Tuinvrouw in wording

Hemelvaart (vorige week donderdag) was het weer zo ver: de baasjes gingen naar de kweker om bloemetjes te kopen voor de achtertuin. Romy en ik mochten niet mee, Tosha wel. Wij moeten meestal thuis blijven, want de baasjes hebben slechts een kleine auto, daar is geen ruimte voor twee sheltiedames en een hoop plantjes. Met Tosha valt dat nog allemaal mee, die is nog klein. Over het algemeen gaan de baasjes veel eerder bloemetjes kopen, maar dit jaar was het ’s nachts nog lang vrij koud, daarom hebben ze gewacht. Andere mensen dachten daar kennelijk anders over, want de kweker had niet meer al te veel keuze. In plaats van mooie paarse petunia’s, hebben we nu roodgele en bruingele. Nou, is toch ook leuk, een keer iets anders. 

Net als ieder jaar moesten de bloemetjes worden geplant. We gaan dat altijd gezellig met ons hele gezin doen. Voor Romy en mij is dat natuurlijk niets nieuws meer, we maken dat ieder jaar mee. Wij brengen regelmatig onze ballen naar de baasjes en zolang zij gooien vinden wij het prima. Tosha dacht daar anders over. Zij was vast besloten om de baasjes te helpen. Eerst probeerde ze de bloemetjes op te eten. Daarna wilde ze voor het vrouwtje gaten graven in de bloembakken. Lief, toch? Maar mocht ook niet. En toen het vrouwtje klaar was met planten sprong ze ineens op de bak en wilde de bloemetjes weer uitgraven. Ja, ja, onze modelpup. Haha!

Afgelopen zaterdag was alweer de tweede les van de puppycursus. Deze keer kwam er minder theorie aan bod en werd er meer getraind. Ook waren de oefeningen al een stuk ingewikkelder. De hondjes moesten allemaal laten zien dat ze op commando kunnen zitten. Voor Tosha geen probleem, heeft het vrouwtje haar al bijgebracht. Ook moest netjes lopen aan de riem worden getraind. Dat moet langzaam worden opgebouwd, zei de trainster. De baasjes moesten achteruit lopen. Bleef de riem losjes, dan mocht het baasje een snoepje geven. Dat werkte met Tosha niet zo goed, want ze begon continu te springen. De trainster stelde daarom voor dat Tosha gewoon naast het vrouwtje loopt. En ja hoor, dat ging super, want vrouwtje laat ons anders ook niet achteruitlopend uit, maar loopt gewoon naast ons. 

14 weken

Zondag waren we op het eiland van Nederhemert wandelen. Bij de parkeerplaats heb je een grote kinderspeeltuin en een lunchroom met een groot terras. Met mooi weer is het daar altijd vrij druk. Nu was alles gesloten en was er geen mens te zien. Voor ons maakte dat weinig verschil, we gaan immers niet in de speeltuin spelen, maar was wel raar om te zien. Toen we er onlangs waren, zijn we naar het terrein gegaan waar normaal gesproken de camping is. Nu zijn we naar het bos gegaan, waar je prima kan wandelen. Vrouwtje had haar camera meegenomen in de hoop nog ergens een fraaie familiefoto van ons te kunnen maken. Romy en ik zijn niet de spelbreker, we zijn inmiddels perfecte fotomodellen. Maar Tosha? Ze blijft nog niet zitten en schiet alle kanten op. Denk dat we nog even moeten wachten op de perfecte familiefoto, tot Tosha het blijf-commando goed onder de knie heeft. 

Wij weten hoe het moet

Tosha mocht ook weer los. Net als de vorige keer zijn we daarvoor naar het uitrenveld in Den Bosch gegaan. Ook deze keer ging het echt prima. Sinds de vorige keer is er echter veel veranderd. De eerste keer was ze vrij rustig, maar nu heeft ze heel veel met Romy gespeeld. Die twee renden als twee gekken achter elkaar aan en hadden de grootste lol. 

