U'tjes en zeer goeds

 

Ieder jaar gaat de RvB de regels van de agility aanpassen. Die gelden dan vanaf het nieuwe wedstrijdseizoen, dat na het NK in juni begint. Er is nu nogal wat veranderd. Er is een graad 0 ingevoerd, die verplicht is voor iedere combinatie die met het lopen van wedstrijden wil beginnen. Voor ons is dat niet relevant. Wat voor ons wel van belang is, zijn de wijzigingen in graad 1. Om te promoveren naar graad 2 heb je nog maar drie u’tjes nodig en twee zeer goed. Bij ‘zeer goed’ mag je één fout of weigering hebben. Wel moet je één u’tje en één zeer goed op het vast parcours behalen. Eigenlijk zijn we nu zo’n beetje terug in de tijd. Toen ik begon mocht je met drie u’tjes promoveren, waarvan één op het vast. Daarna moest je er vijf hebben, waarvan twee op het vast.

Vrouwtje zag meteen mogelijkheden voor Tosha. Vorig jaar had zij namelijk al twee u’tjes gelopen en eentje daarvan was op het vast. Dus nog één foutloos rondje en twee met telkens één fout en niets staat de promotie nog in de weg. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Tosha is namelijk een apart gevalletje. Ze plakt ontzettend en doet weinig zelfstandig. Ook vindt ze tunnels helemaal niets. Vrouwtje moet haar meestal helemaal naar de ingang brengen. Met een beetje pech begint ze dan te blaffen als een gek en doet helemaal niets meer. Het gevolg zijn talloze weigeringen en na drie weigeringen krijg je meteen een diskwalificatie. Desalniettemin lukte het die twee om eind juli een zeer goed op het vast te lopen.

Soms gaat het wat beter en soms wat slechter. Half september waren we op een wedstrijd waar het duidelijk slechter ging. Bij één van de rondjes waren Tosha en het vrouwtje bijna aan het eind van het parcours. Nog één sprong en toen was het klaar. Voor die sprong lag een rechte tunnel. Vrouwtje stuurt Tosha door de tunnel en rent zelf volle vaart vooruit. Tosha is behoorlijk snel, dus die was de tunnel snel weer uit. En wat deed Tosha? Die rent op het rennende vrouwtje af en schiet tussen haar benen. Vrouwtje probeerde met alle macht overeind te blijven. Zwaaide wild met haar armen, zette nog een paar stappen naar voren, maar niets hielp. Ineens lag mijn vrouwtje op de grond.

Blijkbaar is Tosha hierdoor toch nogal geschrokken, want sindsdien blijft ze redelijk uit de buurt van het vrouwtje tijdens het lopen. En sindsdien gaat het beter, want vrouwtje kan nu eindelijk goed doorlopen. Op 5 oktober een u’tje en gisteren een zeer goed, allebei op de jumping. De teller staat nu dus op drie u’tjes (één vast en twee jumpings) en twee zeer goed (vast en jumping). En dat betekent dat die twee nu naar graad 2 mogen promoveren! We zijn daar allemaal erg van onder de indruk. Dat hadden we nooit verwacht. Erg knap. Vrouwtje heeft overigens besloten om voorlopig nog niet te promoveren. Eerst afwachten hoe Tosha zich verder ontwikkelt.

Ook ons ukkie Ayda heeft inmiddels een foutloos rondje gelopen op 21 september bij KC Venlo. Dat was echt prachtig om te zien. Eindelijk ging alles perfect. Ze kan al zoveel. Het probleem bij haar is echter dat ze regelmatig toestellen overslaat. Waarom ze dat doet is niet helemaal duidelijk. Iedere trainer heeft daar zijn eigen ideeën over. De een zegt dat de voeten van het vrouwtje op zo’n moment de verkeerde kant op staan. Ayda zou helemaal niet op de armen letten, daar is ze veel te klein voor. Daarom zijn de voeten dus echt essentieel. Vrouwtje gaat nu bij het verkennen continu op haar voeten letten. Maar ja, bij het verkennen is dat niet zo moeilijk, daar hoeft ze niet te rennen. Maar als ze daar met hoge snelheden aangerend komt, is het de vraag of de voeten dan echt perfect staan. De ander zegt dat vrouwtje de toestellen niet goed met haar armen aangeeft en dat ze daarin veel duidelijker moet zijn. Uhm, ze let toch niet op armen, zei de andere trainer? Laten we het erop houden dat het ingewikkeld is.

