007

Een rare titel, zullen jullie nu waarschijnlijk denken. Wat zal Gina ons vandaag vertellen? Misschien een spannend James Bond verhaal? Haha, denken jullie dat echt? Nee hoor, ik ga echt niet voor zo’n stom kijkkastje zitten om dergelijke dingen te kijken. Soms, als de baasjes naar een natuurprogramma kijken en de dieren geluiden maken, kijk ik wel even, maar voor de rest vind ik dat zwarte ding niet interessant. Het echte leven is namelijk veel spannender. En daar heeft dus ook het verhaal plaatsgevonden, waar 007 op betrekking heeft. Laat je verrassen, zou ik zeggen.

Romy 40 weken

Afgelopen zondag hebben het vrouwtje en ik weer wedstrijd gehad. Dat was deze keer een open wedstrijd, waar voor ons eigenlijk niets te behalen valt, dus geen u’tjes en geen winpunten. Er was ook slechts één prijs, namelijk voor de eerste plaats. Niet dat we de verwachting hadden dat we die zouden behalen, maar hoop is er natuurlijk altijd.

Het vaste parcours ging echt geweldig, gewoonweg onbeschrijfelijk. We vlogen er overheen en alles, echt alles, ging perfect. Dat was onze dag!!! De mensen langs de kant waren allemaal aan het klappen toen we klaar waren. Ook kregen we van veel mensen complimentjes. Voelde me toch heel even een echte ster. Zo voelt dat dus als je iets helemaal perfect doet. Nou, moeten we vaker doen.

Toen de uitslagen bekendgemaakt werden, bleek het echter toch niet helemaal onze dag. We waren tweede geworden. Normaal gesproken zijn we daarmee superblij, want een tweede plaats is natuurlijk een hele prestatie. Er waren slechts twee combinaties, die het parcours foutloos hadden gelopen, en wij waren daar weer één van. Het zure daaraan was echter dat nummer 1 slechts 0,07 seconden sneller was dan wij. Dat zorgde er toch voor dat we een beetje sprakeloos waren. Jeetje zeg, bijna eerste, maar net niet.

De jumping ging iets minder doordat ik het vrouwtje niet zo goed begreep. Desalniettemin zijn we toch nog op een vierde plaats beland. Tijdens de wedstrijd heeft Bert Doppenberg foto’s gemaakt, ook van mij. Die wil ik jullie niet onthouden, want dan kunnen jullie me ook een keer in actie zien. Bert, hartelijke dank voor het nemen van de foto’s, ze zijn echt geweldig.

Romy is nu bijna klaar met de Gehoorzame Hond 1, nog slechts drie lessen. Ze doet het niet slecht, zegt het vrouwtje, maar het is duidelijk dat een carrière in de gehoorzaamheid niet voor Romy is weggelegd. Ze kan heel netjes zitten, liggen en staan. Het volgen gaat op de hondenschool echter niet zo geweldig. Het is niet zo dat ze het niet kan, als we wandelen loopt ze altijd heel netjes naast het vrouwtje en heeft ook heel veel aandacht. Waarschijnlijk vindt ze het gewoon saai. Ik begrijp dat best, want ik vond dat een van de saaiste dingen op de hondenschool die ik toen moest doen. Dus ook bij mij ging dat niet vlekkeloos. Blijven was helemaal niet mijn ding, liep meteen achter mijn vrouwtje aan. Dat kan Romy echter als de beste.

Hoe dan ook, je merkt aan mijn zusje dat de gehoorzaamheid niet iets is waar haar hart ligt. Tijdens de les komen ook andere dingen aan bod: Romy moet bijvoorbeeld door de tunnel, over een lage kattenloop of het vrouwtje moet haar om een ton heen sturen. Zodra die onderdelen op het programma staan, zie je mijn zusje helemaal veranderen. Het is meteen afgelopen met het snuffelen en ze is vol aandacht. Andere baasjes lukt het amper om hun aangelijnde hondjes om zo’n ton te sturen en Romy loopt gewoon los, het vrouwtje staat op een paar meter afstand en Romy rent er als de beste eromheen. Als ze vervolgens nog door een tunnel mag racen, is ze helemaal in haar nopjes. Daar wordt mijn zusje dus echt blij van. Ik begrijp dat volledig, agility is nou eenmaal het leukste dat er is.

