Afgelopen maand hadden we een hoop te vieren. Op 17 februari werd Tosha twee jaar en een week later, op 24 februari, werd Ayda één jaar. Over het algemeen doen we op een verjaardag extra leuke dingen, zoals een uitstapje of een bijzondere wandeling. Helaas hadden we in die periode buitengewoon slecht weer. Wekenlang niets anders dan regen. Dus helaas geen bijzondere dingen op die dagen. Het vrouwtje heeft echter beloofd om dat in te halen. Voor volgende maand staan maar liefst twee sheltie wandelingen op het programma. Komt dus allemaal weer goed.
Eind februari was het dan eindelijk zo ver: de eerste wedstrijd van Tosha. Toen het vrouwtje terugkwam van het verkennen van het eerste rondje - het vast parcours - zag ik meteen dat ze niet echt tevreden was over het parcours. Hele lange lijnen van de ene kant van de manege naar de andere. Nou zeg, wie verzint dan zoiets voor debutanten? Dat is voor beginnende honden heel erg moeilijk. Je zag ook bijna iedere combinatie ontzettend stunten. Ook het vrouwtje had er met Tosha de grootste moeite mee. De jumping was iets anders qua opzet en had iets minder lange lijnen. Ik wil niet overdrijven, maar dat ging bij het vrouwtje en Tosha best wel goed. Vrouwtje was er in ieder geval over te spreken en verheugde zich erop om dat allemaal nog even op het filmpje terug te zien. Baasje had echter het rondje niet gefilmd. Wel de eerste seconden, waarop te zien was dat het vrouwtje en Tosha naar de start lopen, daarna hield het op. Blijkbaar heeft het baasje daarna op de stopknop gedrukt. Vrouwtje zat er bijna te janken toen ze dat hoorde, vooral toen bleek dat ze eerste zijn geworden. Het eerste goede rondje van Tosha en niets op de film. Had echt met mijn vrouwtje te doen. Wat hebben we aan zo’n baasje? Als laatste moest er een spel worden gelopen, dat ook weer van die lange lijnen had. Dat was weer niet zo denderend, maar toch nog een tweede plaats. Ik denk dat het vrouwtje en Tosha nog wat meer moeten trainen vóór ze klaar zijn voor de echte wedstrijden.
Een aantal maanden geleden heeft trainer Johan het vrouwtje
gevraagd of ze mee wil doen aan de wintercompetitie. In het verleden heb ik
twee keer met mijn vrouwtje hieraan deelgenomen. Daarna hadden we daar dusdanig
genoeg van dat we besloten hebben om nooit meer die wedstrijden te lopen. De
wedstrijden op zich zijn echt gezellig, fijne rondjes, leuke prijzen, het
probleem is dat het teamwedstrijden zijn. We zaten beide jaren in een team waar
teamgenoten gewoon niet kwamen opdagen, wat zijn weerslag had op de resultaten.
Hoe minder teamgenoten, hoe kleiner de kans om hoog in de competitie te
eindigen. We bungelden dus altijd ergens onderaan, terwijl ik en het vrouwtje
super gelopen hadden. Vrouwtje stond er dus echt niet om te springen om weer
mee te doen. Maar ja, trainer Johan is heel erg aardig en vroeg het ook zo
lief. Uiteindelijk heeft het vrouwtje zich om laten praten en besloten om toch
mee te doen. Deze keer wilde het vrouwtje met Romy meedoen.
Tosha 2 jaar
In november was de eerste wedstrijd. Alle teamleden waren komen opdagen, het was gezellig en iedereen deed zijn best. Romy werd op het vast parcours zelfs tiende, wat echt een geweldige prestatie is. Bij de wintercompetitie wordt namelijk geen onderscheid gemaakt tussen hoogtes en klassen. Alle honden, groot en klein, lopen hetzelfde parcours en de snelste wint. Maar ja, Romy kan het makkelijk tegen de snelle Border Collies opnemen. De volgende wedstrijd zou kort vóór de Kerst zijn. Helaas ging juist die dag de lockdown in, dus werd de wedstrijd geschrapt. Begin en half maart moesten de laatste twee wedstrijden worden gelopen en toen begon weer het gedonder. Ineens kon een aantal teamleden weer niet. Gelukkig mogen dit jaar in verband met corona tussentijds teamleden worden gewisseld en zodoende mocht ik als nieuw teamlid het team komen versterken.
