Donderdag was het Hemelvaartsdag en dan gaan we over het algemeen
iets leuks doen. Dat wilden we nu natuurlijk ook doen, maar zoals jullie zelf
weten zijn de mogelijkheden nog steeds beperkt. De meeste locaties zijn nog
steeds gesloten. Ook is het weer op dit moment niet echt denderend. Eigenlijk
heb ik nog nooit zo’n slechte lente meegemaakt. Het is nogal koud voor de tijd
van het jaar en we hebben regelmatig regen. De baasjes zeggen dat dat goed is
voor de natuur. Door de warme zomers van de afgelopen jaren hadden we namelijk
een watertekort, dat wordt nu dus weer aangevuld. Maar ja, ik vind een lente
met minder regen en meer zon toch iets fijner.
Romy en Tosha
Lang nadenken waar we naartoe gaan moesten de baasjes niet, want
zoals ik net al schreef is er niet veel keuze. Bovendien moeten we ook rekening
houden met Ayda, die kan natuurlijk nog niet veel wandelen. We gingen dus weer
naar de Tuinen van Appeltern, waar we ook al met Pasen waren. Toen moesten de baasjes
nog van tevoren een tijdslot reserveren en ook het eten moest vooraf al besteld
worden. Die regels waren nu allemaal versoepeld. Mensen met een abonnement
mogen komen wanneer ze willen. Ook kon je weer gewoon eten kopen en op het
terras eten. Dat is dus allemaal hartstikke fijn. Donderdagochtend vertrokken
we dus met zijn allen naar Appeltern.
Ayda 11 weken
Toen we er met Pasen waren, was het door het tijdslot vrij rustig. Dat was nu totaal anders. De
parkeerplaats was bijna net zo vol als vóór corona. Ook bij de ingang stond een
lange rij met mensen. Pfff, dat hadden we eerlijk gezegd niet verwacht. Voor de
mensen zonder abonnement geldt nog steeds een tijdslot. Nou ja, misschien
hebben veel mensen net als wij een abonnement, of ze mogen nu meer mensen
binnen laten, het was in ieder geval druk.
Meestal gaan we alle tuinen bekijken en tussendoor gaan we ergens
op een terrasje zitten voor een versnapering. Nu waren we gekomen om Ayda de
mogelijkheid te bieden om te socialiseren, daar hoef je niet veel voor te
wandelen. Er waren overal mensen en veel daarvan wilden graag met ons
knuffelen. Vooral sommige kinderen reageerden erg enthousiast en riepen ineens:
‘Ik wil ook zo’n hondje.’ Sorry ouders als jullie een paar kwaaie dagen hebben,
is niet onze schuld. We kunnen er niets aan doen dat wij zulke lieve knappe
meiden zijn. Haha. Ayda vond het allemaal prima. Of jong of oud, ze wilde met
iedereen knuffelen.
Onze eerste foto met zijn vieren
In Appeltern heb je ook verschillende vijvers en in veel van die
vijvers zitten kikkers. Het zonnetje scheen, dus veel van die kikkers lagen
lekker buiten het water in de zon. Het vrouwtje liep met Ayda langs zo’n vijver
en ineens sprong zo’n kikker het water in. Ayda sprong een halve meter naar
achteren en keek helemaal beduusd. Jeetje zeg, het is maar een kikker. Volgens
mij heeft ze die niet eens gezien, want die sprong meteen het water in. Het
geluid dat kikkers maken heeft ze echter wel goed onthouden. Toen we bij de
volgende vijver kwamen en ze daar dezelfde geluiden hoorde, was ze toch een
beetje op haar hoede.
Volgens mij is die kikkerfobie een soort familiekwaal of hoe je
zoiets noemt. Romy had daar namelijk ook last van toen zij pup was. Bij ons in
het dorp zitten overal in de sloten kikkers. Romy had een bloedhekel aan dat
geluid. Zodra ze zo’n kikker hoorde verstijfde ze letterlijk en wilde geen
enkele stap meer zetten. Nou zou je kunnen denken dat daar een simpele
oplossing voor is: gewoon een andere route kiezen. Helaas ligt dat wat
ingewikkelder. We hebben hier namelijk overal sloten, waar je ook loopt. De
kikkers zitten dus overal. Romy moest er dus aan wennen. Uiteindelijk is dat
allemaal goed gekomen, maar dat heeft toch wel een poosje geduurd. En nu
schijnt Ayda hetzelfde te hebben. Tosha en ik hebben er totaal geen problemen
mee.
Net als altijd wilden de baasjes op een gegeven moment een hapje
gaan eten. We zaten net aan een
tafeltje, toen twee vrouwen langskwamen die erg geïnteresseerd waren in ons.
Één van die vrouwen vertelde dat zij al geruime tijd op zoek is naar een
sheltie. Helaas heeft ze kennelijk nog geen pup gevonden. Ineens zegt zij toch:
‘Kan ik misschien uw pup kopen?’ Echt waar! Ik heb dat niet verzonnen. Vrouwtje
heeft mevrouw vervolgens uitgelegd dat zij heel blij is met haar pup en dat die
absoluut niet te koop is, net als de rest van ons gezin. Ik voelde meteen dat
vrouwtje zich heel ongemakkelijk voelde. Ze had Ayda op haar schoot en daar was
ze toch echt blij mee. Ook onze riemen werden een beetje strakker getrokken,
zodat we wat dichter bij het vrouwtje kwamen te zitten. Baasje was net binnen
eten halen, dus het vrouwtje moest dat geheel zelf oplossen. We waren toch blij
toen die dames weer vertrokken waren. Jeetje zeg, wat heb je toch voor gekke
mensen. Zoiets vraag je toch niet aan mensen.
In één van de voorbeeldtuinen staat een trampoline. Toen we met
Pasen in Appeltern waren zag ik het vrouwtje er al naar kijken, maar toen
stonden daar overal jonge kinderen en zijn we doorgelopen. Nu was er geen mens
te zien, dus op naar de trampoline. Ik en Romy zijn in het verleden al een keer
met het vrouwtje op een trampoline geweest en wij vonden daar geen bal aan.
Wiebelt als een gek, niet leuk dus. Volgens mij word je daar zeeziek van. Wij
hebben de trampoline dus heel snel weer verlaten. Ayda bleek er ook geen fan
van te zijn, die wilde ook vrij snel weer weg. Tosha daarentegen zag er de lol
wel van in. Zij en het vrouwtje leken dat echt geweldig te vinden. Was zelfs zo
erg dat Tosha daar helemaal niet meer vanaf wilde en vrouwtje konden we ook
slechts met moeite van dat ding verwijderen. Nou ja, ik ben er inmiddels aan
gewend. Met mijn vrouwtje maak je continu dat soort dingen mee. Afgezien
daarvan was het een hele leuke dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten