Vive la France

De vorige keer heb ik al verteld dat de baasjes nu vakantie hebben en dat is altijd een periode waar wij ons ontzettend op verheugen. Meestal gaan we dan namelijk ergens naartoe. Ik had al gezien dat het vrouwtje maandenlang bezig was met de voorbereiding van onze vakantie. Al jaren roept zij dat ze dolgraag een keer naar Lake District in Engeland wil, want dat moet je gezien hebben, zegt zij. Volgens haar is het daar prachtig. Overal ongerepte natuur, waar je urenlang kunt wandelen zonder een mens tegen te komen. Dus ik was reuze benieuwd.

 

Abbaye Saint-Pierre de Mozac

De reis was al helemaal gepland. Het enige dat er nog moest gebeuren was een huisje huren. Toen las het baasje op een avond op internet dat in Engeland een vreselijke hondenziekte heerst, die Alabama rot heet. Een paar jaar geleden is die ziekte ineens in Engeland opgedoken. Niemand weet op welke manier wij hondjes besmet raken, of waardoor de ziekte wordt veroorzaakt. De ziekte schijnt meestal met huidklachten te beginnen en na een paar dagen ontstaat nierfalen en overlijden nagenoeg alle hondjes. Er is ook geen vaccinatie tegen de ziekte. Het vrouwtje schrok zich een ongeluk toen zij dat hoorde. De plannen voor Engeland werden dus meteen geschrapt.

 

Het kerkje van binnen

Op korte termijn moest een andere locatie worden gevonden en dat was niet zo makkelijk, want het waren nog slechts een paar weken tot aan de vakantie. Het vrouwtje ging weer op zoek in de hoop iets vergelijkbaars te vinden. Een paar dagen later was ze helemaal blij. Ze had iets gevonden. We zouden naar de Auvergne in Frankrijk gaan. Ook daar waren volgens haar weinig toeristen en veel ongerepte natuur. Er werd zo snel mogelijk een appartement geboekt en de reis kon beginnen.

 

Een gebouw naast de kerk

Op dinsdag, 31 juli 2018, vertrokken we dus naar Frankrijk. Omdat de afstand te ver is om in één keer te rijden, werd zowel voor de heen- als de terugreis een hotel geboekt. Dinsdags gingen we naar Sens en gisteren reden we verder naar onze eindbestemming Mont-Dore. Toen we daar ’s middags aankwamen, stond ons meteen een teleurstelling te wachten. Het vrouwtje had al op internet gezien dat de auto op straat geparkeerd moest worden. Maar wat we niet wisten was dat het daar stervensdruk was en dat er een enorm tekort aan parkeerplaatsen was. Het was dus even zoeken en een heel eind lopen tot het appartement. Ook dat was heel anders dan verwacht. Dat ligt onder een afdak, waardoor het binnen de hele dag donker is. Volgens de beschrijving zou er ook een tuin bij het appartement horen. Die was er ook, maar om daar te komen moet je op het dak van het huis klimmen en daar mogen Romy en ik niet los.

 

Huizen in Mozac

Al snel merkten we dat ook Mont-Dore heel anders was dan gedacht. Eigenlijk is dat qua inwoners een heel klein dorpje van nog geen 1.400 inwoners. Dan verwacht je eigenlijk dat het daar lekker rustig is. Maar nee, hoor, overal mensen, restaurants, winkels, en zelfs een bioscoop en een theater hebben ze daar. En helaas bijna geen groen. Het was niet makkelijk om een plekje te vinden waar wij uitgelaten konden worden. Slechts op twee plekken waren een paar vierkante meters met wat gras.

 

Chateau Dauphin in Pontgibaud

Vanochtend hebben we ons eerste uitstapje gemaakt. Het vrouwtje had een meer (Lac du Guéry) gevonden aan de rand van Mont-Dore, waar we hopelijk goed konden wandelen. Het meer was inderdaad mooi, maar ook niet echt spectaculair. Ten minste kon je er redelijk wandelen. Daarna waren we in Mozac, om daar een kerkje (Abbaye Saint-Pierre de Mozac) te bezichtigen. Er was ook een kasteel, maar dat was gesloten. In het dorp zelf was niet veel bijzonders te zien. Maakte een nogal vervallen indruk. Gelukkig had het vrouwtje nog een kasteel op haar lijstje: château Dauphin in Pontgibaud, dus gingen we daar naartoe. Al snel bleek echter dat wij hondjes daar niet welkom waren. Dat was natuurlijk een echte tegenvaller. Hopelijk gaat het de volgende dagen wat beter.