TWC en Pasen

 

Op 17 maart was het eindelijk zover: we mochten starten op de finale van de wintercompetitie. Net als zo vaak bij de TWC ging dat niet allemaal van een leien dakje. Een team bestaat altijd uit zes hondjes met de daar bijbehorende baasjes. Helaas had één combinatie van ons team al na de eerste wedstrijd genoeg van de TWC, dus waren we er nog met zijn vijven. Kort vóór de finale werd helaas één baasje ziek, dus bleven we met vier combinaties over, wat natuurlijk enorme druk op de overige combinaties legde. Bij de jumping en het vast parcours moet je namelijk tevens drie uitslagen lopen. Tja, en of je die met zes combinaties moet lopen of met vier is wel een verschil, want je kunt je slechts één diskwalificatie permitteren.

De jumping ging goed. Trainer Johan, ik en teamlid Jill hebben een uitslag gelopen. Romy had helaas een diskwalificatie, wat erg jammer was. Zij is immers razendsnel en zorgt voor weinig punten. Maar we stonden op een achtste plaats na de jumping, dus nog steeds voldoende.

Daarna het vast parcours. Halverwege het parcours was er zo’n echt stomme situatie. Naast de kattenloop stond een sprong die je moest nemen en vervolgens moest je door een tunnel, die onder de kattenloop lag. Het vrouwtje kon echter bij de sprong niet mee naar de tunnel lopen, anders zou ze weer terug moeten lopen en was dan voor het vervolg te laat. Dat snapte ik niet zo goed, dus besloot is maar om niets te doen. Meteen een weigering. Nou, dat was niet al te best, want dat levert veel punten op en die moesten we dus niet hebben. Onze hoop was gevestigd op trainer Johan en op Romy.

Trainer Johan en Teun lopen altijd erg netjes. Niet de snelsten, maar nagenoeg nooit een diskwalificatie. Zo’n combinatie wil je in je team hebben. Ik weet niet wat het was, maar in ieder geval nam Teun ineens een verkeerde sprong en dus diskwalificatie. We konden dat allemaal amper bevatten. Daarna moest het vrouwtje met Romy lopen. Vrouwtje had kennelijk zoiets van ‘we kunnen het toch niet meer winnen’ en rende als een raket door het parcours. Foutloos en een derde plaats. Het rondje van Romy leverde slechts drie punten op. Er was dus weer hoop. Met spanning wachtten we op de totaaluitslag.

We waren tiende. Tien teams mogen door naar de finale. Wat waren we blij. Helaas duurde dat niet al te lang. Na de vier wedstrijden van de voorrondes is één team per regio regiowinnaar. Dat team heeft zich in principe automatisch voor de finale geplaatst, mits zij op de finaledag bij de totaaluitslag tot de beste vijftien behoren. Tot vorig jaar waren er drie regio’s: noord, midden en zuid. Noord is ermee gestopt, dus blijven er twee regio’s met twee regiowinnaars over. Bij regio zuid waren na de vier wedstrijden echter twee teams met precies hetzelfde aantal punten. Daarom zijn beide teams als winnaar aangemerkt. En dat pakte voor ons desastreus uit. Eén van die twee teams stond namelijk op plek elf en kreeg voorrang op ons. Ik vind dat echt een heel oneerlijk iets. Maar goed, wij mochten dus de finaleestafette niet lopen. Vrouwtje had zich daar ontzettend op verheugd, want dat was echt zo’n gaaf rondje. Het is zoals het is. Op naar volgend jaar.

Pasen viel dit jaar helaas heel vroeg en was afgelopen weekend. Net als ieder jaar is met Pasen wedstrijd in Venlo. Romy en ik mochten allebei op de zaterdag starten in de competitie en Ayda in de eerste graad. Meestal is het in Venlo prachtig weer, volop zon. Dat viel dit jaar echter totaal tegen. Nogal koud, een beetje gespetter en een hoop wind. ‘s Middags had het vrouwtje ons allemaal in onze bench gezet zodat we een beetje konden uitrusten. Ineens kwam een enorme windvlaag, waardoor onze hele tent wegwaaide. De baasje sprongen uit hun stoelen op, renden achter de tent aan en probeerden die weer te pakken te krijgen. Haha, het zag er echt hilarisch uit. Romy, Tosha en ik zaten in een grote bench. Die bleven gewoon netjes staan. Ayda zat echter in een kleine bench aan de zijkant van de tent en die werd bijna mee gelanceerd. De bench sloeg over de kop met onze kleine zus erin. Ayda wist echt niet was haar overkwam. Gelukkig is er verder niets gebeurd. Na een uitgebreide knuffelsessie was Ayda de voorval snel weer vergeten.

Paaszondag en -maandag waren we tussen de buien door aan de Maas wandelen. Eigenlijk hadden we ergens anders naartoe gewild, maar met al die buien had dat weinig zin.