Tosha zit al op de helft

Het vrouwtje en Tosha zijn al een paar maanden met de agility training bezig. Nou ja, dat is misschien wat overdreven uitgedrukt, want in het begin hebben ze voornamelijk balans en coördinatie oefeningen gedaan. Maar er kwamen natuurlijk steeds meer echte agility oefeningen bij. En dat gaat nu al echt supergoed. Tosha kan nu al een parcours lopen met negen toestellen. Dat is ongeveer de helft van een debutanten parcours. Wauw, ik vind dat echt super! En rennen kan ze, dat zouden jullie een keer moeten zien. Razendsnel is ze en heel erg wendbaar.

 

Door corona is de training nu anders dan anders. Romy en ik zaten allebei in een groep met maximaal zes mensen. We hadden iedere week een uur training. Tosha heeft slechts om de week training in haar eentje en dan meteen twintig minuten. Statistisch gezien is dat natuurlijk ook tien minuten per week, want bij zes mensen in een groep komt dat op hetzelfde neer. Maar toch is dat iets anders. In een groep maken wij immers ook kennis met andere honden en is er wat afleiding. Ook is de insteek van de training veranderd. Het vrouwtje moet Tosha een aantal zaken zelf bijbrengen. Het is dus een soort doe-het-zelf training. Haha.

 

Ayda 12 weken

Geen paniek, het laatste gaat het vrouwtje eigenlijk heel goed af. Onze achtertuin is inmiddels veranderd in een soort agilitybaan. We hebben een tunnel, wip, palen, sprongen en sinds kort ook een eigen kattenloop. Aangezien onze tuin voor al die spullen tegelijk een beetje te klein is, moet regelmatig wat opgeruimd en verwijderd worden, maar dat maakt niet uit. Vrouwtje zet de kattenloop iedere keer weer met plezier neer. Tosha leert, net als Romy, de runnings. Dat houdt dus in dat zij aan het eind van de kattenloop niet hoeft te wachten, maar dat ze gewoon het raakvlak moet raken en daarna mag doorlopen. Voor een mens klinkt dat waarschijnlijk niet echt moeilijk, maar geloof me, voor ons hondjes is dat geen makkelijke taak. Waarom helemaal naar beneden lopen als je er ook eerder vanaf kunt springen? Dan kun je immers weer snel achter het vrouwtje aan. Dat is echter niet de bedoeling. Romy heeft er ruim twee jaar over gedaan vóór zij dat systeem helemaal onder de knie had. En Tosha? Die heeft er weinig moeite mee. In nagenoeg alle gevallen raakt zij het vlak. Jeetje, hoe doet zij dat? Ze mag nu natuurlijk nog niet de hele kattenloop doen, want dat is te veel. Eerst heeft ze het vanaf de schuine plank geleerd en inmiddels staat ze al boven op de rechte plank en nog steeds gaat het geweldig. Knappe zus heb ik toch. Echt trots op. Ook de palen brengt het vrouwtje haar zelf bij. Die staan ook al vrij dicht. Maakt Tosha niet uit, zij rent er gewoon doorheen. Dus de trainer wordt eigenlijk niet gemist. Gaat ook zonder.

 

Kasteel Heeswijk

Het weer was de afgelopen weken niet echt lenteachtig. De hemel was vaak grijs, het was frisjes en regelmatig hadden we regen. Maar dat maakt ons natuurlijk niets uit. Het weer was goed genoeg om weer op kastelentour te gaan. Half mei waren we bij kasteel Heeswijk, dat eigenlijk vrij dicht bij ons in de buurt ligt. Eigenlijk raar, want volgens mij zijn we daar tot nu toe slechts één keer geweest. Geen idee waarom dat zo is. Sinds ons laatste bezoek is er het nodige veranderd. Ze hebben nu de parkeerplaats helemaal naar de andere kant verplaatst, dus dat was even zoeken. We hadden daar weinig mensen verwacht. Het weer was immers niet echt denderend en het kasteel zelf was nog steeds gesloten. Al gauw merkten we dat we dat volledig verkeerd hadden ingeschat. De parkeerplaats was nagenoeg vol.

