveau van de teamparcoursen iets tussen eerste en tweede graad. Alle graden moeten immers hetzelfde parcours lopen en je kan van een jonkie als Ayda niet verwachten dat zij even een derde graad parcours loopt. Dit jaar viel dat echter ontzettend tegen. Zowel het vast parcours als de jumping waren allebei erg ingewikkeld. Op het vast hadden we allemaal een diskwalificatie. De jumping ging iets beter. Tot onze verbazing heeft Tosha het het beste gedaan van ons allemaal: 44^e plaats. Romy was 46^e en ik 70^e. Ayda diskwalificatie.

Zaterdag moesten de individuele rondjes worden gelopen. Hier mocht iedereen weer in zijn eigen graad lopen, dus Tosha en Ayda in de eerste, ik in de tweede en Romy in de derde. Tosha deed het erg goed, zij behaalde zelfs een 15^e plaats. Oké, zaten wat fouten en weigeringen bij, maar desalniettemin vind ik dat superknap. Ayda helaas weer een diskwalificatie. De rest van ons deed het helaas niet zo goed, allemaal diskwalificatie. Die van mij was geheel aan het vrouwtje te danken. We liepen geweldig, tot het vrouwtje halverwege op het idee kwam om een volstrekt onnodige wissel te maken bij een sprong. Ik dacht door de wissel dat ik de kattenloop op moest, maar dat was helaas een verkeerde inschatting. Echt zo balen. Waarom doet ze zulke gekke dingen?

De jumping ging gelukkig super bij mij: 21^e plaats. Ook Ayda ging als een speer: 18^e plaats. Helaas niet geheel foutloos, maar ik vond het wel een knappe prestatie voor zo’n jong ding. Romy en Tosha diskwalificatie. Helaas was mijn plaats bij de jumping te weinig om mij te plaatsen voor de grote finale wat ik wel erg jammer vond. Maar ja, het is niet anders.

De volgende ochtend moesten we dus weer heel vroeg op om de bonusfinale te lopen. Mijn drie zussen bakten er helemaal niets van, alle drie diskwalificatie. Ik eindigde op een 4^e plaats, dus net naast het podium. Tja, dat was het dan.

Heel eerlijk gezegd vond ik de ISAC dit jaar toch wat tegenvallen. In Denemarken was er van het begin af aan een bepaalde sfeer. Er werd een uitgebreide openingsceremonie gehouden, de vlag van de ISAC werd gehesen, de handlers uit de verschillende landen zaten gezellig bij elkaar, kortom het was echt gezellig. Dat had je nu geen van allen. In Laag-Soeren is de akoestiek ontzettend slecht. Er werd wel iets gezegd, maar dat was niet te verstaan. Ook was er eigenlijk niets aan de sfeer gedaan. Je had dus het gevoel op een heel gewone wedstrijd te zitten. In Denemarken had je een grote tribune, waar alle teams gezellig bij elkaar konden zitten. Alle wedstrijden werden ook in één hal gelopen. Nu waren er geen tribunes, want daarvoor is er in Laag-Soeren geen ruimte. Ook was de wedstrijd verdeeld over twee hallen. In de grote hal werden de vaste parcoursen gelopen en in de kleine hal de jumpings. De baasjes hadden zelf stoelen meegebracht en gingen met ons in de grote hal zitten, maar daar zaten slechts weinig mensen. Vooral Fransen en Italianen. En over de eerste groep was het vrouwtje al heel snel niet meer te spreken. Zo’n groepje Fransen zat naast ons. In het begin was dat nog een bescheiden groepje, maar naarmate de dag vorderde sloten er steeds meer Fransen bij dat groepje aan. Je wilt niet weten hoe die allemaal kunnen schreeuwen. Je kon je eigen woord niet meer verstaan. Ze namen ook steeds meer ruimte in. Op een gegeven moment zat zo’n Fransman ineens op de schoot van het vrouwtje. Toen had ze het toch een beetje gehad. De volgende dag gingen we toch meer in de hoek zitten, waar we iets rustiger zaten.

