WAC-selectie en TWC

 

In het najaar, de winter en het voorjaar heb je veel selectiewedstrijden, onder andere de selectie voor het WAC. Vorig jaar heb ik samen met Romy meegedaan. Zoals jullie inmiddels weten heb ik me toen geplaatst en Romy helaas niet. Samen met mijn vrouwtje heb ik besloten om dit jaar niet aan de selectie deel te nemen. Ik vond het WAC in Frankrijk geweldig, maar het was ook nogal vermoeiend en ook ik word helaas een dagje ouder. Mijn zus moest het dus zonder mij doen.

 

Vorig jaar waren er twee selectiewedstrijden. Nu was het aantal verdubbeld en moesten er vier wedstrijden worden gelopen. De parcoursen bij de FHN zijn vaak niet makkelijk te lopen, vooral met een snelle hond. Het staat net allemaal een beetje anders, wat het soms echt lastig maakt. Bij de tweede selectie had de keurmeester bij de jumping een sprong op een halve meter afstand voor de tunnel gezet. De sprong zelf moest out worden gesprongen. Slechts weinig handlers konden in de buurt van die sprong zijn, want je moest helemaal vanaf de andere kant van de manege komen. Tot mijn verbazing lukte het het vrouwtje wel om op tijd te zijn, waar ze megatrots op was. Ze riep ook op tijd de naam van Romy en riep meteen ‘out’. Wat nu volgde is met geen pen te beschrijven. Dat was spannender dan iedere thriller. Romy bleef inderdaad staan, keek het vrouwtje met een strakke blik aan onder het mom van ‘dat meen je toch niet’, aarzelde een seconde en… liep vervolgens vrolijk door de tunnel. Het was echt hilarisch! Vrouwtje kwam niet meer bij, die lag echt dubbel van het lachen. Gelukkig waren niet alle parcoursen zo. Het lukte de twee dames toch om af en toe een uitslag te lopen. En zie daar: Romy en mijn vrouwtje hebben zich rechtstreeks geplaatst voor het WAC.

 

Ik was natuurlijk erg blij voor mijn kleine zus. Zo leuk voor haar dat ze ook een keer aan het WAC mag meedoen. Het WAC vindt dit jaar half juni plaats in Zwitserland, om precies te zijn in Givrins. Dat ligt boven Genève, aan de Franse grens. Baasje had al van tevoren aangegeven dat hij niet zou meegaan. In Frankrijk hebben we het WAC gecombineerd met de vakantie, maar dat zagen we in die regio toch allemaal niet zo zitten. Te veel bergen voor ons. Voor het baasje valt daar eigenlijk ook niets te doen, behalve dat hij de hele dag op een stoel op een tribune moet zitten.

 

Vrouwtje ging ijverig op zoek naar een overnachtingsmogelijkheid. Dat viel helaas nogal tegen. Weinig accommodaties waar honden welkom zijn. Veel geselecteerden hadden een camping gevonden in Divonne-les-Bains, dat in het naburige Frankrijk gelegen is. Het probleem van de camping is echter dat daar slechts één hond is toegestaan. Tja… Na lang familieberaad werd uiteindelijk besloten dat het vrouwtje samen met Romy naar Zwitserland respectievelijk Frankrijk vertrekt en dat Tosha, Ayda en ik bij de baas thuisblijven. In principe hebben we natuurlijk weinig eraan als we meegaan. Uhm, maar ik weet het niet, hoor. Ik ben nog nooit zonder mijn vrouwtje geweest. Weet niet of me dat echt gaat bevallen.

 

In de herfst begint altijd de wintercompetitie (TWC), waar ik inmiddels al talloze keren aan heb deelgenomen. Denk zeker al een keer of zeven. Ieder jaar verheug ik me daar weer op. Eigenlijk gaat het om niets, maar het is wel gezellig om met een team samen te lopen. Ook dit jaar kon ik het amper afwachten tot vrouwtje eindelijk bekendmaakte wanneer we naar de eerste wedstrijd gaan. En toen kwam de klap: ik mocht niet meedoen. Meneer de trainer, die ook tevens onze teamleider is, was van mening dat vrouwtje beter met Romy en Ayda zou kunnen meedoen. Ik dacht in eerste instantie dat er iets mis is met mijn oortjes. Ayda? Had ik dat echt goed gehoord? Die kleine muppet die regelmatig hordes overslaat? Ik was er echt ziek van, dat kunnen jullie me gerust geloven. Heb er zelfs een paar nachten slecht van geslapen. Zodra je een paar dagen ouder bent, word je kennelijk meteen bij het oud vuil gezet. Ongelofelijk! Ook het vrouwtje had er niet meer zoveel zin in. Ook zij had zich er zo op verheugd om met mij te lopen. Gezien mijn leeftijd zal het waarschijnlijk toch wel de laatste TWC voor ons samen zijn.

