Land onder

 

Herfst gaat vaak gepaard met slecht weer. Ook dit jaar kondigde de herfst zich begin oktober aan met veel regen. Normaal gesproken komt daar een keer een eind aan en zitten er ook weer een paar mooie zonnige dagen tussen. Dit jaar is het echter een en al ellende. Het bleef maar regenen, dag in dag uit. We kunnen ons niet eens herinneren dat het tussendoor een dagje droog is geweest. Het is echt verschrikkelijk.

Aanvankelijk konden we gelukkig nog aan de Maas lopen, maar dat is inmiddels ook verleden tijd. Alle weilanden zijn volledig ondergelopen. Je ziet niet eens meer een verschil tussen Maas en weiland. Overal water. We gaan nu iedere dag met het vrouwtje over de dijk wandelen om te kijken hoe hoog het water staat. Helaas staat het iedere dag een beetje hoger in plaats van dat het gaat zakken. Wij vinden dat allemaal niet leuk, maar Ayda vindt dat volgens mij het ergst. Ze wil gewoonweg niet begrijpen dat we niet meer aan de Maas kunnen rennen. Ze blijft maar aan de riem trekken en wil telkens weer teruggaan. Dat kunnen we natuurlijk doen, maar dat verandert natuurlijk niets aan de situatie. Het water zakt immers niet binnen een paar minuten.

Ook alle buitentrainingen zijn al weken geschrapt. Zoals ik onlangs vertelde is Tosha eind augustus met Hoopers begonnen. Na zeven lessen stopte de training begin oktober. Dat is erg jammer, want ze leek er wel iets van op te steken. Ik train samen met Ayda donderdags op een veld buiten. Hier hetzelfde verhaal, geen training vanwege wateroverlast. Eind oktober kwam de trainer op het idee om toch een keer een training te houden. Volgens haar was dat prima te doen op het veld. Het was die dag een keer droog. Mega enthousiast reden we naar onze trainingslocatie in Nieuwegein. Toen ik de eerste pootjes op het veld zette, werd het enthousiasme echter iets minder. Het veld was drijfnat en mijn pootjes waren tot aan de knie kletsnat. Ook het vrouwtje maakte na de eerste stappen rare geluiden. Toen ze een van haar voeten omhoog hield snapte ik hoezo. Daar druppelde een enorme hoeveelheid water uit. Het enthousiasme kwam gelukkig weer iets terug toen we het rondje mochten lopen. Dat was echt zo fijn, eindelijk weer iets mogen doen. De natte pootjes en voetjes konden ons op dat moment niet veel schelen. Kortom toch nog erg genoten van onze wateragility.

 

Door de permanente regen en de nattigheid hebben we helaas ook met Kerst weinig gedaan. Op de eerste kerstdag hebben we wat over de dijk hier gewandeld. Toen we thuis vertrokken was het droog, maar halverwege begon het alweer te regenen. De tweede kerstdag was het weer gelukkig iets beter, dus kwam vrouwtje op het idee om een keertje naar slot Loevestein te gaan. Baasje had er meteen zijn twijfels over. Loevestein ligt namelijk aan de Waal en die staat meestal veel hoger dan de Maas. Maar ja, vrouwtje wilde per se naar Loevestein, want daar zouden we een beetje kunnen rennen. Al gauw bleek dat Loevestein als een soort sprookjeskasteel midden in een enorme hoeveelheid water stond. Het hele gebied, waar we normaal wandelen en los mogen stond compleet onder water. Na lang zoeken vonden we nog een klein stukje waar we nog wel konden rennen. Oké, we moesten door een enorme hoeveelheid blubber heen, maar dat maakte ons niet uit. Was lekker rustig daar. De koeien en paarden, die over het algemeen op dat stukje grond lopen, waren inmiddels geëvacueerd, en andere mensen durfden daar kennelijk niet te komen.

Er is nog echt geweldig nieuws, dat ik helemaal nog niet verteld heb. Een paar maanden geleden heeft het vrouwtje Romy en mij bij de Fhn ingeschreven voor de WAC selectie. Dit jaar bestond de selectie uit een tweetal wedstrijden: eentje in september en eentje in november. Van de zes parcoursen, die in totaal gelopen moesten worden, heb ik maar liefst vijf uitgelopen, waarvan drie met een derde plaats, eentje met een vierde en eentje met een zevende plaats. Bij Romy liep het in september niet zo goed. Twee diskwalificaties en één eerste plaats. In november begon het voor Romy veelbelovend met een tweede plaats op het vast parcours. Ook de jumping ging geweldig, tot het voorlaatste toestel. Daar sprong mijn kleine zus over een sprong terug. Voor de rest een super rondje. Ook bij de snooker helaas slechts een vijfde plaats, doordat Romy halverwege een tunnel inschoot.

Mijn prestaties waren kennelijk zo goed dat ik nu samen met mijn vrouwtje ons land mag vertegenwoordigen op het wereldkampioenschap in Bretagne (Frankrijk). Ik ben nog steeds sprakeloos. Ik, Ginaatje, naar een wereldkampioenschap. Wauw! Dat had ik niet eens durven dromen. Ik vind het alleen zo jammer dat Romy zich niet ook geplaatst heeft. Ze heeft echt zo hard haar best gedaan. Het is altijd één klein dingetje. Voor de rest zijn de rondjes fantastisch. Ik gun het haar zo dat ze ook een keer echt succes heeft.