 

Echt uitgebreide wandelmogelijkheden heb je daar niet. Je kunt een wandeling om het kasteel heen maken, maar dat is het dan ook. Waarschijnlijk is dat de reden dat we er niet vaak komen. Nu was dat natuurlijk perfect voor Ayda. Als je op gewoon wandeltempo wandelt ben je er volgens mij zo klaar, maar met een pup duurde dat wel even. Nagenoeg iedereen wilde kennis maken met onze nieuwe zus en Ayda met hen. Ze is dol op mensen en krijgt geen genoeg van al die knuffels. Uiteindelijk duurde het dus best wel lang voor we klaar waren.

 

Gelukkig was het terras open, maar ja, dat was allemaal anders dan anders. Tegenwoordig zijn nog slechts weinig dingen echt normaal, heb ik het idee. De baasjes moesten een uitgebreid formulier invullen en daarna moesten we in een wachtrij gaan staan. We hadden geluk. Slechts één ander stel voor ons, dus we mochten vrij snel plaatsnemen aan een tafeltje. De baasjes bestelden iets te drinken en te eten en wij gingen een beetje onder de tafel slapen. Van onze tafel uit hadden we zicht op de ingang. Eerst kwamen mensen mondjesmaat die ook op het terras wilden zitten, maar daar bleef het niet bij. Op een gegeven moment stond een lange rij voor de ingang van het terras. Die moesten dus echt geduld hebben. Tussendoor begon het zelfs een beetje te regenen. Gelukkig hadden wij daar geen last van, want wij zaten onder zo’n reusachtige parasol. De mensen in de wachtrij werden wel nat.

 

Het weekend daarop waren we bij kasteel Dorwerth. Daar was ik al vaker met de baasjes. We hebben daar al vele leuke lange wandelingen gemaakt. Het kasteel ligt op het landgoed Duno. Van daaruit kun je de Zilverberg beklimmen en van bovenaf heb je uitzicht over de Nederrijn. Echt prachtig! Duurt wel even voor je daar bent. Wij bleven nu iets dichter bij het kasteel en hebben op die kleine paden gewandeld. Maar jeetje, ook hier was het stervensdruk. We moesten regelmatig opzij om andere mensen te laten passeren.

 

In een weiland langs het pad stonden een paar koeien die heel vriendelijk keken. Vrouwtje was er blij mee, want Ayda heeft eigenlijk nog geen contact met koeien gehad, dus nu was er eindelijk een mogelijkheid.  Tja, wat moet ik nu schrijven? Al snel bleek dat Ayda geen liefhebster is van koeien. Sterker nog, eigenlijk heeft ze helemaal niets met andere dieren. Ik vind dat echt zo vreemd. Romy, Tosha en ik zijn allemaal nieuwsgierig naar andere dieren. Wat is er mis met Ayda? Tosha was wel reuze enthousiast en al snel had ze met een lieve bruine koe vriendschap gesloten. Ook dat was een hele leuke dag. Ondanks al die mensen hebben we toch weer een superleuke dag gehad met de baasjes.

Kasteel Doorwerth

Puppy te koop?

 

Donderdag was het Hemelvaartsdag en dan gaan we over het algemeen iets leuks doen. Dat wilden we nu natuurlijk ook doen, maar zoals jullie zelf weten zijn de mogelijkheden nog steeds beperkt. De meeste locaties zijn nog steeds gesloten. Ook is het weer op dit moment niet echt denderend. Eigenlijk heb ik nog nooit zo’n slechte lente meegemaakt. Het is nogal koud voor de tijd van het jaar en we hebben regelmatig regen. De baasjes zeggen dat dat goed is voor de natuur. Door de warme zomers van de afgelopen jaren hadden we namelijk een watertekort, dat wordt nu dus weer aangevuld. Maar ja, ik vind een lente met minder regen en meer zon toch iets fijner.

