Het is schandalig.
Het is inmiddels begin november en nu pas weer een nieuw bericht van ons. We
hadden het gewoonweg zo druk met andere dingen, dat er geen tijd bleef om te
schrijven. Er is in ieder geval geweldig nieuws: Romy en ik zijn sinds een paar
weken de trotse eigenaren van een eigen diepvrieskast. ‘Wat willen jullie daar
dan mee?’, zullen jullie waarschijnlijk nu denken. ‘Is die bedoeld om in de
hete zomermaanden wat af te koelen?’ Nou, we doen daar precies hetzelfde mee
wat jullie doen, namelijk ons eten invriezen. Daar gaat een lang verhaal aan
vooraf.
Romy en ik eten
altijd vers vlees. Dat hebben we altijd bij een trimsalon hier in de buurt
gekocht, wat buitengewoon praktisch was. Daar kwamen we namelijk iedere vrijdag
na de training langs. Het was dus een kwestie van even stoppen en een paar
worsten meenemen. Die werden vervolgens thuis in de diepvrieskast van de
baasjes opgeborgen. Eind 2017 sloot de trimsalon helaas op die locatie de
deuren en verhuisde naar een andere locatie, die veel kleiner was. Ruimte voor
een grote diepvries was daar niet, dus stopte de trimsalon ook met de verkoop
van ons vlees. Aangezien dat de enige winkel was waar ons vlees werd verkocht,
moesten we op zoek naar andere mogelijkheden.
Het vrouwtje ging
op internet zoeken. Gelukkig was er snel goed nieuws: het vlees kon ook bij het
bedrijf zelf worden besteld. Dat werd dan thuis bezorgd. Het slechte nieuws was
dat je voor het bezorgen bijna vijf euro moest betalen. Maar ja, we moeten
tenslotte eten. Toen het vrouwtje begin dit jaar weer een bestelling bij dat
bedrijf plaatste, bleek dat de bezorgkosten ineens met een euro verhoogd waren.
Ongeveer twee maanden later werd de volgende bestelling gedaan. Tot de grote
verbazing van vrouwtje waren de bezorgkosten alweer verhoogd en wel met vier
euro, waardoor je nu dus bijna tien euro voor het bezorgen moest betalen.
Het vrouwtje dacht
dat er een fout in het programma zat, want binnen twee maanden tijd een
verdubbeling van de bezorgkosten is wel raar. Dezelfde dag nog stuurde ze een
mailtje naar het bedrijf. Binnen een paar uur kwam een reactie terug van een
meneer. Die legde uit dat het programma goed werkte en er dus geen sprake is
van een fout. Het bedrijf, dat de worsten bij ons thuis bezorgt, heeft de
kosten drastisch verhoogd en dat moeten ze helaas doorberekenen aan de klanten.
Hij eindigde met: ‘Leveringen van boven de honderd euro worden overigens gratis
bezorgd.’ Dat klonk goed, maar ja, er was een probleem. Je moet dan in een keer
een groot aantal worsten bestellen. De baasjes hebben slechts een kleine
diepvries, zoveel worsten passen daar helemaal niet in. Tja, en zo werd het
idee van onze eigen diepvries geboren. De eerste gratis levering hebben we
inmiddels ontvangen. Meteen al dertig euro bespaard. Nou dat schiet op, toch?
De afgelopen weken
hebben we natuurlijk ook weer verschillende wedstrijden gelopen. Eind september
waren we bijvoorbeeld weer in Bemmel, waar ik van de derde graad een
competitiewedstrijd had. Het vrouwtje liep op die dag ook met Romy in de eerste
graad, dus dan is het allemaal een beetje rommelig. We moesten namelijk in twee
verschillende ringen lopen. Soms valt het mee, maar soms moet het vrouwtje ook
in twee ringen tegelijkertijd verkennen of lopen. Ook is het niet altijd
makkelijk om de ring, waar je niet zit, in de gaten te houden. We zaten met
zijn drieën voor de tent naar de combinaties van de eerste graad te kijken.
Baasje was eten gaan halen. Ineens horen we een stem uit de luidspreker, die
zegt dat nu in de andere ring verkend moet worden door de derde graad medium en
small. Oeps, volgens mij ging dat over ons.
Vrouwtje wist niet
zo goed wat ze nu moest doen. Je hebt slechts tien minuten de tijd om te
verkennen en bij een derde graad rondje heeft het vrouwtje die tijd over het
algemeen ook nodig. Vrouwtje zette Romy in de bench en ik werd aan een pin in
de tent vastgemaakt. De tent werd dichtgedaan en vrouwtje ging verkennen. Ik
zag meteen dat ze de rits aan de onderkant niet goed had dichtgedaan.
Nieuwsgierig als ik ben, ging ik meteen kijken en probeerde mijn kop door de
opening van de rits te steken. Ging prima. Op die manier kon ik in de gaten
houden of ik het baasje al met eten terug zag komen. Toen het baasje eindelijk
terugkwam, schrok hij nogal, maar hij moest wel lachen. Het zag er wel grappig
uit. Ook het vrouwtje moest lachen en gaf me een dikke knuffel. Het rondje dat
we moesten lopen ging overigens heel erg goed. Tweede plaats. Ben er toch een
beetje trots op.
Ook voor de rest
doen we het eigenlijk prima op de wedstrijden. Op de Fhn wedstrijd in
Hellendoorn heb ik drie keer een eerste plaats gelopen. Ook Romy doet het echt
goed, maar telkens is er wel iets waardoor ze weer een diskwalificatie lopen.
Vorige week zondag ging het bij de jumping gelukkig weer een keer helemaal
perfect en liepen ze weer een u’tje. Tja, weer op de jumping. Ze hebben er al
zeven in totaal, waarvan zes op de jumping. Alleen het laatste u’tje op het
vast parcours missen ze nog. Ik blijf duimen, ooit zal het lukken. Oh, bijna
was ik het vergeten. Ik heb namelijk nog supergoed nieuws: het vrouwtje en ik hebben
ons wederom gekwalificeerd voor het Nederlands Kampioenschap bij de Fhn, dat
binnenkort wordt gelopen. Goed, hè?