Jullie denken waarschijnlijk dat we helemaal niets anders meer doen dan wedstrijden te lopen. Nee hoor, we gaan ook nog heel veel andere leuke dingen doen. Eind augustus waren we weer een keer een dagje in de tuinen van Appeltern. Het was weer heerlijk, maar er was al veel uitgebloeid. En we zijn nog steeds heel veel aan het wandelen. Dus we vermaken ons uitstekend.

Luxemburg Open

 

Geen paniek beste mensen. Met jullie computer is niets mis. Ons huidige blog bevat inderdaad slechts twee foto’s. Helaas heeft het vrouwtje stom genoeg alle foto’s van de geheugenkaart gewist die we van Luxemburg hadden. Gelukkig had het vrouwtje nog twee foto’s op haar mobiel staan.

Al jaren heeft het vrouwtje één droom: ze wil graag met ons naar de Luxemburg Open. Die wedstrijd wordt slechts één keer in de drie jaar georganiseerd. In 2019 zag het baasje dat niet zo zitten. Hij vond het nogal ver om even voor zo’n wedstrijdje helemaal naar Luxemburg af te reizen. Uiteindelijk is de baas echter van mening veranderd: in 2022 zouden we gaan. Toen kwam echter ineens corona en toen werden nagenoeg alle internationale wedstrijden gecanceld. Vorig jaar kwam eindelijk goed nieuws: dit jaar zou de wedstrijd weer plaatsvinden. Ze hadden de wedstrijd bewust uitgesteld, want dit jaar is het precies honderd jaar geleden dat de vereniging van Differdange opgericht is.

In maart ging de inschrijving open. Vrouwtje heeft Romy en Ayda daarvoor ingeschreven. Daarna begon het wachten of ze er wel bij zouden zitten. Al een paar uur nadat de inschrijving open was gegaan, kwam al het bericht dat ze ongeveer het dubbele aantal inschrijvingen hadden ontvangen dat geplaatst kan worden. Met spanning zaten we dus op de eerste lijst te wachten. Tja, en toen stonden mijn zussen er niet bij. Een paar weken later werd een nieuwe lijst gepubliceerd, maar ook daar kwamen wij niet op voor. Dat was natuurlijk een echte tegenvaller. Weer een paar weken later kwam weer een nieuwe lijst, maar nog steeds stonden wij er niet op. Vrouwtje ging er inmiddels vanuit dat het niets meer zou worden.

Eind juni – we zaten op die dag net op de wedstrijd van het pre NK – ontving vrouwtje ineens een appje van de organisator van de Luxemburg Open, die aangaf dat er plekken vrij waren gekomen. Vrouwtje sprong echt een gat in de lucht. Haar gedachten waren meer in Luxemburg dan bij het pre NK, dus dat was dan ook niet zo’n succes.

Hoe leuk het ook was dat we nu eindelijk mee mochten doen, dat leverde toch de nodige problemen op. De baasjes moesten naar hun bazen om vrije dagen te regelen. Ook moest er een accommodatie worden geregeld, wat midden in het vakantieseizoen nogal een uitdaging is. Uiteindelijk heeft het vrouwtje een appartementje weten te vinden in Réhon (Frankrijk). Kort vóór vertrek ontstond er nog wel lichtelijke paniek. Er werd ineens bekendgemaakt dat de wedstrijd verplaatst is naar een andere plek. Oorspronkelijk zou de wedstrijd in Differdange plaatsvinden, nu in Niederkorn. Gelukkig bleek dat mee te vallen: beide plaatsen liggen min of meer naast elkaar.

Donderdag, 8 augustus, was het eindelijk zover. Het was een ontspand ritje. Luxemburg is voor ons niet zo heel erg ver. Het was nog even zoeken vóór we het appartement in Réhon hadden gevonden, want dat lag een beetje verstopt in een zijstraat. Ook was het zoeken naar een parkeerplaats. In eerste instantie dachten de baasjes dat ze direct aan de overkant mochten parkeren. Later bleek echter dat dat terrein aan iemand anders toebehoorde. Wij moesten onze auto op een openbare parkeerplaats bij het stadhuis parkeren, wat toch een beetje een tegenvaller was. Het appartement zelf viel niet tegen. Het was vrij groot, netjes ingericht, en alles was aanwezig. Maar het was wel op de tweede verdieping en onder het dak. Alle ramen waren schuin, waardoor je niet naar buiten kon kijken. Veel maakte het in principe niet uit. We waren immers niet van plan om veel binnen te zitten.

Donderdagavond maakten we meteen een ritje naar het wedstrijdterrein in Niederkorn. Je kon je namelijk al de avond van tevoren registreren, wat erg fijn was. Ook waren we natuurlijk erg nieuwsgierig naar het terrein zelf. Dat bestond uit een groot veld met kunstgras, waar makkelijk twee ringen op konden. Zag er perfect uit.

