Sheltie award en Zandenplas

 

Zaterdag vond in Woudenberg weer de jaarlijkse algemene ledenvergadering van de sheltie vergadering plaats, met als hoogtepunt de uitreiking van de sheltie award. De award wordt aan shelties toegekend, die het afgelopen jaar in een hondensport gepromoveerd zijn of die een uitzonderlijke prestaties hebben neergelegd. Ik mocht in het verleden al twee awards in ontvangst nemen: eentje voor promotie naar de tweede graad en eentje voor promotie naar de derde graad. Romy heeft al eentje voor promotie naar de tweede graad. Vorig jaar is zij met het vrouwtje naar de derde graad gepromoveerd, dus mocht ook zij haar tweede award komen halen.

Vóór de ledenvergadering begon was er een lezing over de juridische aspecten van het fokken. De baasjes leek dat een interessant onderwerp waar ze meer over wilden weten. Voor ons was dat eerlijk gezegd nogal saai. Wij hondjes hebben geen verstand van juridische zaken en alle problemen die daarbij spelen. De baasjes vonden de lezing wel interessant. Wij hebben de tijd gebruikt voor een extra dutje. Is altijd fijn. Aan het eind van de ledenvergadering werd de award uitgereikt. Deze keer waren eigenlijk vrij weinig gegadigden. Is wel jammer. Wij zijn er in ieder geval erg blij mee. Romy en ik hebben nu allebei twee awards. Nu is het aan onze twee jongere zussen.

Gisteren waren we naar een sheltie wandeling bij de Zandenplas in de buurt van Nunspeet. Die wandeling werd door Wichita georganiseerd, die met enige regelmaat zo’n wandeling plant. Als we tijd hebben gaan we altijd mee, want de wandelingen zijn altijd erg gezellig en bovendien komt ook vaak ons eerste vrouwtje Joukje mee. Helaas zien we haar niet al te vaak. Het is voor ons een hele rit naar Friesland, dat doe je niet even. Nunspeet ligt ongeveer in het midden van Friesland en zuidwest Gelderland, dat kwam dus goed uit.

Mijn broer Macho

Vrouwtje Joukje kwam samen met mijn broer Macho en met vriendin Reina, die het vrouwtje is van Daisy en Amy. Daisy en Macho zijn mijn echte zus en broer. Daisy en ik komen uit hetzelfde nest, Macho is iets later in een ander nest geboren. Amy is een dochter van Cheeta, ook een hondje van Joukje. Het was voor mij dus weer een familiereünie. Helaas geen familie van Romy en Ayda aanwezig en ook van Tosha niet. Nanouk – het andere hondje van Joukje – is de halfzus van Tosha, maar die was niet mee. Voor de familiereunie moesten we met zijn allen talloze keren op de foto. Pfff… Vrouwtje vindt dat Macho, Daisy en ik precies hetzelfde fotogezicht hebben. We gaan er allemaal precies op dezelfde manier voor zitten.

Daisy en ik

Het was de eerste keer dat vrouwtje Joukje Ayda weer zag. Voor het laatst hebben ze elkaar gezien toen we Ayda met acht weken bij haar kwamen ophalen. Joukje was toch een beetje verbaasd dat onze zus zo klein van formaat is gebleven. Ons valt dat niet echt op. Ayda maakt altijd veel lawaai, is overal haantje de voorste, kan rennen als de beste, dus ze zorgt er wel goed voor dat we haar niet over het hoofd zien.

V.l.n.r.: ikke, Macho en Daisy

De Zandenplas is – zoals de naam al doet vermoeden – een plas in het midden met een hoop zand eromheen. Met zijn allen hebben we dus een mooie wandeling om de plas gemaakt. Romy en ik mochten los. Tosha en Ayda helaas niet, want die waren beiden loops en trokken veel aandacht van de aanwezige heren. Niet echt handig op zo’n wandeling, maar ja, we moesten het ermee doen. Voor ons gevoel waren we snel uitgewandeld, wat misschien eraan ligt dat wij eraan gewend zijn om normaal grotere afstanden te wandelen. Toen we aan het eind waren, dacht het vrouwtje dat we pas op de helft zaten en dat we maar even zouden pauzeren. Ze keek er behoorlijk raar van op toen iemand haar vertelde dat dat de wandeling geweest was. Tja, wat moet ik daar weer van zeggen.

