Drukke Paasdagen en treurig nieuws

Iedere lente ga ik met de baasjes naar Keukenhof, want vrouwtje is helemaal gek op de tulpjes. Helaas heeft corona daar de afgelopen twee jaar roet in het eten gegooid. De deuren van Keukenhof bleven voor ons helaas gesloten. Voor vrouwtje was dat een flinke domper. Op internet kon je filmpjes bekijken die ze van Keukenhof gemaakt hadden. Het park was namelijk helemaal klaar voor bezoekers, maar ja, die mochten helaas niet naar binnen. Het vrouwtje zat met tranen in haar ogen naar de filmpjes te kijken en was over het verbod niet te spreken.

Ziet er al goed uit, toch?

 

Dit jaar mocht Keukenhof gelukkig weer de deuren openen. Toen de baasjes op de site keken van het park, diende zich echter meteen het volgende probleem aan. Er is slechts één hondje per bezoeker toegestaan. De baasjes zijn met zijn tweeën, dus in totaal mochten er twee hondjes mee, maar wij zijn met zijn vieren. De baasjes hadden daar eerder nog niets van gehoord. Wellicht dat die regel altijd gold, maar tot 2020 waren we slechts met zijn tweeën, dus was het nooit een probleem. Er werd heen en weer overlegd en in goed overleg hebben we gezamenlijk besloten dat dit jaar de pups mee naar Keukenhof mogen. Zij hebben het park immers nog nooit gezien. Ik was al zo vaak mee. Bovendien is zo’n lange wandeling voor Romy op dit moment niet aan te raden. Romy en ik bleven dus thuis en Tosha en Ayda gingen met de baasjes naar het tulpenparadijs.

 

Ik was heel erg benieuwd hoe de kleintjes het zouden doen. Het zijn immers nog geen ervaren Keukenhofbezoekers en ik ken het vrouwtje inmiddels. Zij wil overal foto’s van ons maken. De ene keer voor rode tulpen, dan weer voor paarse, gele, hyacinten, narcissen, en met een beetje pech ook nog een foto met klompen erbij. Er komt geen eind aan. Ikzelf ben door al die ervaring inmiddels een perfect tulpenmodel. Zodra ik zie dat de blik van het vrouwtje op zo’n veld met tulpen valt ga ik al netjes zitten. Romy heeft dat snel van mij afgekeken en samen vormen we een perfect plaatje voor het vrouwtje. Met Tosha en Ayda was dat nog iets moeilijker, zei het vrouwtje, maar ook zij schijnen de goede kant op te gaan. Ayda poseerde zelfs op de foto met een Aziatische vrouw, die helemaal gek werd dat ze nu met zo’n knappe sheltiedame op de foto stond. Dat valt me dus niet tegen.

 

Een week later was het Pasen en stonden er weer diverse activiteiten op het programma. Paaszondag waren we in de Tuinen van Appeltern. De baasjes hebben onlangs hun abonnement met een jaar verlengd, dus dan moeten we daar ook af en toe naartoe. Baasje was er eigenlijk niet zo blij mee, want hij vreesde dat het daar stervensdruk zou zijn. Vreemd genoeg vonden we echter meteen een parkeerplaats, die ook maar voor de helft volstond. In het park zelf waren we deels helemaal alleen. We waren er diverse keren tijdens corona, toen er slechts een beperkt aantal mensen naar binnen mocht, maar toen was het tien keer drukker dan nu. Echt apart. Wij vonden het prima, want we houden niet van drukte, maar ik kan me voorstellen dat ze daar bij Appeltern anders over denken. Helaas stond er maar weinig in bloei. Desalniettemin was het een fijne dag.

 

Tosha

Paasmaandag waren we te gast bij het Bomenmuseum Gimborn in Doorn. Ook daar waren we al verschillende keren, maar is toch weer iedere keer leuk om te zien. Eigenlijk is het niets anders dan een bos, echter met heel veel verschillende soorten bomen, die normaal gesproken niet in ons land voorkomen. Je kan er in ieder geval heel fijn, en vooral rustig, wandelen, want ook daar was het verre van druk. Later op de avond zagen we beelden op tv van Scheveningen, waar het zo vol was dat de gemeente mensen moest vragen om niet meer te komen. Ben blij dat de baasjes verstandigere keuzes gemaakt hebben. Wij hadden een lekker rustig, zonnig en fijn Paasweekend. Heel blij mee.