Vrijdagochtend mocht Ayda de spits afbijten. Voor de eerste graad was er een separate wedstrijd, bestaande uit een jumping en een vast parcours. Het vast parcours ging niet helemaal volgens planning. De jumping daarentegen was niet zo slecht. In ieder geval geen diskwalificatie. Toen rond het middaguur de prijsuitreiking plaatsvond, ging vrouwtje uit nieuwsgierigheid kijken wie er allemaal een prijs gewonnen hadden. En toen de winnaars van de jumping werden omgeroepen hoort vrouwtje ineens haar en Ayda’s naam. Derde plaats! Vrouwtje schrok zich een ongeluk. Dat had ze echt niet verwacht.

Ook Romy heeft tweeënhalf dagen echt fantastische dingen laten zien. Maar telkens ging het ergens fout. Dat was echt jammer, want Romy en mijn vrouwtje deden het gewoon super samen. Ze hoeven zich absoluut niet te schamen. Ze hadden ook superveel lol samen en dat is altijd het belangrijkst. Gelukkig en blij reden we zondagavond weer terug naar ons appartement. Nu nog een paar dagen genieten van een heerlijke vakantie samen.

Tijdens de wedstrijddagen was het al behoorlijk warm. Gelukkig zaten we met onze tent bijna de hele dag in de schaduw, waardoor we er weinig last van hadden. Het werd echter steeds warmer. Maandagochtend begonnen we daarom slechts met een uitstapje naar Chateau de Laclaireau, dat op zo’n half uurtje rijden in het Belgische Virton ligt. Toen we uit de auto stapten, was het alsof we een sauna instapten. Pfff… Na een paar honderd meter hielden we onze wandeling voor gezien. Op een grasveld stond een grote boom, waar je in de schaduw kon zitten. Daar gingen we met zijn allen zitten. Na wat uitgerust te hebben, stuurden we het vrouwtje in haar eentje naar het kasteel. Veel te zien was er niet, dus vrouwtje was in een mum van tijd weer terug. Het was inmiddels zo’n 32 graden. Geen weer om uitstapjes te maken, dus weer terug naar het appartement.

Ook binnen was het verre van aangenaam. Geen raam dat open mocht, alles donker, dus verlichting aan, en bloedheet. De airco bracht ook niet veel verkoeling. De baasjes raadpleegden al hun weerapps, maar overal dezelfde voorspellingen: nog meer warmte, dinsdag 34 graden. Gezamenlijk werd dan ook besloten om onze vakantie voortijdig af te breken en al dinsdagochtend naar huis te gaan. Terug naar ons koele huisje, waar we de hele dag bij daglicht op de koele tegels kunnen liggen. Erg jammer, want we hadden ons verheugd op leuke wandelingen in Luxemburg, maar niet met zulke temperaturen.

Nat, nat, nat

 

Na onze vakantie en het WAC hebben we even een korte rustpauze ingelast met het bloggen. Er viel namelijk niet echt veel te vertellen. We hebben getraind, we waren op wedstrijden, en verder hadden we regen, regen en nog meer regen. Over het algemeen gaan we in de lente vaker leuke uitstapjes maken. Een keertje naar de tuinen van Appeltern, een keer naar een kasteeltje, leuke wandelingen. En dit jaar? Helemaal niets, want als het continu pijpenstelen regent is dat allemaal niet zo leuk. Het was vaak zo nat dat we niet eens bij onze geliefde Maas konden komen.

Onlangs zat het vrouwtje er echt helemaal doorheen. Het was de zoveelste grijze regendag sinds oktober. En toen kwam vrouwtje op internet ineens een artikel tegen van een psycholoog. Die schreef dat de slechte humeur van de mensen niet door het slechte weer wordt veroorzaakt, maar door de mensen zelf. Het heeft te maken met hoe je tegen dingen aankijkt. Mensen kijken naar buiten, zien het slechte weer en hebben meteen de bokkenpruik op. Ze zien alleen het negatieve. Dat moet je ombuigen, schreef meneer de psycholoog, en de positieve kanten zien. De regen en de kou hebben namelijk ook een hoop voordelen. Je hoeft bijvoorbeeld je plantjes in de tuin niet te sproeien. Dat kost je dagelijks toch al gauw een kwartier tot twintig minuten. Tel dat op per week, dan ben je al twee tot tweeënhalf uur alleen met het sproeien bezig. Die tijd kun je nu aan andere dingen besteden. Het water dat je voor het sproeien nodig hebt kost bovendien geld. Dat houd je nu in je zak. Bovendien hebben we ondanks de permanente regen blijkbaar een tekort aan drinkwater. Dus als je niet hoeft te sproeien is dat goed voor het milieu. Geen plaknachten, geen zonnebrand, geen ongezonde snacks op een terrasje, enzovoort. Je hebt dus eigenlijk geen enkele reden om te klagen.

