donderdag 7 november 2019

Onze eigen diepvrieskast


Het is schandalig. Het is inmiddels begin november en nu pas weer een nieuw bericht van ons. We hadden het gewoonweg zo druk met andere dingen, dat er geen tijd bleef om te schrijven. Er is in ieder geval geweldig nieuws: Romy en ik zijn sinds een paar weken de trotse eigenaren van een eigen diepvrieskast. ‘Wat willen jullie daar dan mee?’, zullen jullie waarschijnlijk nu denken. ‘Is die bedoeld om in de hete zomermaanden wat af te koelen?’ Nou, we doen daar precies hetzelfde mee wat jullie doen, namelijk ons eten invriezen. Daar gaat een lang verhaal aan vooraf.




Romy en ik eten altijd vers vlees. Dat hebben we altijd bij een trimsalon hier in de buurt gekocht, wat buitengewoon praktisch was. Daar kwamen we namelijk iedere vrijdag na de training langs. Het was dus een kwestie van even stoppen en een paar worsten meenemen. Die werden vervolgens thuis in de diepvrieskast van de baasjes opgeborgen. Eind 2017 sloot de trimsalon helaas op die locatie de deuren en verhuisde naar een andere locatie, die veel kleiner was. Ruimte voor een grote diepvries was daar niet, dus stopte de trimsalon ook met de verkoop van ons vlees. Aangezien dat de enige winkel was waar ons vlees werd verkocht, moesten we op zoek naar andere mogelijkheden.




Het vrouwtje ging op internet zoeken. Gelukkig was er snel goed nieuws: het vlees kon ook bij het bedrijf zelf worden besteld. Dat werd dan thuis bezorgd. Het slechte nieuws was dat je voor het bezorgen bijna vijf euro moest betalen. Maar ja, we moeten tenslotte eten. Toen het vrouwtje begin dit jaar weer een bestelling bij dat bedrijf plaatste, bleek dat de bezorgkosten ineens met een euro verhoogd waren. Ongeveer twee maanden later werd de volgende bestelling gedaan. Tot de grote verbazing van vrouwtje waren de bezorgkosten alweer verhoogd en wel met vier euro, waardoor je nu dus bijna tien euro voor het bezorgen moest betalen.




Het vrouwtje dacht dat er een fout in het programma zat, want binnen twee maanden tijd een verdubbeling van de bezorgkosten is wel raar. Dezelfde dag nog stuurde ze een mailtje naar het bedrijf. Binnen een paar uur kwam een reactie terug van een meneer. Die legde uit dat het programma goed werkte en er dus geen sprake is van een fout. Het bedrijf, dat de worsten bij ons thuis bezorgt, heeft de kosten drastisch verhoogd en dat moeten ze helaas doorberekenen aan de klanten. Hij eindigde met: ‘Leveringen van boven de honderd euro worden overigens gratis bezorgd.’ Dat klonk goed, maar ja, er was een probleem. Je moet dan in een keer een groot aantal worsten bestellen. De baasjes hebben slechts een kleine diepvries, zoveel worsten passen daar helemaal niet in. Tja, en zo werd het idee van onze eigen diepvries geboren. De eerste gratis levering hebben we inmiddels ontvangen. Meteen al dertig euro bespaard. Nou dat schiet op, toch?




De afgelopen weken hebben we natuurlijk ook weer verschillende wedstrijden gelopen. Eind september waren we bijvoorbeeld weer in Bemmel, waar ik van de derde graad een competitiewedstrijd had. Het vrouwtje liep op die dag ook met Romy in de eerste graad, dus dan is het allemaal een beetje rommelig. We moesten namelijk in twee verschillende ringen lopen. Soms valt het mee, maar soms moet het vrouwtje ook in twee ringen tegelijkertijd verkennen of lopen. Ook is het niet altijd makkelijk om de ring, waar je niet zit, in de gaten te houden. We zaten met zijn drieën voor de tent naar de combinaties van de eerste graad te kijken. Baasje was eten gaan halen. Ineens horen we een stem uit de luidspreker, die zegt dat nu in de andere ring verkend moet worden door de derde graad medium en small. Oeps, volgens mij ging dat over ons.




Vrouwtje wist niet zo goed wat ze nu moest doen. Je hebt slechts tien minuten de tijd om te verkennen en bij een derde graad rondje heeft het vrouwtje die tijd over het algemeen ook nodig. Vrouwtje zette Romy in de bench en ik werd aan een pin in de tent vastgemaakt. De tent werd dichtgedaan en vrouwtje ging verkennen. Ik zag meteen dat ze de rits aan de onderkant niet goed had dichtgedaan. Nieuwsgierig als ik ben, ging ik meteen kijken en probeerde mijn kop door de opening van de rits te steken. Ging prima. Op die manier kon ik in de gaten houden of ik het baasje al met eten terug zag komen. Toen het baasje eindelijk terugkwam, schrok hij nogal, maar hij moest wel lachen. Het zag er wel grappig uit. Ook het vrouwtje moest lachen en gaf me een dikke knuffel. Het rondje dat we moesten lopen ging overigens heel erg goed. Tweede plaats. Ben er toch een beetje trots op.




Ook voor de rest doen we het eigenlijk prima op de wedstrijden. Op de Fhn wedstrijd in Hellendoorn heb ik drie keer een eerste plaats gelopen. Ook Romy doet het echt goed, maar telkens is er wel iets waardoor ze weer een diskwalificatie lopen. Vorige week zondag ging het bij de jumping gelukkig weer een keer helemaal perfect en liepen ze weer een u’tje. Tja, weer op de jumping. Ze hebben er al zeven in totaal, waarvan zes op de jumping. Alleen het laatste u’tje op het vast parcours missen ze nog. Ik blijf duimen, ooit zal het lukken. Oh, bijna was ik het vergeten. Ik heb namelijk nog supergoed nieuws: het vrouwtje en ik hebben ons wederom gekwalificeerd voor het Nederlands Kampioenschap bij de Fhn, dat binnenkort wordt gelopen. Goed, hè?