 

Romy en Tosha

Lang nadenken waar we naartoe gaan moesten de baasjes niet, want zoals ik net al schreef is er niet veel keuze. Bovendien moeten we ook rekening houden met Ayda, die kan natuurlijk nog niet veel wandelen. We gingen dus weer naar de Tuinen van Appeltern, waar we ook al met Pasen waren. Toen moesten de baasjes nog van tevoren een tijdslot reserveren en ook het eten moest vooraf al besteld worden. Die regels waren nu allemaal versoepeld. Mensen met een abonnement mogen komen wanneer ze willen. Ook kon je weer gewoon eten kopen en op het terras eten. Dat is dus allemaal hartstikke fijn. Donderdagochtend vertrokken we dus met zijn allen naar Appeltern.

 

Ayda 11 weken

Toen we er met Pasen waren, was het door het tijdslot vrij rustig. Dat was nu totaal anders. De parkeerplaats was bijna net zo vol als vóór corona. Ook bij de ingang stond een lange rij met mensen. Pfff, dat hadden we eerlijk gezegd niet verwacht. Voor de mensen zonder abonnement geldt nog steeds een tijdslot. Nou ja, misschien hebben veel mensen net als wij een abonnement, of ze mogen nu meer mensen binnen laten, het was in ieder geval druk.

 

Meestal gaan we alle tuinen bekijken en tussendoor gaan we ergens op een terrasje zitten voor een versnapering. Nu waren we gekomen om Ayda de mogelijkheid te bieden om te socialiseren, daar hoef je niet veel voor te wandelen. Er waren overal mensen en veel daarvan wilden graag met ons knuffelen. Vooral sommige kinderen reageerden erg enthousiast en riepen ineens: ‘Ik wil ook zo’n hondje.’ Sorry ouders als jullie een paar kwaaie dagen hebben, is niet onze schuld. We kunnen er niets aan doen dat wij zulke lieve knappe meiden zijn. Haha. Ayda vond het allemaal prima. Of jong of oud, ze wilde met iedereen knuffelen.

 

Onze eerste foto met zijn vieren

In Appeltern heb je ook verschillende vijvers en in veel van die vijvers zitten kikkers. Het zonnetje scheen, dus veel van die kikkers lagen lekker buiten het water in de zon. Het vrouwtje liep met Ayda langs zo’n vijver en ineens sprong zo’n kikker het water in. Ayda sprong een halve meter naar achteren en keek helemaal beduusd. Jeetje zeg, het is maar een kikker. Volgens mij heeft ze die niet eens gezien, want die sprong meteen het water in. Het geluid dat kikkers maken heeft ze echter wel goed onthouden. Toen we bij de volgende vijver kwamen en ze daar dezelfde geluiden hoorde, was ze toch een beetje op haar hoede.

 

Volgens mij is die kikkerfobie een soort familiekwaal of hoe je zoiets noemt. Romy had daar namelijk ook last van toen zij pup was. Bij ons in het dorp zitten overal in de sloten kikkers. Romy had een bloedhekel aan dat geluid. Zodra ze zo’n kikker hoorde verstijfde ze letterlijk en wilde geen enkele stap meer zetten. Nou zou je kunnen denken dat daar een simpele oplossing voor is: gewoon een andere route kiezen. Helaas ligt dat wat ingewikkelder. We hebben hier namelijk overal sloten, waar je ook loopt. De kikkers zitten dus overal. Romy moest er dus aan wennen. Uiteindelijk is dat allemaal goed gekomen, maar dat heeft toch wel een poosje geduurd. En nu schijnt Ayda hetzelfde te hebben. Tosha en ik hebben er totaal geen problemen mee.