Vrijdag was het eindelijk zo ver: Romy en het vrouwtje mochten weer bij trainer Jan komen trainen na bijna drie maanden Corona-stop. Het is daar altijd hartstikke gezellig. De groep is heel leuk en na de training gaan we samen met de groep wandelen. Ik mag ook altijd mee. Verheug me er iedere keer op. Nu is de trainingsopzet echter compleet veranderd. Iedereen krijgt twintig minuten privétraining. De training is ook niet meer wekelijks, maar slechts om de veertien dagen. Net als altijd was de training super, maar ja, in een groepje is het toch gezelliger. Na de training hebben we met het vrouwtje gewoon onze gebruikelijke wandeling gemaakt. Het was ontzettend rustig. We zijn gewend aan ons gezellige groepje met meerdere baasjes en andere honden. Ik hoop dat dat gauw weer terugkomt.

Eerste schooldag voor Tosha

Afgelopen zaterdag was het eindelijk zo ver: Tosha ging samen met het vrouwtje voor het eerst naar de puppycursus. Toen het vrouwtje Tosha aangemeld heeft, kreeg ze te horen dat de puppycursus door alle Corona maatregelen slechts in aangepaste vorm zou plaatsvinden. Vijf in plaats van tien lessen en slechts twee cursisten in plaats van met een hele groep. Het vrouwtje was hier eigenlijk niet zo blij mee, maar het was beter dan niets. Gelukkig zijn de Corona maatregelen sindsdien ietsjes versoepeld en mag er nu weer een gewone puppycursus worden gegeven. 

Romy en ik moesten thuis bij de baas blijven en met hem het huis poetsen. Over het algemeen vind ik het helemaal niets als het vrouwtje zonder mij op stap gaat, want ik wil altijd zo dicht mogelijk bij haar zijn. Maar deze keer was ik er niet zo rouwig om. Eindelijk een paar uur rust en niet continu zo’n lastige pup achter mij aan. En Romy was er natuurlijk ook. Volgens mij was ook zij blij dat we een paar uur met zijn drietjes waren. 

13 weken

Ook al mag op de hondenschool weer les worden gegeven, ook daar is alles aangepast en anders dan normaal. Er was een verplichte looproute ingesteld naar een trainingsveld, waar alle baasjes op gepaste afstand konden wachten. Daar stond ook een tafel met een stoel, waar een trainer plaatsnam. Die riep de baasjes een voor een op, controleerde het inentingsboekje en daarna werd aangegeven naar welk trainingsveld je moet gaan. Daar had trainster Anneke voor ieder baasje een krukje neergezet, zodat iedereen op afstand kon gaan zitten. Eerst werd een hoop theorie behandeld. Het vrouwtje vertelde dat Tosha zich heel netjes gedroeg. Ze ging gewoon rustig in het gras naast het vrouwtje liggen en genoot van de zon. Daarna mocht er ook wat worden getraind. 

Onze modelpup

De eerste oefening was de aandachtsoefening. Tosha was een en al aandacht, vertelde het vrouwtje. Ook de oefening voor het bijbrengen van het beloningswoord ging perfect. Bij de volgende oefening moest Tosha laten zien dat ze haar naam kent. Ging natuurlijk ook perfect, want Tosha kent haar naam al op een afstand van tien meter. Zou vreemd zijn als ze die niet zou kennen als het vrouwtje direct tegenover haar staat. Maar kennelijk schijnt dat niet voor alle honden zo makkelijk te zijn. In de puppygroep zit ook een Labrador die naar de naam Nola hoort te luisteren. Het baasje van Nola heeft zeker dertig keer haar naam geroepen, zonder dat Nola daarop reageerde. Hmmm, beetje raar dat je niet eens je eigen naam kent. Trainster Anneke was in ieder geval helemaal onder de indruk van Tosha, vertelde het vrouwtje later thuis. Ze heeft haar een modelpup genoemd. Hè? Modelpup? Ik geloof er helemaal niets van, thuis is ze in ieder geval niet zo braaf. Vrouwtje gaat nu regelmatig kam- en borsteloefeningen met haar doen. Op dit moment valt er natuurlijk niet veel te kammen en te borstelen, want Tosha heeft nog vrij korte haren, maar over een paar maanden is dat anders. Nou, dat zou je een keer moeten meemaken. Zodra ze het vrouwtje met kam of borstel ziet aankomen gedraagt ze zich alsof vrouwtje haar wil vermoorden. Denk dat Anneke dat een keer zou moeten zien. 

Van de week waren we weer met zijn allen naar de Maas. Tot nu toe mocht Tosha alleen aan haar korte riempje lopen, maar nu mocht ze voor het eerst aan de lange flexriem lopen. De baasjes vinden het namelijk nog te gevaarlijk om haar daar los te laten. We lopen eigenlijk niet vaak aan zo’n flexriem, alleen als we naar natuurgebieden gaan waar we niet los mogen, lopen we aan zo’n riem. Anders lopen we altijd aan de korte riem, heel netjes en braaf, zoals we dat op de hondenschool geleerd hebben. 

Wandeling met Tosha

Tosha had meteen dolle pret toen ze merkte dat ze nu ook een beetje kan rennen. Ze rende het water in, weer terug naar het strand, en weer het water in. Binnen de kortste keren zat onze modelpup helemaal onder het zand. En aan zo’n lange riem te lopen vereist toch wat kennis. Kennis die Tosha blijkbaar nog niet heeft. Al snel had ze de riem om haar hele lichaam gewikkeld. De baasjes moesten haar continu bevrijden. Op een gegeven moment begon Tosha achter Romy aan te rennen. Romy begon dat snel een leuk spelletje te vinden en rende met haar mee. Ik vond het maar niets, dat wilde gedoe. Heb het liever wat rustiger. Ik heb rustig met haar op het strand gewandeld, was ook heel leuk.

Tosha mag los

Vorige week vrijdag hebben we een bijzonder uitstapje gemaakt: we hebben met ons hele gezin een bezoek gebracht aan het kantoor van de baas. Dat was voor ons allemaal – met uitzondering van de baas natuurlijk – een primeur, dus we waren reuze benieuwd. Baasje vertelt kennelijk heel veel over ons op het werk. Hij laat ook regelmatig filmpjes van Romy en mij zien van de wedstrijden. De collega’s van de baas wilden nu graag een keer persoonlijk met ons kennis maken. En Tosha kon weer een beetje socialiseren. 

Tosha 12 weken

Toen ik al die vriendelijke, nieuwsgierige mensen zag, werd ik meteen helemaal blij. Wat leuk dat ze me allemaal willen leren kennen, dacht ik. Ik liep rechtstreeks op de mensen af en wilde meteen iedereen knuffelen. Een vrouwelijke collega van de baas bleek nogal bang van ons te zijn, maar ik vond dat vrouwtje zo leuk, wilde dicht bij haar in de beurt zijn. Snap ik niet, hoe kan iemand dan nou bang zijn van ons? We zijn de vriendelijkheid zelve. Iedereen wilde ook graag met Tosha knuffelen, maar die was daar niet gecharmeerd van. Ook Romy hield zich liever op de achtergrond. Tja, mijn zussen, ze hebben allebei gewoonweg niets met andere mensen. 

Na het bezoek aan het kantoor hebben we nog een kleine wandeling gemaakt bij het Kloosterwiel in Zaltbommel. Wat een mooi natuurgebied. Het is niet gigantisch groot, maar groot genoeg voor een gezellige wandeling. Onderweg kwamen we een aardige dame tegen met een kleinere hond, die een praatje met de baasjes maakte. Tosha is duidelijk een hondenvriendje, ze kon meteen met het andere hondje opschieten. 

Zondag zijn we naar de Zuiderplas in Den Bosch. Toen ik klein was kwamen we daar vaker. Het is een heel mooi gebied, waar je uitgebreide wandelingen kunt maken. Nu ging dat natuurlijk niet, want Tosha mag nog niet veel lopen. Het nadeel van dat gebied is dat het daar meestal druk is. Het wordt gebruikt door allerlei recreanten die daar gaan wandelen, fietsen, joggen, skeeleren, of op de motor rijden. Je moet dus altijd goed uitkijken. Gelukkig kan je aan de zijkanten de natuur in, waar het een stuk rustiger is. Wat heel bijzonder was, was dat continu de politie rondreed om mensen in de gaten te houden of ze voldoende afstand tot elkaar hielden. 

Dat is kennelijk heel interessant

Het lijkt erop dat de hele wereld op zijn kop staat. Onze trainingen zijn tot op één na allemaal hervat. Gelukkig! Maar niets is meer zoals voorheen. Alles is compleet georganiseerd. Looproutes, aanpassing van de trainingstijden zodat mensen tijd hebben om te vertrekken en te komen, slechts in kleine groepjes trainen, enzovoort, enzovoort. Ik verheug me altijd op mijn trainingen. Niet alleen omdat ik dan agility kan doen, maar ook omdat ik al mijn vrienden en vriendinnetjes zie. De meeste van mijn vrienden heb ik nu al weken niet meer gezien. Ik hoop dat dat snel weer verandert.

Gisteren was een spannende dag voor de baasjes, want ze hadden besloten dat Tosha voor het eerst los mocht. Nou ja, niet zomaar, de baasjes zijn altijd huiverig dat een pup niet terug zou komen, daarom gaan we altijd naar een uitrenveld in Den Bosch dat volledig omheind is. Tosha vond het geweldig dat ze eindelijk met Romy en mij kon rennen. En rennen kan ze. Jeetje, had er moeite om haar bij te benen. Ook bleek snel dat de baasjes zich totaal onnodig zorgen hebben gemaakt. Tosha luistert gewoon heel goed naar haar naam en komt meteen zodra ze geroepen wordt. Thuis doet ze dat overigens ook. Waar vrouwtje is, is Tosha. We hoeven dus altijd maar eentje te zoeken, hebben we ze meteen allebei gevonden. 

De tafelmanieren van mijn nieuwe zus zijn de afgelopen dagen gelukkig verbeterd. Ze laat de bakken nu netjes staan. In het begin wilde ze zich gelijk op haar eten storten, dan at ze binnen nog geen twee seconden alles op en dat was het. Romy en ik nemen altijd uitgebreid de tijd voor het eten. Als het op is, gaan we de bak helemaal schoon likken, want we moeten goed controleren of we niets vergeten zijn. Tosha begint dat nu ook te krijgen. Ze wacht netjes tot het vrouwtje het eten neergezet heeft, ze eet minder snel en ze neemt de tijd voor de bak. Misschien komt het toch nog goed. 

Aan de andere kant blijft het een kleine deugniet. Gisteravond heeft het vrouwtje met ons met de ballen gespeeld. Iedereen had een eigen bal, ook Tosha. En wat doet zij? Ze gaat of met de bal van mij of met de bal van Romy ervandoor. Ik heb geprobeerd om de bal van haar af te pakken, maar dat is moeilijker dan gedacht. Ze geeft zich niet zomaar gewonnen en dan rent ze vrolijk met de bal in haar bek rond.

Het is een monster!

Sinds Tosha bij ons is komen wonen is er weer echt leven in de brouwerij en niet een beetje ook. Ze kan heel erg lief zijn en urenlang met het vrouwtje knuffelen, maar er zit ook echt een duveltje in. Nou, duveltje is misschien een understatement, volgens mij zit er een grote duvel in. Haha. Wat zij in die paar dagen al allemaal uitgespookt heeft is onvoorstelbaar. Eigenlijk kan ik beter vertellen wat ze nog niet gedaan heeft, dan zijn we volgens mij sneller klaar. 

Tosha 10 weken

Bijten en slopen kan ze als de beste. Ze heeft al talloze pogingen ondernomen om in T-shirts, jassen, schoenen, dekens en kussens te bijten. Zelfs de bank en de tochthond moesten het ontgelden. Gelukkig zijn de baasjes er over het algemeen op tijd bij om ergere dingen te voorkomen. Alle pogingen om haar dat af te leren zijn tot nu toe weinig succesvol. Ze heeft zelfs de gordijnen als schommel gebruikt. Romy en ik stonden vol verbazing te kijken. Zoiets zouden wij echt nooit hebben verzonnen. Vrouwtje heeft Tosha uitgelegd dat dat echt niet kan en tot nu toe heeft ze het geen tweede keer geprobeerd. Laten we hopen dat ze ten minste dat begrepen heeft. 

