Sermontizon en Parentignant

Vanochtend vertrokken we naar Sermontizon waar château d’Aulteribe is. Om daar te komen moesten we een heel eind rijden en dat is hier niet altijd makkelijk. Je hebt hier niet overal snelwegen, dus moet je heel vaak door de bergen rijden en dat kost veel tijd. En overal heb je van die vreselijke wegen met die diepe afgronden. Wat ben ik blij dat wij niet hier wonen, want ik vind dat helemaal niets.

 

Prachtig landschap dat we onderweg tegenkwamen

De reis heeft veel langer geduurd dan gedacht. Toen we bij het kasteel aankwamen was het al bijna twaalf uur. Bij ons thuis is dat niets bijzonders, maar hier wel. Tussen twaalf en twee uur ’s middags wordt hier namelijk middagrust gehouden. Winkels, parken en ook kastelen sluiten dan gewoon. Een vriendelijke mevrouw, die achter de balie zat, zei dat we wel het park kunnen bezichtigen, maar het kasteel zelf ging pas na de middagrust open. We hebben dus eerst een wandeling door het park gemaakt. Eindelijk geen bergen en we hoefden ook niet te klimmen. Dat was echt genieten! Na de wandeling overlegden de baasjes wat ze nu moesten doen. Wachten tot het kasteel opent, of naar de volgende locatie vertrekken? Zij kozen voor het laatste.

 

Chateau d'Aulteribe

Het volgende doel was weer een kasteel: château Parentignant in de gelijknamige plaats Parentignant. Wauw, dat was een kasteel dat iets voorstelde. Er waren nogal wat mensen naar het kasteel gekomen. In een bijgebouw werd een concert gegeven. Veel mensen waren gekleed in Middeleeuwse kleding. Heel apart om te zien. Wij gingen onder een boom in de schaduw liggen en door de klassieke muziek waren we binnen no time in slaap gevallen.

 

Chateau Parentignant

Het vrouwtje informeerde in haar beste Frans wanneer de volgende rondleiding is. Ze was heel verrast dat die meneer in heel goed Engels antwoordde. Hier in Frankrijk is dat namelijk hoogst ongebruikelijk. Iedereen schijnt alleen maar Frans te praten en niemand doet enige moeite om een toerist in een andere taal te woord te staan. Zelfs bij de ‘tourist information’ wordt uitsluitend Frans gesproken. Heel apart, want zo’n kantoor is er toch om toeristen informatie te verstrekken over de streek? Maar als de toeristen de informatie niet begrijpen, heb je er toch helemaal niets aan. Gelukkig hebben Romy en ik deze problemen niet. De Franse honden praten dezelfde taal. Er was nog een Nederlands gezin dat de rondleiding wilde volgen. Ook die meneer, die zo goed Engels kon, ging mee om alles te vertalen en dus kon het vrouwtje het deze keer allemaal goed volgen. Deze keer was mijn vrouwtje overigens wel onder de indruk. Heel mooi kasteel, ook van binnen, zei ze toen ze terugkwam.