Verjaardagsverrassing

Vandaag word ik zeven en over het algemeen doen we dan heel bijzondere dingen. Dit jaar gooit Corona echter roet in het eten. Nagenoeg alles is gesloten en dus is niet alles mogelijk. Maar twee dagen geleden kwam er een grote verrassing die als een soort verjaardagscadeau hier binnen viel. Dat is al zo bijzonder, dat ik geen andere verrassingen nodig heb.

 

Verjaardagsfoto

Dinsdag begon net als alle andere doordeweekse dagen: we zijn opgestaan, naar buiten gegaan, hebben ontbeten, en na het douchen ging vrouwtje thuis aan het werk. Om een uur of elf ’s ochtends ging ineens de telefoon. Dat betekent meestal niets goeds als iemand overdag belt. Of er zijn mensen aan de telefoon die je willen strikken voor een of ander abonnement, of de baasjes krijgen slecht nieuws. Ik merkte meteen dat mijn vrouwtje nogal opgewonden raakte door het telefoontje, er was duidelijk iets aan de hand, alleen wist ik niet wat. Baasje zou eigenlijk thuiswerken, maar moest dinsdagochtend even naar kantoor. Na het telefoontje stuurde vrouwtje baasje een app en binnen een paar minuten was mijn baasje thuis. Nou, ik begon het steeds vreemder te vinden. Vrouwtje liet ons uit en daarna vertrokken de baasjes zonder nadere tekst en uitleg te geven. Ik vreesde het ergste.

 

Mijn nieuwe zus Tosha 10 weken oud

Een paar uur later kwamen de baasjes weer naar huis, maar nu waren ze niet meer alleen. Ze hadden een pup meegebracht. Nou, ik wist het. Al dat stiekeme gedoe had niets goeds te betekenen. Romy en ik waren volledig verbaasd. We mochten meteen kennis met Tosha – zo heet onze nieuwe zus – maken. Uhm, dat viel me eigenlijk niet tegen, vond ik. Ze is echt aardig en ik heb dus besloten om me van mijn beste kant te laten zien.

Ik wilde nu toch graag weten hoe de baasjes aan dat puppykind gekomen zijn. Een paar weken geleden hadden de baasjes een keer zoiets dat het misschien niet slecht was als ze ook nog bij een andere fokker inschrijven. Je weet het immers nooit. Er kunnen ook alleen reutjes worden geboren en wat dan? Vrouwtje heeft telefonisch contact opgenomen met de desbetreffende fokker. Hij vertelde dat ze dit jaar nog twee nestjes verwachten. Ze hebben weliswaar een wachtlijst, maar ze kijken altijd welke pup bij welke baas past. Vervolgens hebben de baasjes ingeschreven.

En toen kwam dus ineens eergisteren het telefoontje dat de fokker een pup heeft voor de baasjes. Die pup wilden ze graag zelf houden, maar door bepaalde omstandigheden hebben ze moeten besluiten om de pup toch aan iemand anders toe te vertrouwen en dat zijn dus mijn baasjes. Nou ik ben weer helemaal op de hoogte.

Romy en ik konden eigenlijk al van het begin af aan goed met Tosha opschieten. Binnen een half uur waren we al samen aan het spelen. Maar het is wel een lastig schepsel hoor. Toen vrouwtje het eten voor ons opdiende, rende ze in volle vaart op mijn bak af en wilde meteen mijn hele eten opeten. Ja, hallo, zo gaat dat niet. Vrouwtje greep gelukkig op tijd in. En net als Romy toen heeft puppy al op alles beslag gelegd: op mijn bal, ons trektouw, botjes, en noem maar op. Ongelofelijk!!! Waar haalt dat kleine ding het lef vandaan?

Gisteren ging vrouwtje meteen op zoek naar een puppycursus voor Tosha, wat in het Corona-tijdperk een echte uitdaging is. Alle verenigingen zijn namelijk gesloten door dat virus. Gelukkig kent vrouwtje inmiddels Jan en alleman in de hondenwereld en binnen no time heeft ze toch een puppycursus gevonden en wel bij de hondenschool waar Romy en ik ook hebben gezeten. Is echter allemaal aangepast. In plaats van tien lessen slechts vijf lessen en ook met twee cursisten en niet met een hele groep. Half mei mogen ze beginnen.

Ik vraag me eigenlijk af waarom vrouwtje per se naar zo’n cursus wil. Ze heeft zelf al zoveel cursussen gevolgd dat ze het allemaal zelf weet. Romy kon al zitten, liggen en netjes aan de riem lopen vóór ze naar de puppycursus ging, want dat had vrouwtje haar al allemaal bijgebracht. Ik denk dat het met Tosha niet anders gaat. Dus waarom dan nog een cursus?

Puppy moet nu natuurlijk ook gesocialiseerd worden, dus hebben we gisteren met Tosha een uitstapje naar de Maas gemaakt. Romy en ik mochten met de bal spelen en Tosha heeft in de tussentijd kennis kunnen maken met ons favoriete gebied. Tis altijd lachen met zo’n pup, hè. Het zand vond ze in eerste instantie helemaal niets. Binnen de kortste keren zat ook haar hele neus onder het zand. Maar dat wende kennelijk snel. Na een paar minuten wilde ze al achter Romy en mij aanrennen. Dat ging natuurlijk niet, want Tosha mag nog lang niet los. Daar was ze het duidelijk niet mee eens. Ik denk dat we de aankomende weken en maanden nog heel veel kunnen lachen om haar.

 

Appeldijk in Beesd

Eigenlijk wilde ik vandaag over heel iets anders schrijven, maar ja, de komst van Tosha is natuurlijk belangrijker. Ik wilde eigenlijk iets vertellen over de leuke wandeling die we afgelopen weekend met de baasjes door de Betuwe gemaakt hebben. Was heerlijk, heel veel appelbloesem gezien.