 

Ayda

De dag na Pasen moest vrouwtje weer met Romy naar fysiotherapeut Victor in Nijmegen. Ik zag duidelijk aan het vrouwtje dat ze toch wat gespannen was. Victor was voorzichtig tevreden, maar zei dat de kruisband nog steeds niet helemaal in orde is. In dit stadium moet er echter een afweging worden gemaakt. Nog langer rusten houdt in dat de spierkracht steeds meer achteruitgaat. Dat schijnt dan weer andere problemen met zich mee te brengen. Nu beginnen met trainen brengt het risico met zich mee dat het weer slechter gaat. Victor zei dat het vrouwtje beter voor het laatste kan kiezen. Trainer Jan – een goede vriend van Victor – geeft hersteltraining en daarmee moet het goedkomen. Ze moet nog wel tien dagen extra rust houden en eind april mag ze dan met de hersteltraining beginnen.

 

Een perfecte Keukenhoffoto

Romy zelf is nogal gefrustreerd over de hele situatie. Ze wil zo graag samen met het vrouwtje werken, maar ja, dat mag dus niet. Ze kijkt vaak heel sip en snapt helemaal niet wat er aan de hand is. Vrouwtje gaat daarom nu vaker dingen met Romy alleen doen om haar wat op te vrolijken. Van de week waren die twee in hun eentje naar de Maas. Helemaal zonder ons!!! Vrouwtje zegt dat Romy met ons erbij altijd rent als een gek en dat is nu juist niet de bedoeling. Oké, dat begrijp ik, maar vind het wel echt jammer. Is zo leuk om met zijn vieren te rennen. Gelukkig duurt het nu niet meer zolang tot Romy weer mag beginnen en laten we duimen dat het allemaal goed komt. Op 17 mei moeten ze weer terug naar Victor.

 

Helaas bereikte ons op 20 april nog heel treurig nieuws. Laura – de mama van Romy en Ayda – is op slechts tienjarige leeftijd overleden. Vorig jaar zagen de baasjes haar nog toen ze rond deze tijd Ayda ophaalden. En nu is ze al niet meer. Zo triest. Wij wensen de baasjes van Laura – Joukje en Wytse – heel veel sterkte met het verlies.

Laura 21-02-2012  20-04-2022

 

Kampioenschap ARL en strand

 

Zo’n twee weken geleden was vrouwtje met Romy bij een fysiotherapeut in Nijmegen om Romy nog een keer goed na te laten kijken. Hij was niet zo enthousiast over de manier hoe mijn kleine zus liep. Ze moet nog langer rust houden en dat houdt in dat ze alleen aan de riem mag lopen en niet mag sporten. Romy is daar niet over te spreken. Na Pasen moeten ze weer terugkomen. Laten we hopen dat er dan beter nieuws is.

 

Romy en Ayda aan de Maas

Op 20 maart hadden we ons eerste kampioenschap bij de ARL. Dat verliep helaas anders dan het vrouwtje en ik gehoopt hadden. Zowel bij het vast parcours als de jumping heb ik een weigering gekregen. Geen idee eigenlijk waarom. Bij de jumping keek ik even naar het vrouwtje vóór ik de tunnel in moest, maar voor de rest liep ik vlot door. Maar meteen een weigering. Bij het vast parcours aarzelde ik een heel klein beetje voor een sprong en weer hetzelfde. Die keurmeester was wel heel snel in het uitdelen van weigeringen. Voor de rest liepen we echt geweldig. Helaas slechts op een zesde plaats geëindigd. Zonder weigeringen waren we tweede geweest. Zo jammer, maar ja, we hebben onwijs veel lol gehad.

 

Wat gebeurt daar allemaal?

Naast het kampioenschap was er ook voor de eerste graad een wedstrijd. Vrouwtje had Tosha daarvoor ingeschreven. Ik was positief verrast. De rondjes gingen stukken beter dan onlangs bij de debutanten wedstrijd. Rechts en links waren er nog wat haperingen, vooral voor de tunnels, maar er zaten al hele mooie stukken tussen. De palen waren het grootste probleem, die wilde Tosha pas na meerdere pogingen doen. Dat is op zich heel vreemd, want die doet ze bij de training altijd perfect.

