ISAC 2017

Zodra de herfst in aantocht is, begint het bij mijn vrouwtje weer te kriebelen. We moeten overal naartoe met haar op zoek naar herfsttaferelen, die zij op de gevoelige plaat kan vastleggen. De herfst is namelijk – aldus mijn vrouwtje – HET jaargetijde voor een fotograaf. De zon schijnt minder fel, overal de prachtige kleuren, het is gewoon genieten. Helaas valt het met de herfst dit jaar wat tegen. Veel bomen zijn al kaal en andere zijn nog groen. Twee weekenden met het vrouwtje op stap geweest, maar helaas heeft dat niet veel herfstfoto’s opgeleverd. Vrouwtje natuurlijk weer diep teleurgesteld.

Afgelopen weekend hadden we geen tijd voor herfstwandelingen, want afgelopen donderdag vertrokken we naar België voor onze eerste internationale wedstrijd, namelijk de ‘International sheltie agility championship’, afgekort ISAC. De baasjes hadden een hotel geboekt in Beveren, dat in de buurt van Meerdonk ligt, waar de wedstrijden gehouden werden. De wedstrijden duurden drie dagen: vrijdags was er een teamwedstrijd en moest een vast parcours en een jumping worden gelopen. Zaterdag moesten we individueel lopen en zondag was er nog een open jumping.

 

Romy 16 maanden

Bijna 600 combinaties hadden voor de wedstrijd ingeschreven, die uit alle delen van de wereld kwamen. Toen ik dat zag was ik toch echt onder de indruk, nog nooit op een wedstrijd geweest met zoveel mensen en hondjes. De baas achtte de kans, dat wij hoog eindigen, dan ook niet zo groot. Het vrouwtje was een stuk optimistischer, ze is niet zo gauw onder de indruk. We waren in ieder geval van plan om ons best te doen.

Vrijdag begonnen we met het vast parcours. Dat was een hartstikke leuk rondje met vloeiende lijnen, dus helemaal een parcours voor ons. Halverwege had de keurmeester iets leuks verzonnen: onder de schutting lag een tunnel en wel op zo’n manier dat de ingang van de tunnel vrijwel naast de oploop van de schutting lag. Toen wij in de buurt van de schutting kwamen, hoorde ik het vrouwtje roepen: ‘Schut, schut, schut’, waarmee ze me duidelijk wilde maken dat ik de schutting op moet. Normaal gesproken doe ik altijd wat mijn vrouwtje aangeeft, maar nu dacht ik ‘hè, laat ik voor de verandering maar een keer de tunnel pakken, kijken hoe dat uitpakt’. Na een paar seconden kwam ik superblij de tunnel aan de andere kant uit. Het vrouwtje stond daar met de handen in haar haren en schudde met haar hoofd. Oeps, was misschien toch niet zo’n goed idee. Meneer de keurmeester stond ook ineens met gekruiste armen, hetgeen betekent dat wij gediskwalificeerd zijn. De rest van het rondje ging perfect, maar ja, daar hadden we niet meer zoveel aan. ’s Middags moesten we een jumping lopen en die was gelukkig helemaal foutloos.

Zaterdag was het helemaal onze dag. Ik had het vrouwtje beloofd dat ik niet meer zulke tunnelstreken uithaal en dat ik op haar let. Bij de jumping kregen we helaas een weigering, omdat ik even aarzelde, maar voor de rest ging het perfect. 34^e plaats van 67 combinaties. Ook het vast parcours ging prima, alleen miste ik weer een deel van de afloop kattenloop. Toen de uitslag van het vast parcours werd opgehangen, was de verbazing echter groot: we hadden een diskwalificatie. De baas maakt van ieder rondje dat we lopen een filmpje, dus werd het filmpje meteen uitgebreid bekeken. Nou, echt geen diskwalificatie te zien, zelfs de keurmeester wist zeker dat wij netjes hadden gelopen. Gelukkig kon de kwestie opgehelderd worden. In de computer stond de correcte uitslag. We waren op de 24^e plaats geëindigd. Aan het eind van de dag werden de overall uitslagen bekend gemaakt, want die waren van belang voor de finale. En toen waren we echt verbaasd: 15^e overall van de totale en 3^e overall van de Nederlandse 2^e graad medium. We hebben het dus supergoed gedaan. Zie je wel baas dat het vrouwtje en ik het kunnen?

De open jumping van gisteren was helaas geen succes, het vrouwtje was namelijk halverwege het parcours vergeten en stuurde me dus de verkeerde kant op. Voor de rest ging het echt prima. Ons maakte dat niet zoveel uit, we waren hartstikke blij met het resultaat van zaterdag en al met al was het een geslaagd toernooi.

 

Park Sonsbeek in Arnhem

Niet alles was overigens prima. Je hoorde overal mensen klagen. De prijzen van de consumpties op de wedstrijdlocatie waren belachelijk duur. Voor een portie friet € 5,-, kopje koffie (die overigens niet eens smaakte) € 2,50. Vrijdags moest zelfs € 0,50 worden betaald als mensen naar de wc moesten. Ook het eten in ons hotel was nogal prijzig en mensen, die daar gegeten hadden, waren niet tevreden. Nou, dat was weer iets voor het vrouwtje. Ze is niet echt gierig, maar ze heeft er wel een hekel aan om voor slechte kwaliteit geld uit te geven. Vrouwtje ging dus op internet zoeken naar betaalbare restaurants. Het probleem was echter dat Romy en ik nergens welkom waren, dus moest er iets worden gevonden waar je het eten kon meenemen. Maar geen paniek, mijn vrouwtje verzint altijd iets. Voor donderdagavond had ze een pizzeria gevonden, die voor weinig geld superlekkere pizza’s bakten. Die werd gewoon in de auto gegeten. Vrijdagavond werd eten bij de Chinees gehaald, die voor een paar euro heerlijke mihoen met kip en groeten had. “Hoe eten we dat”? zei de baas, “we hebben geen mes en vork”. Ook hiervoor had het vrouwtje een oplossing. We gingen terug naar het hotel, waar we kleine schoteltjes hadden en voor de rest werd er vrolijk met de handen op los gegeten. Dat is echt iets voor mijn vrouwtje. Overal een oplossing voor. Zaterdagavond was weer de Italiaan aan de beurt en zo hebben de baasjes toch nog lekker goedkoop gegeten. Ik vond het een geslaagde wedstrijd en hoop dat ik nog heel vaak zoiets leuks mag meemaken.