ISAC 2023

 

Afgelopen weekend was het eindelijk zover: we mochten naar de ISAC. Voor degenen die dat niet weten, dat is de internationale sheltiewedstrijd, oftewel het wereldkampioenschap van de shelties. Deze keer in ons eigen land, in Laag-Soeren. Voor ons is dat bijna anderhalf uur rijden. Te lang om iedere dag op en neer te rijden, dus hadden de baasjes daar in de buurt een huisje voor ons gehuurd. Die locatie heette Soeren Lounge en lag op een afstand van zo’n drie minuten rijden naar de manege. De baasjes hadden een groot huis gehuurd, we zijn tenslotte een groot gezin, dus een beetje ruimte kan geen kwaad. Dat viel echter nogal tegen. De zitkamer stond helemaal vol. Er was een kitchenette, daarvoor stond een tafel met vier stoelen en iets verderop stond een grote bank. De loopruimte was net voldoende voor één baasje. Als één van de baasjes zich dus wilde verplaatsen moest het andere baasje even gaan zitten. Nou, en dat was dus het grote huis. Voor de rest was het prima, maar ja, wel een beetje aan de krappe kant voor ons zessen.

Het vrouwtje had Ayda voor een seminar ingeschreven bij zo’n topper in de agility in de hoop dat ze daarvan iets zou opsteken. Dat seminar was al op de donderdagochtend. Toen we bij de manege arriveerden was al een eerdere groep volop aan de gang met het seminar. Zo te zien waren dat erg moeilijke rondjes, maar dat waren ook allemaal derde graad hondjes in die groep. Straks als Ayda aan de beurt was zou het ongetwijfeld makkelijker worden, dacht het vrouwtje. Maar nee hoor, precies dezelfde rondjes. Romy, Tosha en ik gingen met de baas in de kantine zitten kijken. Ik dacht jeetje, dat wordt drie keer niks met Ayda. Die kan niet eens fatsoenlijk een eerste graad rondje lopen. Tot onze verbazing ging dat echter niet eens zo slecht. Eigenlijk ging het beter dan de eerste graad.

Vrouwtje had zich - net als gebruikelijk - erg warm gekleed. Hemdje, dikke trui, body warmer, vest en een dikke jas. De jas ging al meteen uit vóór het eerste rondje, want met jas aan kan ze niet lopen. Vóórdat ze aan het tweede rondje moest beginnen deed ze de vest uit. Bij het volgende rondje was de body warmer aan de beurt. Ik begon toch langzamerhand een beetje ongerust te worden. Ze zou toch niet ook nog de trui uitdoen? Ik zag al voor me hoe mijn vrouwtje door de zedenpolitie in handboeien meegenomen zou worden. Dat wil ik toch niet graag meemaken. Gelukkig moesten ze nog maar een klein rondje doen en dat kon blijkbaar met de trui aan. Grote opluchting.

‘s Avonds begonnen de baasjes honger te krijgen. Aangezien ze geen ingrediënten hadden om iets te koken moest er iets te eten worden gehaald. Er werd op internet gezocht en snel was een pizzeria in de buurt gevonden. Dus allemaal de auto in en op naar de pizzeria. In de omgeving van Laag-Soeren is veel bos, want dat ligt immers op de Veluwe. Overal bomen dus, maar geen pizzeria. Op een gegeven moment kwamen we bij een vakantiepark. Volgens onze TomTom moest daar de pizzeria zijn. Die hadden ze echter zo goed verstopt dat wij die niet konden vinden. Weer een adres van een andere pizzeria gezocht, die wel makkelijk te vinden was. Nu nog terug. Tja, klinkt makkelijk, maar dat was moeilijker dan we dachten. Het was inmiddels pikkedonker en ook ons huisje lag nogal verstopt in de bossen. Toen we eindelijk arriveerden was de pizza al voor de helft koud. Arme baasjes.

