Luxemburg Open

 

Geen paniek beste mensen. Met jullie computer is niets mis. Ons huidige blog bevat inderdaad slechts twee foto’s. Helaas heeft het vrouwtje stom genoeg alle foto’s van de geheugenkaart gewist die we van Luxemburg hadden. Gelukkig had het vrouwtje nog twee foto’s op haar mobiel staan.

Al jaren heeft het vrouwtje één droom: ze wil graag met ons naar de Luxemburg Open. Die wedstrijd wordt slechts één keer in de drie jaar georganiseerd. In 2019 zag het baasje dat niet zo zitten. Hij vond het nogal ver om even voor zo’n wedstrijdje helemaal naar Luxemburg af te reizen. Uiteindelijk is de baas echter van mening veranderd: in 2022 zouden we gaan. Toen kwam echter ineens corona en toen werden nagenoeg alle internationale wedstrijden gecanceld. Vorig jaar kwam eindelijk goed nieuws: dit jaar zou de wedstrijd weer plaatsvinden. Ze hadden de wedstrijd bewust uitgesteld, want dit jaar is het precies honderd jaar geleden dat de vereniging van Differdange opgericht is.

In maart ging de inschrijving open. Vrouwtje heeft Romy en Ayda daarvoor ingeschreven. Daarna begon het wachten of ze er wel bij zouden zitten. Al een paar uur nadat de inschrijving open was gegaan, kwam al het bericht dat ze ongeveer het dubbele aantal inschrijvingen hadden ontvangen dat geplaatst kan worden. Met spanning zaten we dus op de eerste lijst te wachten. Tja, en toen stonden mijn zussen er niet bij. Een paar weken later werd een nieuwe lijst gepubliceerd, maar ook daar kwamen wij niet op voor. Dat was natuurlijk een echte tegenvaller. Weer een paar weken later kwam weer een nieuwe lijst, maar nog steeds stonden wij er niet op. Vrouwtje ging er inmiddels vanuit dat het niets meer zou worden.

Eind juni – we zaten op die dag net op de wedstrijd van het pre NK – ontving vrouwtje ineens een appje van de organisator van de Luxemburg Open, die aangaf dat er plekken vrij waren gekomen. Vrouwtje sprong echt een gat in de lucht. Haar gedachten waren meer in Luxemburg dan bij het pre NK, dus dat was dan ook niet zo’n succes.

Hoe leuk het ook was dat we nu eindelijk mee mochten doen, dat leverde toch de nodige problemen op. De baasjes moesten naar hun bazen om vrije dagen te regelen. Ook moest er een accommodatie worden geregeld, wat midden in het vakantieseizoen nogal een uitdaging is. Uiteindelijk heeft het vrouwtje een appartementje weten te vinden in Réhon (Frankrijk). Kort vóór vertrek ontstond er nog wel lichtelijke paniek. Er werd ineens bekendgemaakt dat de wedstrijd verplaatst is naar een andere plek. Oorspronkelijk zou de wedstrijd in Differdange plaatsvinden, nu in Niederkorn. Gelukkig bleek dat mee te vallen: beide plaatsen liggen min of meer naast elkaar.

Donderdag, 8 augustus, was het eindelijk zover. Het was een ontspand ritje. Luxemburg is voor ons niet zo heel erg ver. Het was nog even zoeken vóór we het appartement in Réhon hadden gevonden, want dat lag een beetje verstopt in een zijstraat. Ook was het zoeken naar een parkeerplaats. In eerste instantie dachten de baasjes dat ze direct aan de overkant mochten parkeren. Later bleek echter dat dat terrein aan iemand anders toebehoorde. Wij moesten onze auto op een openbare parkeerplaats bij het stadhuis parkeren, wat toch een beetje een tegenvaller was. Het appartement zelf viel niet tegen. Het was vrij groot, netjes ingericht, en alles was aanwezig. Maar het was wel op de tweede verdieping en onder het dak. Alle ramen waren schuin, waardoor je niet naar buiten kon kijken. Veel maakte het in principe niet uit. We waren immers niet van plan om veel binnen te zitten.

Donderdagavond maakten we meteen een ritje naar het wedstrijdterrein in Niederkorn. Je kon je namelijk al de avond van tevoren registreren, wat erg fijn was. Ook waren we natuurlijk erg nieuwsgierig naar het terrein zelf. Dat bestond uit een groot veld met kunstgras, waar makkelijk twee ringen op konden. Zag er perfect uit.

Vrijdagochtend mocht Ayda de spits afbijten. Voor de eerste graad was er een separate wedstrijd, bestaande uit een jumping en een vast parcours. Het vast parcours ging niet helemaal volgens planning. De jumping daarentegen was niet zo slecht. In ieder geval geen diskwalificatie. Toen rond het middaguur de prijsuitreiking plaatsvond, ging vrouwtje uit nieuwsgierigheid kijken wie er allemaal een prijs gewonnen hadden. En toen de winnaars van de jumping werden omgeroepen hoort vrouwtje ineens haar en Ayda’s naam. Derde plaats! Vrouwtje schrok zich een ongeluk. Dat had ze echt niet verwacht.

Ook Romy heeft tweeënhalf dagen echt fantastische dingen laten zien. Maar telkens ging het ergens fout. Dat was echt jammer, want Romy en mijn vrouwtje deden het gewoon super samen. Ze hoeven zich absoluut niet te schamen. Ze hadden ook superveel lol samen en dat is altijd het belangrijkst. Gelukkig en blij reden we zondagavond weer terug naar ons appartement. Nu nog een paar dagen genieten van een heerlijke vakantie samen.

Tijdens de wedstrijddagen was het al behoorlijk warm. Gelukkig zaten we met onze tent bijna de hele dag in de schaduw, waardoor we er weinig last van hadden. Het werd echter steeds warmer. Maandagochtend begonnen we daarom slechts met een uitstapje naar Chateau de Laclaireau, dat op zo’n half uurtje rijden in het Belgische Virton ligt. Toen we uit de auto stapten, was het alsof we een sauna instapten. Pfff… Na een paar honderd meter hielden we onze wandeling voor gezien. Op een grasveld stond een grote boom, waar je in de schaduw kon zitten. Daar gingen we met zijn allen zitten. Na wat uitgerust te hebben, stuurden we het vrouwtje in haar eentje naar het kasteel. Veel te zien was er niet, dus vrouwtje was in een mum van tijd weer terug. Het was inmiddels zo’n 32 graden. Geen weer om uitstapjes te maken, dus weer terug naar het appartement.

Ook binnen was het verre van aangenaam. Geen raam dat open mocht, alles donker, dus verlichting aan, en bloedheet. De airco bracht ook niet veel verkoeling. De baasjes raadpleegden al hun weerapps, maar overal dezelfde voorspellingen: nog meer warmte, dinsdag 34 graden. Gezamenlijk werd dan ook besloten om onze vakantie voortijdig af te breken en al dinsdagochtend naar huis te gaan. Terug naar ons koele huisje, waar we de hele dag bij daglicht op de koele tegels kunnen liggen. Erg jammer, want we hadden ons verheugd op leuke wandelingen in Luxemburg, maar niet met zulke temperaturen.