Wandeling naar Opijnen

Het is inmiddels volop lente en dus een mooie gelegenheid om een uitstapje te maken. De vraag was alleen: wat moesten we doen en waar moesten we naartoe? Een leuke wandeling zag mijn vrouwtje helemaal zitten. Iets anders, iets nieuws, en het liefst ergens naartoe waar we nog niet geweest zijn.

Het internet werd geraadpleegd. Al snel had het vrouwtje een leuke wandeling gevonden, namelijk de Zevenheuvelen wandeling in de buurt van Berg en Dal. Je zag het vrouwtje meteen wegdromen. Er was echter een probleem: de wandeling was namelijk 22 kilometer lang. Als we de wandeling over zeven dagen zouden verspreiden, zou dat zeker leuk zijn, maar niet op één dag. Er moest dus iets anders worden gevonden, het liefst meer in de buurt en korter qua afstand. Na lang zoeken had zij weer een routebeschrijving gevonden: wandelen van Neerijnen via Waardenburg naar Opijnen. De omgeving van Neerijnen en Waardenburg kennen we inmiddels goed, want daar zijn we al verschillende keren geweest. Dus werd besloten om de helft van de route te schrappen en uitsluitend van Neerijnen naar Opijnen te wandelen.

Uitzicht vanaf de dijk

 

Vanaf de parkeerplaats in Neerijnen vertrokken we via de dijk richting Opijnen. Het was heerlijk wandelen, alhoewel de rust ver te zoeken was. Talloze motorrijders hadden besloten om een ritje over de dijk te maken. Desalniettemin hebben we ontzettend van het mooie uitzicht genoten en ik van al die nieuwe geurtjes langs de dijk. Ofschoon we niet eens veel gewandeld hadden, moesten de baasjes bij de eerste de beste lunchroom die Opijnen rijk is, pauzeren. Ik vond het prima, een beetje rust is nooit verkeerd en met het lentezonnetje erbij heb ik er volop van genoten.

 

Kerkje van Opijnen

Het baasje was onze Tomtom, die moest dus aangeven welke route we moesten volgen. Tot Opijnen ging dat op zich prima. Was ook niet al te moeilijk, was gewoon altijd de dijk volgen. Daarna moesten we echter door het dorp lopen en vervolgens ergens afslaan. Na een poosje lopen was duidelijk dat de baas niet goed had opgelet en wij die afslag gemist hadden. We moesten dus een heel eind teruglopen. Mijn vrouwtje vond dat helemaal niets, was alleen nog aan het klagen en om de paar meter vroeg ze hoelang we nog moeten wandelen. Wat was ze blij toen we eindelijk het bord van de kasteeltuinen van Neerijnen zagen. Een echte wandelaarster wordt mijn vrouwtje nooit, een kilometer of drie is meer dan genoeg voor haar. Vind het niet erg, lange afstandswandelingen zijn ook niets voor mij, ben ook meer voor het sprinten.