Tja, en dan nog de rondjes. Vorig jaar waren de rondjes ook niet makkelijk, maar ze waren wel te doen. Ik vond de moeilijkheidsgraad van de teamrondjes al erg bijzonder. Dat waren gewoon moeilijke derde graad rondjes. Teams met eerste graad hondjes waren al bij voorbaat kansloos, want de meeste eerste graad hondjes konden dat niet lopen. De individuele rondjes van mij en de kleintjes vielen gelukkig mee, maar ik ben echt blij dat ik niet de rondjes van Romy moest lopen. Die waren amper te doen. Voor mij was het helaas de laatste ISAC. Volgend jaar word ik al elf en vrouwtje zegt dat het langzamerhand tijd is om iets te minderen. Volgend jaar is de ISAC bovendien in Kungsvinger in Noorwegen. Dat is gigantisch ver weg, dus ik denk niet dat we daar naartoe gaan.

Hoopers

 

Na de vakantie in Thüringen hebben we niet stil gezeten. We waren nog een dagje in Rockanje, waar we het altijd erg naar onze zin hebben. Was erg rustig. De vakantieperiode was immers al voorbij en het weer was aan de koele kant. Ons maakte dat natuurlijk niets uit, we hebben er volop van genoten. En we hebben verschillende wedstrijden gelopen.

 

Op 14 oktober was bij KC De Kempen een competitiewedstrijd voor de tweede en derde graad. Ik had er super veel zin in en dat kon je goed merken. Bij het eerste vast parcours was ik derde. Helaas met een fout op de kattenloop, anders was ik eerste geweest. Het tweede vast parcours ging nog beter: tweede. En bij de jumping was ik negende. In de competitie sta ik nu eerste. Wauw! Die wedstrijd was ook de laatste mogelijkheid om je te plaatsen voor de Masters, die de volgende dag bij De Kempen plaatsvonden. Door mijn geweldige prestaties mocht ik het finalerondje lopen en daar werd ik eerste!!! Ja, jullie lezen het helemaal goed. Eerste!!! En dus mocht ik ook meedoen aan de Masters van de volgende dag.

 

De Masters zelf verliepen helaas niet zo goed. Het waren allemaal rondjes met hele lange lijnen. We moesten continu van de ene naar de andere kant van het veld lopen. Aan de ene kant kon het vrouwtje niet op tijd weg omdat daar bijvoorbeeld een outje was, dus was ze aan de andere kant van het veld te laat. Helaas geen noemenswaardige uitslagen. Vreemd genoeg ging het met Romy helemaal niet zo slecht, want die is toch iets zelfstandiger dan ik. Het was telkens maar één dingetje dat verkeerd ging. Maar ja, dat leverde meteen een diskwalificatie op. Desalniettemin hadden we ontzettend veel lol.

 

Eind augustus is het vrouwtje samen met Tosha begonnen met hoopers. Dat is een beetje vergelijkbaar met agility, maar is toch iets anders. Ook daar heb je toestellen: boogjes (in het Engels hoops), kleine tunneltjes, tonnen en gates (die zien eruit als een halfhoge kamerscherm). Net als bij de agility worden al die toestellen telkens in een ander parcours neergezet. Het grote verschil is echter dat de handler niet mag meelopen. Hij of zij moet in een vak staan en van daaruit aangeven wat het hondje moet doen.

 

In het begin moesten alle toestellen worden aangeleerd. Tosha had dat allemaal erg snel onder de knie. De andere hondjes uit de groep liepen in slakkentempo door het parcours, of misten de helft van de toestellen. Tosha rende meteen op vol tempo en dat is altijd erg snel. Iedere week werd het natuurlijk iets moeilijker. Aanvankelijk stonden de toestellen allemaal precies naast het vak waar het vrouwtje moet staan. Dat was voor Tosha geen probleem, want het vrouwtje stond er feitelijk naast haar en eigenlijk hoefde ze dus nog niets zelfstandig te doen. Iedere week werden de toestellen echter steeds ietsjes verder bij het vak vandaan geplaatst. Inmiddels begint het parcours al ruim voor het vak en het eindigt meters achter het vak. Tja, en toen begon het weer. Tosha moet nu zelf vooruit en dat is juist wat ze niet kan. Dus het is even afwachten hoe zich dat verder gaat ontwikkelen.