Schok in de ochtend

De ochtend begon voor ons net als alle andere ochtenden, gewoon met uitlaten en met lekker eten voor mij. Ineens gebeurde er echter iets waar we allemaal van in schok raakten: Rakkertje viel ineens op de grond en bleef liggen. Het vrouwtje liep meteen naar haar om te kijken, maar er viel niets meer aan te doen: Rakkertje was zojuist overleden.

Een paar dagen geleden werd het rechteroog van Rakkertje ineens rood. Voor de rest was er niets aan de hand, ze at en dronk gewoon. Maar toch waren de baasjes er niet helemaal gerust op, want ergens moest dat rode in haar oog immers vandaan komen. Rakkertje is een poes die van oorsprong van buiten komt. Zij is buiten geboren en heeft de eerste acht maanden van haar leven buiten in de tuin van de baasjes geleefd. Dat kun je nog steeds goed aan haar merken, ze laat zich namelijk door niemand oppakken en dus is het onmogelijk om met haar naar de dierenarts te gaan.

 

17 mei 2001 - 26 april 2016

Gisteren moest ik voor de jaarlijkse inenting naar de dierenarts. Het vrouwtje heeft ’s ochtends een foto gemaakt van het oog van Rakkertje en die hebben we meegenomen naar de dierenarts. Na de foto goed bestudeerd te hebben, zei de dierenarts dat het oog waarschijnlijk ontstoken is. We kregen druppels en pilletjes mee, die mijn vrouwtje later op de dag door het eten gemengd heeft. Tja, en nu is ze er niet meer. Waarschijnlijk was er toch meer aan de hand dan alleen een oogontsteking. Vreemd genoeg is het oog nu ineens weer groen.

 

Het ga je goed, mijn lieve kleine vriendin

Ik zal haar echt missen, want Rakkertje en ik waren echte vriendinnen. Ze kwam heel vaak bij me liggen als ik op de grond lag, ik kreeg dan een lief kopje van haar en als dank heb ik altijd haar oren gewassen. Ook Wibi is helemaal in de war, zijn laatste kattenmaatje is er niet meer. Nu zijn we alleen met zijn tweeën. Voelt best wel eenzaam.

Onze eerste B1 wedstrijd

Na een maand geen wedstrijden te hebben gelopen, was het vandaag eindelijk zover: we mochten onze eerste wedstrijd in de B1 lopen. Was best wel spannend, want nu is het toch allemaal een stuk moeilijker dan in de A klasse. Het was bovendien een wedstrijd waarvoor heel veel mensen hadden ingeschreven. Voor de B1 medium - waarin ik loop - hadden zich 71 combinaties aangemeld en voor de large 231. Gelukkig waren we er deze keer vroeg bij, waardoor we met onze tent letterlijk op de eerste rang stonden voor de ring waar wij moesten lopen.

Het eerste rondje was een jumping. Vóór we mochten beginnen, moest het vrouwtje eerst het parcours verkennen, samen met 70 andere mensen. En dat was geen pretje, vertelde het vrouwtje later. Je liep gewoon als een stelletje mieren achter elkaar aan en op sommige punten stond je zelfs in de file. Was dus verre van ideaal.

Na lang wachten mochten we eindelijk beginnen. De eerste toestellen waren makkelijk: horde, band en paaltjes, pas daarna werd het parcours een stuk moeilijker. Maar dat was geen enkel probleem. Het vrouwtje stuurde me als de beste erdoorheen. Was echt diep onder de indruk. Knap gedaan van mijn vrouwtje. Toen we klaar waren, was het vrouwtje superblij dat we foutloos hadden gelopen. Helaas had de baas echter slecht nieuws voor ons: we hadden een diskwalificatie. Ik was namelijk niet bij het eerste, maar bij het tweede paaltje begonnen. Oei, is me niet opgevallen, ik dacht dat ik het allemaal goed had gedaan. Waarom doe ik nou zoiets stoms?