 

Net als altijd wilden de baasjes op een gegeven moment een hapje gaan eten. We zaten net aan een tafeltje, toen twee vrouwen langskwamen die erg geïnteresseerd waren in ons. Één van die vrouwen vertelde dat zij al geruime tijd op zoek is naar een sheltie. Helaas heeft ze kennelijk nog geen pup gevonden. Ineens zegt zij toch: ‘Kan ik misschien uw pup kopen?’ Echt waar! Ik heb dat niet verzonnen. Vrouwtje heeft mevrouw vervolgens uitgelegd dat zij heel blij is met haar pup en dat die absoluut niet te koop is, net als de rest van ons gezin. Ik voelde meteen dat vrouwtje zich heel ongemakkelijk voelde. Ze had Ayda op haar schoot en daar was ze toch echt blij mee. Ook onze riemen werden een beetje strakker getrokken, zodat we wat dichter bij het vrouwtje kwamen te zitten. Baasje was net binnen eten halen, dus het vrouwtje moest dat geheel zelf oplossen. We waren toch blij toen die dames weer vertrokken waren. Jeetje zeg, wat heb je toch voor gekke mensen. Zoiets vraag je toch niet aan mensen.

 

In één van de voorbeeldtuinen staat een trampoline. Toen we met Pasen in Appeltern waren zag ik het vrouwtje er al naar kijken, maar toen stonden daar overal jonge kinderen en zijn we doorgelopen. Nu was er geen mens te zien, dus op naar de trampoline. Ik en Romy zijn in het verleden al een keer met het vrouwtje op een trampoline geweest en wij vonden daar geen bal aan. Wiebelt als een gek, niet leuk dus. Volgens mij word je daar zeeziek van. Wij hebben de trampoline dus heel snel weer verlaten. Ayda bleek er ook geen fan van te zijn, die wilde ook vrij snel weer weg. Tosha daarentegen zag er de lol wel van in. Zij en het vrouwtje leken dat echt geweldig te vinden. Was zelfs zo erg dat Tosha daar helemaal niet meer vanaf wilde en vrouwtje konden we ook slechts met moeite van dat ding verwijderen. Nou ja, ik ben er inmiddels aan gewend. Met mijn vrouwtje maak je continu dat soort dingen mee. Afgezien daarvan was het een hele leuke dag.

Puppy praat

 

Ayda is inmiddels twee weken bij ons en Romy en ik zijn nu een beetje aan haar gewend. Maar vriendinnen zijn we nog zeker niet. Eigenlijk vind ik haar nog steeds knap irritant. Dat ligt eigenlijk niet aan Ayda, maar meer aan de hoedanigheid als pup. Net als alle pups heeft ze nogal irritante trekken. Ze loopt bijvoorbeeld continu voor mijn pootjes als ik ergens loop. Super vervelend is dat. Iedere keer moet ik weer stoppen. En denk dan maar niet dat puplief opzij gaat voor mij. Ze blijft gewoon staan waar ze op dat moment staat. Is toch hartstikke onbeleefd of niet? Ik ga toch niet opzij voor zo’n pupselding.

Ze is ook mega enthousiast over alles, ook een eigenschap die typisch is voor pups. Als er iets te zien, te ruiken of te doen valt moet zij er koste wat kost bij zijn. Ze duwt ons gewoon opzij. Lukt dat niet dan probeert ze op mijn rug te klimmen of onder mijn lichaam door te lopen. Ze is nog klein genoeg dat dat lukt. Jeetje, dat zijn toch geen manieren. Ze kan toch even op haar beurt wachten. Maar nee, alles moet direct, op welke manier dan ook.

