Jullie zitten
waarschijnlijk al allemaal op ons volgende verhaal te wachten, maar dat heeft
helaas even geduurd. Het is de laatste tijd helaas een beetje druk bij ons. Net
als altijd in de lente moesten er bloemetjes worden gekocht en die moesten
worden geplant. Daar was het vrouwtje wel even mee bezig. In de weekenden is
het nu sowieso druk, want het wedstrijdseizoen is in volle gang. Laten we met
het laatste beginnen.
Gelukkig kwam in
mei groen licht van de fysiotherapeut: Romy mocht weer wedstrijden lopen. Ik
weet niet precies wat die fysiotherapeut met mijn kleine zus heeft gedaan, maar
de verandering is fenomenaal. Romy loopt sindsdien bijna uitsluitend eerste
plaatsen en winpunten. Die twee vliegen gewoon door zo’n parcours. Mijn zus
heeft inmiddels elf u’tjes en zes winpunten verzameld en mag door naar de derde
graad. Vrouwtje heeft besloten om nog even met Romy in de tweede graad te
blijven, want anders wordt het met mij een probleem. De wedstrijden van de
tweede en derde graad zijn bijna nooit op dezelfde dag. Meestal loopt de ene
graad zaterdags en de andere graad zondags. Dat is dus echt stom, want twee
dagen achter elkaar naar zo’n wedstrijd is financieel niet te doen. Maar ja, ik
vrees dat het binnenkort toch afgelopen is, want nog één u’tje en Romy moet
naar de derde graad.
Helaas is er ook
weer minder leuk nieuws. Het gaat namelijk helemaal niet goed met Tosha.
Vrouwtje had mij en Tosha ingeschreven voor de wedstrijd op Koningsdag. Tot
onze verbazing wilde Tosha daar echter helemaal niet lopen. Ze ging gewoon in
het gras liggen alsof ze daar wortels had geschoten. Vrouwtje dacht in eerste
instantie dat ze misschien bang was van de omroeper, die direct voor de ringen
stond. Het was de eerste keer voor Tosha dat ze een omroeper meegemaakt heeft. Tijdens
corona was het op de wedstrijden altijd rustig. Al snel bleek echter dat de
problemen veel groter waren.
Al langere tijd
valt ons op dat Tosha nogal zwaar aan alles tilt. Ze kan zaken niet van zich
afzetten. Zodra er ook maar het geringste gebeurt, stort haar wereldje compleet
in. Na de eerste jaarwisseling, die ze meegemaakt heeft, wilde ze vier maanden
’s avonds niet meer naar buiten. Ze verstopte zich telkens in de bench of in
het hoekje van de bank. Bij de vorige jaarwisseling precies hetzelfde. Pas
ergens in april durfde Tosha weer naar buiten, maar ook dan kan je duidelijk
zien dat ze zich totaal niet op haar gemak voelt. Ook bij andere zaken gaat dat
zo. Tijdens de training kwam de hond van een medecursiste op haar afgerend. De
hond kwam niet eens in haar buurt en vrouwtje heeft die hond meteen
weggestuurd, maar Tosha wilde vanaf dat moment niet meer op die locatie
trainen. De voetbalclub in ons dorp had onlangs feest met muziek en een
oproeper, sindsdien wil Tosha ook ’s middags niet meer naar buiten. En ook
schapen, kikkers, en andere geluiden jagen haar kennelijk de stuipen op het
lijf.
Vrouwtje vond dat
het zo niet langer kon. Via trainer Johan is ze in contact gekomen met een
natuurgeneeskundige, die gespecialiseerd is in dat soort zaken. Twee weken
geleden mochten zij voor het eerst op een afspraak komen. Die mevrouw – Monique
heet zij – heeft nu vastgesteld dat Tosha ergens een trauma heeft opgelopen. Ze
moet nu eerst tot rust komen, zegt Monique. Tosha krijgt nu diverse druppeltjes
die haar daarbij moeten helpen. Over zes weken vindt de eerste evaluatie
plaats. Voorlopig kunnen we dus niets anders doen dan hopen dat de druppeltjes
helpen.
Vrouwtje was ook
bezig met onze vakantie. Één ding stond vast: we gaan eindelijk weer een keer
naar het buitenland. De voorkeur ging uit naar Bretagne, waar de baasjes allang
naartoe willen. Net als ieder jaar begon het vrouwtje heel enthousiast naar een
accommodatie te zoeken. Al snel merkte ik echter dat het vrouwtje nogal
gefrustreerd begon te kijken. Voor ons is slechts een beperkt aantal locaties
beschikbaar, want veel verhuurders schijnen iets tegen honden te hebben. Die accommodaties,
waar we wel welkom waren, waren of bezet of volledig onbetaalbaar. Sommigen vroegen
meer dan drieduizend euro voor een weekje. Nou heb ik niet zoveel verstand van
geld, maar vrouwtje zegt dat ze daarvan bijna tweehonderd zakken van ons voer
kan kopen. Volgens mij eten we daar meerdere jaren van. Jeetje, dat is nogal
wat.
Na wekenlang
wanhopig gezocht te hebben, vond het vrouwtje dat het roer helemaal om moet. We
gaan totaal iets anders doen. Toen ik hoorde wat het nieuwe plan is sprong ik
meteen een gat in de lucht. Ik ben er onwijs blij mee. En Romy ook. Jullie zijn
nu ongetwijfeld nieuwsgierig, toch? Helaas mag ik niets verklappen, want ook
inbrekers lezen misschien mee. Wat ik wel mag vertellen is dat we in ieder
geval naar het buitenland gaan en wel naar een land waar we nog nooit waren. Vooral
voor Romy en mij wordt dat superleuk, Tosha en Ayda zijn er nog te jong voor.
Ik denk dat degenen, die ons goed kennen, nu eigenlijk weten waar we naartoe
gaan en wat we daar gaan doen. En mochten jullie het niet raden, geen paniek.
Jullie kunnen het te zijner tijd lezen op ons blog. Haha.
Op 10 juni hebben
we overigens de zesde verjaardag van mijn kleine zus Romy gevierd. Wat gaat dat
allemaal snel. Ik kan me nog goed herinneren toen Romy bij ons kwam. Zo’n
klein, gek ding. Gek is ze nog steeds, maar klein niet meer.
