Herfst gaat vaak gepaard met slecht
weer. Ook dit jaar kondigde de herfst zich begin oktober aan met veel regen.
Normaal gesproken komt daar een keer een eind aan en zitten er ook weer een
paar mooie zonnige dagen tussen. Dit jaar is het echter een en al ellende. Het
bleef maar regenen, dag in dag uit. We kunnen ons niet eens herinneren dat het
tussendoor een dagje droog is geweest. Het is echt verschrikkelijk.
Aanvankelijk konden we gelukkig nog
aan de Maas lopen, maar dat is inmiddels ook verleden tijd. Alle weilanden zijn
volledig ondergelopen. Je ziet niet eens meer een verschil tussen Maas en
weiland. Overal water. We gaan nu iedere dag met het vrouwtje over de dijk
wandelen om te kijken hoe hoog het water staat. Helaas staat het iedere dag een
beetje hoger in plaats van dat het gaat zakken. Wij vinden dat allemaal niet
leuk, maar Ayda vindt dat volgens mij het ergst. Ze wil gewoonweg niet
begrijpen dat we niet meer aan de Maas kunnen rennen. Ze blijft maar aan de
riem trekken en wil telkens weer teruggaan. Dat kunnen we natuurlijk doen, maar
dat verandert natuurlijk niets aan de situatie. Het water zakt immers niet
binnen een paar minuten.
Ook alle buitentrainingen zijn al
weken geschrapt. Zoals ik onlangs vertelde is Tosha eind augustus met Hoopers
begonnen. Na zeven lessen stopte de training begin oktober. Dat is erg jammer,
want ze leek er wel iets van op te steken. Ik train samen met Ayda donderdags
op een veld buiten. Hier hetzelfde verhaal, geen training vanwege
wateroverlast. Eind oktober kwam de trainer op het idee om toch een keer een
training te houden. Volgens haar was dat prima te doen op het veld. Het was die
dag een keer droog. Mega enthousiast reden we naar onze trainingslocatie in
Nieuwegein. Toen ik de eerste pootjes op het veld zette, werd het enthousiasme
echter iets minder. Het veld was drijfnat en mijn pootjes waren tot aan de knie
kletsnat. Ook het vrouwtje maakte na de eerste stappen rare geluiden. Toen ze
een van haar voeten omhoog hield snapte ik hoezo. Daar druppelde een enorme
hoeveelheid water uit. Het enthousiasme kwam gelukkig weer iets terug toen we
het rondje mochten lopen. Dat was echt zo fijn, eindelijk weer iets mogen doen.
De natte pootjes en voetjes konden ons op dat moment niet veel schelen. Kortom
toch nog erg genoten van onze wateragility.
Door de permanente regen en de
nattigheid hebben we helaas ook met Kerst weinig gedaan. Op de eerste kerstdag
hebben we wat over de dijk hier gewandeld. Toen we thuis vertrokken was het
droog, maar halverwege begon het alweer te regenen. De tweede kerstdag was het
weer gelukkig iets beter, dus kwam vrouwtje op het idee om een keertje naar
slot Loevestein te gaan. Baasje had er meteen zijn twijfels over. Loevestein
ligt namelijk aan de Waal en die staat meestal veel hoger dan de Maas. Maar ja,
vrouwtje wilde per se naar Loevestein, want daar zouden we een beetje kunnen
rennen. Al gauw bleek dat Loevestein als een soort sprookjeskasteel midden in
een enorme hoeveelheid water stond. Het hele gebied, waar we normaal wandelen
en los mogen stond compleet onder water. Na lang zoeken vonden we nog een klein
stukje waar we nog wel konden rennen. Oké, we moesten door een enorme
hoeveelheid blubber heen, maar dat maakte ons niet uit. Was lekker rustig daar.
De koeien en paarden, die over het algemeen op dat stukje grond lopen, waren
inmiddels geëvacueerd, en andere mensen durfden daar kennelijk niet te komen.
Er is nog echt geweldig nieuws, dat
ik helemaal nog niet verteld heb. Een paar maanden geleden heeft het vrouwtje
Romy en mij bij de Fhn ingeschreven voor de WAC selectie. Dit jaar bestond de
selectie uit een tweetal wedstrijden: eentje in september en eentje in
november. Van de zes parcoursen, die in totaal gelopen moesten worden, heb ik
maar liefst vijf uitgelopen, waarvan drie met een derde plaats, eentje met een
vierde en eentje met een zevende plaats. Bij Romy liep het in september niet zo
goed. Twee diskwalificaties en één eerste plaats. In november begon het voor
Romy veelbelovend met een tweede plaats op het vast parcours. Ook de jumping
ging geweldig, tot het voorlaatste toestel. Daar sprong mijn kleine zus over
een sprong terug. Voor de rest een super rondje. Ook bij de snooker helaas
slechts een vijfde plaats, doordat Romy halverwege een tunnel inschoot.
Mijn prestaties waren kennelijk zo
goed dat ik nu samen met mijn vrouwtje ons land mag vertegenwoordigen op het
wereldkampioenschap in Bretagne (Frankrijk). Ik ben nog steeds sprakeloos. Ik,
Ginaatje, naar een wereldkampioenschap. Wauw! Dat had ik niet eens durven
dromen. Ik vind het alleen zo jammer dat Romy zich niet ook geplaatst heeft. Ze
heeft echt zo hard haar best gedaan. Het is altijd één klein dingetje. Voor de
rest zijn de rondjes fantastisch. Ik gun het haar zo dat ze ook een keer echt
succes heeft.