Nog een keer mijn knappe broer Macho

Wat doen baasjes het liefst na zo’n wandeling? Op een terras zitten om iets lekkers te drinken. Helaas was het terras bij de plas nog gesloten. Gelukkig is er tegenwoordig internet, zodat je naar een terras kunt zoeken dat wel geopend is. Dat werd snel gevonden in het naburige dorpje Nunspeet. Dus weer de auto in en op naar Nunspeet. Dat blijkt overigens een heel gezellig dorpje te zijn, wat wij ervan konden zien. Mochten we nog een keer in de buurt zijn, dan moeten we dat toch wat beter bekijken.

V.l.n.r. Ayda, ik, Romy, Daisy, Amy en Macho

Het terras was in het centrum van het dorp, waar diverse fonteinen zijn, die plotseling en zonder waarschuwing vooraf water sproeiden. De baasjes ontspanden bij een lekker kopje koffie met heerlijke appeltaart, wij kregen een bakje met water. Was aardig bedoeld, maar wij hadden met zijn vieren al gedronken uit het bakje, dat het vrouwtje meteen na de wandeling neergezet had voor ons. Nu waar we tijd en rust hadden bleek Tosha ineens erg gecharmeerd van mijn broer Macho. Ook Macho keek nogal verliefd naar mijn zus. Jeetje zeg, wat een gedoe. Oké, ik heb een hele knappe broer en een hele knappe zus. Maar moet dat dan echt zo in het openbaar?

Het was weer een echt gezellige middag. Heerlijk van genoten. Hopelijk kunnen we dat snel weer herhalen.

Pasen en ARL kampioenschap

 

Vorig weekend was het Pasen. Net als altijd gaan we met Pasen één dag naar de wedstrijd in Venlo. Hangt altijd af van de indeling op welke dag wij aan de beurt zijn. Dit jaar waren de tweede en derde graad medium voor de zaterdag ingedeeld. Het leukste aan de Paaswedstrijd in Venlo is altijd het weer. Er schijnt altijd de zon en ‘s middags is het al aangenaam warm. Ieder jaar was dat zo. Tot nu toe. Nu was dat helaas helemaal anders. Het zonnetje was ver te zoeken en bovendien was het nogal frisjes. Gelukkig iets beter weer dan het weekend ervoor. Toen was vrouwtje met Romy naar de wedstrijd in Axel. Daar was het zo koud dat het vrouwtje tot op het bot bevroren was. Heel bijzonder als je bedenkt dat ze ongeveer de helft van de tijd in de warme camper van een kennis heeft gezeten. Bovendien zat ze bijna twee uur op de weg terug in de auto. De kachel stond op tropische temperaturen ingesteld. En toch was ze nog aan het klappertanden toen ze thuis aankwam.

 

Aan het weer kan je helaas niets veranderen, dus hebben we er het beste van gemaakt. Mijn rondjes gingen allemaal fantastisch. Op het eerste vast parcours een achtste plaats met helaas een fout op de afloop kattenloop. Vast parcours twee ging ook super, maar door een misverstand met het vrouwtje een weigering. De jumping ging helemaal perfect: zesde plaats en een u’tje. Nou ja, op de u’tjes zitten we eigenlijk niet zo te wachten, want als ik te veel u’tjes loop moet ik weer naar de derde graad. Ons gaat het om de punten. Gelukkig had ik bij alle drie parcoursen punten. Momenteel sta ik op de derde plaats van de competitie. Dat is wel belangrijk, want de beste vijftien mogen meedoen aan het NK in juni.

 

Voor Romy gelden andere regels voor deelname aan het NK, want zij loopt in de derde graad. Eigenlijk gelden daarvoor veel minder strenge eisen. Je hebt slechts één punt nodig dat je op een competitiewedstrijd moet lopen. Klinkt echt makkelijk, maar dat ene puntje schijnt erg moeilijk te zijn voor mijn kleine zus. Telkens gaat het weer net ergens fout. Bij de jumping ging het onwijs goed. Echt prachtig om te zien hoe het vrouwtje Romy door dat moeilijke parcours wist te sturen. Kort vóór het eind moest Romy kort om een horde springen en wat doet ze? Springt terug. Zo zonde. En zo gaat het nu al maanden. Telkens één klein dingetje. De tijd begint nu te dringen, want zoveel competities zijn er niet meer tot het NK. Helaas eindigden ook de twee vaste parcoursen met een diskwalificatie, dus weer een kans minder.

 

Paaszondag waren we bij de Tuinen van Appeltern. Dat was eigenlijk een teleurstelling. Over het algemeen zie je daar met Pasen altijd veel bloesem en overal bloeien tulpen en narcissen. Dit jaar zag het er nog allemaal nogal winters uit. Echt mooi weer hebben we namelijk de afgelopen weken niet gehad. Veel te koud voor de tijd van het jaar en continu regen. Ook Paasmaandag was het weer niet al te best, dus werd het voor ons gewoon een wandelingetje langs de Maas. Is natuurlijk altijd prima.