Na het lezen van dit artikel was het vrouwtje veel blijer. Toen ik naar haar keek zag ik de bui alweer hangen, want meestal staat er dan iets te gebeuren. En ja hoor, geen vijf minuten later riep het vrouwtje ineens dat we nu een positiviteitswandeling gaan maken. Geen idee of dat woord bestaat, maar is volgens mij een echte aanrader voor Scrabble. Volgens het vrouwtje is dat een wandeling waar je positieve energie van krijgt. Vrouwtje sprong van de bank op, rende naar de gang, trok dikke schoenen en haar regenjas aan. Ons maakt het weer niet veel uit. Als we iets met het vrouwtje kunnen doen vinden we dat altijd leuk. Bovendien wilden we natuurlijk dolgraag weten wat zo’n wandeling nu precies inhield.

In het begin was het een heel normale wandeling. Nou ja, normaal, wat is dat? Het was behoorlijk aan het regenen, maar voor de rest waren er geen bijzonderheden. We liepen op ons gemak langs de voetbalvelden en vervolgens gingen we de dijk op. En toen begon ons vrouwtje ineens ‘I’m singing in the rain’ te zingen. Nou, van mij mag het hoor. Als vrouwtje daar blij van wordt is dat prima, toch? Bovendien waren we de enigen op de dijk. Geen voetgangers, geen fietsers en geen auto’s. Het was heerlijk rustig. Alleen wij in de stromende regen. Alles rook heerlijk fris. We bleven overal staan om te snuffelen.

Ongeveer anderhalf uur later waren we weer thuis met een heel blij vrouwtje. Mijn zussen en ik zagen er uit alsof we een half uur onder de douche hadden gestaan. Nat tot op het bot. Gelukkig had vrouwtje meteen een paar droge handdoeken bij de hand. Vrouwtje zelf was ook niet droog gebleven. Haar broek was zo nat dat die vanzelf bleef staan toen ze die uittrok. Maar we waren allemaal erg blij. Conclusie: meneer de psycholoog had kennelijk gelijk.

WAC en jarig

 

Jullie hadden nog een paar foto's van ons tegoed, namelijk van ons uitstapje van woensdag, naar het strandje bij Erquy en de Mont Saint-Michel. Die plaatsen we nu hier. 

Vorige week dinsdag was het 30 april en dat is mijn verjaardag. De elfde al. Jeetje, wat gaat dat hard. Was de eerste keer dat ik die niet thuis heb gevierd. Veel tijd om te vieren was er bovendien ook niet, want ‘s ochtends werden we verwacht in de manege in Bourgbarré. Vóór het WAC echt van start kon gaan, moesten namelijk verschillende zaken worden geregeld. Wij hondjes moesten allemaal worden gemeten en het vrouwtje en ik moesten ons registreren. Elk land had een bepaald tijdstip toegewezen gekregen, waarop getraind mocht worden. Nou ja, training is misschien een te groot woord. Het kwam neer op precies twee minuten per combinatie die op het parcours getraind mochten worden. We waren amper begonnen, toen waren we ook alweer klaar. Haha. Ook moest er een groepsfoto van ons hele Nederlandse team worden gemaakt. Daarna gingen we naar Châteaugiron, dat nog op ons lijstje stond. Helaas was daar niet al te veel te zien, dus snel terug naar ons appartement om nog wat uit te rusten.

 

Woensdag, 1 mei, begon het WAC dan echt. ‘s Ochtends was een uitgebreide openingsceremonie. Alle deelnemende landen kwamen separaat met vlag en hun eigen muziek naar binnen en er werd een lange speech gehouden. Was wel indrukwekkend, maar ook nogal vermoeiend. ‘s Middags mochten we dan ons eerste parcours lopen: het vast parcours van de biatlon. Een biatlon bestaat uit twee parcoursen: een vast parcours en een jumping. Je loopt voor ieder parcours een uitslag, maar nadat je beide parcoursen hebt gelopen worden de uitslagen bij elkaar opgeteld en de beste drie ontvangen een prijs. Wij liepen het vast parcours foutloos. Negentiende plaats. Nou, dat was geen slecht begin. Kort vóór zeven uur ‘s avonds waren we terug in ons appartement. Gelukkig genoeg tijd om uit te rusten, de volgende ochtend moesten we om kwart voor zes opstaan.

