Wandeling Leur Hernen

Het is inmiddels half februari en over het algemeen is het dan volop winter. Dit jaar is het echter allemaal een beetje anders. Het is overal lente. De zon schijnt volop met aangename temperaturen van zo’n 16 graden en zelfs de krokussen zijn al aan het bloeien. Romy en ik vinden dat helemaal niet erg, want sneeuw en kou is niet zo ons ding, maar de baasjes zeggen dat dat niet echt goed is. Het weer is in ieder geval veel te mooi om binnen te blijven zitten, dus had het vrouwtje weer iets verzonnen.

 

Huis te Leur

Nou, jullie zijn er inmiddels aan gewend. Als het vrouwtje iets verzint, dan kan dat van alles zijn en kan je de gekste dingen meemaken. Maar het vrouwtje stelde ons gerust: we zouden gewoon een leuke wandeling maken van Leur naar Hernen van 8 km. Het baasje vond dat eigenlijk een beetje veel, maar het vrouwtje bleef volhouden dat dat echt geen afstand is. Is zonder problemen te doen. Nou, voorruit dan maar.

We reden dus richting Wijchen, waar Leur ligt, om met de wandeling te starten. Het startpunt was bij de kerk in Leur. En hier begonnen al meteen de eerste problemen. Het baasje had de wandelkaart uitgeprint, waarop precies stond hoe je moet lopen en wat je op welk punt kan zien. De vraag was alleen welke weg nu de juiste was, want de kaart was daarover niet helemaal duidelijk. Na wat heen en weer te hebben gelopen, zaten we eindelijk op de juiste route en kon er serieus gewandeld worden.

 

Molen Hernen

Het viel me niet tegen, moet ik zeggen. Af en toe moesten we op een rustige straat lopen en af en toe in een stuk bos. Was allemaal heel goed te doen. We kwamen langs Huis te Leur, het Hernense meer en de Hernense molen en overal was het heerlijk rustig. En we kwamen langs een boerderij, waar ze in de voortuin verschillende vijvers hadden met allerlei vogelsoorten. Was heel leuk om te zien. Ik had het helemaal naar mijn zin en Romy in het begin ook. Toen we ongeveer driekwart van de route hadden gelopen, begon Romy echter steeds minder zin te krijgen in het wandelen en op een gegeven moment wilde ze echt geen stap meer verder. Ze bleef gewoon staan. Uiteindelijk heeft de baas Romy op zijn arm genomen. Jeetje zeg, je maakt soms iets mee met mijn kleine zus. Na een paar minuten op de arm wilde ze toch weer lopen, dus uiteindelijk kwam het allemaal goed.

Daarna gingen we lekker op het terras zitten, waar wij een beetje konden uitrusten en waar de baasjes een hapje hebben gegeten. Onvoorstelbaar! In februari buiten op het terras zitten, zoiets heb ik tot nu toe nog niet meegemaakt. In het zonnetje was het gewoonweg heerlijk. Romy en ik gingen allebei languit liggen en hebben ontzettend van dat heerlijke zonnetje op onze vacht genoten. Dat was niet verkeerd. Ik moet het toegeven, het vrouwtje heeft soms ook goede ideeën, alleen weet je nooit van tevoren hoe iets uitpakt. De wandeling had misschien iets korter mogen zijn, dus daar had het baasje niet helemaal ongelijk mee. Voor de rest vond ik het prima.

Op 2 februari waren we met Romy overigens weer naar een eerste graad wedstrijd. De twee vaste parcoursen gingen niet slecht, maar helaas telkens met wat foutjes. De jumping ging helemaal goed. Romy liep haar tweede u’tje en werd ook nog eerste. Nog drie u’tjes te gaan tot de tweede graad. Ben echt trots op mijn zusje. Ze vindt agility zo leuk, dat kan je aan alles merken. Afgelopen weekend ging het in principe ook niet slecht, maar bij alle parcoursen een diskwalificatie. Maar volgens mij hebben mijn vrouwtje en Romy onwijs veel lol gehad.