Zoals jullie inmiddels weten is mijn vrouwtje een gepassioneerde
fotografe. Overal wordt de camera meegenomen en overal worden we op de foto
gezet. Volgens mij zijn wij de meest gefotografeerde honden van de hele wereld.
De grote passie van het vrouwtje is echter de landschapsfotografie. Dat is iets
dat nooit verveelt, zegt ze, want de lichtomstandigheden zijn telkens anders.
Ieder jaar maakt het vrouwtje van de mooiste landschapsfoto’s twee kalenders:
eentje voor de baas op kantoor bij ons thuis en eentje voor op de slaapkamer.
Meestal zitten daar ook veel foto’s tussen die het vrouwtje tijdens onze
vakantie maakt. Tja, en dat was nu het probleem. In Denemarken heeft het
vrouwtje slechts weinig foto’s gemaakt en van de andere foto’s had ze niet
genoeg om twee kalenders te vullen.
Het baasje vond dat niet erg. Hij wilde nu eindelijk een keer een
sheltie kalender, zei hij. Dat was natuurlijk geen enkel probleem, want de
keuze is reuze. Vrouwtje leek dat een goed idee en besloot ook voor de
slaapkamer een sheltie kalender te maken. Zij koos echter voor een speciaal
onderwerp: van pup tot volwassen hond. Dat kwam hartstikke goed uit, vond zij.
Het jaar heeft vier kwartalen, we zijn met zijn vieren, dus mogen we allemaal
met drie foto’s op de kalender. Een puppyfoto, een foto uit de tienertijd en
een foto als volwassen hond. Voor de titelpagina werd voor een foto gekozen
waar we allemaal op staan. Ik vond het allemaal prima en liet vrouwtje haar
gang gaan.
Begin januari werden de kalenders bezorgd. Altijd een speciaal
moment voor de baasjes. De kalenders werden gezamenlijk plechtig uitgepakt en
vervolgens samen bekeken. Wij mochten allemaal meekijken. De kalender van de
baas was prachtig. Allemaal, zonder uitzondering, mooie foto’s van ons. Op sommige
foto’s staan we in ons eentje, op sommige met zijn tweeën, drieën of met zijn
vieren. De ene foto mooier dan de andere. Was echt mooi om ons allemaal zo
groot te zien. Vrouwtje laat de kalenders namelijk altijd op A2 formaat
afdrukken, dat is dus heel groot.
Vervolgens werd de kalender van het vrouwtje bekeken. Als eerste
hond van de baasjes heb ik de eer om op het eerste kwartaal te staan. Het begon
goed. Op de titelpagina staan we met zijn allen. In januari ben ik te zien als
pup. Ik was een echt schattige pup, zo’n echte pluizenbol. Heel blij mee. Toen
vrouwtje de foto van februari liet zien schrok ik me echter wezenloos. Ze had
daar een foto geplakt van mij toen ik een maand of vijf, zes was. Ik lijk een
beetje op een worst op poten op die foto. Heel lange poten, een lang lijf, en
korte haren. Was echt helemaal depri. Vrouwtje zegt dat ik toen ook echt
schattig was, maar ja, ze zegt veel als de dag lang is. Ik vind die foto toch
maar niets. Gelukkig sta ik in maart weer prachtig op de kalender. De rest van
de kalender was prima. Maar dat is weer echt iets voor ons vrouwtje.
Zo, en nu nog even heel iets belangrijks dat ik helemaal nog niet
verteld heb. Op 27 november werd bij Dogsports het Nederlands kampioenschap
gehouden, waaraan Romy en ik mochten meedoen. Tevens werden op die dag de
prijzen uitgereikt aan de winnaars van de competitie. Er moesten drie
parcoursen worden gelopen: één vast parcours en twee jumpings. Bij het vast
parcours aarzelde ik een beetje voor een tunnel, wat meteen een weigering
opleverde. Ook bij de eerste jumping vond ik de tunnel niet echt logisch
liggen, dus ook weer een weigering. Dat was natuurlijk flink balen, want iedere
fout en weigering kost behoorlijk veel punten en juist die hadden we nodig.
Alles hing dus af van de laatste jumping. Die ging geweldig, tot kort vóór het
eind. Nog drie sprongen te gaan. Vrouwtje stuurt me over de derde sprong, met
de bedoeling dat ik om de vleugel heen draai. Om de een of andere reden was dat
echter niet duidelijk voor mij, dus sprong ik weer van de andere kant terug
over de sprong. Diskwalificatie! Door de weigering in de beide eerste
parcoursen hadden we helaas niet genoeg punten voor een podiumplaats. We werden
slechts zesde. Zo ontzettend jammer.