 

Voor de donderdag stonden twee parcoursen op het programma: in de ochtend een snooker en in de middag het vast parcours van het team. De snooker is niet echt het favoriete spelletje van het vrouwtje. Enerzijds vindt ze het wel leuk om te doen, maar anderzijds raakt ze daar erg gestrest van. Het is erg moeilijk om uit te leggen wat snooker precies is, want het is een erg ingewikkeld spelletje. Vrouwtje heeft jaren geleden een workshop van meerdere dagen gevolgd om de regels te begrijpen. Dat heeft wel iets geholpen, maar nog steeds weet ze niet alles. Ik houd het daarom kort: snooker gaat feitelijk om strategie. Je moet binnen een bepaalde tijd zoveel mogelijk punten verzamelen. In tegenstelling tot de gambling mag je echter niet je eigen route lopen, je moet je wel houden aan het parcours, waar je wel in beperkte mate je eigen route kan kiezen. En dat zorgt dus voor stress. Kies je in het begin voor een te lange route, dan kom je aan het eind tijd tekort en mis je dus punten. De zorgen waren ongegrond: we liepen als een tierelier en eindigden op een tiende plaats. Top. De snooker vormt samen met de gambling, een vast parcours en een jumping (dat zijn andere parcoursen dan voor de biatlon) de totaaluitslag. Die vier parcoursen beslissen of je wereldkampioen wordt of niet.

 

De snooker zou eigenlijk rond de middag eindigen, maar liep gigantisch uit. Op het WAC worden namelijk alle parcoursen in één ring gelopen. Bij een paar honderd combinaties kost dat natuurlijk enorm veel tijd. Om toch weer wat in te lopen, werd tijdens de snooker al het team vast parcours in de ring ernaast opgebouwd, wat eigenlijk nogal stom was. Daar had je geen tribunes. Je kon alleen vanaf de zijkant staand kijken. Helaas verliep dat rondje bij ons een beetje raar. Het parcours begon met een sprong, daarna schutting en vervolgens de breed, alle drie de toestellen in een rechte lijn achter elkaar. Dus op zich geen enkel probleem. Vreemd genoeg raakte ik echter de breed, waardoor ik met mijn kop in het zand belandde. Mijn hele neus zat vol met zand. Als ik een hekel aan iets heb dan is dat zand in mijn neus hebben. Vind ik ook aan de Maas altijd zo vreselijk. Ik probeerde het zand zo goed en snel mogelijk uit mijn neus te blazen, want voor een uitgebreide schoonmaakbeurt was er nu geen tijd. Na een korte aarzeling ging het gelukkig een stuk beter. Zestiende plaats. Ook onze twee teamgenoten Jessica en Letta hadden het parcours uitgelopen. Ook dat onderdeel duurde erg lang. Kort vóór negen uur ‘s avonds weer terug.

 

Vrijdag was een belangrijke dag. Nu moest het vast parcours en de jumping van de overall rondjes worden gelopen, die, zoals ik net al schreef, samen met de snooker en de gambling telden voor de wereldkampioentitel. Het vast parcours was erg moeilijk, met diverse ins en outs en instinkers. Maar vrouwtje gaf alles erg duidelijk aan, dus was het goed te doen. Kort vóór het eind liep ik echter bijna een tunnel in, wat vrouwtje nog net op tijd kon voorkomen. Achtste plaats!

‘s Middags de jumping. Ook die ging in eerste instantie super. Op een gegeven moment moest ik door een tunnel. Vrouwtje had geen tijd om te kijken of ik die tunnel ook echt in ging, want zij moest na de tunnel wisselen. We hebben zoiets ook al zo vaak gelopen, vrouwtje weet dat ze mij kan vertrouwen en dat ik doe wat van mij verwacht wordt. Maar nu stond meneer de keurmeester direct bij de ingang van mijn tunnelgat. Ik heb al veel meegemaakt, maar dat nog nooit. Wat had die goeie man daar te zoeken? Dat snapte ik echt niet. In plaats van door de tunnel te lopen, ben ik toch even naar die goeie man gegaan om te vragen of hij misschien zo vriendelijk wil zijn om een stukje op te schuiven. Vrouwtje was inmiddels achter de tunnel gewisseld en die schrok zich te pletter. Ze riep mij en stuurde me weer door de tunnel. De rest van het rondje verliep gelukkig zonder problemen, maar dat akkefietje had natuurlijk ontzettend veel tijd gekost. Slechts een twintigste plaats.