 

Even voor de duidelijkheid. Ik heb absoluut niets tegen mijn kleine zus. Is een erg lief hondje, we kunnen ook fantastisch met elkaar opschieten. Ze kan inderdaad veel harder lopen. Maar ja, op wedstrijden slaat ze regelmatig toestellen over. Bij de training loopt ze als de beste. Onlangs heeft vrouwtje een seminaar met haar gedaan. Daar waren allemaal mensen met honden, die al in graad 2 en 3 lopen. Ook het parcours was op dat niveau. Niemand liep foutloos, behalve mijn vrouwtje met Ayda. Iedereen stond daar met de mond open, ze waren allemaal diep onder de indruk. Ze kan het dus wel, maar nog niet op de wedstrijd. Maar ja, ik moest me er dus bij neerleggen, de trainer had voor Ayda gekozen en niet voor mij.

 

De eerste wedstrijd in november ging prima. Romy liep beide parcoursen uit en eindigde zelfs op een achtste plaats overall. Ook de estafette ging geweldig. Het team eindigde op een keurige derde plaats. Ayda had, zoals ik al verwachtte, daar echter geen bijdrage aan geleverd. De tweede wedstrijd in december verliep nogal dramatisch. Romy liep een diskwalificatie op beide parcoursen en verknalde ook nog de estafette (nam een verkeerde laatste sprong). De andere teamleden deden weliswaar hun best, maar de schade viel niet meer te beperken. Ze waren gezakt naar een vijftiende plaats. En tja, Ayda had alweer geen bijdrage geleverd.

Gelukkig ging het bij de derde wedstrijd weer beter. Romy deed echt zo hard haar best dat ze aan het einde van de dag zelfs uitgeroepen werd tot ‘Beste medium hond’. Wauw. Dat is mij nooit gelukt. Erg knap! Door de goede prestaties stond het team na de derde wedstrijd op plaats acht. De beste tien teams mogen naar de finale, dus plaats acht is niet echt veilig. Nog zo’n dramatische wedstrijd en het is klaar. O, en Ayda, had overigens weer geen bijdrage geleverd. Zo, en nu komt het.

 

Ineens vroeg meneer de trainer of ik niet misschien toch mee kan doen. Een team mag één keer een hondje verwisselen. Dus Ayda eruit, ik erin. Toen vrouwtje dat aan mij vroeg dacht ik dat ze helemaal gek geworden is. Eerst word ik aan de kant geschoven, nu moet ik ineens komen opdraven om het team naar de finale te brengen. Moest er toch erg goed over nadenken. Uiteindelijk heb ik besloten om toch in te vallen. Op de vierde en laatste wedstrijd was ik dus weer van de partij. Beide parcoursen foutloos, op het vast zelfs een twaalfde plaats en overall dertiende. Nou, en dat op mijn leeftijd. Dankzij mijn prestaties eindigde ons team op de vijfde plaats en mag op 16 maart in de finale starten.

Moderne tijdperk stress

 

Als trouwe lezers van ons blog zullen jullie de laatste maanden nogal teleurgesteld zijn in ons, vrees ik. Het aantal blogs laat duidelijk te wensen over. Vrouwtje en ik zijn niet ineens te lui om een blog te maken en tijdgebrek hebben we ook niet. Wel had het vrouwtje een hele oude laptop, waar we steeds minder mee konden. Vóór dat ding opgestart was, waren we soms al een uurtje bezig. Erg leuk om zo’n uurtje naar een scherm te staren, waar totaal niets gebeurt. Daarna moesten ook programma’s worden opgestart. Weer eindeloos wachten. We waren meestal een hele dag  bezig om één blog te produceren, wat erg frustrerend was. Vrouwtje was weliswaar erg gehecht aan haar laptop, maar dat was op den duur geen toestand. Er moest een nieuwe laptop worden aangeschaft.

