Gek zusje en dom vrouwtje

Op 11 mei waren we met Romy naar de eerste graad wedstrijd in Delft. Nou, dat was me toch een wedstrijd. Mijn kleine zus gedroeg zich als een gek. Ze had totaal geen aandacht voor het vrouwtje, rende gewoon het parcours op en deed waar ze zelf zin in had. Ik zag het vrouwtje steeds wanhopiger kijken. Had echt te doen met haar. En Romy? Die had mega veel lol en was zich totaal van geen kwaad bewust. Heb me echt een beetje plaatsvervangend geschaamd.

Een week later waren we op de ochtend- en middagwedstrijd bij de Pijnhorst. Op die wedstrijden kan je in de ochtend een jumping en vast parcours lopen en in de middag. Je hebt dus de kans om vier u’tjes te lopen. Nou ja, theoretisch althans. Gelukkig had Romy besloten zich iets beter te gedragen. Eigenlijk ging het helemaal niet zo slecht. Bij het vast parcours in de ochtend miste ze alleen het raakvlak van de kattenloop, de rest ging gewoon prima. En ’s middags op de jumping liep ze haar vierde u’tje. Heel trots op mijn vrouwtje en Romy. Helaas hebben ze eigenlijk niets aan dat u’tje. Van de vijf u’tjes, die je nodig hebt om naar de tweede graad te promoveren, moeten er minimaal twee op het vast parcours worden gelopen. Dat houdt dus in dat slechts drie u’tjes op de jumping meetellen. Maar ja, een u’tje lopen is altijd gaaf.

Op 26 mei was de Fhn wedstrijd in Ambt Delden. Dat was ook een echt aparte dag. Romy en ik moesten – net als bijna altijd – in twee verschillende ringen lopen. Vóór de wedstrijd ontvang je altijd een schema, waarop aangegeven staat wanneer je in welke ring moet lopen. Dat zag er eigenlijk goed uit. Er was voldoende tijd tussen de rondjes. Zoals vaak pakt zo’n schema in de praktijk echter net iets anders uit. Toen het vrouwtje met Romy klaar was met het vast parcours, moest ze al meteen met mij in de andere ring lopen. Kon goed merken dat ze een beetje gespannen was, dus lette ik niet zo goed op. Heb de afloop van de kattenloop gemist en heb de ingang van een tunnel te laat gezien. Maar we hadden toch nog een mooie tweede plaats. Romy had bij het vast parcours overigens een diskwalificatie. Was niet haar schuld, maar van ons vrouwtje. Die riep namelijk op een totaal verkeerd moment de naam van Romy. Romy rende dus meteen op het vrouwtje af en dat was niet de bedoeling.

Het tweede rondje was een gambling. Iedere gambling kent andere regels, daarom is het niet zo makkelijk om precies uit te leggen wat dat inhoudt. Over het algemeen is het echter zo dat je dertig seconden een rondje mag lopen dat jezelf verzonnen hebt. Daarna wordt er gefloten en kan je aan een eindbonus beginnen. Dat houdt bijvoorbeeld in dat je een aantal toestellen in een bepaalde volgorde moet nemen om extra punten te verdienen. Vaak heb je ook een tussenbonus. Net als bij de eindbonus moet je toestellen volgens de nummers lopen. Bij Romy ging de gambling tot aan de eindbonus geweldig. Het vrouwtje maakte ineens een verkeerde wissel, waardoor Romy over een hoorde sprong, die geen deel uitmaakte van de eindbonus. Dus geen extra punten. Maar die waren er ook helemaal niet nodig. Romy had in de eerste dertig seconden zoveel toestellen genomen, dat ze ook zonder bonus 320 punten had en een eerste plaats.

Daarna waren wij aan de beurt met de gambling. Ons rondje had een tussen- en een eindbonus. Het vrouwtje had al snel door dat de eindbonus met mij geen zin heeft. Daar moest namelijk op afstand worden gehandeld en dat is niets voor mij. We gingen dus alleen voor de tussenbonus. De scheidsrechter legde duidelijk uit wat de regels daarvoor waren: je mocht de toestellen in de volgorde een, twee, drie, vier lopen of andersom. De bonus bestond onder andere uit drie tunnels achter elkaar. Het vrouwtje ging verkennen. Toen ze terugkwam zei ze dat ze een heel leuk rondje had verzonnen. En inderdaad, was echt super, liep geweldig. Toen we klaar waren, waren we allebei ontzettend trots op ons.

Ineens zagen we de scheidsrechter zwaaien. Hij riep dat je geen drie tunnels achter elkaar mocht nemen. Hè? Hoezo niet? Dat was toch juist de extra bonus? Het vrouwtje snapte er echt niets meer van. Het baasje vroeg wat eigenlijk het bonusrondje inhield. Ze zei dat dat de drie tunnels achter elkaar waren. Baasje keek en ging op zoek naar de nummers. ‘De eerste tunnel begint met een twee’, zei hij, ‘waar is één dan?’ ‘Die bestaat niet’, zei het vrouwtje bloedserieus. Ik zag het baasje een beetje vreemd kijken, volgens mij geloofde hij daar helemaal niets van. Hij ging weer bij het parcours kijken en tot de verbazing van vrouwtje had hij snel toestel één gevonden. Dat was een sprong en die hadden we moeten nemen vóór we naar de drie tunnels gingen. Het is niet verboden om drie tunnels achter elkaar te nemen, maar dat levert slechts één keer punten op. Oeps!!! Wat moet ik met zo’n vrouwtje? Kan niet eens tot één tellen. Soms kan ik me echt verbazen over haar. Vreemd genoeg bleek achteraf dat we desondanks genoeg punten bij elkaar hadden gelopen voor een tweede plaats.

De jumping ging bij ons beiden helemaal geweldig. Romy heeft haar eerste promotiepunt (= u’tje) gelopen. Ook wij liepen een perfect rondje en een promotiepunt. En allebei hadden we een eerste plaats. We gingen met maar liefst vijf medailles naar huis: ik was twee keer tweede en één keer eerste en Romy twee keer eerste. Wauw, zo’n resultaat hadden we nog nooit. Hopelijk mogen we dat nog vaker meemaken.