De vorige keer heb ik al verteld dat afgelopen jaar een vuurwerkverbod
gold. Al snel werd echter duidelijk dat mensen niet van plan waren om zich
daaraan te houden. Ik snap niet zo goed waarom dat voor mensen zo moeilijk is
om zich aan simpele regels te houden. Wij hondjes hebben daar geen moeite mee.
Het vrouwtje heeft mij bijvoorbeeld bijgebracht dat ik niet haar klompen kapot mag
maken en in de gordijnen hangen is ook verboden. Nou, dan doe ik dat ook niet.
Er zijn immers talloze andere zaken die hartstikke leuk zijn en die ik wel mag
doen. Hoe dan ook, oudejaarsavond was min of meer net als altijd. Tot half drie
’s nachts deden we geen oog dicht.
Gelukkig hadden we er overdag geen last van. We hebben namelijk een
uitgebreide wandeling gemaakt in Kampina. Deze keer waren we echter aan de
andere kant, daar waar al die vennen liggen. De baasjes zijn hier in het
verleden vaker geweest, vertelden zij, vooral om foto’s te maken. Het nadeel
van Kampina is echter dat je bijna niet bij de vennen komt en bij de vennen,
waar je wel kunt komen, staat altijd de zon verkeerd. Om die reden zijn de
baasjes al een poosje niet meer in dat gebied geweest. We hebben fijn
gewandeld, tot we ineens een paard tegenkwamen. En daar bleef het niet bij. Op
een gegeven moment waren overal paarden: op de paden, in de bosjes, langs de
vennen, voor en achter ons.
Eerste sneeuw voor Tosha
Voor ons liep een jong stel met een kinderwagen. Blijkbaar vonden de
paarden dat reuze interessant. Nieuwsgierig kwamen ze in grote getallen de baby
bewonderen. Dat stel liep dezelfde route die wij ook liepen. De paarden bleven
die kinderwagen interessant vinden en liepen continu achter ons aan. Ik vond
dat toch een beetje eng, want we konden echt geen kant op, overal stonden
paarden en sommige keken niet echt vriendelijk. We waren blij toen we het hek
van het gebied dicht konden doen. Als de baasjes dat geweten hadden, waren we
daar niet naartoe gegaan, zeiden ze. Vroeger waren daar geen paarden, althans
hebben de baasjes nooit eentje gezien. Vind het ook een beetje raar dat in zo’n
wandelgebied zoveel paarden rondlopen. Op het bord bij de in- respectievelijk
uitgang staat dat je 25 meter afstand moet houden naar de paarden. Maar ja, hoe
doe je dat als die overal zijn?
Ook in het nieuwe jaar hebben we al verschillende wandelingen gemaakt.
We waren twee keer wandelen op landgoed Brakel en we waren bij de Oisterwijkse
bossen en vennen, dat toch één van onze favoriete gebieden blijft. Maar jeetje,
wat was het daar druk. De parkeerplaatsen stonden vol en zelfs langs de weg
stonden overal auto’s. Over het algemeen merk je tijdens de wandeling niet
zoveel van de drukte. Het is tenslotte een groot gebied en mensen lopen
verschillende routes. Dat was nu echt anders. Om de paar honderd meter kwamen
we mensen tegen. Uhm, misschien voorlopig een ander gebied zoeken, want dat is
niet leuk meer.
Met zijn drieën in Kampina
Afgelopen zaterdag was het eindelijk zo ver: de eerste sneeuw van het
jaar en ook de eerste sneeuw voor ons zusje Tosha. Vrouwtje was meteen
dolenthousiast toen ze de weerman hoorde zeggen dat we zaterdag sneeuw zouden
krijgen. ’s Ochtends heeft ze de accu van de camera opgeladen, vervolgens werd
de camera klaargezet en daarna was het wachten op de witte vlokjes. Helaas
begon het pas laat in de middag te sneeuwen. Ook waren het maar hele kleine
vlokjes, dus duurde het even vóór het een beetje wit was. Kort vóór het donker
werd zijn we met het vrouwtje naar de achtertuin gegaan zodat ze een paar
foto’s van ons kon maken. Met veel fantasie zien de foto’s een beetje winters
uit. Haha. Tosha vond het maar niets. Ze vond het allemaal een beetje raar. De
volgende dag was het alweer afgelopen met de sneeuwpret, dus Tosha had weinig
tijd om eraan te wennen. Nu gaan de temperaturen weer omhoog.
