WAC-selectie en TWC

 

In het najaar, de winter en het voorjaar heb je veel selectiewedstrijden, onder andere de selectie voor het WAC. Vorig jaar heb ik samen met Romy meegedaan. Zoals jullie inmiddels weten heb ik me toen geplaatst en Romy helaas niet. Samen met mijn vrouwtje heb ik besloten om dit jaar niet aan de selectie deel te nemen. Ik vond het WAC in Frankrijk geweldig, maar het was ook nogal vermoeiend en ook ik word helaas een dagje ouder. Mijn zus moest het dus zonder mij doen.

 

Vorig jaar waren er twee selectiewedstrijden. Nu was het aantal verdubbeld en moesten er vier wedstrijden worden gelopen. De parcoursen bij de FHN zijn vaak niet makkelijk te lopen, vooral met een snelle hond. Het staat net allemaal een beetje anders, wat het soms echt lastig maakt. Bij de tweede selectie had de keurmeester bij de jumping een sprong op een halve meter afstand voor de tunnel gezet. De sprong zelf moest out worden gesprongen. Slechts weinig handlers konden in de buurt van die sprong zijn, want je moest helemaal vanaf de andere kant van de manege komen. Tot mijn verbazing lukte het het vrouwtje wel om op tijd te zijn, waar ze megatrots op was. Ze riep ook op tijd de naam van Romy en riep meteen ‘out’. Wat nu volgde is met geen pen te beschrijven. Dat was spannender dan iedere thriller. Romy bleef inderdaad staan, keek het vrouwtje met een strakke blik aan onder het mom van ‘dat meen je toch niet’, aarzelde een seconde en… liep vervolgens vrolijk door de tunnel. Het was echt hilarisch! Vrouwtje kwam niet meer bij, die lag echt dubbel van het lachen. Gelukkig waren niet alle parcoursen zo. Het lukte de twee dames toch om af en toe een uitslag te lopen. En zie daar: Romy en mijn vrouwtje hebben zich rechtstreeks geplaatst voor het WAC.

 

Ik was natuurlijk erg blij voor mijn kleine zus. Zo leuk voor haar dat ze ook een keer aan het WAC mag meedoen. Het WAC vindt dit jaar half juni plaats in Zwitserland, om precies te zijn in Givrins. Dat ligt boven Genève, aan de Franse grens. Baasje had al van tevoren aangegeven dat hij niet zou meegaan. In Frankrijk hebben we het WAC gecombineerd met de vakantie, maar dat zagen we in die regio toch allemaal niet zo zitten. Te veel bergen voor ons. Voor het baasje valt daar eigenlijk ook niets te doen, behalve dat hij de hele dag op een stoel op een tribune moet zitten.

 

Vrouwtje ging ijverig op zoek naar een overnachtingsmogelijkheid. Dat viel helaas nogal tegen. Weinig accommodaties waar honden welkom zijn. Veel geselecteerden hadden een camping gevonden in Divonne-les-Bains, dat in het naburige Frankrijk gelegen is. Het probleem van de camping is echter dat daar slechts één hond is toegestaan. Tja… Na lang familieberaad werd uiteindelijk besloten dat het vrouwtje samen met Romy naar Zwitserland respectievelijk Frankrijk vertrekt en dat Tosha, Ayda en ik bij de baas thuisblijven. In principe hebben we natuurlijk weinig eraan als we meegaan. Uhm, maar ik weet het niet, hoor. Ik ben nog nooit zonder mijn vrouwtje geweest. Weet niet of me dat echt gaat bevallen.

