O denneboom

 

Vrouwtje is inderdaad snel op zoek gegaan naar iets wat we met kerst kunnen doen. Ze had ook snel een idee. We zouden naar het openluchtmuseum in Arnhem gaan, want daar zijn de baasjes al jaren niet geweest. Of ik er ooit was, is niet helemaal duidelijk. Baasje zegt van wel, vrouwtje zegt van niet. Mij staat er in ieder geval niets van bij. Bokrijk, het openluchtmuseum in België, kan ik me wel goed herinneren. Daar zijn we al verschillende keren geweest. Hoe dan ook, we zouden dus op eerste kerstdag naar Arnhem gaan.

 

Op 15 december werd er echter weer een nieuwe – nog strengere – lockdown afgekondigd, die tot maar liefst 20 januari volgend jaar duurt. Sindsdien mogen alleen essentiële winkels open blijven, alle andere zaken moeten dicht, dus ook musea, dierentuinen en alle andere zaken die leuk zijn. Zelfs trimsalons moesten hun deuren sluiten. Dat mensen niet naar de kapper mogen snap ik nog wel. Het virus wordt immers onder mensen verspreid en bij de kapper kan je niet de vereiste afstand houden. Maar waarom wij hondjes nu ook niet meer naar de kapper mogen, dat snap ik nou echt niet. Gelukkig was ik net vóór de lockdown nog bij de trimmer. Ik hoefde me dus tijdens het kerstdiner niet te schamen.

 

Ook met de trainingen is het allemaal echt een gedoe door alle regels. En de logica is ook hier ver te zoeken. Eigenlijk moet alles gesloten blijven, ook maneges, maar in sommige veiligheidsregio’s mogen maneges toch weer open blijven en mag er training worden gegeven. Het is dan weliswaar aangepaste training, slechts de trainer en een cursist, maar ja, beter dan niets. Romy en Tosha trainen gelukkig in de juiste veiligheidsregio’s waar wel getraind mag worden. Ik heb helaas pech. Kort vóór de lockdown heeft het vrouwtje samen met kennissen een manege gehuurd, waar ik tijdens de wintermaanden zou trainen, maar die ligt in de verkeerde regio en daar moeten de deuren wel gesloten blijven. Vrouwtje heeft nu besloten dat ik een training van Romy overneem, zodat ik toch af en toe wat kan doen. Pfff….

 

Maar ik merk net dat ik helemaal afdwaal, ik wilde het eigenlijk over de kerst hebben en niet over dat stomme virus. De plannen voor het openluchtmuseum konden dus geen doorgang vinden. Uiteindelijk werd het een wandeling door het heidegebied van Kampina. Dat is in de buurt van de Oisterwijkse bossen en vennen, maar is net iets anders. We moesten wel goed uitkijken waar we liepen. Door de vele regen van de laatste weken was er overal blubber. Desalniettemin heb ik er onwijs van genoten. Het zonnetje scheen, er was weinig wind, en we hebben heerlijk gewandeld.

 

Het goede aan het hele virus is dat de regering nu een vuurwerkverbod heeft ingesteld. Er mag op oudejaarsavond helemaal niet geknald worden. Top besluit! Ik was er echt blij mee toen het vrouwtje dat vertelde. Eindelijk een rustige oudejaarsavond, waar ik gewoon zonder angst naar buiten kan om mijn behoeften te doen. De vreugde was echter van korte duur. Over het algemeen valt het hier met het geknal mee, pas na de kerst komt dat echt op gang. Nu zijn ze echter al weken bezig. We hebben het nu al een paar keer meegemaakt dat niet ver achter ons vuurwerk werd afgestoken.

 

Ikzelf heb het niet op vuurwerk, echt verschrikkelijk dat geknal, maar ik heb inmiddels geleerd dat ik thuis veilig ben en dat ik daar niet bang hoef te zijn. Buiten is dat iets anders. Zodra er geknald wordt, wil ik het liefst zo snel mogelijk naar binnen. Romy is iets minder onder de indruk. Zij gaat meestal blaffen als ze vuurwerk hoort en daarna gaat ze gewoon verder met het leven. Tosha blijkt echter als de dood voor dat geknal. Overdag valt het nog mee, maar dat ligt er waarschijnlijk aan dat er tot nu toe overdag nog niet geknald is. ’s Avonds wil ze echter het liefst helemaal niet meer naar buiten. Echt leuk wat sommige mensen allemaal verzinnen. Aan ons wordt daarbij niet echt gedacht.

 

Vorig jaar heb ik het er een keer over gehad dat het bij ons in de keuken een complete chaos is met kerst, omdat het vrouwtje met feestdagen graag de chefkok wil uithangen. Dit jaar zou het allemaal anders gaan, heeft het vrouwtje beloofd. Ze zou kiezen voor iets makkelijks. Iets dat binnen niet al te lange tijd klaar is en waarvoor je geen twintig pannen nodig hebt. Al weken vóór de kerst begon haar zoektocht naar een makkelijk gerecht. Tot mijn verbazing heeft ze dat ook gevonden. In de supermarkt hadden ze een kant en klaar rosbief met rode wijn saus. Het vlees moest een paar minuten de pan in en daarna 50 minuten de oven in. De saus kon gewoon in de magnetron opgewarmd worden. Klonk eigenlijk al van het begin af aan te mooi om waar te zijn.

