Op 17
maart was het eindelijk zover: we mochten starten op de finale van de
wintercompetitie. Net als zo vaak bij de TWC ging dat niet allemaal van een
leien dakje. Een team bestaat altijd uit zes hondjes met de daar bijbehorende baasjes. Helaas had één combinatie van ons team al na de eerste wedstrijd genoeg
van de TWC, dus waren we er nog met zijn vijven. Kort vóór de finale werd
helaas één baasje ziek, dus bleven we met vier combinaties over, wat natuurlijk
enorme druk op de overige combinaties legde. Bij de jumping en het vast
parcours moet je namelijk tevens drie uitslagen lopen. Tja, en of je die met
zes combinaties moet lopen of met vier is wel een verschil, want je kunt je
slechts één diskwalificatie permitteren.
De jumping
ging goed. Trainer Johan, ik en teamlid Jill hebben een uitslag gelopen. Romy
had helaas een diskwalificatie, wat erg jammer was. Zij is immers razendsnel en
zorgt voor weinig punten. Maar we stonden op een achtste plaats na de jumping,
dus nog steeds voldoende.
Daarna het
vast parcours. Halverwege het parcours was er zo’n echt stomme situatie. Naast
de kattenloop stond een sprong die je moest nemen en vervolgens moest je door
een tunnel, die onder de kattenloop lag. Het vrouwtje kon echter bij de sprong
niet mee naar de tunnel lopen, anders zou ze weer terug moeten lopen en was dan
voor het vervolg te laat. Dat snapte ik niet zo goed, dus besloot is maar om
niets te doen. Meteen een weigering. Nou, dat was niet al te best, want dat
levert veel punten op en die moesten we dus niet hebben. Onze hoop was
gevestigd op trainer Johan en op Romy.
Trainer
Johan en Teun lopen altijd erg netjes. Niet de snelsten, maar nagenoeg nooit
een diskwalificatie. Zo’n combinatie wil je in je team hebben. Ik weet niet wat
het was, maar in ieder geval nam Teun ineens een verkeerde sprong en dus
diskwalificatie. We konden dat allemaal amper bevatten. Daarna moest het
vrouwtje met Romy lopen. Vrouwtje had kennelijk zoiets van ‘we kunnen het toch
niet meer winnen’ en rende als een raket door het parcours. Foutloos en een
derde plaats. Het rondje van Romy leverde slechts drie punten op. Er was dus
weer hoop. Met spanning wachtten we op de totaaluitslag.
We waren
tiende. Tien teams mogen door naar de finale. Wat waren we blij. Helaas duurde
dat niet al te lang. Na de vier wedstrijden van de voorrondes is één team per
regio regiowinnaar. Dat team heeft zich in principe automatisch voor de finale
geplaatst, mits zij op de finaledag bij de totaaluitslag tot de beste vijftien
behoren. Tot vorig jaar waren er drie regio’s: noord, midden en zuid. Noord is
ermee gestopt, dus blijven er twee regio’s met twee regiowinnaars over. Bij
regio zuid waren na de vier wedstrijden echter twee teams met precies hetzelfde
aantal punten. Daarom zijn beide teams als winnaar aangemerkt. En dat pakte
voor ons desastreus uit. Eén van die twee teams stond namelijk op plek elf en
kreeg voorrang op ons. Ik vind dat echt een heel oneerlijk iets. Maar goed, wij
mochten dus de finaleestafette niet lopen. Vrouwtje had zich daar ontzettend op
verheugd, want dat was echt zo’n gaaf rondje. Het is zoals het is. Op naar
volgend jaar.
Pasen viel
dit jaar helaas heel vroeg en was afgelopen weekend. Net als ieder jaar is met
Pasen wedstrijd in Venlo. Romy en ik mochten allebei op de zaterdag starten in
de competitie en Ayda in de eerste graad. Meestal is het in Venlo prachtig
weer, volop zon. Dat viel dit jaar echter totaal tegen. Nogal koud, een beetje
gespetter en een hoop wind. ‘s Middags had het vrouwtje ons allemaal in onze
bench gezet zodat we een beetje konden uitrusten. Ineens kwam een enorme
windvlaag, waardoor onze hele tent wegwaaide. De baasje sprongen uit hun
stoelen op, renden achter de tent aan en probeerden die weer te pakken te
krijgen. Haha, het zag er echt hilarisch uit. Romy, Tosha en ik zaten in een
grote bench. Die bleven gewoon netjes staan. Ayda zat echter in een kleine
bench aan de zijkant van de tent en die werd bijna mee gelanceerd. De bench
sloeg over de kop met onze kleine zus erin. Ayda wist echt niet was haar
overkwam. Gelukkig is er verder niets gebeurd. Na een uitgebreide knuffelsessie
was Ayda de voorval snel weer vergeten.
Paaszondag
en -maandag waren we tussen de buien door aan de Maas wandelen. Eigenlijk
hadden we ergens anders naartoe gewild, maar met al die buien had dat weinig
zin.
