Kwartet

 

Toen Tosha in februari jarig was kreeg ze een heel leuk cadeau van de baasjes: we gingen met zijn allen een dagje naar het strand. Zoals jullie weten ben ik volgende maand jarig, dus vraag ik me al die tijd al af wat de baasjes voor mij verzinnen. Heb het meteen aan het vrouwtje gevraagd, maar in het begin deed ze daar nogal geheimzinnig over. ‘Je krijgt een superleuk cadeau’, zei ze. Nou ja, dat kan van alles zijn, hè. Lekkere pensstaaf, nieuw balletje, stranddag, vakantie, en noem maar op. Dus ik bleef in het donker tastten.

 

Ayda 4 weken

Donderdag kwam de aap uit de mouw. Vrouwtje vroeg ineens aan mij of ik mijn verjaardagscadeau wil zien. ik was natuurlijk verrast, want het duurt nog een maandje vóór ik jarig ben, maar ja, hoe eerder hoe beter. Tot mijn grote verbazing pakte het vrouwtje haar mobiel. ‘Wat krijgen we nou?’, dacht ik. De baasjes hebben toch hopelijk geen mobiel voor mij gekocht. Is lief bedoeld, maar wat moet ik daarmee? Ik zou niet weten wie ik zou moeten bellen, want ik ken geen ene hond met een mobiel. Vrouwtje stelde me gelukkig snel gerust. Ze liet foto’s zien van vier knappe sheltie pups. ‘Kijk’, zei ze, ‘eentje daarvan wordt jouw nieuwe zus.’ Hè? Nieuwe zus? Heb ik gezegd dat ik een nieuwe zus erbij wil? Ik heb er al twee, dat is meer dan genoeg. Ik heb er echt geen actieve herinnering meer aan dat ik iets dergelijks gezegd zou hebben. Gelukkig ben ik niet de enige in dit land die op dit moment aan geheugenverlies lijdt, dat is een beetje een geruststelling. Maar ik snapte er nog steeds niets van. Waar komt die pup ineens vandaan? Vrouwtje legde uit dat zij en de baas al jaren op die pup gewacht hebben. De mama van die knappe pupjes is de mama van Romy en die heet Laura. De pups hebben echter een andere vader. Die heet Lewis en de papa van Romy heet Veron en dat is ook mijn papa. Laura heeft nu samen met Lewis vier teefjes gekregen. Kort samengevat is de pup dus de halfzuster van Romy.

 

Gisterochtend vertrokken de baasjes naar Friesland om de pups te bekijken. Wij mochten helaas niet mee en moesten in de bench blijven. Ikzelf vond dat geen probleem, ik had namelijk al zo’n vermoeden welke pup het vrouwtje zou kiezen na het zien van de foto’s. Pup nummer vier keek net als Romy. Volgens mij was vrouwtje op slag verliefd. Ons eerste vrouwtje had ook al verteld dat pup nummer vier de grootste boef uit het nest is. Zij was de eerste die de werpkist is ontvlucht. Tja, dat klinkt bekend, dat deed Romy ook. En vrouwtje kiest altijd de grootste boef. En ja hoor, ik had weer gelijk. Toen de baasjes naar huis kwamen vertelden ze dat ze inderdaad pup nummer vier hebben gekozen. Mijn nieuwe zus gaat Ayda heten en ze mag een paar dagen vóór mijn verjaardag bij ons komen wonen.

 

De baasjes stond nog een verrassing te wachten, ik wist al welke, maar ik dacht ik zeg liever niets. Eerst kijken of de baasjes daar zelf achter komen. Vrouwtje ging op een gegeven moment op de bank zitten en van daar uit kijkt ze rechtstreeks op de zijkant van de bench van Tosha. Ik dacht oei, nu is het nog een kwestie van tijd vóór ze het ziet. En inderdaad. Na een paar minuten keek het vrouwtje richting bench. Haar kop ging naar rechts, dan naar links, naar achteren en naar voren, maar volgens mij besefte ze nog niet goed wat ze precies zag. Daarna stond het vrouwtje op en ging naar de bench. Haar mond viel van verbazing open. Wat was er gebeurd? Tosha heeft tijdens de afwezigheid van de baasjes de bench gesloopt. Ze heeft de spijlen van hun plek geduwd om te kunnen ontsnappen. De zijkant lijkt nu een beetje op een Zwitserse kaas. Ongelofelijk! Ik heb weliswaar getracht Tosha daarvan te weerhouden, maar helaas wilde ze niet naar mij luisteren. We krijgen dus niet alleen een nieuwe pup, maar ook twee nieuwe benches. Tosha had – net als Romy en ik – ook een matras in haar bench liggen. Die heeft ze echter binnen paar dagen gesloopt. Nu heeft het vrouwtje een dekentje in de bench gelegd, want daarvan hebben we nog een paar op voorraad. Dat gaat nu al een poosje goed. Weliswaar heeft ze al een beetje de zijkant van het dekentje gesloopt, maar het blijft tot nu toe binnen de perken. Tja, en nu de hele bench gesloopt. Niet te bevatten.