 

Eind november was het zover: de nieuwe laptop werd een feit. Vrouwtje was erg blij. Ze kon het niet afwachten om eindelijk te mogen beginnen. Vóór we met het serieuze werk begonnen, wilde ze alvast wat rondkijken op de nieuwe laptop. In de loop der jaren is namelijk het nodige veranderd. Dus eerst even kijken waar we alles konden vinden. Ze was een paar minuten aan de slag en toen… deed dat ding helemaal niets meer. Geen toets, geen muis, wat je ook deed, geen enkele reactie. Tijd om de hulp van een expert in te roepen. Dat is bij ons de baas. Na uitgebreid onderzoek kwam de baas tot de conclusie dat we een herstelactie moeten doen. Geen probleem. Je vraagt bij je account een code op, die wordt naar je mailadres gestuurd, die voer je vervolgens in en alles werkt weer. Nou ja, in het beste geval hè.

 

Om misbruik te voorkomen hanteert je account een soort van dubbele controle. Je logt in met één mailadres en vervolgens wordt die code naar een tweede mailadres gestuurd, dat je hebt opgegeven. Ooit, in een ver verleden, heeft vrouwtje daar inderdaad een tweede mailadres ingevoerd. Zelf kon ze zich daar totaal niets meer van herinneren, want dat was zo’n vijfentwintig jaar geleden. Het probleem was dat het mailadres allang niet meer bestaat. De code werd keurig verzonden, maar dus naar een adres waar vrouwtje geen toegang meer toe heeft. En dan krijg je straf! Maar liefst dertig dagen geen toegang meer tot je eigen account. De nieuwe laptop kon dus weer de kast in.

 

Een maandje later eindelijk goed nieuws: vrouwtje had weer toegang. Helaas bleek het probleem ook niet te verhelpen met de toegezonden code. Dus weer terug naar de winkel. Een behulpzame medewerker heeft uiteindelijk de hele laptop opnieuw moeten installeren. Maar nu groen licht: de laptop werkte. We konden bijna beginnen. Nu nog even Photoshop installeren, waarmee het vrouwtje de foto’s bewerkt, en klaar.

 

Na uitgezocht te hebben hoe je zo’n programma overzet, ging het vrouwtje aan de slag. Helaas bleek snel dat de inmiddels twaalf jaar oude versie van het vrouwtje niet meer op de nieuwe laptop werkt. Er moest dus een nieuwe versie worden aangeschaft. Voorheen was het zo dat je zo’n programma eenmalig kocht en dat je dat vervolgens jarenlang kon gebruiken. In het geval van mijn vrouwtje dus twaalf jaar. Dat is echter inmiddels veranderd. Nu moet je verplicht een abonnement nemen en maandelijks betalen. En dat zijn bedragen waar je helemaal misselijk van wordt. Van dat bedrag kan je jaarlijks een halve sheltie kopen. Het moet niet gekker worden.

 

Vrouwtje zat bijna te janken. Fotograferen, foto’s bewerken en ons blog zijn een grote hobby van haar. Maar ja, daar heb je een programma voor nodig om de foto’s te kunnen bewerken. Mijn baasjes zijn geen kapitalisten. Dat zijn heel gewone mensen met een heel gewoon inkomen, die niet even zulke bedragen kunnen ophoesten. Overal kan je lezen dat de nieuwe technieken zoveel vooruitgang met zich meebrengen. Nou, ik zou zeggen dat het eerder een enorme achteruitgang is als zaken alleen voor een heel beperkte groep van kapitalisten toegankelijk zijn. Vrouwtje gaf het niet op en ging verder op zoek. Uiteindelijk heeft ze een bedrijf gevonden waar ze een licentie voor één jaar kan kopen. Is ook niet goedkoop, maar in vergelijking met de andere versie valt dat nog reuze mee. Nu nog een beetje oefenen met het nieuwe programma en hopelijk kunnen we dan weer echt aan de slag. We hopen dus dat we jullie vanaf nu weer vaker met een blog van ons kunnen verblijden. Duimen!!!