De februari foto van mij
Romy deed het van het begin af aan fantastisch. Helaas nam ze bij
het vast parcours een verkeerde sprong, dus ook een diskwalificatie. Gelukkig
ging de eerste jumping stukken beter. Bij de tweede jumping had vrouwtje weinig
hoop. Romy moest namelijk in een rechte lijn over een aantal sprongen en aan
het einde daarvan lag een tunnel. Kort vóór de tunnel moest ze echter naar
rechts afslaan, daar een sprong nemen en vervolgens een andere tunnel in. Mijn
kleine zus is een absolute tunnelgek. Haar uit een tunnel te houden is nagenoeg
onmogelijk. Vrouwtje moest precies het juiste moment kiezen. Als ze Romy te
vroeg riep, dan zou ze de sprong missen en riep ze te laat, dan zou Romy in de
tunnel zitten. Had echt met mijn vrouwtje te doen. Ondanks de kou stond het
zweet op haar voorhoofd. Baasje en ik waren zo gespannen dat we amper adem
durfden te halen. Vrouwtje maakte gelukkig een heel ontspannen indruk en ze
riep Romy precies op het juiste moment. Oké, roepen is misschien niet het
juiste woord, het leek eigenlijk eerder op een soort wanhoopskreet in de vorm
van Romy, Romy, rechts. Haha. Maar - en dat is het belangrijkste - het heeft
geholpen. Romy sloeg netjes rechtsaf. De rest van het parcours was gewoon een
makkie. Eerste plaats. Bovendien achtenveertig punten meer dan nummer twee.
Verbazingwekkend was dat eigenlijk niet, want Romy had ook een bizar snelle
tijd. Nu was het wachten op de uitslagen.
Een kennis van ons zat ook in onze groep van de medium hondjes. Na
mijn diskwalificatie bij de tweede jumping riep ze ineens heel blij dat ze
tweede op het NK is geworden. Zij, en nog een andere combinatie, waren namelijk
de enigen die alle drie de parcoursen uitgelopen hadden. Toen de uitslagen
bekendgemaakt werden bleek echter dat Romy op de tweede plaats was geëindigd.
Jullie hadden dat echt moeten meemaken, dat is met geen pen te beschrijven.
Meteen keek die kennis onze kant op. Ze had zo’n venijnige blik in haar ogen
dat ik het echt doodsbenauwd kreeg. Ik zweer het jullie, als je iemand met
blikken zou kunnen doden zouden we hier met zijn allen niet meer zitten. We
voelden ons allemaal erg ongemakkelijk.
Vervolgens begon ze tekeer te gaan. Dat klopte volgens haar
allemaal niet. Zij had drie rondjes uitgelopen en dus had ZIJ recht op die
tweede plaats, riep ze continu. Op grond van het reglement maakt het echter
niet uit hoeveel rondjes een combinatie uitgelopen heeft. Het zijn uitsluitend
de punten die tellen en Romy had in twee parcoursen meer punten bij elkaar
gelopen dan zij in drie. Knap, toch? Ze kon zich daar echter duidelijk niet in
vinden. Zonder nog één woord tegen ons te zeggen, pakte ze haar spullen en
vertrok. Wat een rare reactie zeg. Het is natuurlijk mogelijk dat ze de regels
niet kende. Dat kan. Of dat ze die niet zo goed begreep. Maar eigenlijk is dat
niet relevant. Als je voor een wedstrijd inschrijft word je geacht de regels te
kennen. Je reageert je frustraties in ieder geval niet af op iemand die daar
totaal niets aan kan doen. Hoe dan ook, we zijn weer een ervaring rijker.
Mijn kleine zus stond in ieder geval als tweede op het podium. Voor
mezelf vond ik het nogal jammer dat ik er niet stond, maar ik gun het Romy wel
van harte. Ikzelf stond overigens ook op het podium. Niet als één van de drie
besten van het NK, maar als eerste van de competitie, die het hele jaar gelopen
was. Helaas was dat voor ons voorlopig de laatste keer. Dogsports houdt volgend
jaar alle wedstrijden in het noorden. Ongeveer de helft van de wedstrijden is
voor ons niet te doen, want daar is de enkele reisafstand al bijna drie uur.
Heel erg jammer.
