De baasjes worden avontuurlijk

Zoals ik vorige week al aangegeven heb, gingen de baasjes en ik deze week heel iets leuks doen. Wat we precies gingen doen vertelden de baasjes niet. Ze zeiden alleen dat het heel leuk zou worden en dat ik me maar moet laten verrassen. Het had in ieder geval iets met water te maken.

's Ochtends hoorde ik nadere details: we gingen met de hondenschool op stap. Twee van mijn instructeurs bij wie ik de cursus GH1 heb gevolgd organiseerden het rondje Boxtel: een kanotocht rond om Boxtel. Ik had geen idee wat ik me onder een kanotocht moet voorstellen, want volgens mij heb ik zoiets nog niet gedaan. Dus dat was even afwachten. Mijn instructrice Jet kon ik me daarentegen heel goed herinneren. Zij had altijd heel erg lekkere snoep bij zich en als ik haar tijdens de les heel lief aankeek, kreeg ik soms een snoepje.

Helaas liet het weer ons een beetje in de steek, toen we thuis vertrokken regende het pijpenstelen. Volgens de baas - een hobby weerman - hoefden we ons daarover niet al te veel zorgen te maken, want in Boxtel zou het droog zijn. Het vrouwtje had er niet veel vertrouwen in en heeft toch maar de regenjassen meegenomen en dat was maar goed ook. Ook in Boxtel regende het namelijk.

Er waren veel leden met hun partners, kinderen en honden gekomen, zoveel dat we zelfs in twee groepen moesten starten. Vóór we mochten vertrekken, kregen de baasjes eerst een korte uitleg over de route en wat ze allemaal niet mochten doen. De hele tocht zou zo'n tweeënhalf uur duren en halverwege zouden de instructeurs aan de oever staan met iets lekkers. En toen kon de tocht beginnen.

Ik zag een hoop van die rare gekleurde dingen liggen, die een beetje op een halve walnoot leken. "Dat is een kano", legde het vrouwtje uit, "en daarmee gaan we nu varen". Ik vond dat eigenlijk niet zo'n prettig idee. Waarom moest ik nou in zo'n halve walnoot gaan zitten? Waar is dat goed voor? En toen kwam het moment dat we moesten instappen. Vreselijk! De kano was aan het wiebelen van rechts naar links en weer van links naar rechts. Maar er was niets meer aan te doen, we zaten op het water en de baasjes begonnen te peddelen.

We waren net een paar honderd meter gevaren, of we moesten het water alweer uit. Met de kano kom je namelijk op die plek niet meer verder, dus moest die even het water uit, een paar meter worden gesjouwd en vervolgens konden we weer verder. Nadat de baasjes waren ingestapt werd ik de kano in gezet. Ik dacht mooi niet jongens en probeerde de dans te ontspringen door meteen weer uit de kano te springen. Helaas heeft het niet geholpen, want ik werd meteen weer door twee stevige armen gepakt en weer terug in de kano gezet.

Alles went, zeggen ze wel, dus ook het varen met een kano. Nadat de regen gestopt was en de zon weer tevoorschijn was gekomen, begon het daadwerkelijk leuk te worden. Aanvankelijk was de omgeving landschappelijk ook niet echt mooi, maar naarmate we verder kwamen begon het interessant te worden. Op het water verschenen steeds meer eenden, zwanen en andere vogels. Dat was super, voor het eerst kon ik die op ooghoogte goed bewonderen. Dat was echt genieten.

Niet alle hondjes bleven overigens zo rustig zitten, sommigen sprongen meerdere keren het water in. Hun baasjes hadden de grootste moeite om hun hond weer het water uit te halen. Andere hondjes liepen in de kano rond, hetgeen vaak eindigde met een gratis zwemles voor de baasjes.

Heel spannend was het passeren van de sluis. We moesten namelijk door zo'n heel smalle watergang met aan weerszijden muren. De baasjes mochten niets meer doen en moesten erop vertrouwen dat het allemaal goed zou komen. Het vrouwtje was volgens mij het liefst uit de kano gesprongen, maar ja, daarvoor was het een beetje te laat. Dus dan maar diep ademhalen en verder. Ik vond het eigenlijk best wel leuk, zo'n beetje actie.

Na bijna vier uur kwamen we weer aan bij het vertrekpunt en ik had weer grond onder mijn pootjes. Best wel fijn. Het was een apart uitstapje, maar best wel leuk. Maar heel eerlijk gezegd vind ik agility toch stukken leuker.

Landgoed Croy

De afgelopen dagen hebben we wat afgewandeld, want het weer is nu perfect. Niet te koud en niet te warm. Onze wandelingen gingen naar talloze plekken waar we al een poosje niet  naartoe zijn geweest. En ja hoor, een paar uitstapjes naar de Maas zaten daar natuurlijk ook bij.

 

Bij de Maas is het overigens momenteel niet zo’n pretje om te lopen. Door het warme weer van de afgelopen periode zijn ook veel mensen van buitenaf naar mijn strandjes gekomen en die laten een hoop afval achter. Je komt van alles tegen: blikjes, flessen, etensresten, plasticzakken en soms zelfs luiers. Ik weet heel goed dat ik dat allemaal niet mag aanraken en als goed opgevoede hond doe ik dat ook niet, maar het vrouwtje is nu toch extra alert, want “je weet maar nooit wat mensen zo allemaal weggooien” zegt ze. Dus ben ik eigenlijk zo’n beetje onder extra toezicht komen te staan. Zodra ik ook maar ergens aan snuffel staat het vrouwtje meteen naast me om te kijken waaraan ik snuffel.

