Thüringen

 

Na onze vakantie vorig jaar in november hebben de baasjes besloten om dit jaar toch weer tijdens de zomermaanden op vakantie te gaan. Wij hondjes vonden het geweldig in Denemarken met het strand direct voor de deur, maar het weer was een stuk minder. Bijna iedere dag regen en al vrij koud. Hitte hoeft voor ons ook niet, maar een beetje zon is toch wel leuk. Een jaar of twee, drie geleden vond het vrouwtje een leuk huisje in Thüringen, waar ook vier honden van harte welkom waren. Zag er ook echt leuk uit. Het probleem was echter dat dat altijd verhuurd was. Toen vrouwtje een paar maanden geleden weer keek, was dat echter ineens vrij. Dus werd er snel geboekt.

 

Dietzelsgasse 48 in Rehungen

Gisterochtend vertrokken we iets na tienen richting het oosten van Duitsland. Onze trouwe lezers weten het al: dat is altijd ellende. Ieder land heeft iets waarvoor het bekend staat: de Noren hebben fjorden, de Zweden meren, wij molens en de Duitsers hebben wegwerkzaamheden. De hoeveelheid wegwerkzaamheden is gigantisch. Je rijdt eigenlijk van het ene probleem naar het andere. Over het algemeen mag je daar dan ook slechts tachtig rijden en heb je al snel files, dus dat schiet allemaal niet zo erg hard op. Het duurde daarom bijna zes uur vóór we bij ons vakantiehuis aan de Dietzelsgasse 48 in Rehungen waren.

 

We waren meteen enthousiast toen we het huis zagen. Een mooi wit vakwerkhuis in een rustige dorpsstraat. Aan de buitenkant is een poort, die toegang biedt tot de binnenplaats en de ingang. Op de begane grond heb je de woonkamer, keuken, badkamer met ligbad en wc, eetkamer en een slaapkamer. Op de eerste verdieping zijn nog twee slaapkamers, waarvan eentje enorm groot is, en een badkamer met douche en wc. Met uitzondering van de woonkamer zijn alle vertrekken van de beneden verdieping deels in de berg gebouwd, waardoor het in die kamers heerlijk koel is. Erg fijn bij de zomerse temperaturen.

 

De kers op de taart is de tuin. Zoiets heb ik echt nog nooit gezien. Die bestaat namelijk uit meerdere lagen. Na het openen van de poort kom je, zoals ik net al schreef, op een binnenplaats. Aan het eind van de binnenplaats heb je een paar treden, die je naar het eerste terras leiden. Daar staat een tafeltje met een paar stoelen voor de baasjes. Van daaruit ga je weer een paar treden omhoog, waar het volgende terras ligt. Dat zit aan het huis vast en heeft een overkapping, zodat je daar ook bij slecht weer kunt zitten. Weer een paar treden en je komt terecht in de tuin, die direct onder de berg ligt. Ook daar heb je een hoop treden, want het gaat daar overal omhoog respectievelijk omlaag. Ayda had al snel ontdekt dat je rondjes in de tuin kunt rennen. Aan de ene kant omhoog, vervolgens aan de achterkant langs en aan de andere kant weer omlaag. Zij en Romy waren meteen door het dolle heen. Het ging alleen omhoog en omlaag, de ene keer van de ene kant en de andere keer van de andere kant. Ik rende voor de aardigheid ook een beetje mee, maar zoveel rennen als die twee kan ik op mijn leeftijd niet meer. Tosha was er duidelijk niet zo gecharmeerd van en bleef liever bij het vrouwtje zitten.

 

Na het eerste nachtje zalig te hebben geslapen in de koele slaapkamer op de beneden verdieping, stond vandaag het eerste uitstapje op het programma. Dat ging naar de Wartburg in Eisenach. Vrouwtje is hier heel lang geleden al een keer geweest toen het gebied nog toebehoorde aan de DDR. Ze heeft ons daar al vaak over verteld, dat het een echt indrukwekkende burcht is met een grote binnenplaats. Wat ze ons echter niet verteld heeft, is dat het een hele klimpartij is om daar te komen. Tja, echt iets voor mijn vrouwtje. Volgens mij kon ze zich daar echter zelf niets meer van herinneren, want ze keek er zelf van op. Om naar de burcht te komen ga je continu steil bergop, vaak met treden om het hoogteverschil te overbruggen. En dat is met het vrouwtje altijd een probleem. Ze heeft namelijk vreselijke hoogtevrees. Maar het viel me niet tegen, ze liep dapper door en keek niet naar beneden. Voor ons is dat natuurlijk allemaal geen enkel probleem. Zonder de baasjes erbij waren wij binnen een paar seconden naar boven gerend, maar we moeten altijd rekening houden met onze baasjes, dus duurde het zeker een kwartier vóór we uiteindelijk boven aangekomen waren.

 

De burcht bestaat uit meerdere gebouwen, bijna een klein dorp. En ja, er is ook een binnenplaats, zoals vrouwtje die omschreven heeft. Echter is die vele malen kleiner dan het vrouwtje altijd verteld heeft. Kan je toch zien dat je je na een paar decennia niet meer alles concreet herinnert. Vrouwtje wilde de burcht ook graag van binnen zien, anders was de hele klim voor de flauwekul, zei ze. Dus kocht ze een kaartje voor de rondleiding. Wij wachtten met het baasje in de schaduw, waar het goed vertoeven was. Duurde wel erg lang vóór het vrouwtje weer terugkwam. Ze moest namelijk lang wachten vóór ze mee mocht bij een rondleiding. Het was dusdanig druk dat de mensen in de rij stonden te wachten. En de rondleiding zelf duurde ook nog bijna anderhalf uur.

 

In tegenstelling tot de meeste burchten is de Wartburg niet gebouwd ter verdediging. Van het begin af aan was het eerder een ontmoetingsplaats van kunstenaars. Veel beroemde mensen hebben hier in het verleden gewoond. De bekendste is Elisabeth van Hongarije, die direct na haar dood heilig is verklaard. Ook Maarten Luther heeft daar een poosje geleefd toen hij op de vlucht was. Binnen slechts elf weken heeft hij op de burcht het Nieuwe Testament vertaald van het Grieks naar het Duits. Veel kamers in de burcht hebben te maken met die twee bekende mensen. Zo is er een prachtige Elisabethkamer. De hele kamer bestaat uit mozaïeken, die het leven vertellen van Elisabeth. Vrouwtje kon zich de kamer nog goed herinneren toen ze die weer zag en ze was er net zo van onder de indruk dan de eerste keer.

 

Eigenlijk wilden we daarna nog Eisenach bezoeken, dat direct in de buurt ligt van de burcht. Het bezoek aan de Wartburg duurde echter zo lang dat het al bijna avond was toen we eindelijk weer beneden stonden. We zijn daarom terug naar het huisje gegaan. Vond ik wel wat jammer, want Eisenach schijnt een erg mooi stadje te zijn. Maar ja, we zullen hier ongetwijfeld nog meer mooie dingen zien.