Onze eerste FHN wedstrijd

Onlangs heb ik al een keer verteld dat wij nu ook wedstrijden willen lopen bij de FHN. Dat is allemaal niet zo makkelijk, want daar kan je alleen aan meedoen als je traint bij een hondenschool die aangesloten is bij de FHN. Het vrouwtje moest dus eerst op zoek naar een school voor ons. Na wat zoeken was die er gelukkig gevonden. In januari hebben we onze licentienummers ontvangen en de pret kon dus beginnen.

 

Lente aan de Waal

Bij de FHN zijn veel zaken anders geregeld dan bij de RvB. Dat is dus even wennen. Ik moet bijvoorbeeld weer gewoon in de A-klasse beginnen, waar ik twee jaar geleden ook bij de RvB ben begonnen. Inmiddels lopen wij daar echter in de 3^e graad, dus eigenlijk zou je denken dat je bij de FHN nu in de C-klasse mag beginnen. Maar dat mag niet! Als je je inschrijft voor een wedstrijd weet je bovendien niet of je mee mag doen, want ze kennen daar uitlotingen. Als de ringen vol zijn, zijn die vol en dan wordt dus uitgeloot. Het vrouwtje had ons ingeschreven voor de wedstrijd in Ambt Delden op 13 mei. We hadden er echt zin in, maar toen de deelnemerslijst gepubliceerd werd, stonden wij dus op de lijst van de combinaties die uitgeloot waren. Dat was balen! Aangezien dat een hele lange lijst was, is uiteindelijk besloten om er een derde ring toe te voegen. Alle uitgelote combinaties konden op die manier toch nog worden geplaatst.

 

Kasteel Twickel

Ambt Delden is in principe geen wedstrijd waar wij voor zouden inschrijven, want dat is van ons uit behoorlijk ver weg, zo’n één uur en driekwartier rijden. Dat is ’s ochtends niet te doen. Daarom hebben de baasjes besloten om daar meteen een lang weekendje van te maken. Vorige week zaterdag vertrokken we dus met zijn allen in de ochtend naar landgoed Twickel, dat direct in de buurt ligt van de locatie waar de wedstrijd gehouden werd. ’s Middags hebben we een lange wandeling gemaakt over het landgoed. Bij het kasteel zelf mochten we niet komen en ook in de tuin van het kasteel waren Romy en ik helaas niet welkom. Maar dat maakte niet uit. Het landgoed is heel groot en kent schitterende wandelmogelijkheden. Romy en ik hebben heel erg genoten.

De volgende ochtend was het dan zo ver: onze allereerste wedstrijd bij de FHN. Ook hier merkten we snel dat hier zaken echt anders geregeld zijn. Net als altijd ging het vrouwtje op zoek naar het secretariaat om onze startnummers op te halen. Zonder nummer mogen we namelijk niet starten. Ze kon het secretariaat in eerste instantie niet vinden, dus heeft ze een aantal mensen gevraagd. Die wisten dat vreemd genoeg echter ook niet. Dat had mijn vrouwtje eigenlijk al aan het denken moeten zetten, maar ze bleef zoeken tot ze het eindelijk gevonden had. Uiteindelijk kreeg ze een enveloppe mee. Toen ze die openmaakte, waren daar niet alleen onze startnummers in, maar ook het nummer van iemand anders. In zo’n enveloppe zitten namelijk, zoals later bleek, de nummers van alle mensen die voor de desbetreffende hondenschool meedoen. Oeps. Vóór we op zoek konden gaan naar die onbekende persoon, kwam een trainingsmaatje van ons op ons af en die bleek de persoon te zijn van dat nummer. Pfff, dat was dus snel opgelost.

 

Watermolen op landgoed Twickel

We begonnen met een vast parcours. Eerst moest ik met het vrouwtje lopen en een kwartiertje later was Romy aan de beurt. Het ging geweldig, we waren er zo doorheen. Foutloos en eerste plaats. Ook de jumping ging helemaal geweldig. Foutloos en tweede plaats. Aangezien ik foutloos was, waren dat tevens ook meteen twee u’tjes. Bij de FHN heten die overigens geen u’tjes, maar promotiepunten. En een keurmeester kennen ze daar ook niet, die heet scheidsrechter. Is allemaal even wennen. Ook Romy deed het eigenlijk niet slecht, maar de palen gingen niet vlekkeloos en ineens wist ze niet wat ze bij de band moest doen. Bij het vast parcours liep ze bovendien meteen een tunnel in. Helaas twee keer diskwalificatie.