 

Ook vandaag stond een wandeling op het programma. Gisteravond was het vrouwtje op internet aan het kijken toen zij ineens een foto van een kasteel tegenkwam waar zij en de baas nog nooit geweest zijn. Dat is vrij opmerkelijk, want de baasjes hebben nagenoeg alle kastelen gezien die ons land rijk is. Onvoorstelbaar hè, maar om de één of andere reden zijn de baasjes gewoon helemaal gek op kastelen.

Poortgebouw van het kasteel

 

Om een lang verhaal kort te maken, onze reis ging naar landgoed Croy (Croylaan 14 te Aarle-Rixtel). Op het landgoed kun je – behalve het kasteel – ook een hoop andere zaken vinden, zoals een winkel met biologische producten, een auberge en diverse boerderijen.

 

Het wandelgebied is helemaal voor ons hondjes gemaakt. Speelse paden van gras met aan weerszijden struiken en bloemen. Op die manier is er altijd iets te ontdekken, wat zo’n wandeling echt spannend maakt.

 

Het was wel de hele tijd aan het regenen. Pas aan het eind van onze wandeling klaarde het een beetje op en werd het droog. De pret werd er echter niet minder om. Ik persoonlijk vind een beetje regen geen probleem en de baasjes hadden gelukkig hun regenjassen ingepakt. Die hoorde je dus ook niet klagen. Onderweg hoorde ik de baasjes praten over een uitstapje dat binnenkort op het programma staat. Oei, dat wordt leuk, denk ik, maar ik zal nog niets verklappen. Alleen zoveel: ook dat heeft te maken met water. Dus laat je verrassen, zou ik zeggen. Jullie dolblije Gina.

 

 

 

Toch even naar buiten

Het valt nog steeds niet mee met het weer, alhoewel het vandaag al een stuk beter is dan de afgelopen dagen. Hoe leuk het thuis ook is, op den duur begint dat toch wat te vervelen. Daarom hebben we vandaag een uitstapje gemaakt naar landgoed Brakel.

Voor mij hadden de baasjes een grote fles met water meegenomen en mijn drinkbakje, zodat ik niet van de dorst hoef om te komen. Maar gelukkig viel het allemaal reuze mee. Op het landgoed kun je in het bos grotendeels in de schaduw wandelen en de wind zorgde voor de nodige verkoeling. Heerlijk in ieder geval om weer een keer iets nieuws te zien. Overal heb je andere geuren en dat is voor mij best wel interessant.

Op het landgoed staat ook het gelijknamige kasteel, maar daarvan zijn slechts een paar restanten over. Het is al ongeveer 350 jaar een ruïne. Dus echt spectaculair is het niet, wel heeft het iets romantisch, zo’n ruïne in het water. Toen ik daar stond te kijken zat ik erover na te denken of de bewoner van toen misschien ook een hondje heeft gehad. Misschien ook zo’n knappe dame, net als ik. Zou leuk zijn om daar verhalen over te horen.

Huis Brakel is nog niet zo oud en prima in orde. Voor het huis ligt een grote vijver waar veel eendjes zwemmen. Die vond ik echt interessant. Jammer genoeg was dat niet wederzijds, want zodra die eendjes mij zagen sprongen zij het water in en zwommen weg. Had toch graag even gedag willen zeggen.

In de tropen

Het is alweer een poosje geleden dat ik iets op mijn blog heb gezet. Jullie zullen je waarschijnlijk al afvragen wat ik allemaal aan het doen ben. Nou, beste mensen, eigenlijk ben ik niet echt veel aan het doen, want de tropische temperaturen waar we momenteel mee geconfronteerd worden zijn helemaal niets voor mij.

 

De dag breng ik voor het grootste gedeelte thuis door, met uitzondering van de tussenpozen waar ik even met het vrouwtje naar buiten ga om mijn behoeften te doen. Ik ben telkens blij als we weer thuis komen van het uitlaten en ik weer lekker op de koude tegels kan gaan liggen. Op die manier valt het eigenlijk mee, zolang je niet al te veel beweegt.

's Avonds, als het een beetje koeler wordt, begint het echt leuk te worden. De baasjes gaan nu namelijk iedere avond naar de Maas en daar mag ik met mijn bal in het water spelen. Dat is gewoonweg enig.

De baasjes gooien de bal het water in en ik moet die vervolgens eruit halen. Ik ben helemaal gek op dat spel en kan er geen genoeg van krijgen. Soms gooien ze de bal echter zo ver weg dat ik er niet meer bij kan zonder te zwemmen. Zwemmen, dat heb ik al vaker verteld, is totaal niet mijn ding. Water vind ik geweldig, zolang ik grond onder mijn pootjes heb, maar zodra ik moet zwemmen houdt het toch echt op. Maar ik heb nu een oplossing gevonden: ik stuur mijn vrouwtje het water in om de bal te halen. Dat is pas leuk. Vrouwtje vindt het als echte watergek helemaal niet erg om met die temperaturen even een duik te nemen en op die manier is ook mijn probleem weer opgelost. Slim van mij, hè? Dus wat dat betreft zou het nog even zo mogen blijven.

Ben toch bijna aan het zwemmen

 

En toch zal ik blij zijn als het leven weer zijn gewoon gangetje gaat. Door de hitte worden namelijk ook de trainingen afgelast en dat vind ik maar niets. Agility is namelijk superleuk om te doen, altijd iets anders, en daar kan ik al mijn energie kwijt.