Zodra de herfst in
aantocht is, begint het bij mijn vrouwtje weer te kriebelen. We moeten overal
naartoe met haar op zoek naar herfsttaferelen, die zij op de gevoelige plaat
kan vastleggen. De herfst is namelijk – aldus mijn vrouwtje – HET jaargetijde
voor een fotograaf. De zon schijnt minder fel, overal de prachtige kleuren, het
is gewoon genieten. Helaas valt het met de herfst dit jaar wat tegen. Veel
bomen zijn al kaal en andere zijn nog groen. Twee weekenden met het vrouwtje op
stap geweest, maar helaas heeft dat niet veel herfstfoto’s opgeleverd. Vrouwtje
natuurlijk weer diep teleurgesteld.
Afgelopen weekend
hadden we geen tijd voor herfstwandelingen, want afgelopen donderdag vertrokken
we naar België voor onze eerste internationale wedstrijd, namelijk de ‘International
sheltie agility championship’, afgekort ISAC. De baasjes hadden een hotel
geboekt in Beveren, dat in de buurt van Meerdonk ligt, waar de wedstrijden
gehouden werden. De wedstrijden duurden drie dagen: vrijdags was er een
teamwedstrijd en moest een vast parcours en een jumping worden gelopen. Zaterdag
moesten we individueel lopen en zondag was er nog een open jumping.
 |
| Romy 16 maanden |
Bijna 600
combinaties hadden voor de wedstrijd ingeschreven, die uit alle delen van de
wereld kwamen. Toen ik dat zag was ik toch echt onder de indruk, nog nooit op
een wedstrijd geweest met zoveel mensen en hondjes. De baas achtte de kans, dat
wij hoog eindigen, dan ook niet zo groot. Het vrouwtje was een stuk
optimistischer, ze is niet zo gauw onder de indruk. We waren in ieder geval van
plan om ons best te doen.
Vrijdag begonnen
we met het vast parcours. Dat was een hartstikke leuk rondje met vloeiende
lijnen, dus helemaal een parcours voor ons. Halverwege had de keurmeester iets
leuks verzonnen: onder de schutting lag een tunnel en wel op zo’n manier dat de
ingang van de tunnel vrijwel naast de oploop van de schutting lag. Toen wij in
de buurt van de schutting kwamen, hoorde ik het vrouwtje roepen: ‘Schut, schut,
schut’, waarmee ze me duidelijk wilde maken dat ik de schutting op moet. Normaal
gesproken doe ik altijd wat mijn vrouwtje aangeeft, maar nu dacht ik ‘hè, laat ik voor de verandering maar een keer de
tunnel pakken, kijken hoe dat uitpakt’. Na een paar seconden kwam ik superblij
de tunnel aan de andere kant uit. Het vrouwtje stond daar met de handen in haar
haren en schudde met haar hoofd. Oeps, was misschien toch niet zo’n goed idee. Meneer
de keurmeester stond ook ineens met gekruiste armen, hetgeen betekent dat wij
gediskwalificeerd zijn. De rest van het rondje ging perfect, maar ja, daar
hadden we niet meer zoveel aan. ’s Middags moesten we een jumping lopen en die
was gelukkig helemaal foutloos.
Zaterdag was het
helemaal onze dag. Ik had het vrouwtje beloofd dat ik niet meer zulke
tunnelstreken uithaal en dat ik op haar let. Bij de jumping kregen we helaas
een weigering, omdat ik even aarzelde, maar voor de rest ging het perfect. 34e
plaats van 67 combinaties. Ook het vast parcours ging prima, alleen miste ik
weer een deel van de afloop kattenloop. Toen de uitslag van het vast parcours
werd opgehangen, was de verbazing echter groot: we hadden een diskwalificatie. De
baas maakt van ieder rondje dat we lopen een filmpje, dus werd het filmpje
meteen uitgebreid bekeken. Nou, echt geen diskwalificatie te zien, zelfs de
keurmeester wist zeker dat wij netjes hadden gelopen. Gelukkig kon de kwestie
opgehelderd worden. In de computer stond de correcte uitslag. We waren op de 24e
plaats geëindigd. Aan het eind van de dag werden de overall uitslagen bekend
gemaakt, want die waren van belang voor de finale. En toen waren we echt
verbaasd: 15e overall van de totale en 3e overall van de
Nederlandse 2e graad medium. We hebben het dus supergoed gedaan. Zie
je wel baas dat het vrouwtje en ik het kunnen?
De open jumping
van gisteren was helaas geen succes, het vrouwtje was namelijk halverwege het
parcours vergeten en stuurde me dus de verkeerde kant op. Voor de rest ging het
echt prima. Ons maakte dat niet zoveel uit, we waren hartstikke blij met het
resultaat van zaterdag en al met al was het een geslaagd toernooi.  |
| Park Sonsbeek in Arnhem |
Niet alles was overigens
prima. Je hoorde overal mensen klagen. De prijzen van de consumpties op de
wedstrijdlocatie waren belachelijk duur. Voor een portie friet € 5,-, kopje
koffie (die overigens niet eens smaakte) € 2,50. Vrijdags moest zelfs € 0,50
worden betaald als mensen naar de wc moesten. Ook het eten in ons hotel was
nogal prijzig en mensen, die daar gegeten hadden, waren niet tevreden. Nou, dat
was weer iets voor het vrouwtje. Ze is niet echt gierig, maar ze heeft er wel
een hekel aan om voor slechte kwaliteit geld uit te geven. Vrouwtje ging dus op
internet zoeken naar betaalbare restaurants. Het probleem was echter dat Romy
en ik nergens welkom waren, dus moest er iets worden gevonden waar je het eten
kon meenemen. Maar geen paniek, mijn vrouwtje verzint altijd iets. Voor donderdagavond
had ze een pizzeria gevonden, die voor weinig geld superlekkere pizza’s bakten.
Die werd gewoon in de auto gegeten. Vrijdagavond werd eten bij de Chinees
gehaald, die voor een paar euro heerlijke mihoen met kip en groeten had. “Hoe
eten we dat”? zei de baas, “we hebben geen mes en vork”. Ook hiervoor had het
vrouwtje een oplossing. We gingen terug naar het hotel, waar we kleine
schoteltjes hadden en voor de rest werd er vrolijk met de handen op los
gegeten. Dat is echt iets voor mijn vrouwtje. Overal een oplossing voor. Zaterdagavond
was weer de Italiaan aan de beurt en zo hebben de baasjes toch nog lekker
goedkoop gegeten. Ik vond het een geslaagde wedstrijd en hoop dat ik nog heel
vaak zoiets leuks mag meemaken.