 

Ayda 9 weken

Hetzelfde met het eten. De eerste dagen was Ayda niet zo te spreken over haar eten. Vooral de brokjes, die ze mee had gekregen van het eerste vrouwtje, vond ze ineens helemaal niet lekker meer. Aangezien een pup moet eten heeft vrouwtje het verse vlees gemengd met de brokken en er een soort pap van gemaakt. Nou, dat hadden jullie moeten zien. Zag er echt vies uit, maar gelukkig vond onze pup dat wel lekker. Nu, waar ze ook ander vlees erbij krijgt, is ze ineens de grootste hongerlijder. Ze kan het niet afwachten tot het vrouwtje het eten opdient.

 

Wij zijn allemaal gek op eten, maar Ayda overdrijft mateloos. Ze gedraagt zich echt alsof ze aan het verhongeren is. Ik heb goed gekeken wat zij allemaal krijgt. Is veel meer dan wat wij krijgen. Ik heb meteen een klacht bij het vrouwtje ingediend. Ik wil ook een grotere portie. Dat kan helaas niet, zegt het vrouwtje. Romy, Tosha en ik zijn volwassen en hebben aan onze porties genoeg. Als ze ons meer eten zou geven zouden we dik worden en dat is niet de bedoeling. Ayda is nog een pup en die moet groeien, vandaar dat zij iets meer mag. Nou ja, het vrouwtje zal wel weer gelijk hebben, maar ik ben het daar toch nog steeds niet helemaal mee eens.

 

Romy en ik

De vorige keer heb ik al verteld dat het vrouwtje geen hondenschool gevonden heeft voor Ayda waar ze een puppycursus kan volgen. We willen natuurlijk niet dat onze kleine zus dom blijft en niets leert, dus heeft het vrouwtje besloten dat we nu zelf een puppycursus beginnen. Romy, Tosha en ik mochten gratis lid worden. Iedere dag gaan we een paar oefeningen doen en die gaan steeds beter. Wij moeten met zijn drieën het goede voorbeeld geven. Als het vrouwtje zegt ‘zit’, dan gaan we allemaal netjes zitten. De zitoefening gaat bij Ayda al vrij goed. Ook op de hand komen en komen als ze geroepen wordt is geen enkel probleem. Wij vinden dat allemaal echt leuk, want bij iedere oefening krijgen we immers een snoepje. Wat mij betreft kunnen we iedere dag talloze oefeningen doen.

 

Tosha 14 maanden

Vorige week zaterdag waren we met zijn allen weer bij kasteel Ammerzoyen wandelen en zondag waren we bij landgoed Waardenburg. We hebben slechts een korte wandeling gemaakt en zijn slechts naar het veldje gegaan waar de schapen lopen. Ayda was er niet echt van onder de indruk. Eigenlijk reageert ze op alles heel rustig. Even kijken of het veilig is en daarna gaat ze gewoon door. Wij vonden allemaal plasticzakken en vuilnisbakken op straat heel gevaarlijk toen wij pup waren. Ayda niet hoor, die kijkt en snuffelt even en laat zich niet van de wijs brengen.

 

Zoals jullie weten is mijn vrouwtje hobbyfotografe. We staan volgens mij als duizenden keren op het plaatje, maar vrouwtje vindt het nog steeds leuk. Zodra we ergens naartoe gaan moet de camera mee en moeten er foto’s van ons worden gemaakt. Vrouwtje wil nu natuurlijk ook foto’s van Ayda maken. Puppyfoto’s zijn altijd zulke leuke herinneringen, zegt het vrouwtje. Die tijd gaat zo snel voorbij en vóór je het weet is puppy weer volwassen. Helaas is het niet zo makkelijk om een pup te fotograferen. Die zijn namelijk volledig stuurloos en doen waar ze op dat moment zin in hebben. Maar het vrouwtje is geduldig. Ze ging gewoon met de camera in haar handen op de buik liggen en wachtte op een geschikt moment. Dat leverde een aantal mooie foto’s op. Het merendeel belandde echter meteen na het bekijken in de digitale prullenbak. Foto’s waren onscherp of er was niet eens een pup op te zien. Haha. Denk dat het nog even duurt vóór Ayda het perfecte fotomodel is.