Where have all the tulips gone?

Op 4 mei was het weer zover: net als ieder jaar gingen we ook dit jaar naar Keukenhof om de tulpen te bewonderen. Althans dat was de bedoeling. En net als ieder jaar verheugde het vrouwtje zich daar ontzettend op. Helaas begon de dag al meteen slecht. Het weer was niet al te denderend: het was nogal fris en er werden buien voorspeld. Maar we hadden geen keus, want door al die wedstrijden zitten de weekenden vol en is er niet veel ruimte om te schuiven. We hoopten dat het zou meevallen en vertrokken dus naar Lisse.

In Lisse zelf heb je ook verschillende tulpenvelden en meestal staan die helemaal vol met bloeiende tulpen. Dit jaar was er geen ene tulp te zien. Beetje raar. Toen we in Keukenhof aankwamen, begonnen we eigenlijk te twijfelen of we op het goede adres waren. Ook geen tulpen meer te zien. Over het algemeen kom je bij de ingang naar binnen en zie je meteen een enorme kleurenpracht. En nu dus niets. We gingen gewoon aan de wandel en zie daar, rechts en links waren er nog perken met mooie tulpen erin. Maar het was niet zo mooi als voorgaande jaren. Zo jammer.

Helaas waaide het ook behoorlijk. Het vrouwtje wilde van de tulpen mooie foto’s maken, maar dat was geen echt succes. Alleen maar wazige foto’s, want de tulpen bewogen continu van de ene naar de andere kant. Dus werden wij continu op de foto gezet. Gelukkig werd het weer in de loop van de dag iets beter en het zonnetje begon te schijnen. Helemaal droog hebben we het helaas niet gehouden. We moesten meerdere keren schuilen en afwachten tot de buien voorbij waren. Ik denk dat de baasjes volgend jaar toch beter een andere datum kunnen kiezen.

Keukenhof heeft ieder jaar een ander thema. Dit jaar was dat ‘Flower Power, de kracht van bloemen’. Je had verschillende mensen in rare kleding rondlopen. Er waren bijvoorbeeld twee meisjes met blauwe kleding, die rare dansjes opvoerden. Die waren heel erg gecharmeerd van Romy en mij. Twee andere meisjes hadden lange jurken aan en liepen de hele tijd op stelten. En je had kapotte auto’s tussen de tulpen staan. Al met al hebben we ons toch goed vermaakt, maar met tulpen was het toch iets leuker geweest.

Donderdags train ik met het vrouwtje altijd op het grasveld van een hondenschool, waar ik het super naar mijn zin heb. Buiten op het gras vindt ik het veel fijner lopen dan binnen in zo’n manege met zand. Helaas duurt de training telkens een paar weken. Het lenteseizoen start meestal eind maart/begin april en duurt tot half juni. Het herfstseizoen begint eind augustus en duurt tot begin december. De overige maanden is het vakantie en dat vind ik wel jammer.

Daar wordt niet alleen getraind, maar daar wordt ook een onderlinge wedstrijd gelopen. Het wedstrijdseizoen begint altijd in het herfstseizoen. We lopen dan drie wedstrijden in de herfst en drie in de lente en daarna staat vast wie de felbegeerde beker wint. Het is daar een beetje anders dan op een gewone wedstrijd, want de meeste onderdelen bestaan uit spelletjes. Één van de spellen is bijvoorbeeld ‘Eigen Tijd’. Na het verkennen moet het vrouwtje dan inschatten hoelang wij over het parcours volgens haar doen. De andere handlers moeten hetzelfde doen. Daarna moet iedere combinatie lopen en die combinatie, die het dichtst bij de geschatte tijd zit, wordt eerste.

Bij een ander spel ‘Handlers keuze’ staan slechts een aantal nummers in het parcours. Die nummers moeten in de juiste volgorde worden genomen. Dus als bij een toestel het nummer vier staat, dan moet dat toestel als vierde worden genomen, maar hoe je daar komt, mag je zelf bepalen. Neem je toestel vier bijvoorbeeld als derde toestel, dan heb je een diskwalificatie. Het klinkt eigenlijk allemaal niet zo ingewikkeld, maar het vrouwtje wordt helemaal gek van al die spelletjes, zegt ze. Tot nu toe hebben we het er eigenlijk nog nooit echt goed vanaf gebracht. Nu schijnt het vrouwtje echter ineens het licht te hebben gezien. We hebben nu vijf onderdelen gelopen en iedere keer ging het perfect. We staan al sinds het herfstseizoen op de eerste plaats. Half juni wordt het laatste onderdeel gelopen en ik hoop zo dat het vrouwtje het weer goed doet, zodat ik weet waar ik moet lopen. Ik zou zo graag eerste willen worden. Of dat lukt met mijn vrouwtje?