Deze keer gaan we naar Rockanje

Ik had helemaal gelijk, het weekend na Tosha’s verjaardag hebben we inderdaad iets leuks gedaan. Op zondagochtend vertrokken we richting kust. De baas was bang dat we in een file terecht zouden komen, want er was al van tevoren gewaarschuwd dat het op de stranden druk zou worden. Baasje hield dus met zijn mobiel de verkeersdrukte goed in de gaten. In het begin viel het allemaal reuze mee. Toen we dichter bij de kust kwamen, werd het echter steeds roder op het kaartje dat de baas op het mobiel zag. We besloten daarom van de snelweg af te gaan en de laatste kilometers via sluiproutes te rijden. Ging prima. Geen file en meteen een parkeerplaats gevonden.

Toen we uitgestapt waren keek ik om me heen, maar ik zag eigenlijk niets bekends. Over het algemeen gaan we altijd naar ’s-Gravenzande. Die parkeerplaats ligt een heel stuk weg van het strand en ziet er ook heel anders uit. Er was slechts één conclusie mogelijk: we waren niet in ’s-Gravenzande. Deze keer waren we in Rockanje. Ik was benieuwd. Van de parkeerplaats moesten we slechts een stukje door de duinen lopen en daarna moesten we een zandheuvel beklimmen om naar het strand te komen. Nou zeg, dat was me toch een klimpartij. Was blij toen we eindelijk boven waren, maar daarachter lag meteen het strand. Dat was prachtig. Het water loopt daar geleidelijk af, we konden heel ver het water in lopen.

Gelukkig was het op het strand helemaal niet druk. We konden eindeloos rennen en hadden de grootste lol. De baasjes konden iets te eten afhalen bij een restaurant en ze mochten zelfs naar de wc. We hadden ook echt geluk met het weer. Het was al echt warm. Echt een super dag. Terug moesten we op dezelfde weg waar we gekomen was, dus ook weer over die heuvel klimmen. Het vrouwtje had de volgende dag enorm veel spierpijn. Achteraf zagen we dat we waarschijnlijk ook een andere weg hadden kunnen kiezen, waarschijnlijk hadden we daar niet hoeven te klimmen. Haha.

Het weekend daarop wilden we niet zo ver weg. Het baasje had een plas gewoon op De Brand in Den Bosch, waar we nog nooit waren. Volgens hem was het daar vrij rustig. Dat klopte, was nagenoeg niemand te bekennen. Daar was ook helemaal niets te beleven. Op de achtergrond de geluiden van de A2, een doodsaaie plas, en voor de rest helemaal niets. Na een korte wandeling besloten we weer te vertrekken. De Oosterplas ligt daar in de buurt, dus lag het voor de hand om daar naartoe te gaan. We waren daar al vaker, is altijd leuk om daar een keer te gaan wandelen. Maar deze keer was het allesbehalve leuk. Overal mensen. Vreselijk! We moesten continu opzij voor alle mensen. Nou, ik heb toch wel andere ideeën over een gezellige wandeling.

De baasjes proberen altijd nieuwe leuke dingen voor ons te verzinnen, maar dat is kennelijk niet zo makkelijk. Nagenoeg alles is namelijk nog steeds gesloten. Alleen bossen, stranden en stadsparken zijn open en langs de rivieren mag je natuurlijk ook wandelen. De keuze is daardoor vrij beperkt. We gaan ook graag een keer naar de Tuinen van Appeltern of wandelen door een kasteeltuin, maar daar mogen we dus niet meer komen. Ik heb natuurlijk geen verstand van de hele materie, veel te ingewikkeld voor mij, ik ben maar een klein hondje, maar ik vind dat allemaal nogal krom. Dat virus, waar de mensen last van hebben, is besmettelijk en daarom moeten ze ook afstand van elkaar houden, heeft het vrouwtje uitgelegd. Zou het dan niet slimmer zijn om meer locaties te openen, zodat mensen meer opties hebben? Hoe drukker het ergens is, hoe groter de kans op besmetting, zou ik zeggen. Als het dus minder druk is ergens, is de kans op besmetting kleiner. Klinkt logisch, toch? Vrouwtje zegt dat er binnenkort verkiezingen zijn. Misschien moet ik me nog even kandidaat stellen?