 

Op eerste kerstdag ging het vrouwtje aan de slag met haar rosbief. Zag er echt makkelijk uit. Net als altijd moest er natuurlijk ook nog soep worden gemaakt en een salade, dus uiteindelijk had ze weer zoveel vuil gemaakt dat de baas toch weer tussendoor de vaatwasser moest aanzetten om dat allemaal weg te werken. Toch verliep het soepeler dan in voorgaande jaren en vrouwtje was snel klaar. Enthousiast gingen de baasjes aan tafel zitten. Ik zag meteen dat het eten geen mega succes was. Het vlees was niet echt lekker en de saus was ronduit vies, zei het vrouwtje. Het enige dat lekker was, was de zuurkool die ze zelf had gemaakt. Tja, en wat doe je als het eten niet lekker is? Juist, dan is er maar één oplossing. Je gaat de volgende dag een lekker kerstmenu koken. Kortom: we zijn terug bij af! Vrouwtje was alweer de hele middag in de keuken bezig. Lang leve de kerst. 

We wensen al onze trouwe volgers alvast een fijne jaarwisseling en laten we hopen dat 2021 weer een jaar wordt waar we terug mogen gaan naar het oude normaal, waar we weer alles mogen doen waar we zin in hebben. 

Vies weer

 

Eigenlijk had ik de afgelopen weken veel te vertellen, maar helaas had het vrouwtje geen tijd om dat allemaal op te schrijven en nu ben ik veel van wat ik wilde vertellen weer vergeten. Vrouwtje is al weken met allerlei kerstdingen bezig. Ieder jaar maakt ze een kerstkaart met foto’s van ons. Is altijd een hoop gedoe. Op de kaart mogen natuurlijk alleen de allermooiste foto’s staan, dus is ze dagen ermee bezig om alle foto’s van de afgelopen maanden door te spitten. En ik kan jullie vertellen, dat zijn enorm veel. Vervolgens moet ze op zoek gaan naar een mooie kaart. Dat valt meestal nog mee. Het bestand is nu in ieder geval naar de drukkerij gestuurd en net heeft ze het bericht ontvangen dat ze haar kaarten kan komen halen.

 

Ook maakt ze ieder jaar twee kalenders met de mooiste foto’s van de afgelopen maanden. Dus ook weer eindeloos gezoek naar de mooiste foto’s, maar dat duurt nog langer, ze heeft namelijk een hoop foto’s nodig voor zo’n kalender. Daar is ze al weken geleden mee begonnen, maar klaar is ze nog steeds niet. Ik vrees dat de kalenders pas weer half januari komen. Was vorig jaar ook zo. Ook de kerstboom moest alvast worden neergezet. Inmiddels zijn alweer twee ballen gesneuveld. Eentje meteen nadat de boom stond door toedoen van de baas en eentje door het rennen van mijn twee gekke zusjes. Maar ja, de baasjes willen volgend jaar toch andere ballen. Haha.

 

De laatste weken hebben we voornamelijk vies weer. Het is meestal grijs, donker, veel regen en sinds een paar dagen is het behoorlijk koud geworden. Als we ’s morgens opstaan is het donker, overdag wordt het amper licht en om een uur of vier wordt het alweer donker. Pfff, ik heb er langzamerhand genoeg van. Gisteravond had ik de laatste keer vóór de winterstop training met het vrouwtje. Dat is altijd buiten op een grasveld. Vrouwtje en ik zitten in de eerste groep, dus moet het vrouwtje eerst samen met de andere mensen het parcours bouwen. Ze had een matje neergelegd waarop ik kon gaan zitten, maar echt geholpen heeft dat niet. Het was min één, dus stervenskoud. Gelukkig mocht ik, nadat het vrouwtje klaar was met bouwen, een paar minuten rennen. Toen kreeg ik het snel weer warm. Maar mijn arm vrouwtje was alleen maar aan het klagen. Ze voelde haar tenen niet meer, zei ze. Ze deed haar best, maar ze liep zo’n beetje als een eend door de koude voeten. In de auto heeft ze de verwarming snel aangezet om haar voeten weer te ontdooien. Toen we driekwartier later thuis waren had ze eindelijk weer gevoel in haar tenen.

 

Tosha 38 weken

Onlangs mocht ik samen met Tosha naar de training. Over het algemeen gaat zij altijd samen met Romy. Nu was echter de hondenschool, waar ik op donderdag train, door alle corona maatregelen twee weken gesloten, daarom mocht ik een keer mee. Tot nu toe heb ik weinig van Tosha gezien. We mogen altijd door de tunnel in de tuin en die doet ze hartstikke goed, maar voor de rest heb ik geen idee wat Tosha allemaal al kan. Ze moest een paar sprongen nemen (zonder latjes erop natuurlijk) en een paar keer door verschillende tunnels. Nou, ik wist niet wat ik zag. Dat ging helemaal geweldig, Tosha rende als een gek. Jeetje, dat wordt wat met haar. Ze doet het nu al supergoed. Ben echt trots op haar.

 

Ondanks het slechte weer hebben we ook een aantal leuke herfstwandelingen gemaakt. We waren bij de Oisterwijkse bossen en vennen, bij de Oosterplas in Den Bosch, park Oudegein in Nieuwegein en afgelopen zondag hebben we een wandeling gemaakt om de vesting Zaltbommel. En we waren talloze keren aan de Maas, maar ja, dat doen we altijd. Nu moet nog de kerstwandeling worden gepland, want met kerst doen we meestal iets bijzonders. Dit jaar is dat helaas allemaal wat ingewikkeld door alle corona maatregelen. Ik denk echter dat het vrouwtje weer iets zal vinden waar we terecht kunnen.