Sheltiewandeling Oostvoorne

 

Tosha en Ayda waren nogal teleurgesteld dat we niets bijzonders hebben gedaan op hun verjaardag. Kan ik me iets bij voorstellen, want het is toch wel fijn als daar een beetje aandacht aan wordt besteed. Ikzelf wist al dat dat helemaal goed zou komen. Het vrouwtje had mij namelijk al verteld dat er binnenkort een sheltiewandeling op het programma stond. Maar ja, ik mocht natuurlijk niets verklappen. Die wandeling werd georganiseerd door de sheltievereniging van regio west en vond plaats op het strand van Oostvoorne. Zaterdagochtend vertrokken we dus met zijn allen naar het westen van ons land.

In Oostvoorne zijn we nog nooit geweest. Meestal gaan we naar Rockanje, dat direct in de buurt ligt. Als je vanuit Rockanje naar rechts wandelt - wat we meestal doen - kom je vroeg of laat uit in Oostvoorne, maar dat is wel een heel eind. Wij keren over het algemeen halverwege weer om. We waren dus reuze benieuwd.

Na bijna anderhalf uur in de auto te hebben gezeten kwamen we in Oostvoorne aan. Er waren voldoende gratis parkeerplaatsen en direct achter het parkeerterrein was het restaurant, waar we met zijn allen afgesproken hadden. Veel van onze vrienden waren ook gekomen, onder andere mijn oud trainingsmaatje Yentle, met wie ik jarenlang samen bij trainer Jan heb getraind. Heel fijn om haar weer een keer te zien. Na een kopje koffie met koekje voor de baasjes en wat huishoudelijke mededelingen kon de strandwandeling beginnen.

Om bij het strand te komen moesten we eerst door de duinen wandelen. Nou ja, wandelen is in dit geval eigenlijk niet het juiste woord. Het was eerder een soort survivaltraining. Door de vele regen van de afgelopen tijd bestond het pad grotendeels uit grote plassen water en overal was modder. De mensen van de organisatie hadden aangegeven dat wij hondjes daar nog niet los mochten, dus moesten we met het vrouwtje continu om de plassen en modder heen slingeren. Er kwam ook geen eind aan. Nou, ik vind wandelen leuk, maar als we naar het strand gaan, dan wil ik niet eerst uren door een duinengebied lopen. Daar komen we immers niet voor. Continu aan de riem moeten lopen is bovendien ook niet zo leuk.

Na ongeveer een half uur riep iemand dat we nu eindelijk op het strand gearriveerd zijn. En inderdaad, we zagen strand, strand en nog meer strand. Alleen geen zee. Heel ver weg - we hadden beter de verrekijker van het vrouwtje kunnen meenemen - zagen we in de verte iets dat op water leek. Nou ja, als ik er goed over nadenk heette het natuurlijk strandwandeling. Niemand had gezegd dat daar ook de zee bij hoort. Anders zou het misschien ‘langs zee wandeling’ heten. Kennelijk hadden we dat letterlijk moeten opvatten.

Ook zonder water hadden we veel lol. Het strand was eindeloos breed en lang, we konden rennen zoveel we wilden. Na bijna anderhalf uur waren we uitgerend en vertrokken weer richting het restaurant. Op de terugweg mochten we gelukkig gewoon los lopen. Er stonden nergens borden dat dat niet mocht. Romy en Ayda hadden al snel het spel ontdekt ‘wie kan door de meeste plassen rennen en ziet er dan het smerigst uit’. Nou, drie keer raden wie de winnaar van deze wedstrijd was. Weer onze Benjamin. Ik weet echt niet wat het is, maar Ayda ziet er altijd het vuilst uit, ook al doen we allemaal hetzelfde. Zal wel door de korte pootjes komen.

Weer bij het restaurant aangekomen, kregen wij eerst een grote schaal met water. Ook de baasjes verheugden zich op iets te drinken en te eten. Toen stond ons echter de volgende teleurstelling te wachten. De eigenaar van het restaurant had er geen rekening mee gehouden dat onze hele groep na de wandeling nog een keer terug zou komen. Er was dus helemaal geen plek voor ons. Veel mensen vertrokken dus gelijk, wat erg jammer was. Wij stonden nog met een klein groepje buiten erover na te denken wat we nu het beste kunnen doen. Buiten was nog plek genoeg, dus werd uiteindelijk besloten om daar te gaan zitten. Het was niet echt mooi weer. Geen zon en veel wind, dus in principe niet het weer waar je op een terras gaat zitten. Maar ja, bij gebrek aan andere mogelijkheden was dat de beste optie.

Het baasje had al van tevoren op het net de menukaart bekeken. Hij was er niet echt kapot van, want bijna alle gerechten bestonden uit iets met zeewier. Hij koos dus voor een veilig gerecht: omelet met spek. Het vrouwtje koos een driegangenmenu met soep, brood en carpaccio. De soep was een uiensoep, iets wat het vrouwtje normaal gesproken altijd erg lekker vindt. Moet wel de echte Franse zijn, met donkere boullion, een stuk geroosterd brood en overbakken met kaas. Die uiensoep leek daar in de verste verte niet op. Volgens het vrouwtje hebben ze het water, waarin ze de uien hebben gekookt, gewoon als soep opgediend. De twee sneetjes brood zagen er wel lekker uit, maar daar zat een heel onsmakelijk beleg op. Wat het precies was weten we niet. Het leek op paprika, maar smaakte vreselijk zoet en helemaal niet naar paprika. Gelukkig was de carpaccio wel lekker. Ook het baasje was niet te spreken over zijn omelet. Totaal geen smaak. Anderen hadden voor een tosti gekozen. Ook die waren absoluut niet enthousiast.

Het was weer erg gezellig om veel van onze vrienden weer een keer te zien, maar voor de rest hoeft Oostvoorne voor ons niet meer. Volgende keer toch weer gezellig naar Rockanje, waar je strand met zee hebt en de keuze uit twee restaurants die allebei erg lekker eten hebben.