Op 30 april was het weer zover: ik was jarig. Dit jaar ben ik tien
geworden. Nou zeg, dat klinkt al behoorlijk oud, toch? Maar zo voel ik me
helemaal niet. Oké, ik moet het toegeven, af en toe heb ik wat meer rust nodig
dan vroeger toen ik nog een paar jaartjes jonger was. Voor de rest doe ik van
mijn zussen niet onder. Het baasje heeft nu weer onze tunnel in de tuin
geplaatst. In de winter moet die altijd naar binnen, want als het vriest zou
die kapot vriezen en dat willen we niet. Maar nu waar de vorstperiode voorbij
is, kan die dus weer naar buiten. Ik vind dat geweldig en kan er geen genoeg
van krijgen. Telkens door de tunnel racen is echt zo onwijs leuk. Vaak met zijn
tweeën en drieën door de tunnel. Helaas houden mijn zussen dat veel minder lang
vol dan ik, dat is wel jammer.
Mijn verjaardag viel dit jaar op een zondag. Op die dag vond ook
een competitiewedstrijd voor de tweede graad plaats in Waalwijk, dus was het
voor ons wedstrijd lopen. Nou, dat was wel een aparte wedstrijd. Over het algemeen
wordt een parcours neergezet en als alles perfect staat komt de keurmeester met
een wieltje om alles na te meten. Op de tekening, die de keurmeester gemaakt
heeft, staat weliswaar hoeveel meter het parcours is, maar in de praktijk wijkt
dat altijd af. Vreemd genoeg was de keurmeester zijn wieltje vergeten, dus
hield hij de meters aan die op de tekening stonden en daarop werd de standaard
parcours tijd gebaseerd. Al snel bleek dat daar helemaal niets van klopte. Bij
de jumping was slechts één combinatie binnen de tijd, bij de vaste parcoursen
ook slechts een handjevol. Bij het eerste vast parcours hadden we een diskwalificatie.
De rest ging super. Ik heb heel hard gerend, korte bochten, maar te langzaam.
Bij het vast had ik gelukkig nog punten, want als de tijdsoverschrijding minder
dan vijf seconden bedraagt krijg je desondanks punten. Bij de jumping was ik echter
negen seconden te langzaam. Echt balen. Vind het toch echt vreemd dat zoiets
mag bij een officiële wedstrijd.
Ik heb ook echt baanbrekend nieuws. Het vrouwtje heeft een andere
auto. Eigenlijk wilde ze helemaal geen andere auto, ze was erg blij met haar
Ka. Baasje was er minder over te spreken. De kofferbak van de Ka is namelijk
niet erg groot. Iedere keer als we naar een wedstrijd gaan is het passen en
meten. Ook op vakantie kunnen we niet veel meenemen. De Ka reed ook nog prima,
wel moest er binnenkort een nieuwe distributieriem worden aangeschaft en die
kost veel geld. De vraag was of dat nut had bij een auto die al bijna
tweehonderdduizend kilometer op de teller heeft.
Begin april moest de auto van het baasje naar de garage voor de
jaarlijkse onderhoudsbeurt. Toen keken de baasjes meteen of daar misschien een
auto stond die interessant zou kunnen zijn. Bij Ford hadden ze echter niets dat
binnen het budget van de baasjes paste. Naast de Ford garage is een Opel
dealer, dus ook daar even naar binnen. Al snel viel het oog van het vrouwtje op
een zilvergrijze auto, die hoger was dan de andere auto’s. Hij had weinig
kilometers gereden, was redelijk betaalbaar en zag er van binnen goed uit.
Vrouwtje was meteen enthousiast. Binnen één dag werd de knoop doorgehakt en
werd besloten om die auto - een Opel Crossland X - te kopen. Eind goed al goed, zou je denken, maar nee
hoor, toen begon de ellende.
Blijkbaar worden tweedehandse auto’s tegenwoordig slechts globaal
nagekeken. Als je wilt dat je auto goed wordt nagekeken, dan moet je daarvoor
extra betalen en duurt het ook vóór je de auto kan meenemen. Zou ongeveer twee
weken duren. Met uitzondering van het geld dat dat kostte, maakte het ons niets
uit. De Ka was er nog steeds, dus we hoefden niet te lopen. Kort vóór de
opleveringsdatum kregen de baasjes een telefoontje. Uit dat extra onderzoek was
naar voren gekomen dat de spanning van de distributieriem niet optimaal was. Er
moest een nieuwe spanningshouder, of hoe je zo’n ding noemt, worden
geïnstalleerd. Die hadden ze echter niet op voorraad. Dus weer dagen wachten.
Op 25 april was het dan eindelijk zover: de baasjes konden de auto
halen. Wij mochten helaas niet mee. In de nieuwe auto waren namelijk nog geen
voorzieningen voor ons aangebracht om veilig mee te kunnen rijden. Dat was niet
al te erg, binnen een uur zouden de baasjes immers weer thuis zijn. Maar het
duurde en duurde vóór de baasjes terugkwamen. Ik begon me al grote zorgen te
maken. Toen de baasjes eindelijk kwamen, kwamen ze weer met de oude auto. De
nieuwe auto had namelijk halverwege de melding gegeven dat er een motorstoring
is, die meteen door de garage nagekeken moet worden. De baasjes moesten dus
weer terug. Wat er nu weer aan de hand was weten we niet precies, want dat wist
de verkoper zelf niet. In ieder geval konden de baasjes de auto op 4 mei
eindelijk ophalen. Laten we hopen dat de auto het nu blijft doen. Jeetje, wat
een gedoe allemaal.