 

Romy 23 maanden

Bij de FHN hebben ze ook altijd een spel, maar ook dat is anders dan bij de RvB. Deze keer was het spel een snooker parcours. Na de start moet je eerst een rood toestel nemen, daarna een ander toestel, en vervolgens moet je het parcours in een logische volgorde vervolgen tot je bij nummer 2 komt. Daarna moet het parcours gewoon volgens de nummers worden gelopen. Het vrouwtje had er in eerste instantie een hard hoofd in, maar uiteindelijk ging het prima. Ik liep wederom het hele parcours foutloos en scoorde 32 punten. Was een vijfde plaats. En ook Romy deed het geweldig tot aan de band. Zij had 14 punten en werd 14^e van de 18. We waren echt zo trots op haar. Wat deed ze het goed! Al met al was het een geslaagde eerste wedstrijd.

Batterij van Brakel

Het is schitterend weer. De zon schijnt volop en de temperaturen zijn ineens zomers warm. Op zo’n prachtige dag gaan we vanzelfsprekend niet thuis zitten, maar gaan we iets leuks doen met de baasjes. De baas had onlangs weer een nieuw natuurgebied ontdekt, dat we nog niet kenden. Daar zijn we vanmorgen naartoe gegaan om te kijken of dat iets voor ons is. We zijn er al talloze keren langsgekomen, want dat gebied ligt direct in de buurt van slot Loevestein. Maar ja, als je niet weet dat het daar ligt, dan rij je er gewoon langs.

Het is inderdaad een prachtig gebied, die batterij van Brakel, en helemaal geschikt voor ons. Je hebt een kronkelend pad, waar we heerlijk kunnen rennen en aan de zijkant waren heel veel interessante dingen te ontdekken. Al die eerlijke lentegeuren, we zijn er allebei gek op. Het fijne is dat het daar vrij rustig is. Daar kunnen we dus goed rennen zonder continu mensen voor de voeten te lopen. Je hebt er ook prachtige vergezichten over diverse wielen.

Het vrouwtje zegt dat dat gebied in het verleden is aangelegd om de vestigingen van Loevestein en Woudrichem te beschermen tegen beschieting. Jeetje zeg, ben er wel een beetje van geschrokken. Het vrouwtje heeft me echter gerustgesteld. Tegenwoordig is het veilig, zegt zij. Nou laten we dat hopen.

 

De tong hangt er weer uit

Gisteren hebben de baasjes weer een hoop zomerbloeiers gekocht, dus moest er ’s middags geplant worden. Romy en ik hebben natuurlijk weer geholpen. We hebben onze ballen mee naar buiten genomen en die continu naar het vrouwtje gebracht, zodat zij kon gooien. We hebben ons op die manier goed vermaakt.

In de tuin mogen we naar hartenlust rennen en nagenoeg alles doen waar we zin in hebben. Er is eigenlijk maar één ding dat we niet mogen: op de bakken springen waar de bloemen en planten staan. Ik heb me daar ook altijd netjes aan gehouden. Zelfs als mijn bal heel toevallig in een van de bakken belandt, wacht ik netjes voor de bak tot het vrouwtje komt en die voor mij eruit haalt. Zoals jullie inmiddels weten houdt mijn kleine zus niet zo van het wachten. Vóór je het weet zat ze dan ook in de bak en had de bal ergens tussen de bloemen vandaan gehaald. En net als altijd keek ze natuurlijk als de onschuld zelve!

 

Romy in de bloembak

Maar mijn vrouwtje zegt dat het met mij ook steeds meer de verkeerde kant op gaat. Hoezo? Ik ben de braafste hond van het hele land, zeker weten. Sinds het worst-incident heeft zij daar echter haar twijfels. Wat is er gebeurd? Onlangs zat het vrouwtje in de zitkamer, ik lag op de grond en Romy op de bank. Het vrouwtje stond op om naar de keuken te gaan, om daar iets te drinken te pakken. Toen zij terugkwam vroeg ze aan ons waar haar worstje gebleven was. Dat had ze – zegt zij – op tafel laten liggen. Worstje? Echt niet gezien en Romy ook niet. Wist totaal niet waar dat over ging. Het vrouwtje geloofde er niets van, want ze zag me nog kauwen toen ze terugkwam en allebei keken we heel erg blij. Volgens mij moet het vrouwtje dat gedromd hebben. We zijn allebei zo onschuldig als een engeltje.