Daarna mochten we een vast parcours lopen. Was ook weer een parcours met veel sturen en veel valkuilen, maar mijn vrouwtje deed het allemaal perfect. Ik wist precies waar ik heen moest en alle moeilijke dingen deden we alsof we nog nooit iets anders hadden gedaan. De laatste vier toestellen bestonden uit een tunnel, sprong, wip en een sprong. Dat was verder niet moeilijk, want die stonden allemaal in een rechte lijn. Echt een makkie dus. Het vrouwtje stuurde me de tunnel in en liep verder, zoals ze dat altijd doet. We moeten immers een beetje opschieten. En dat was ik van plan ook. Tunnel even in en meteen weer uit en wel aan dezelfde kant waar ik er in gegaan was en meteen achter mijn vrouwtje aan. Mevrouw de keurmeester zag dat en kruiste meteen haar armen. Weer een diskwalificatie. Zo'n keurmeester kan soms toch echt de pret bederven.

Als laatste kwam het spel. Ondertussen waren diverse wedstrijdlopers al naar huis gegaan, dus waren er nog slechts 59 combinaties over. Ik had mijn vrouwtje beloofd dat ik het nu helemaal goed zou doen. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan, want het parcours was vrij moeilijk. In het midden stonden de palen en daarna moest ik een scherpe bocht maken naar rechts naar de schutting. Dat klinkt nog niet al te moeilijk, het probleem was echter dat naast de schutting een tunnel lag en eigenlijk was het veel logischer om daar doorheen te gaan dan de schutting op te lopen. Na het verkennen zei mijn vrouwtje meerdere keren: “Denk eraan, na de palen moet je de schutting op”. Pfff, onthouden dus. Soms gaat mij dat heel goed af, het onthouden, zo ook deze keer. Palen, schutting, klaar. Het experiment was prima geslaagd en uiteindelijk werden we 10^e  van de 59. Netjes, toch?

Het is niet allemaal zo gegaan zoals we gehoopt hadden, maar desalniettemin zijn we heel erg trots op onze prestatie. Alle moeilijke dingen gingen perfect. En ik heb er onwijs van genoten, want zo’n B1 parcours is eigenlijk veel leuker. Moet ik een beetje nadenken en dat vind ik wel heel erg leuk. Verheug me nu al op de volgende wedstrijd.

 

 

Wandeling naar Opijnen

Het is inmiddels volop lente en dus een mooie gelegenheid om een uitstapje te maken. De vraag was alleen: wat moesten we doen en waar moesten we naartoe? Een leuke wandeling zag mijn vrouwtje helemaal zitten. Iets anders, iets nieuws, en het liefst ergens naartoe waar we nog niet geweest zijn.

Het internet werd geraadpleegd. Al snel had het vrouwtje een leuke wandeling gevonden, namelijk de Zevenheuvelen wandeling in de buurt van Berg en Dal. Je zag het vrouwtje meteen wegdromen. Er was echter een probleem: de wandeling was namelijk 22 kilometer lang. Als we de wandeling over zeven dagen zouden verspreiden, zou dat zeker leuk zijn, maar niet op één dag. Er moest dus iets anders worden gevonden, het liefst meer in de buurt en korter qua afstand. Na lang zoeken had zij weer een routebeschrijving gevonden: wandelen van Neerijnen via Waardenburg naar Opijnen. De omgeving van Neerijnen en Waardenburg kennen we inmiddels goed, want daar zijn we al verschillende keren geweest. Dus werd besloten om de helft van de route te schrappen en uitsluitend van Neerijnen naar Opijnen te wandelen.

Uitzicht vanaf de dijk

 

Vanaf de parkeerplaats in Neerijnen vertrokken we via de dijk richting Opijnen. Het was heerlijk wandelen, alhoewel de rust ver te zoeken was. Talloze motorrijders hadden besloten om een ritje over de dijk te maken. Desalniettemin hebben we ontzettend van het mooie uitzicht genoten en ik van al die nieuwe geurtjes langs de dijk. Ofschoon we niet eens veel gewandeld hadden, moesten de baasjes bij de eerste de beste lunchroom die Opijnen rijk is, pauzeren. Ik vond het prima, een beetje rust is nooit verkeerd en met het lentezonnetje erbij heb ik er volop van genoten.

