Kasteelpup

Tosha is nu al een paar dagen bij ons en we zijn al aardig aan haar gewend. Ik kan vrij goed met haar opschieten, ook al blijft het natuurlijk een lastig schepsel en kan ik er nu nog niet zo heel veel mee. Ook Romy kan goed met haar overweg, maar ze is nog een beetje zoekende wat haar rol nu is. Kan haar goed begrijpen, ik had hetzelfde toen Romy hier bijna vier jaar geleden kwam wonen. Went vanzelf en nu ben ik superblij dat ik zo’n lieve zus als Romy heb. Wil haar toch niet meer kwijt.

De eerste twee dagen met Tosha waren een beetje vermoeiend, vooral het uitlaten. Tosha schoot aan de riem meteen alle kanten op. Tussen de benen van het vrouwtje door, tussen Romy en mij, naar rechts dan weer naar links. Nou, het was een complete chaos. Het scheelde niet veel of we hadden allemaal onze pootjes respectievelijk beentjes gebroken. Al snel werd duidelijk dat dat op die manier niet werkte. De baas moest te hulp schieten. Wij mochten met de baas meelopen en het vrouwtje probeerde het mormel in het gareel te krijgen. Goed opgelost, toch? Vrouwtje deed haar uiterste beste en dat heeft zijn vruchten afgeworpen. Woensdagavond kon Tosha al heel netjes aan de riem lopen en konden we weer samen met het vrouwtje op stap. Vind ik toch echt knap hoe snel zij dat opgepikt heeft.

Iedere ochtend hebben we nu ook puppyles van het vrouwtje. Ik zei toch al de vorige keer dat ik niet zo goed begrijp wat het vrouwtje eigenlijk op de puppycursus wil, want ze weet het zelf allemaal heel goed. Romy en ik mogen meedoen en dat doen we natuurlijk met veel plezier. Ook wij krijgen namelijk een snoepje van het vrouwtje als we het goed doen. Voor ons zijn dat vanzelfsprekend geen moeilijke oefeningen, zitten en af kunnen we immers al perfect. Voor Tosha is dat allemaal nog moeilijk, maar ik moet zeggen dat het echt de goede kant op gaat. Zitten met behulp van een snoepje gaat al vrij goed en ook de af gaat steeds beter. Bovendien luistert ze inmiddels verbazingwekkend goed naar haar naam. Gisteravond stonden we met zijn drieën bij de baas in de woonkamer, vrouwtje stond in de keuken. Tussen de woonkamer en de keuken staat een bank, waardoor we geen zicht hebben op de keuken. Ineens riep vrouwtje ‘Tosha hier’. Ik dacht, nou vrouwtje, succes ermee, je denkt toch niet dat dat kleine mormel echt komt. Maar ja hoor, Tosha rende meteen naar de keuken. Had ik toch niet verwacht.

Donderdag hebben we een uitstapje gemaakt naar kasteel Ammerzoyen. Een uitstapje naar het kasteel behoort tot de standaard puppy socialisatie, want het omliggende park is helemaal geschikt voor een wandeling met een hondenkind dat nog niet veel mag lopen. Als je op normaal wandeltempo loopt, ben je er binnen nog geen tien minuten doorheen gewandeld. Desalniettemin komen we daar af en toe graag. Het is meestal rustig, er is veel gras en je hebt een prachtig uitzicht op het kasteel. Halverwege hebben we een pauze ingelast en zijn met zijn allen op het grasveld gaan zitten om te knuffelen. Ahhh, dat vind ik altijd superleuk om samen op het gras te liggen. Terwijl Romy en ik van het knuffelen genoten, was Tosha met van alles en nog wat bezig. Ze raapte bladeren op, had steentjes in haar bek, en maakte van de riemen een totale wirwar. De baasjes hadden de handen vol aan haar. Het vrouwtje heeft zelfs een poging ondernomen om een eerste familieportret van ons drieën te maken. Na ik weet niet meer hoeveel pogingen stonden we eindelijk een keer met zijn allen op de foto, alleen staat Tosha er niet echt scherp op, want die was alweer bezig met heel iets anders.

 

Tis even wennen met zo'n halsbandje

Zoals ik net al schreef is het bij het kasteel meestal vrij rustig. Heel af en toe kom je iemand tegen die daar ook met zijn of haar trouwe viervoeter wandelt. Ook nu kwam een vrouw met een grote grijze hond, die op een behoorlijke afstand voor zijn vrouwtje liep. Was natuurlijk weer niet aangelijnd en dat ofschoon daar een aanlijnplicht geldt. Zijn vrouwtje was helemaal verdiept in haar mobiel en slenterde op haar gemak achter het hondje aan. Het was duidelijk dat ze van de rest van haar omgeving niets meekreeg. Was kennelijk heel erg spannend wat op haar mobiel stond. De baasjes hielden de situatie wel nauwlettend in de gaten. Toen de grijze hond dichterbij kwam, pakte vrouwtje Tosha op, want je weet immers nooit hoe zo’n hond reageert. Het was gelukkig een vriendelijke hond, maar ja, dat kan je niet van tevoren weten en zo’n aanlijnplicht is niet voor niets ingesteld. Zou heel fijn zijn als mensen meer rekening met elkaar zouden houden. Zo, voor vandaag weer genoeg, nu gaan we weer leuke dingen doen.