Tosha 11 weken

Romy en ik eten altijd in onze eigen bench, want dat vinden we heel fijn. Zodra het vrouwtje het eten opdient, ga ik naar mijn bench en Romy naar de hare en dan kunnen we in alle rust van onze maaltijd genieten. In iedere bench staat een losse etens- en drinkbak. Ook voor Tosha werd een etens- en drinkbak gekocht en die heeft het vrouwtje dus in haar bench neergezet. Tosha had al snel ontdekt dat je zo’n bak niet alleen voor het eten of drinken kan gebruiken, maar dat dat ook een leuk speeltje is. Eerst gooide ze de etensbak door de hele bench. Al snel volgde de waterbak. Ze had er echt lol in, volgens mij genoot ze in volle teugen van het nieuwe speeltje. Het was duidelijk dat Tosha nog niet klaar is voor losse bakken. We zijn daarom weer naar de dierenzaak om nieuwe – Tosha-bestendige – bakken te kopen. De keuze viel op bakken in een voerbakstaander. De bakken hangen daar in en kunnen niet worden verschoven. Vrouwtje was helemaal blij met de aankoop. Tosha kon eindelijk op een beschaafde manier eten en drinken, zonder de hele bench onder water te zetten. Dat duurde echter niet lang. Tosha had snel uitgevogeld hoe ze de bakken uit de staander kan halen en ja hoor, het water vloog ons letterlijk weer om de oren. De laatste drie dagen gaat het overigens de goede kant op met haar, de bakken blijven staan. Zou ze het eindelijk begrepen hebben? 

Ook de bak van Romy moest het ontgelden. Romy heeft bakken die aan de onderkant een rubberen laag hebben, zodat de bakken niet kunnen verschuiven. Die laag zit daar vast op, zelfs het vrouwtje zou die daar niet zonder geweld van af krijgen, zegt ze. Een paar dagen geleden is Tosha stiekem naar de bench van Romy gegaan en heeft de hele laag van één van de bakken eraf getrokken. Joost mag weten hoe ze dat voor mekaar heeft gekregen. Gelukkig heeft het vrouwtje de laag weer met secondelijm kunnen vastplakken. Volgens mij duurt het nog even vóór we Tosha in het gareel hebben. 

De afgelopen dagen zijn we regelmatig met Tosha op pad geweest, zodat ze een beetje kan socialiseren. Afgelopen zondag waren we bij een plas in Herwijnen. Veel viel er eigenlijk niet te zien: in het midden lag een kleine plas en je kon een stukje om die plas wandelen. Overal bloeiden gele en witte bloemen, het rook lekker naar lente en het was erg rustig. Romy en ik mochten met de bal spelen en Tosha mocht wat snuffelen. Het was niet echt spectaculair, maar we hebben ons vermaakt.

Ze kan ook heel braaf zijn

Maandag waren we in Zaltbommel om Tosha aan de stad te laten wennen. We gaan eigenlijk niet vaak naar de stad, want de baasjes vinden het daar veel te druk, maar Zaltbommel valt reuze mee. Het is een klein gezellig stadje dat super gezellig is en veel oude gebouwen heeft. Toen ik en Romy pup waren, waren we daar ook. Toen was het echter heel anders. Overal waren mensen, op de markt konden we op het terrasje gaan zitten en het was gezellig druk. Nu waren de meeste winkels dicht en de terrasjes zijn allemaal gesloten in verband met Corona. Tosha deed het vrij goed en was niet echt onder de indruk. Op een gegeven moment kwam echter een jongetje met een hele grote tas langs. Dat vond ze echt doodeng. Geen idee hoezo, was niets mis met die jongen en de tas, maar Tosha vertrouwde het niet. Gelukkig was ze de tas na een paar seconden weer vergeten. 

Familieportret in Bommel

We doen alleen maar kleine dingen met Tosha op één dag. Vrouwtje zegt namelijk dat zo’n klein uitstapje al heel vermoeiend voor zo’n klein hondenkind is. Alles is immers nieuw en moet worden verwerkt. Dinsdag hebben we weer een klein uitstapje gemaakt, deze keer naar het Kleindierwandelpark in Hedel. Dat is een soort minidierentuin met kippen, konijnen, eenden, alpaca’s, enzovoort. Tosha was in het begin niet onder de indruk van alle dieren, ze keek er niets eens naar. Dat veranderde toen we bij de kippen kwamen. Tosha was meteen helemaal gefascineerd en was er amper weg te slaan. 

Woensdagavond was het zover: Tosha mocht samen met Romy en mij naar de training. Trainer Johan verheugde zich op Tosha en ook ons trainingsmaatje Alena kon het niet afwachten om haar te zien. Tosha dacht daar kennelijk anders over. Ze vond die mensen en het interesse in haar helemaal niets. Uhm, dat snap ik nou niet. ik ben helemaal gek op mensen, zodra iemand vriendelijk is ga ik er meteen naartoe om te gaan knuffelen. Romy heeft ook niets met mensen. Als ze mensen al wat langer kent, dan wil ze nog wel komen als ze snoep krijgt, maar daarna is ze meteen weer weg en gaat terug naar het vrouwtje. Tja, en zo ging dat dus ook met Tosha. Ik vond het niet erg, ben meteen achter trainer Johan aangelopen om hem uitgebreid te knuffelen.

Gisteren waren we met haar weer naar de Maas, waar we al een paar dagen eerder waren. Je kon goed merken dat dat niets nieuws meer voor haar was. Tosha ging op het strand uitgebreid graven tot ze een diep gat gegraven had. Jeetje, dacht ik, wat is nou het nut daarvan? Nou, dat zouden we al gauw merken. De baasjes hadden ook een bal voor Tosha meegenomen waar ze mee mocht spelen. In plaats van daarmee te spelen, gooide mijn gekke nieuwe zus de bal in het diepe gat dat ze gegraven had en ging erop liggen alsof ze de bal aan het uitbroeden was. Ehhhh, zou ze dat van de kippen afgekeken hebben? Ik vond het in ieder geval heel erg vreemd. 

Door alle dingen die ik over mijn nieuwe zus vertel, ben ik nu het belangrijkste vergeten. De baasjes hebben inmiddels tuinmeubels gekocht. Ze hebben uiteindelijk voor stoelen gekozen met voetenbankjes voor de voeten. En een leuk tafeltje zit er ook bij. Ziet er allemaal heel keurig uit. Onze zomer kan dus beginnen.  

Kasteelpup

Tosha is nu al een paar dagen bij ons en we zijn al aardig aan haar gewend. Ik kan vrij goed met haar opschieten, ook al blijft het natuurlijk een lastig schepsel en kan ik er nu nog niet zo heel veel mee. Ook Romy kan goed met haar overweg, maar ze is nog een beetje zoekende wat haar rol nu is. Kan haar goed begrijpen, ik had hetzelfde toen Romy hier bijna vier jaar geleden kwam wonen. Went vanzelf en nu ben ik superblij dat ik zo’n lieve zus als Romy heb. Wil haar toch niet meer kwijt.

De eerste twee dagen met Tosha waren een beetje vermoeiend, vooral het uitlaten. Tosha schoot aan de riem meteen alle kanten op. Tussen de benen van het vrouwtje door, tussen Romy en mij, naar rechts dan weer naar links. Nou, het was een complete chaos. Het scheelde niet veel of we hadden allemaal onze pootjes respectievelijk beentjes gebroken. Al snel werd duidelijk dat dat op die manier niet werkte. De baas moest te hulp schieten. Wij mochten met de baas meelopen en het vrouwtje probeerde het mormel in het gareel te krijgen. Goed opgelost, toch? Vrouwtje deed haar uiterste beste en dat heeft zijn vruchten afgeworpen. Woensdagavond kon Tosha al heel netjes aan de riem lopen en konden we weer samen met het vrouwtje op stap. Vind ik toch echt knap hoe snel zij dat opgepikt heeft.