Het eerste rondje dat ik moest lopen – een vast parcours – was vrij
pittig. Vooral handlers met snelle honden gingen daar de mist in, ook mijn zus
Romy. Ik liep het rondje helemaal uit en eindigde zelfs op een negende plaats. Ook
de andere rondjes gingen super. Aan het eind van de dag stond ons team op de
achtste plaats. Dat was goed nieuws, want de eerste acht teams mogen
uiteindelijk de finale lopen.
Op de laatste wedstrijd was het team helaas nog verder gekrompen.
Één teamgenoot van ons was helaas met corona besmet, dus bleven we over met
twee handlers en vier honden. Dat is in principe voldoende, want bij de
wintercompetitie tellen slechts drie resultaten mee. Je mag dan echter geen
fouten meer maken. Maar we gingen er helemaal voor. Het eerste vast parcours
verknalde ik helaas, de rest ging echter allemaal geweldig. Ook de andere
handler eindigde telkens bij de eerste tien en ook Romy deed het geweldig. Vóór we de estafette moesten lopen
stond ons team op de zesde plaats. We waren echt zo trots. Het vrouwtje en onze
teamgenoot overlegden met elkaar wie wanneer moet lopen. Het vrouwtje begint
het liefst met de estafette met Romy. Als mijn kleine zus namelijk andere
combinaties ziet lopen draait ze helemaal door en dan is er geen land meer mee
te bezeilen. Onze teamgenoot heeft echter een hond met precies hetzelfde
probleem. Tja, wat was nu wijsheid? Uiteindelijk werd afgesproken dat onze
teamgenoot begint, daarna moest het vrouwtje met Romy lopen, vervolgens zou
onze teamgenoot met haar tweede hond lopen en uiteindelijk moest ik het laatste
rondje lopen.
Ayda 1 jaar
We waren er helemaal klaar voor. Onze teamgenoot zette haar hond
bij de start neer en liep zelf door de startsprong! Ik zag aan de reactie van
het vrouwtje dat hier iets niet goed ging, want haar mond viel van verbazing
open. De keurmeester reageerde spontaan door meteen een diskwalificatie te
geven, en wel voor ons hele team. In principe hadden we het rondje dus helemaal
niet meer hoeven lopen, maar dat hebben we dan nog wel gedaan. Onze teamgenoot
was met één van haar honden foutloos en Romy en ik liepen allebei een foutloos rondje.
Uiteindelijk zijn we als twaalfde geëindigd. Zo zuur! We waren zo dicht bij de
finale. Volledig verslagen verlieten we de ring. Helaas kwam er meteen daarna
de volgende klap. Romy werd tijdens ons rondje vastgehouden door een kennis. Zij
meldde meteen dat er iets met Romy aan de hand was. Ze kon niet meer op haar
rechter achterpoot staan. Ook na wat rust werd het helaas niet beter.
Uiteindelijk heeft vrouwtje haar op de arm genomen en naar de auto gebracht. De
volgende dag gingen de baasjes meteen met mijn kleine zus naar de dierenarts. Na
haar onderzocht te hebben was haar conclusie dat Romy iets met haar kruisband
heeft. Romy moet nu de aankomende twee weken absolute rust houden en als het
dan weer beter is mag ze weer voorzichtig beginnen met trainen. De
WAC-selecties kunnen we nu dus ook vergeten, want die zijn al begin april en
daar moet je echt topfit voor zijn. Zo balen, en dat alleen vanwege zo’n stomme
wintercompetitie, waar we helemaal niets aan hebben.