Vrijdag begon de ISAC – net als altijd – met een teamwedstrijd. Die was deze keer echter slechts in afgeslankte vorm zonder estafette. Over het algemeen worden er twee rondjes voor het team gelopen: een vast parcours en een jumping. Die uitslagen worden bij elkaar opgeteld en vervolgens mogen de beste zoveel teams een estafette lopen. Het team dat de estafette wint, heeft de teamwedstrijd gewonnen. Vrouwtje was bang dat het vrijdag erg laat zou worden, want er waren immers bijna zeshonderd combinaties. Doordat de estafette kwam te vervallen viel dat echter allemaal reuze mee. Vorig jaar in Denemarken was het niveau van de teamparcoursen iets tussen eerste en tweede graad. Alle graden moeten immers hetzelfde parcours lopen en je kan van een jonkie als Ayda niet verwachten dat zij even een derde graad parcours loopt. Dit jaar viel dat echter ontzettend tegen. Zowel het vast parcours als de jumping waren allebei erg ingewikkeld. Op het vast hadden we allemaal een diskwalificatie. De jumping ging iets beter. Tot onze verbazing heeft Tosha het het beste gedaan van ons allemaal: 44^e plaats. Romy was 46^e en ik 70^e. Ayda diskwalificatie.

Zaterdag moesten de individuele rondjes worden gelopen. Hier mocht iedereen weer in zijn eigen graad lopen, dus Tosha en Ayda in de eerste, ik in de tweede en Romy in de derde. Tosha deed het erg goed, zij behaalde zelfs een 15^e plaats. Oké, zaten wat fouten en weigeringen bij, maar desalniettemin vind ik dat superknap. Ayda helaas weer een diskwalificatie. De rest van ons deed het helaas niet zo goed, allemaal diskwalificatie. Die van mij was geheel aan het vrouwtje te danken. We liepen geweldig, tot het vrouwtje halverwege op het idee kwam om een volstrekt onnodige wissel te maken bij een sprong. Ik dacht door de wissel dat ik de kattenloop op moest, maar dat was helaas een verkeerde inschatting. Echt zo balen. Waarom doet ze zulke gekke dingen?

De jumping ging gelukkig super bij mij: 21^e plaats. Ook Ayda ging als een speer: 18^e plaats. Helaas niet geheel foutloos, maar ik vond het wel een knappe prestatie voor zo’n jong ding. Romy en Tosha diskwalificatie. Helaas was mijn plaats bij de jumping te weinig om mij te plaatsen voor de grote finale wat ik wel erg jammer vond. Maar ja, het is niet anders.

De volgende ochtend moesten we dus weer heel vroeg op om de bonusfinale te lopen. Mijn drie zussen bakten er helemaal niets van, alle drie diskwalificatie. Ik eindigde op een 4^e plaats, dus net naast het podium. Tja, dat was het dan.

Heel eerlijk gezegd vond ik de ISAC dit jaar toch wat tegenvallen. In Denemarken was er van het begin af aan een bepaalde sfeer. Er werd een uitgebreide openingsceremonie gehouden, de vlag van de ISAC werd gehesen, de handlers uit de verschillende landen zaten gezellig bij elkaar, kortom het was echt gezellig. Dat had je nu geen van allen. In Laag-Soeren is de akoestiek ontzettend slecht. Er werd wel iets gezegd, maar dat was niet te verstaan. Ook was er eigenlijk niets aan de sfeer gedaan. Je had dus het gevoel op een heel gewone wedstrijd te zitten. In Denemarken had je een grote tribune, waar alle teams gezellig bij elkaar konden zitten. Alle wedstrijden werden ook in één hal gelopen. Nu waren er geen tribunes, want daarvoor is er in Laag-Soeren geen ruimte. Ook was de wedstrijd verdeeld over twee hallen. In de grote hal werden de vaste parcoursen gelopen en in de kleine hal de jumpings. De baasjes hadden zelf stoelen meegebracht en gingen met ons in de grote hal zitten, maar daar zaten slechts weinig mensen. Vooral Fransen en Italianen. En over de eerste groep was het vrouwtje al heel snel niet meer te spreken. Zo’n groepje Fransen zat naast ons. In het begin was dat nog een bescheiden groepje, maar naarmate de dag vorderde sloten er steeds meer Fransen bij dat groepje aan. Je wilt niet weten hoe die allemaal kunnen schreeuwen. Je kon je eigen woord niet meer verstaan. Ze namen ook steeds meer ruimte in. Op een gegeven moment zat zo’n Fransman ineens op de schoot van het vrouwtje. Toen had ze het toch een beetje gehad. De volgende dag gingen we toch meer in de hoek zitten, waar we iets rustiger zaten.