Iedere ochtend hebben we nu ook puppyles van het vrouwtje. Ik zei toch al de vorige keer dat ik niet zo goed begrijp wat het vrouwtje eigenlijk op de puppycursus wil, want ze weet het zelf allemaal heel goed. Romy en ik mogen meedoen en dat doen we natuurlijk met veel plezier. Ook wij krijgen namelijk een snoepje van het vrouwtje als we het goed doen. Voor ons zijn dat vanzelfsprekend geen moeilijke oefeningen, zitten en af kunnen we immers al perfect. Voor Tosha is dat allemaal nog moeilijk, maar ik moet zeggen dat het echt de goede kant op gaat. Zitten met behulp van een snoepje gaat al vrij goed en ook de af gaat steeds beter. Bovendien luistert ze inmiddels verbazingwekkend goed naar haar naam. Gisteravond stonden we met zijn drieën bij de baas in de woonkamer, vrouwtje stond in de keuken. Tussen de woonkamer en de keuken staat een bank, waardoor we geen zicht hebben op de keuken. Ineens riep vrouwtje ‘Tosha hier’. Ik dacht, nou vrouwtje, succes ermee, je denkt toch niet dat dat kleine mormel echt komt. Maar ja hoor, Tosha rende meteen naar de keuken. Had ik toch niet verwacht.

Donderdag hebben we een uitstapje gemaakt naar kasteel Ammerzoyen. Een uitstapje naar het kasteel behoort tot de standaard puppy socialisatie, want het omliggende park is helemaal geschikt voor een wandeling met een hondenkind dat nog niet veel mag lopen. Als je op normaal wandeltempo loopt, ben je er binnen nog geen tien minuten doorheen gewandeld. Desalniettemin komen we daar af en toe graag. Het is meestal rustig, er is veel gras en je hebt een prachtig uitzicht op het kasteel. Halverwege hebben we een pauze ingelast en zijn met zijn allen op het grasveld gaan zitten om te knuffelen. Ahhh, dat vind ik altijd superleuk om samen op het gras te liggen. Terwijl Romy en ik van het knuffelen genoten, was Tosha met van alles en nog wat bezig. Ze raapte bladeren op, had steentjes in haar bek, en maakte van de riemen een totale wirwar. De baasjes hadden de handen vol aan haar. Het vrouwtje heeft zelfs een poging ondernomen om een eerste familieportret van ons drieën te maken. Na ik weet niet meer hoeveel pogingen stonden we eindelijk een keer met zijn allen op de foto, alleen staat Tosha er niet echt scherp op, want die was alweer bezig met heel iets anders.

 

Tis even wennen met zo'n halsbandje

Zoals ik net al schreef is het bij het kasteel meestal vrij rustig. Heel af en toe kom je iemand tegen die daar ook met zijn of haar trouwe viervoeter wandelt. Ook nu kwam een vrouw met een grote grijze hond, die op een behoorlijke afstand voor zijn vrouwtje liep. Was natuurlijk weer niet aangelijnd en dat ofschoon daar een aanlijnplicht geldt. Zijn vrouwtje was helemaal verdiept in haar mobiel en slenterde op haar gemak achter het hondje aan. Het was duidelijk dat ze van de rest van haar omgeving niets meekreeg. Was kennelijk heel erg spannend wat op haar mobiel stond. De baasjes hielden de situatie wel nauwlettend in de gaten. Toen de grijze hond dichterbij kwam, pakte vrouwtje Tosha op, want je weet immers nooit hoe zo’n hond reageert. Het was gelukkig een vriendelijke hond, maar ja, dat kan je niet van tevoren weten en zo’n aanlijnplicht is niet voor niets ingesteld. Zou heel fijn zijn als mensen meer rekening met elkaar zouden houden. Zo, voor vandaag weer genoeg, nu gaan we weer leuke dingen doen.