Alweer sneeuw

Eigenlijk hadden we gehoopt dat de sneeuw die we in december hadden de eerste, maar ook de laatste van deze winter zou zijn. Maar helaas, afgelopen dinsdag heeft het alweer gesneeuwd en niet een beetje ook. ’s Avonds lag hier een centimeter of vier, vijf. Sneeuw zelf vind ik eigenlijk niet erg, is een keer iets anders en je hebt heel andere geuren. Alleen het sneeuwen zelf vind ik helemaal niets, want dan zit mijn vacht helemaal onder de sneeuwvlokken. Voelt echt niet fijn. En Romy vindt dat ook allemaal niet leuk. Zit blijkbaar in de familie.

Gelukkig bleef het slechts een paar uur sneeuwen, daarna was het weer voorbij. Doordat het vrij koud was, bleef de sneeuw echter een aantal dagen liggen, zodat we toch nog volop konden genieten. Het vrouwtje is meteen de volgende dag met ons naar de Maas gegaan, waar Romy en ik ons helemaal konden uitleven. Op die manier vind ik sneeuw wel geweldig. Maar ik zal blij zijn als de winter weer over is. Ik verheug me in ieder geval al ontzettend op de lente, met al die lekkere lentegeuren. 

Voor mij is het momenteel een vrij rustige periode, want er zijn nagenoeg geen wedstrijden voor de derde graad, en die die er zijn, zijn meestal heel ver weg. Daarom geniet ik nu extra van de training. Afgelopen vrijdag is toch echt iets aparts gebeurd tijdens de training. Als ik het veld op ga, ga ik meteen naar mijn trainer toe om hem uitgebreid te begroeten. Vind ik wel zo beleefd en ik verheug me iedere week weer om hem te zien, is dan immers al een week geleden dat ik hem gezien heb. En ik hoop dat ik door hem altijd net zo enthousiast begroet word. Maar wat doet meneer de trainer afgelopen vrijdag? Hij zag me helemaal niet staan. Keek gewoon over mij heen. Nou zeg, ik dacht wat krijgen we nou? Dat kan toch niet! Ik begon te kwispelen dat mijn staart er bijna van af viel, maar nog steeds geen blik van meneer. Nou, genoeg is genoeg, dacht ik, dan moet het maar op een andere manier. Ik begon luid te janken en zie daar, iedereen keek meteen mijn kant op, ook meneer de trainer. Hij kwam meteen naar me toe  en eindelijk werd ik uitgebreid geknuffeld. Hij keek ook een beetje schuldig. Nou, ik hoop dat dat een eenmalige gebeurtenis was.

Ook voor Romy is het een vrij rustige periode. Voor de eerste graad zijn er wel een paar wedstrijden, maar ook niet echt veel. De twee wedstrijden, die er in januari waren, zitten er alweer op. Helaas geen u’tjes. Weet je, mijn vrouwtje en Romy doen het eigenlijk niet zo slecht. Het zijn altijd de kleine dingetjes. Vorige week sloeg het vrouwtje net iets te vroeg af naar de kattenloop, waardoor Romy een horde miste en meteen de kattenloop op liep. Bij een ander parcours zwaaide het vrouwtje ineens met haar arm. Romy dacht – terecht – dat ze over een horde moest springen die iets verder weg was. Was natuurlijk niet goed, want ze moest juist de andere kant op en aan die kant de horde nemen, maar ja, dat had het vrouwtje niet aangegeven.

Toen ik in 2016 met het vrouwtje wedstrijden begon te lopen, waren de rondjes veel makkelijker. De eerste graad parcoursen van nu lijken meer op de tweede graad parcoursen van toen. Je hebt nu zelfs outjes in de eerste graad. Ook de insteek naar de palen is nu niet meer recht, maar vaak zelfs nog moeilijker dan in de derde graad. En de standaard parcours tijd is zo krap dat slechts weinigen binnen de tijd blijven. Het laatste is overigens voor mijn kleine zus geen enkel probleem. Ze loopt over het algemeen altijd de snelste tijd van iedereen. Zelfs de meeste snelle Bordercollies loopt ze uit. Als wij lopen informeert het vrouwtje altijd eerst naar de tijd. Als ze met Romy loopt, heb ik haar dat nog niet een keer horen vragen. Hoeft ook niet, want ze houden altijd heel veel seconden over. Dus daar ligt het niet aan. Volgende maand staan weer twee wedstrijden voor Romy op het programma. Ben benieuwd.