De baasjes worden avontuurlijk

Zoals ik vorige week al aangegeven heb, gingen de baasjes en ik deze week heel iets leuks doen. Wat we precies gingen doen vertelden de baasjes niet. Ze zeiden alleen dat het heel leuk zou worden en dat ik me maar moet laten verrassen. Het had in ieder geval iets met water te maken.

's Ochtends hoorde ik nadere details: we gingen met de hondenschool op stap. Twee van mijn instructeurs bij wie ik de cursus GH1 heb gevolgd organiseerden het rondje Boxtel: een kanotocht rond om Boxtel. Ik had geen idee wat ik me onder een kanotocht moet voorstellen, want volgens mij heb ik zoiets nog niet gedaan. Dus dat was even afwachten. Mijn instructrice Jet kon ik me daarentegen heel goed herinneren. Zij had altijd heel erg lekkere snoep bij zich en als ik haar tijdens de les heel lief aankeek, kreeg ik soms een snoepje.

Helaas liet het weer ons een beetje in de steek, toen we thuis vertrokken regende het pijpenstelen. Volgens de baas - een hobby weerman - hoefden we ons daarover niet al te veel zorgen te maken, want in Boxtel zou het droog zijn. Het vrouwtje had er niet veel vertrouwen in en heeft toch maar de regenjassen meegenomen en dat was maar goed ook. Ook in Boxtel regende het namelijk.

Er waren veel leden met hun partners, kinderen en honden gekomen, zoveel dat we zelfs in twee groepen moesten starten. Vóór we mochten vertrekken, kregen de baasjes eerst een korte uitleg over de route en wat ze allemaal niet mochten doen. De hele tocht zou zo'n tweeënhalf uur duren en halverwege zouden de instructeurs aan de oever staan met iets lekkers. En toen kon de tocht beginnen.

Ik zag een hoop van die rare gekleurde dingen liggen, die een beetje op een halve walnoot leken. "Dat is een kano", legde het vrouwtje uit, "en daarmee gaan we nu varen". Ik vond dat eigenlijk niet zo'n prettig idee. Waarom moest ik nou in zo'n halve walnoot gaan zitten? Waar is dat goed voor? En toen kwam het moment dat we moesten instappen. Vreselijk! De kano was aan het wiebelen van rechts naar links en weer van links naar rechts. Maar er was niets meer aan te doen, we zaten op het water en de baasjes begonnen te peddelen.

We waren net een paar honderd meter gevaren, of we moesten het water alweer uit. Met de kano kom je namelijk op die plek niet meer verder, dus moest die even het water uit, een paar meter worden gesjouwd en vervolgens konden we weer verder. Nadat de baasjes waren ingestapt werd ik de kano in gezet. Ik dacht mooi niet jongens en probeerde de dans te ontspringen door meteen weer uit de kano te springen. Helaas heeft het niet geholpen, want ik werd meteen weer door twee stevige armen gepakt en weer terug in de kano gezet.

Alles went, zeggen ze wel, dus ook het varen met een kano. Nadat de regen gestopt was en de zon weer tevoorschijn was gekomen, begon het daadwerkelijk leuk te worden. Aanvankelijk was de omgeving landschappelijk ook niet echt mooi, maar naarmate we verder kwamen begon het interessant te worden. Op het water verschenen steeds meer eenden, zwanen en andere vogels. Dat was super, voor het eerst kon ik die op ooghoogte goed bewonderen. Dat was echt genieten.

Niet alle hondjes bleven overigens zo rustig zitten, sommigen sprongen meerdere keren het water in. Hun baasjes hadden de grootste moeite om hun hond weer het water uit te halen. Andere hondjes liepen in de kano rond, hetgeen vaak eindigde met een gratis zwemles voor de baasjes.

Heel spannend was het passeren van de sluis. We moesten namelijk door zo'n heel smalle watergang met aan weerszijden muren. De baasjes mochten niets meer doen en moesten erop vertrouwen dat het allemaal goed zou komen. Het vrouwtje was volgens mij het liefst uit de kano gesprongen, maar ja, daarvoor was het een beetje te laat. Dus dan maar diep ademhalen en verder. Ik vond het eigenlijk best wel leuk, zo'n beetje actie.

Na bijna vier uur kwamen we weer aan bij het vertrekpunt en ik had weer grond onder mijn pootjes. Best wel fijn. Het was een apart uitstapje, maar best wel leuk. Maar heel eerlijk gezegd vind ik agility toch stukken leuker.