Aan het eind van de week bleek het even echt lente te worden. De zon scheen en de temperaturen liepen op naar 17 graden. Daar hebben we echt van genoten. ’s Middags heerlijke wandelingen met het vrouwtje gemaakt en aan de Maas met de bal gespeeld. Helaas was dat slechts van korte duur, inmiddels is het weer grijs en regenachtig. Maar zolang het droog is valt het allemaal mee. Vanochtend waren we naar de Waal, waar we letterlijk en figuurlijk hebben uitgewaaid. Het was heerlijk rustig, we waren de enigen die vandaag op het idee waren gekomen om daar te gaan wandelen, dus konden Romy en ik naar hartenlust rennen.

Lente, waar blijf je?

Zoals ik de vorige keer al geschreven heb, zijn we de winter allemaal een beetje zat en zijn we helemaal toe aan de lente. Het is inmiddels begin maart, dus dan verwacht je eigenlijk ook een beetje mooi weer. Maar langzamerhand geven we hoop op. Nagenoeg iedere dag is het grijs en aan het regenen. Ik vind regen niet zo erg, maar Romy vindt dat weer maar niets.

36 weken

Ze is volgens mij een beetje ijdel. Met haar pootjes door een plas water? Nee hoor, ze loopt liever een paar meter om. Nat worden? Kijkt ze zielig en begint te janken. Het is overduidelijk dat zo’n weer niet voor mijn zusje geschikt is. En weten jullie wat het ergste is? Ze ziet er ook altijd goed uit. Ik snap daar helemaal niets van. We lopen allebei op precies dezelfde plek. Ik heb na vijf minuten zwarte pootjes, mijn vacht is nat en in de war en ik zie er helemaal niet uit. En Romy? Die heeft sneeuwwitte pootjes, geen enkel modderplekje te vinden, de vacht ligt helemaal perfect. Hoe doet zij dat? Voor mij is dat echt een raadsel.

Romy is nu al bijna 9 maanden. Wat vliegt de tijd toch. Iedereen, die Romy een paar weken niet gezien heeft, vindt dat zij ontzettend gegroeid is. Tja, inderdaad, ze is inmiddels een grote dame, alleen ziet ze er nog wat slungelig uit. Haar vacht groeit op een rare manier. De vacht bestaat voornamelijk uit drie kleuren: wit, licht sable en donker sable. De witte kleur groeit het hardst, wat heel apart uitziet, want de witte kraag hangt nu over de donker sable kleur. De licht sable kleur groeit ook goed, maar iets minder dan het wit. Die kleur heeft ze voornamelijk aan de zijkant en dat ziet er uit alsof ze rechts en links een paar handvaten heeft. Alleen de donker sable kleur wil nog niet echt groeien. Desalniettemin is mijn kleine zus een echte schoonheid. Iedereen die haar ziet is meteen verkocht.

Samen aan de Oosterplas, Romy 38 weken

Door het slechte weer hebben we de laatste weken maar heel weinig kunnen trainen, wat ik toch heel erg jammer vind. Samen met mijn vrouwtje een parcours lopen vind ik gewoon geweldig. Maar ja, op de trainingsvelden staat zoveel water dat je niet kunt lopen. Vorige week hadden we gelukkig weer een wedstrijd. Ik had met het vrouwtje afgesproken dat we nu allebei heel hard rennen, zodat we binnen de parcourstijd blijven. Het vaste parcours ging ook perfect, ondanks dat het een moeilijk parcours was. Er waren slechts twee combinaties zonder diskwalificatie en wij waren daar een van. Helaas was ik bij de kattenloop weer iets te enthousiast. Niet helemaal naar het eind gelopen, dus meneer de keurmeester gaf meteen een fout en weer konden we het schudden met ons u’tje. Wel een tweede plaats. De jumping verliep een beetje rommelig. Door een of andere oorzaak kwam ik bij een sprong verkeerd terecht, waardoor zowel het vrouwtje als ik even de kluts kwijt waren. Helaas alleen een diskwalificatie.

Ondanks het slechte weer, hebben we toch weer het een en ander ondernomen. De timing van mijn vrouwtje is perfect. Ze weet heel goed te voorspellen wanneer het gaat regenen en wanneer de regen stopt. Vandaag waren we naar de Oosterplas in Den Bosch, waar we om de plas gewandeld hebben. Daar waren overigens al de eerste tekenen van de lente te zien: overal bloeiden de krokussen. Met het zonnetje erbij leek het inderdaad al een beetje op lente. Maar amper thuis aangekomen, begon de hemel weer grijs te worden en nu is het weer aan het regenen.