 

Zaterdagochtend begonnen we met de gambling, waar je min of meer je eigen parcours mag samenstellen. Romy scoort altijd erg goed bij dat soort dingen, want die rent als een gek over alle toestellen. Ik ben een stuk langzamer en dat levert minder punten op. Achtentwintigste plaats.

‘s Middags moesten we ons tweede teamrondje lopen: de jumping. Die ging prima. Veertiende plaats. Helaas bleek tijdens de jumping dat één hondje van ons team (Kyra) geblesseerd was. Haar baasje ging meteen met haar naar de fysio. Het was afwachten of Kyra de volgende dag tijdens de estafette kon starten.

 

Zondag was de laatste dag van ons avontuur. Die begon met de jumping van de biatlon. Dat was echt geen makkelijk parcours. Ik moet ook zeggen dat zowel het vrouwtje als ik inmiddels nogal moe waren. Eigenlijk had ik tijdens de hele wedstrijd veel rust. Ik mocht van de baasjes in mijn eentje op de achterbank van de auto blijven, waar ik veel geslapen heb. Eigenlijk had ik goed uitgerust moeten zijn, maar zo’n wedstrijd eist toch op den duur zijn tol. Thuis heb ik veel meer rust. Ook het vrouwtje had ‘s ochtends steeds meer koffie nodig om een beetje wakker te worden. Ze had zelfs de grootste moeite om het parcours te onthouden.  Maar gelukkig ging het allemaal beter dan we verwacht hadden. Achttiende plaats.

 

Als laatste moest de team estafette worden gelopen. Helaas bleek Kyra zwaarder geblesseerd dan gedacht, dus moest iemand bij ons team invallen. Wij en onze andere teamgenoot liepen de estafette foutloos. Helaas had onze nieuwe teamgenoot al helemaal in het begin een diskwalificatie. Toch nog een zesde plaats. Niet slecht, maar met drie uitslagen hadden we waarschijnlijk op het podium gestaan.

 

Aan alles komt een eind, ook aan ons WAC avontuur. Uiteindelijk zijn het vrouwtje en ik op de biatlon geëindigd op een twaalfde plek en overall waren we zeventiende. Dat is niet echt slecht, toch? Het was in ieder geval een waanzinnig avontuur dat niemand ons nog kan afpakken. We hebben er echt van genoten. Het was wel op den duur nogal vermoeiend, maar goed, je moet er iets voor over hebben.

Bain-de-Bretagne en chateau Fougeres

 

Zaterdag zouden we iets anders doen dan de andere dagen. Al weken geleden had het vrouwtje met een paar andere WAC deelnemers samen bij de manege een trainingsveld gehuurd, zodat wij hondjes alvast aan de toestellen konden wennen. Jullie zullen dat nu misschien wat vreemd vinden. Een wip is toch een wip en een kattenloop een kattenloop, zullen jullie waarschijnlijk denken. Nee hoor, dat is echt niet zo. Al die toestellen hebben vaak verschillende kleuren. De meest gebruikelijke is blauw met een rood raakvlak. Maar je hebt de toestellen in alle kleuren. Thuis hebben we bijvoorbeeld een wip die blauw is met een geel raakvlak. Het meest irritant voor ons hondjes is een groen raakvlak, vooral als dat op gras staat. Onmogelijk voor ons om te zien, dus springen alle hondjes veel te vroeg van het toestel af. Er moest dus getraind worden.

 

Toen we ‘s ochtends opstonden regende het echt pijpenstelen. Per plaats kan dat natuurlijk verschillen, dus reden we toch vrij enthousiast naar de manege in Bourgbarré. Helaas ook daar geen beter weer. Op de parkeerplaats was zoveel blubber dat vrouwtje bang was dat we daar vast zouden komen te zitten. En haar vrees was niet ongegrond. Een paar uur later moesten ze iemand anders van ons team inderdaad wegslepen. Het trainingsveld dat we gehuurd hadden, bleek buiten te liggen. Ook daar overal blubber. Het vrouwtje ging in overleg met de andere baasjes met wie zij het veld gehuurd had en gezamenlijk werd afgesproken om niet te gaan trainen. Dat was gewoonweg te gevaarlijk. Wil tenslotte niet mijn pootjes breken. Na een gezellig onderonsje met de andere baasjes en hondjes gingen we weer naar ons huisje terug. Was jammer, maar wandelen in de stromende regen is ook niet leuk.

