Geplaatst

 

Vorig jaar hebben we een paar wedstrijden gelopen bij de ARL in Limburg. Dat is ons goed bevallen. Een ring wedstrijden, niet al te druk en gezellig. Maar ook vrij internationaal, want daar nemen ook veel Belgen en Duitsers aan deel. Ook dit jaar wilden we in ieder geval weer wedstrijden bij die organisatie gaan lopen. Door de lange lockdown dit jaar kon er echter lang niets worden gepland en toen er eindelijk iets op de agenda stond, bleken we al twee keer niet te kunnen. Dat was balen.

 

Romy

Bij de ARL wordt jaarlijks ook een kampioenschap georganiseerd. Als je dat wint mag je je Limburgs kampioen noemen. Om daaraan deel te mogen nemen moet je je echter eerst kwalificeren. Tijdens de gewone wedstrijden moet je punten verzamelen. Hoe hoger je eindigt, hoe meer punten je krijgt en de drie met de meeste punten mogen vervolgens deelnemen aan het kampioenschap. We schatten onze kansen niet al te hoog in, want als je de helft van de wedstrijden moet missen is het al moeilijk.

 

De eerste wedstrijd, die wij wel konden, werd eind september in Boxmeer gelopen. Dat ging prima. Bij het vast parcours had ik weer de afloop van de kattenloop niet goed, maar de jumping ging perfect. Heb mijn derde u’tje gelopen. Ook bij het spel ging het allemaal goed. Romy daarentegen deed het op het vast parcours goed en de rest was helemaal niets. Ik had al meteen een hoop punten verzameld, maar Romy helaas niet.

 

De volgende wedstrijd vond op de dag vóór de nieuwe lockdown in Reuver plaats. Ook hier miste ik helaas weer de afloop van de kattenloop en dat heeft ons behoorlijk wat punten gekost. De jumping ging gelukkig beter en we eindigden op een derde plaats. Romy liep een geweldig vast parcours en had zelfs een u’tje, maar verknalde helaas de jumping. De concurrentie liep echter ook niet allemaal foutloos en liet punten liggen. Toen de eindstand bekendgemaakt werd, bleek dat het vrouwtje en ik ons als derde combinatie geplaatst hebben voor het kampioenschap. Mijn zusje Romy had met het vast parcours nog aardig wat puntjes verzameld, maar helaas te weinig om mee te mogen doen. Was zo mooi geweest als zij ook mee had mogen doen. Maar ik ben zo blij. Maar nu is het de vraag wanneer het kampioenschap plaatsvindt. Eigenlijk zou dat begin februari zijn, maar of dat allemaal doorgaat? Het blijft afwachten.

 

v.l.n.r.: Romy, Tosha, ik en Ayda

Vandaag is het alweer de laatste dag van het jaar en net als vorig jaar geldt ook dit jaar weer een vuurwerkverbod. Dat vuurwerkverbod was amper bekendgemaakt, of de eerste knallen waren al te horen. Al zo’n vier weken lang is het iedere dag geknal hier. Over het algemeen mogen wij iedere dag aan de Maas los lopen. Sinds dat geknal begonnen is durft het vrouwtje ons echter niet meer los te laten. We zijn namelijk allemaal doodsbang van vuurwerk en we zouden zomaar op de vlucht slaan, vrees ik. Tosha vindt het allemaal zo eng dat ze eigenlijk niet meer naar buiten wil. Alleen als ze echt hoge nood heeft wil ze nog mee. Zo zielig om te zien.

 

De streek waar wij wonen – de Bommelerwaard – is inmiddels wereldbekend van tv uitzendingen, radio programma’s en krantenartikelen. Niet vanwege de prachtige natuur die wij hier hebben en de unieke ligging tussen Maas en Waal, nee, vanwege autobranden, in de fik gestoken banden en caravans en talloze rellen. Politie, brandweer en hulpdiensten hebben de handen vol aan die paar mensen die hier in deze streek wonen. Vanaf eind november, begin december verandert de Bommelerwaard in een soort oorlogsgebied en zijn dergelijke taferelen aan de orde van de dag. Dat schijnt iets met traditie te maken te hebben. Uhm, tja, ik ben maar een sheltie hè, maar mij ontgaat volledig wat vernieling, geweld tegen overheidsfunctionarissen en hulpdiensten en zinloze verkwisting van belastingcenten met traditie te maken heeft. Wij vertellen liever niet meer waar wij wonen, anders denken mensen nog dat wij ook zo zijn. Nee hoor, ik kan jullie helemaal geruststellen, wij wijken helemaal van de traditie af.