 

Gisteren was het kampioenschap van ARL van 2022. Ook dat was in Venlo. Ik had mij geplaatst, want ik was als tweede van de competitie geëindigd. Romy had zich niet geplaatst, maar omdat er anders te weinig small en medium combinaties mee konden doen, mocht ook Romy deelnemen.

 

Het stomme van het kampioenschap bij ARL vind ik altijd dat de small en medium in één groep vallen. Bij de small zitten verschillende combinaties die echt gigantisch hard kunnen lopen, veel harder dan de meeste mediums. We moesten slechts twee parcoursen lopen: een vast en een jumping. De jumping ging geweldig: vierde. Ook op het vast deed ik echt mijn best, maar had wel een fout op de kattenloop. Zonder fout was ik als derde geëindigd, nu vierde en dus net geen podiumplaats. Romy helaas twee keer een diskwalificatie. Op naar het volgend seizoen. Ik ben nu bij ARL gepromoveerd naar de derde graad. Romy blijft in de tweede en de jonkies mogen nu ook meedoen.

TWC finale

 

Op 18 maart was het eindelijk zo ver: de finale van de wintercompetitie. De beste acht teams uit iedere regio – in totaal dus vierentwintig teams – streden om de felbegeerde titel. Net als bij de voorrondes moesten we eerst een jumping en een vast parcours lopen. De tien teams, die na die twee rondes het minste aantal punten hebben, mogen vervolgens de estafette lopen. We begonnen met een heel leuk jumping rondje. Was echt genieten, ging supergoed. Toen ik door de laatste tunnel moest, keek ik even naar het vrouwtje. En wat denken jullie? Geeft die keurmeester toch een weigering. Ik heb helemaal niets geweigerd, keek gewoon mijn vrouwtje even aan. Nou, dat vond ik toch wel heel erg flauw. Romy sprong helaas vrij snel over een verkeerde sprong, dus diskwalificatie. Gelukkig tellen bij de rondjes slechts de beste drie uitslagen mee en onze teamgenoten hadden wel drie foutloze uitslagen.

 

Toen vrouwtje het vast parcours zag, riep ze meteen dat dat niets wordt met Romy. Het begon namelijk met een sprong, daarna door een tunnel, weer twee sprongen en dan een derde sprong met een outje. Geen probleem als een hond – net als ik – netjes bij de start blijft wachten. Maar ja, dat is nou het probleem met Romy. Verder dan een meter kan het vrouwtje niet weg of Romy start al. Ik moest beginnen. Het ging prima, tot aan de kattenloop, daar raakte ik het vlak niet. Die heb ik de dag daarvoor nog met het vrouwtje thuis getraind. Ging iedere keer goed, maar nu helaas niet. Heel onverwacht ging dat rondje met Romy super. Vrouwtje lukte het op tijd om haar bij die ene sprong out te sturen. Voor de rest was het rondje een makkie. Helaas vond de keurmeester de wip niet goed gedaan, dus ook zij had een fout. De meningen, of dat terecht was, waren verdeeld. Was in ieder geval een dure fout. Zonder fout plaats zeven en met fout plaats eenendertig. Heel zuur!

 

Daarna was het wachten op de bekendmaking van de uitslagen en wie zich geplaatst hadden voor de estafette. Tot onze verbazing waren we als zevende geëindigd van de vierentwintig teams en mochten dus de estafette lopen. De regels voor de finale estafette zijn anders dan voor de estafette van de voorrondes. Bij de voorrondes wordt de estafette door vier teamleden gelopen. De overige twee teamleden kunnen dan in een zogenaamd bm-team, wat staat voor buiten mededinging, lopen. Bij de finale estafette moeten alle zes teamleden lopen. Ons team bestond echter slechts uit vier mensen met in totaal zes honden, dus het vrouwtje en een ander teamlid moesten kort achter elkaar twee rondjes lopen. Deze keer was de estafette ook extra lang en bestond uit maar liefst zestien toestellen die ver van elkaar af stonden.

 

Helaas ging de estafette bij de meesten niet zo soepel. Niet één team zonder weigering of fouten. Dat was wel opmerkelijk. Vooral met de palen hadden de meeste honden grote moeite. Ook Romy had er de grootste moeite mee. Ons team had in totaal vijf fouten en drie weigeringen en door de weigeringen ook niet de beste tijd. Ik was de enige hond uit ons team die helemaal foutloos gelopen had. Uiteindelijk eindigden we op een zesde plaats. We zijn er wel een beetje trots op. Het is geen podiumplaats, maar we behoren toch tot de beste zes van het hele land.