 

Twee weken later waren we op de eerste wedstrijd van Dogsports in Hellendoorn. Die mevrouw, die vroeger veel wedstrijden voor de Fhn heeft georganiseerd, heeft inmiddels een eigen organisatie opgericht en dat is dus Dogsports. Een verschil zag en merkte je eigenlijk niet. Dezelfde keurmeesters, dezelfde combinaties, en een wedstrijd in onze favoriete manege. Het was ook echt weer een topdag. Ook hier had vrouwtje mij en Tosha ingeschreven. We moesten allebei in een andere ring lopen en bij de meeste rondjes zelfs op hetzelfde moment. Het probleem begon al tijdens het verkennen, dat vond gelijktijdig plaats. Normaal hebben handlers tien minuten de tijd om een rondje uit hun hoofd te leren, nu moest het vrouwtje tussendoor van de ene ring naar de andere ring rennen om daar binnen de helft van de tijd te verkennen. Ook bij het lopen was het voor het vrouwtje een hoop stress. Ze kwam met Tosha de ene ring uit en moest meteen met mij in de andere ring beginnen.

 

v.l.n.r.: ik, Tosha en Ayda

De jumping ging bij Tosha echt goed, bijna foutloos. Twee keer miste ze een sprong, maar dat was echt helemaal aan het vrouwtje te danken. Vrouwtje liep weer te gehaast. Was echt prachtig om te zien. Bij het spel heeft vrouwtje helaas verkeerde keuzes gemaakt en het vast parcours ging nog niet zo denderend. Maar al met al vond ik dat een enorme prestatie voor zo’n jonge hond. Is ook pas de tweede wedstrijd. Dat komt wel goed met die twee. Ik miste bij het vast parcours weer het raakvlak van de kattenloop, dus slechts een vierde plaats, net als bij het spel. Bij de jumping ging het gelukkig beter en werd ik eerste.

 

Een dag  eerder waren we met de baasjes bij de sheltiewandeling van regio west op het strand van ‘s-Gravenzande. Vóór corona vond die altijd begin oktober plaats, maar nu was die voor het eerst begin april. Ik weet eigenlijk niet wat een geschikt moment is voor zo’n wandeling. Tot nu toe hebben we met het weer in oktober eigenlijk vrij veel geluk gehad. Alleen één jaar waaide het behoorlijk en was het nogal frisjes. Dit jaar was begin april in ieder geval geen goede optie. De week vóór de wandeling hadden we echt schitterend weer. We hebben bijna iedere middag met het vrouwtje buiten in de tuin gezeten, zo prachtig was het. Daarvan was tijdens de wandeling niets meer te merken. Er stond een stevige wind en het was ijskoud.

 

Wij hondjes hebben niet zo veel last van het weer. Onze vacht isoleert goed en tijdens het rennen krijgen we het snel warm. Ons vrouwtje stond echter continu te bibberen. Helaas mocht Romy niet met ons meerennen, zij mocht alleen aan de riem wandelen en dat vond ze maar niets. Na een poosje mee gewandeld te hebben, vond ze het genoeg. Baasje ging met haar terug naar de strandtent en wij gingen met het vrouwtje verder wandelen. Ik vond het heel sneu om mijn zusje zo alleen te laten. Stond er even over na te denken of ik misschien ook mee terug moet gaan. Aan de andere kant wilde ik het vrouwtje niet alleen laten met mijn twee gekke kleine zussen, dus uiteindelijk ben ik gebleven en heb er het beste van gemaakt.

 

Tosha en Ayda begonnen al snel als een gek achter elkaar aan te lopen. Toen kon ik me niet meer inhouden en heb meegerend. Veel van onze vrienden waren ook gekomen, onder andere Yentle, met wie ik jarenlang samen getraind heb. Ook haar zusjes Haley en Ruby waren mee van de partij. Na de wandeling gingen we nog even in de strandtent zitten, waar de baasjes een hapje gegeten hebben. Het was weer een super dag. Hopelijk volgt snel weer een herhaling.