Tja, en dan nog de rondjes. Vorig jaar waren de rondjes ook niet makkelijk, maar ze waren wel te doen. Ik vond de moeilijkheidsgraad van de teamrondjes al erg bijzonder. Dat waren gewoon moeilijke derde graad rondjes. Teams met eerste graad hondjes waren al bij voorbaat kansloos, want de meeste eerste graad hondjes konden dat niet lopen. De individuele rondjes van mij en de kleintjes vielen gelukkig mee, maar ik ben echt blij dat ik niet de rondjes van Romy moest lopen. Die waren amper te doen. Voor mij was het helaas de laatste ISAC. Volgend jaar word ik al elf en vrouwtje zegt dat het langzamerhand tijd is om iets te minderen. Volgend jaar is de ISAC bovendien in Kungsvinger in Noorwegen. Dat is gigantisch ver weg, dus ik denk niet dat we daar naartoe gaan.

Hoopers

 

Na de vakantie in Thüringen hebben we niet stil gezeten. We waren nog een dagje in Rockanje, waar we het altijd erg naar onze zin hebben. Was erg rustig. De vakantieperiode was immers al voorbij en het weer was aan de koele kant. Ons maakte dat natuurlijk niets uit, we hebben er volop van genoten. En we hebben verschillende wedstrijden gelopen.

 

Op 14 oktober was bij KC De Kempen een competitiewedstrijd voor de tweede en derde graad. Ik had er super veel zin in en dat kon je goed merken. Bij het eerste vast parcours was ik derde. Helaas met een fout op de kattenloop, anders was ik eerste geweest. Het tweede vast parcours ging nog beter: tweede. En bij de jumping was ik negende. In de competitie sta ik nu eerste. Wauw! Die wedstrijd was ook de laatste mogelijkheid om je te plaatsen voor de Masters, die de volgende dag bij De Kempen plaatsvonden. Door mijn geweldige prestaties mocht ik het finalerondje lopen en daar werd ik eerste!!! Ja, jullie lezen het helemaal goed. Eerste!!! En dus mocht ik ook meedoen aan de Masters van de volgende dag.

 

De Masters zelf verliepen helaas niet zo goed. Het waren allemaal rondjes met hele lange lijnen. We moesten continu van de ene naar de andere kant van het veld lopen. Aan de ene kant kon het vrouwtje niet op tijd weg omdat daar bijvoorbeeld een outje was, dus was ze aan de andere kant van het veld te laat. Helaas geen noemenswaardige uitslagen. Vreemd genoeg ging het met Romy helemaal niet zo slecht, want die is toch iets zelfstandiger dan ik. Het was telkens maar één dingetje dat verkeerd ging. Maar ja, dat leverde meteen een diskwalificatie op. Desalniettemin hadden we ontzettend veel lol.

 

Eind augustus is het vrouwtje samen met Tosha begonnen met hoopers. Dat is een beetje vergelijkbaar met agility, maar is toch iets anders. Ook daar heb je toestellen: boogjes (in het Engels hoops), kleine tunneltjes, tonnen en gates (die zien eruit als een halfhoge kamerscherm). Net als bij de agility worden al die toestellen telkens in een ander parcours neergezet. Het grote verschil is echter dat de handler niet mag meelopen. Hij of zij moet in een vak staan en van daaruit aangeven wat het hondje moet doen.

 

In het begin moesten alle toestellen worden aangeleerd. Tosha had dat allemaal erg snel onder de knie. De andere hondjes uit de groep liepen in slakkentempo door het parcours, of misten de helft van de toestellen. Tosha rende meteen op vol tempo en dat is altijd erg snel. Iedere week werd het natuurlijk iets moeilijker. Aanvankelijk stonden de toestellen allemaal precies naast het vak waar het vrouwtje moet staan. Dat was voor Tosha geen probleem, want het vrouwtje stond er feitelijk naast haar en eigenlijk hoefde ze dus nog niets zelfstandig te doen. Iedere week werden de toestellen echter steeds ietsjes verder bij het vak vandaan geplaatst. Inmiddels begint het parcours al ruim voor het vak en het eindigt meters achter het vak. Tja, en toen begon het weer. Tosha moet nu zelf vooruit en dat is juist wat ze niet kan. Dus het is even afwachten hoe zich dat verder gaat ontwikkelen.