Ik word zes jaar oud

Het is amper te geloven, maar vandaag word ik al zes jaar. Ik merk er eigenlijk weinig van, voel me soms nog echt een puber, die de gekste dingen weet te verzinnen. Net als iedere verjaardag, hebben we weer iets leuks gedaan. Het vrouwtje is met ons naar de Maas geweest en daar mochten we lekker rennen. Dat klinkt niet echt spectaculair, maar ik heb er volop van genoten. Voor mij hoeft het niet altijd ver weg te zijn en we gaan ook regelmatig ergens anders naartoe. En ik ben natuurlijk weer eindeloos verwend en geknuffeld. Kortom: ik had weer een hele fijne verjaardag. Inmiddels hebben we overigens de foto ontvangen van de professionele fotografe, waar we onlangs waren. We staan er heel netjes op.

Kijken wij niet braaf?

Vorig weekend was het Pasen en toen hebben we een heleboel dingen gedaan. Zaterdags hadden we – net als ieder jaar met Pasen – wedstrijd in Venlo. Het eerste vast parcours ging geweldig. Helaas miste ik weer de afloop kattenloop, dus slechts een elfde plaats, maar we zijn dik tevreden. Er deden 42 combinaties mee en daar zaten ook veel combinaties tussen die echt tot de top behoren. Als je er zo tegenaan kijkt, is een elfde plaats dus helemaal niet verkeerd. En als ik de afloop niet gemist had, waren we zelfs op de zesde plaats geëindigd.  

Ook het tweede vast parcours liepen we super. Kort vóór het eind moest ik eigenlijk door een tunnel, maar in plaats daarvan liep ik de schutting op. Geen idee waarom ik dat deed. Het vrouwtje is van mening dat ze alles goed heeft aangegeven, maar ja, kennelijk heb ik iets verkeerd begrepen. Dus diskwalificatie. En bij de jumping was het vrouwtje ineens het parcours kwijt. Het rondje schoot haar weliswaar weer snel te binnen, maar verderop in het parcours ging het alsnog fout. Ikzelf heb daar overigens helemaal niets van gemerkt, want het vrouwtje liep gewoon heel professioneel verder toen ik een sprong van de verkeerde kant nam. Romy liep op de jumping een derde plaats, maar door een flyer op de wip helaas geen u’tje.

Het was een schitterend Paasweekend met temperaturen van zo’n 25 graden. De baasjes besloten maandag om met ons een wandeling te maken door de Moringerwaarden. Die liggen in de buurt van Appeltern, waar ook de gelijknamige tuinen zijn. Dat is een struingebied langs een plas met water. Helaas bleek al snel dat de struinroute niet echt hondvriendelijk is. Diverse keren was er ineens een hek, waar je overheen moest klimmen. Voor ons is zo’n hek natuurlijk veel te hoog, dus moesten de baasjes ons iedere keer overheen tillen. Maar voor de rest was het gewoon heerlijk wandelen in de schaduw. We zijn zelfs een sheltie tegengekomen. Was een lief klein sable mannetje, dat naar de naam Sjefke luisterde. Hij vond ons zo aardig dat hij helemaal niet meer met zijn vrouwtje mee wilde.

Na de wandeling wilden de baasjes ergens gaan zitten om iets te eten en te drinken. Gelukkig was er direct in de buurt een hotel (Moeke Mooren), waar je gezellig op het terras kon zitten. Van daar uit had je een schitterend uitzicht over het hele recreatiegebied. Helaas was het daar stervensdruk, niet meer één vrij plekje. Tja, dat was wel een flinke tegenvaller. De baasjes besloten om te vertrekken en op zoek te gaan naar iets anders. Het baasje kende een café in Rossum, waar je goed kunt eten. Helaas was het ook daar overvol. Maar ineens zag het baasje mensen opstaan. Dus meteen naar dat tafeltje en we konden gaan zitten. Jeetje zeg, tis toch niet meer gezellig op zo’n feestdag.