 

En dat was het ook weer van ons voor dit jaar. Vanochtend waren we met de baasjes nog voor een lange wandeling bij slot Loevestein, waar nagenoeg niemand was. Tijdens de wandeling kwamen we een vrouw op de fiets tegen en net toen we naar huis wilden een man met een hond. Voor de rest waren we helemaal alleen met de paarden en koeien. Nog nooit eerder meegemaakt. We wensen al onze trouwe lezers een rustige jaarwisseling. Tot volgend jaar.

De donut

 

Thuis hebben we eigenlijk allemaal een favoriete plek waar we het liefst liggen. Ik lig meestal op de hoek van de bank, direct naast of op de voeten van het vrouwtje. Het voordeel van die plek is dat ik dan heel snel even kan gaan knuffelen. In het begin wilde Tosha die plek inpikken, maar daar heb ik snel een stokje voor geschoven. Ik ben weliswaar een sociaal hondje, maar er zijn grenzen. Van mijn hoekje, mijn eten, mijn bedje en mijn speeltjes moet iedereen afblijven. Gelukkig heeft ze dat inmiddels begrepen en kan ik weer rustig op mijn plekkie gaan liggen.

 

Sindsdien ligt Tosha voornamelijk naast of op het vrouwtje. Tosha wil het liefst continu worden geknuffeld, en ja, dat is daarvoor dus de goede plek. Ayda is nog een beetje zoekende, die blijft niet echt lang op één plek liggen. Ook bij Romy wisselt het vaak. Overdag ligt ze vaak op de leuning van de bank en ’s avonds gaat ze regelmatig op de tegels liggen. Het laatste vond het baasje nogal zielig. De tegels zijn immers koud en hard. Daar moest dus iets op worden verzonnen. In allerlei reclamespots worden momenteel donuts voor honden aangeprezen. Volgens de reclames zijn wij er echt helemaal dol op. Toen baasje dat zag was hij meteen verkocht. Vrouwtje was er iets minder enthousiast over, ze had zo haar twijfels of Romy in zo’n donut zou gaan liggen. We hebben namelijk meer dan genoeg plekken waar we kunnen gaan liggen, dus Romy hoeft helemaal niet op de tegels te liggen.

 

Loonse en Drunense Duinen

Een week of drie geleden was vrouwtje bij de dierenzaak en wat hadden ze daar? Donuts. In alle maten en van diverse merken. De donuts waren allemaal gestapeld, waardoor je eigenlijk weinig kon zien. Vrouwtje moest die dus eerst uit elkaar halen om goed te kunnen bekijken. Sommigen legde ze naast elkaar om te kunnen vergelijken en van de donuts, die volgens haar in aanmerking zouden kunnen komen, werd een foto gemaakt en die werd doorgestuurd naar de baas, die thuis zat. Binnen de kortste keren was er nog maar weinig loopruimte in de winkel, want alles lag vol met donuts. Maar net als altijd gaat het vrouwtje graag grondig te werk. Zo’n donut koop je immers niet iedere dag, dat moet goed afgewogen worden. Gelukkig hadden de andere klanten daar begrip voor en probeerden zo goed als mogelijk over de donuts heen te stappen. Na diverse keren heen en weer geappt te hebben, werd eindelijk de knoop doorgehakt. De keuze was gevallen op een donkergrijze donut van maar liefst 80 centimeter doorsnee. Die biedt tenminste wat ruimte, dacht het vrouwtje, voor het geval wij daar met zijn allen in willen gaan liggen.

 

Baasje werd er helemaal blij van toen hij de donut zag. Hij legde die meteen in het midden van de woonkamer en probeerde ons daar allemaal voor te enthousiasmeren. Voor de aardigheid ging ik er een keer in zitten, maar dat was het ook. Mijn hoekje op de bank is stukken gezelliger. Ook Romy en Tosha gingen er even in liggen om de baas blij te maken. Alleen Ayda toonde een beetje meer interesse. Baasje keek diep teleurgesteld. Maar hij bleef volhouden dat we eerst aan de donut moeten wennen. Inmiddels zijn we zo’n drie weken verder en de situatie is nagenoeg onveranderd. Romy, Tosha en ik hebben tot grote teleurstelling van de baas nog niet één minuut in de donut doorgebracht. Alleen Ayda is helemaal om. Ze is niet meer weg te slaan uit dat ding. En Romy ligt vaak naast de donut, net als altijd op de tegels, en daar is ze volgens mij helemaal blij mee. En Ayda - ons minihondje - heeft alle ruimte in de donut.