Eigenlijk
hadden we gehoopt dat de sneeuw die we in december hadden de eerste, maar ook
de laatste van deze winter zou zijn. Maar helaas, afgelopen dinsdag heeft het
alweer gesneeuwd en niet een beetje ook. ’s Avonds lag hier een centimeter of
vier, vijf. Sneeuw zelf vind ik eigenlijk niet erg, is een keer iets anders en
je hebt heel andere geuren. Alleen het sneeuwen zelf vind ik helemaal niets,
want dan zit mijn vacht helemaal onder de sneeuwvlokken. Voelt echt niet fijn. En
Romy vindt dat ook allemaal niet leuk. Zit blijkbaar in de familie.
Gelukkig
bleef het slechts een paar uur sneeuwen, daarna was het weer voorbij. Doordat
het vrij koud was, bleef de sneeuw echter een aantal dagen liggen, zodat we
toch nog volop konden genieten. Het vrouwtje is meteen de volgende dag met ons
naar de Maas gegaan, waar Romy en ik ons helemaal konden uitleven. Op die
manier vind ik sneeuw wel geweldig. Maar ik zal blij zijn als de winter
weer over is. Ik verheug me in ieder geval al ontzettend op de lente, met al
die lekkere lentegeuren.
Voor
mij is het momenteel een vrij rustige periode, want er zijn nagenoeg geen
wedstrijden voor de derde graad, en die die er zijn, zijn meestal heel ver weg.
Daarom geniet ik nu extra van de training. Afgelopen vrijdag is toch echt iets
aparts gebeurd tijdens de training. Als ik het veld op ga, ga ik meteen naar
mijn trainer toe om hem uitgebreid te begroeten. Vind ik wel zo beleefd en ik verheug
me iedere week weer om hem te zien, is dan immers al een week geleden dat ik
hem gezien heb. En ik hoop dat ik door hem altijd net zo enthousiast begroet
word. Maar wat doet meneer de trainer afgelopen vrijdag? Hij zag me helemaal
niet staan. Keek gewoon over mij heen. Nou zeg, ik dacht wat krijgen we nou?
Dat kan toch niet! Ik begon te kwispelen dat mijn staart er bijna van af viel,
maar nog steeds geen blik van meneer. Nou, genoeg is genoeg, dacht ik, dan moet
het maar op een andere manier. Ik begon luid te janken en zie daar, iedereen
keek meteen mijn kant op, ook meneer de trainer. Hij kwam meteen naar me toe en eindelijk werd ik uitgebreid geknuffeld.
Hij keek ook een beetje schuldig. Nou, ik hoop dat dat een eenmalige
gebeurtenis was.
Ook
voor Romy is het een vrij rustige periode. Voor de eerste graad zijn er wel een
paar wedstrijden, maar ook niet echt veel. De twee wedstrijden, die er in
januari waren, zitten er alweer op. Helaas geen u’tjes. Weet je, mijn vrouwtje
en Romy doen het eigenlijk niet zo slecht. Het zijn altijd de kleine dingetjes.
Vorige week sloeg het vrouwtje net iets te vroeg af naar de kattenloop,
waardoor Romy een horde miste en meteen de kattenloop op liep. Bij een ander
parcours zwaaide het vrouwtje ineens met haar arm. Romy dacht – terecht – dat
ze over een horde moest springen die iets verder weg was. Was natuurlijk niet
goed, want ze moest juist de andere kant op en aan die kant de horde nemen,
maar ja, dat had het vrouwtje niet aangegeven.
Toen ik
in 2016 met het vrouwtje wedstrijden begon te lopen, waren de rondjes veel
makkelijker. De eerste graad parcoursen van nu lijken meer op de tweede graad
parcoursen van toen. Je hebt nu zelfs outjes in de eerste graad. Ook de insteek
naar de palen is nu niet meer recht, maar vaak zelfs nog moeilijker dan in de
derde graad. En de standaard parcours tijd is zo krap dat slechts weinigen
binnen de tijd blijven. Het laatste is overigens voor mijn kleine zus geen
enkel probleem. Ze loopt over het algemeen altijd de snelste tijd van iedereen.
Zelfs de meeste snelle Bordercollies loopt ze uit. Als wij lopen informeert het
vrouwtje altijd eerst naar de tijd. Als ze met Romy loopt, heb ik haar dat nog
niet een keer horen vragen. Hoeft ook niet, want ze houden altijd heel veel
seconden over. Dus daar ligt het niet aan. Volgende maand staan weer twee
wedstrijden voor Romy op het programma. Ben benieuwd.