 

In de herfst begint altijd de wintercompetitie (TWC), waar ik inmiddels al talloze keren aan heb deelgenomen. Denk zeker al een keer of zeven. Ieder jaar verheug ik me daar weer op. Eigenlijk gaat het om niets, maar het is wel gezellig om met een team samen te lopen. Ook dit jaar kon ik het amper afwachten tot vrouwtje eindelijk bekendmaakte wanneer we naar de eerste wedstrijd gaan. En toen kwam de klap: ik mocht niet meedoen. Meneer de trainer, die ook tevens onze teamleider is, was van mening dat vrouwtje beter met Romy en Ayda zou kunnen meedoen. Ik dacht in eerste instantie dat er iets mis is met mijn oortjes. Ayda? Had ik dat echt goed gehoord? Die kleine muppet die regelmatig hordes overslaat? Ik was er echt ziek van, dat kunnen jullie me gerust geloven. Heb er zelfs een paar nachten slecht van geslapen. Zodra je een paar dagen ouder bent, word je kennelijk meteen bij het oud vuil gezet. Ongelofelijk! Ook het vrouwtje had er niet meer zoveel zin in. Ook zij had zich er zo op verheugd om met mij te lopen. Gezien mijn leeftijd zal het waarschijnlijk toch wel de laatste TWC voor ons samen zijn.

 

Even voor de duidelijkheid. Ik heb absoluut niets tegen mijn kleine zus. Is een erg lief hondje, we kunnen ook fantastisch met elkaar opschieten. Ze kan inderdaad veel harder lopen. Maar ja, op wedstrijden slaat ze regelmatig toestellen over. Bij de training loopt ze als de beste. Onlangs heeft vrouwtje een seminaar met haar gedaan. Daar waren allemaal mensen met honden, die al in graad 2 en 3 lopen. Ook het parcours was op dat niveau. Niemand liep foutloos, behalve mijn vrouwtje met Ayda. Iedereen stond daar met de mond open, ze waren allemaal diep onder de indruk. Ze kan het dus wel, maar nog niet op de wedstrijd. Maar ja, ik moest me er dus bij neerleggen, de trainer had voor Ayda gekozen en niet voor mij.

 

De eerste wedstrijd in november ging prima. Romy liep beide parcoursen uit en eindigde zelfs op een achtste plaats overall. Ook de estafette ging geweldig. Het team eindigde op een keurige derde plaats. Ayda had, zoals ik al verwachtte, daar echter geen bijdrage aan geleverd. De tweede wedstrijd in december verliep nogal dramatisch. Romy liep een diskwalificatie op beide parcoursen en verknalde ook nog de estafette (nam een verkeerde laatste sprong). De andere teamleden deden weliswaar hun best, maar de schade viel niet meer te beperken. Ze waren gezakt naar een vijftiende plaats. En tja, Ayda had alweer geen bijdrage geleverd.

Gelukkig ging het bij de derde wedstrijd weer beter. Romy deed echt zo hard haar best dat ze aan het einde van de dag zelfs uitgeroepen werd tot ‘Beste medium hond’. Wauw. Dat is mij nooit gelukt. Erg knap! Door de goede prestaties stond het team na de derde wedstrijd op plaats acht. De beste tien teams mogen naar de finale, dus plaats acht is niet echt veilig. Nog zo’n dramatische wedstrijd en het is klaar. O, en Ayda, had overigens weer geen bijdrage geleverd. Zo, en nu komt het.

 

Ineens vroeg meneer de trainer of ik niet misschien toch mee kan doen. Een team mag één keer een hondje verwisselen. Dus Ayda eruit, ik erin. Toen vrouwtje dat aan mij vroeg dacht ik dat ze helemaal gek geworden is. Eerst word ik aan de kant geschoven, nu moet ik ineens komen opdraven om het team naar de finale te brengen. Moest er toch erg goed over nadenken. Uiteindelijk heb ik besloten om toch in te vallen. Op de vierde en laatste wedstrijd was ik dus weer van de partij. Beide parcoursen foutloos, op het vast zelfs een twaalfde plaats en overall dertiende. Nou, en dat op mijn leeftijd. Dankzij mijn prestaties eindigde ons team op de vijfde plaats en mag op 16 maart in de finale starten.