 

Kerkje van Opijnen

Het baasje was onze Tomtom, die moest dus aangeven welke route we moesten volgen. Tot Opijnen ging dat op zich prima. Was ook niet al te moeilijk, was gewoon altijd de dijk volgen. Daarna moesten we echter door het dorp lopen en vervolgens ergens afslaan. Na een poosje lopen was duidelijk dat de baas niet goed had opgelet en wij die afslag gemist hadden. We moesten dus een heel eind teruglopen. Mijn vrouwtje vond dat helemaal niets, was alleen nog aan het klagen en om de paar meter vroeg ze hoelang we nog moeten wandelen. Wat was ze blij toen we eindelijk het bord van de kasteeltuinen van Neerijnen zagen. Een echte wandelaarster wordt mijn vrouwtje nooit, een kilometer of drie is meer dan genoeg voor haar. Vind het niet erg, lange afstandswandelingen zijn ook niets voor mij, ben ook meer voor het sprinten.

Druk dagje

Onlangs is ons opgevallen dat we eigenlijk helemaal geen foto’s van mij hebben als ik een agility parcours loop. Tijdens de wedstrijden neemt de baas altijd filmpjes op, zodat het vrouwtje en ik die later kunnen bekijken om te zien wat we weer allemaal fout hebben gedaan en wat we beter moeten doen. En naar de training komt de baas over het algemeen niet mee. Aangezien de weermannen voor vandaag schitterend weer aangegeven hebben, is de baas vandaag bij hoge uitzondering mee komen trainen.

Over de schutting

 

De baas en fotografie zijn twee dingen die niet zo goed samengaan. Zolang een object niet beweegt valt het nog reuze mee, maar actiefotografie is toch een ander vak. En dat was juist de bedoeling: foto’s van mij te maken als ik over een agility parcours ren. Dat vergt wel het nodige van een fotograaf, want ook de fotograaf moet het parcours goed onthouden. Anders weet hij immers niet wanneer ik op welke plek verschijn.

En door de tunnel

Sprong over de horde. Ziet er goed uit, toch?

 

Op het parcours stonden de gebruikelijke toestellen, zoals kattenloop, schutting, wip, band en diverse hordes. De baas moest continu van de ene kant naar de andere kant lopen, want wij blijven immers niet rustig staan. Ik had dus dubbele pret: met het vrouwtje ons parcours lopen en de baas langs het parcours zien lopen. Superleuk was dat. Gelukkig hebben we tenminste een aantal scherpe foto’s aan deze fotosessie overgehouden, dus eindelijk een paar foto’s van mij op mijn geliefde agility parcours. Zie je wel baas, valt allemaal mee.

Netjes van de wip aflopen

 

Na de training zijn we naar een dichtbijgelegen natuurgebied – de Bedafse Bergen – dat in de buurt van Vorstenbosch ligt. Het lijkt eigenlijk heel erg op de Drunense Duinen, dus overal zand. Mijn balletje ging natuurlijk ook mee en daarmee heb ik vervolgens nog wat zitten spelen. Ik heb ook nog kennis gemaakt met een aantal hele leuke hondjes. Vind ik altijd leuk, tenminste als ze zich netjes gedragen. Dat kan helaas niet van alle viervoeters worden gezegd. Op de hondenschool was vanochtend een herder, die het duidelijk op alle twee- en viervoeters had gemunt. Hij was constant aan het blaffen, liet zijn tanden zien en zodra iemand in zijn buurt kwam, probeerde hij te bijten. Mensen en honden die te dicht in zijn buurt kwamen en kennis met hem maakten, sloegen snel op de vlucht, want hij kwam nogal indrukwekkend over. Dat vond ik maar niets en daarom ben ik dicht bij mijn vrouwtje gebleven.

En hier zit ik dan, in de grote zandbak

 

Op weg naar huis zijn we ook nog bij kasteel Heeswijk geweest, dat kende ik namelijk nog niet. Daar hebben we een ommetje om het kasteel gemaakt. Heerlijk, de zon scheen, de vogeltjes zingen weer en de lente is in de lucht. Ik heb volop van al die lentegeurtjes genoten. Het was een drukke, maar heel erg fijne dag. Wat is de lente toch leuk. Niet te warm, niet te koud, gewoonweg perfect.

 

Kasteel Heeswijk te Heeswijk-Dinther