 

Chateau Combourg

Zondag was het weer gelukkig weer iets beter. Helaas geen tijd voor uitstapjes, want we moesten verhuizen. Van Saint-Cast is het ruim een uur naar de manege in Bourgbarré, veel te ver om dagelijks te rijden. Daarom heeft het vrouwtje een huisje gehuurd in Bain-de-Bretagne, dat dichter bij de manege ligt. Vóór we naar het zuiden vertrokken mochten we nog een keer op het strand rennen. Nog één keer uitgebreid rennen en daarna op naar het volgende huisje. Onderweg stopten we nog even bij kasteel Combourg. We hadden tijd zat, in onze nieuwe huisje waren we pas om een uur of vier welkom. Veel was er helaas niet te zien.

 

In Bain-de-Bretagne aangekomen stond ons meteen een verrassing te wachten. Er was een wielerevenement, waarvoor een hoop straten in het dorp waren afgesloten. Op ieder kruispunt stonden mensen om je een andere kant op te sturen. Na lang heen en weer te hebben gereden, waren we eindelijk bijna bij ons nieuwe huis. Nog even rechts afslaan en over een bruggetje rijden, daarna links afslaan en klaar. Vanaf het kruispunt kon je ‘ons huisje’ al zien staan, was een afstand van hooguit 200 meter. Helaas stond ook op dat kruispunt zo’n mannetje, dat aangaf dat we links moeten afslaan. Vrouwtje had er nu echt genoeg van. Ze parkeerde de auto, stapte uit en probeerde dat mannetje uit te leggen dat wij rechts moeten afslaan. Die goede man bleef echter onverbiddelijk: rechts afslaan is verboden. Klaar.

 

Chateau Fougeres

Baasje zocht met zijn mobiel een andere weg, maar die was er gewoonweg niet. Het huisje ligt namelijk aan een meer, met aan de voorkant slechts een stukje straat. Een paar meter achter het huis gaat de straat over in een wandelpad. Hoe je het ook wendt of keert, je moet over de brug, maar die was dus van beide kanten afgesloten. Het was echt hopeloos. Na eeuwig rondjes te hebben gereden, mochten we kort vóór vijf uur eindelijk over de brug rijden. Nou zeg, wat een gedoe.

Toen kwam meteen de volgende tegenvaller: ons huisje. Daar hadden we toch heel andere voorstellingen van. De ingang naar het huisje was via de achtertuin door een poort. Halverwege de tuin moest je een lange trap naar boven, die naar een terras leidde. Nou, dat was natuurlijk iets voor Ayda. Die heeft het namelijk niet zo op trappen. Net als thuis moest het vrouwtje haar oppakken en naar boven dragen. Bij het terras is de deur naar het appartement. Daar heb je een lange, smalle gang met aan de rechterkant twee deuren naar de slaapkamer en naar de woonkamer. Aan het eind van de lange gang ligt de keuken, die niet veel breder is dan de gang zelf en aan het eind daarvan ligt wederom een terras met uitzicht op het meer. Onze verhuurder, die in de benedenwoning blijkt te wonen, legde tijdens de bezichtiging uit dat wij alleen in de gang, keuken en op de terrassen mogen komen. Op de deuren van de woon- en slaapkamer hingen ook grote verbodsborden voor honden. Serieus? Het vrouwtje had van tevoren uitgebreid met de verhuurder gemaild. Ze heeft duidelijk uitgelegd dat wij altijd daar zijn waar zij ook is. Ook heeft ze geschreven dat wij ‘s nachts braaf op onze dekentjes slapen. Niet één keer heeft de verhuurder aangegeven dat wij de helft van het appartement niet mogen betreden. Ik zag mijn vrouwtje braaf knikken en hoorde haar telkens ‘oui, oui’ zeggen, maar ik zag meteen aan haar hele houding dat ze nogal boos was. Als meneer geen honden in bepaalde kamers wil hebben, prima, maar zeg dat dan van tevoren. Dan waren wij op zoek gegaan naar een ander huis.

Na uitgeslapen te hebben, overigens gewoon braaf op onze dekentjes in de slaapkamer, was het vandaag tijd voor ons laatste echte uitstapje. In de buurt ligt het middeleeuwse stadje Fougères, met het gelijknamige kasteel. Dat was echt prachtig. Kasteel De Haar bij ons is al een enorm gebouw, maar het kasteel van Fougères is denk ik drie tot vier keer groter. Wauw, zoiets hebben we echt nog nooit gezien. Ook het stadje zelf was een soort openluchtmuseum. Er was zoveel te zien dat we er de hele dag hebben rond gewandeld.

Saint-Jacut-de-la-Mer en Saint Malo

 

Rechts van Saint-Cast liggen Saint-Jacut-de-la-Mer en de Archipel des Ébihens. Het laatste ligt min of meer op gelijke hoogte met Saint-Cast, maar door het water dat ertussen ligt moet je wel helemaal omrijden. De rit daar naartoe is al een hele belevenis. Het schiereiland is echt erg mooi om te zien. Wij reden door naar het noordelijkste punt, waar gelukkig genoeg parkeergelegenheden waren.

 

Toen we daar arriveerden was de eb al begonnen, daarom waren we ook niet al te vroeg op pad gegaan. De verschillen tussen de getijden zijn hier in Bretagne veel groter dan bij ons. Als je een paar minuten kijkt, zie je al een enorm verschil. Je kon het water letterlijk zien wegtrekken. Het strand werd steeds breder. Waar vijf minuten eerder nog volop zee was, kon je ineens op het zand lopen. Wij vonden dat echt allemaal heel bijzonder.

 

Vrouwtje maakte van de gelegenheid ook meteen gebruik om een foto van mij te maken. Over vier dagen ben ik namelijk jarig en dan moet een mooie foto van mij worden geplaatst. Hopelijk is die mooi geworden. Ik heb in ieder geval mijn best gedaan.

 

In de verte kon je de archipel zien liggen. Bij vloed liggen al die eilandjes in het water. Zonder boot kun je die geen van allen bereiken. Bij eb wordt echter een lange zandstrook zichtbaar. Je kan dan van het schiereiland naar al die andere eilandjes wandelen. In het begin heb je van die hele kleine eilandjes, helemaal in het noorden ligt het grootste. Het vrouwtje was eigenlijk van plan om daar helemaal naartoe te wandelen.

 

Om bij het juiste punt op het strand te komen, moet je bij hele hoge rotsen een steile trap naar beneden gaan. Zoals ik al eerder verteld heb, heeft mijn vrouwtje ontzettende hoogtevrees. Ze stuurde daarom eerst het baasje die de situatie moest verkennen. Toen baasje terugkwam en vertelde dat de trap nogal steil is en overal diepe afgronden zijn, was mijn vrouwtje snel genezen.

 

Ikzelf zag zo’n wandeling eerlijk gezegd ook niet zo zitten. Om naar het grootste eiland te komen is het een flinke wandeling. Je mag ook niet treuzelen, want je hebt slechts een paar uur vóór het water weer terugkomt. Vrouwtje had een verhaal gelezen van mensen die te lang op het noordelijke eiland rondgelopen hadden. Kennelijk waren ze vergeten dat je hier met getijden te maken hebt. Toen ze weer terug wilden wandelen naar het schiereiland, kwamen ze tot de ontdekking dat het eiland inmiddels midden in het water lag. Ze moesten daar dus blijven tot het weer eb was. Beetje wandelen vind ik leuk, maar op mijn leeftijd zijn dat soort afstanden net iets te ver. En eerlijk gezegd zie ik me ook niet overnachten op zo’n piepklein eiland dat omringd is door water. Kortom: het vrouwtje en ik waren het snel helemaal met elkaar eens. We gingen gezellig op een bankje zitten om van het uitzicht op al die eilandjes te genieten.

 

Later op de middag gingen we naar Saint-Malo. Hoe de baasjes op dat idee waren gekomen weet ik niet zo goed. Volgens mij weten ze dat zelf niet. Het was in ieder geval geen succes. Het was al een crime om daar te komen. Al snel stonden we in een eindeloze file richting het stadje. Overal waren enorm grote parkeerterreinen, maar die waren allemaal vol. Als mijn vrouwtje een hekel aan iets heeft dan zijn dat files, zoeken naar een parkeerplaats en mensenmassa’s. Hier had je alle drie componenten in overvloed.

 

Na heel lang zoeken vonden we eindelijk een parkeerplaats op de onderste etage van een parkeergarage. Weer boven aangekomen wemelde het van de toeristen. Op een groot plein, dat direct in de buurt van de parkeergarage lag, stond een foodtruck. De baasjes besloten om daar eerst iets te gaan eten en  om tijdens het eten de eventuele vervolgstappen te bespreken. Tijdens het eten werd snel duidelijk dat de baasjes er weinig voor voelden om een uitgebreide stadswandeling met ons te maken. Veel te gevaarlijk voor ons. Al die mensen letten namelijk niet goed op en voor je het weet staan ze op onze pootjes. Na drie minuten wandelen hadden we er allemaal meer dan genoeg van. Snel terug naar de parkeergarage, naar onze veilige auto, en weer terug naar Saint-Cast.