Op 24 november was
het eindelijk zover: het vrouwtje en ik mochten deelnemen aan het Nederlands
Kampioenschap bij de Fhn. Vorig jaar was het NK in Udenhout. Dat is voor ons
makkelijk te doen. Dit jaar was er echter voor Hellendoorn gekozen en dat is
voor ons bijna twee uur rijden. Dat betekende dat we bijna midden in de nacht
moesten opstaan en vertrekken. We wilden immers niet te laat komen. Romy had zich
helaas niet geplaatst. Om mee te mogen doen, moet je precies vier vaste
parcoursen en vier jumpings uitlopen. Romy had er slechts twee vaste parcoursen
en drie jumpings, dus net te weinig. Romy kwam dus alleen voor de gezelligheid
mee.
 |
| Romy en ik op het NK in Hellendoorn tijdens een wandeling |
We begonnen met
een vast parcours. Dat was een beetje een raar rondje, want diverse toestellen
stonden helemaal niet op één lijn. Sprong nummer acht stond helemaal naast het
parcours, zo voelde het tenminste. Daardoor raakte ik een beetje in de war en
aarzelde even. Hmmm, meneer de scheidsrechter (zo heet de keurmeester bij de
Fhn) gaf ons natuurlijk meteen een weigering. Ook de afloop kattenloop ging
niet perfect, dus ook nog een fout. Maar voor de rest ging het prima. Eerste
plaats.
Daarna moesten we
een jumping lopen. Vrouwtje zei al meteen na het verkennen dat ook dat een
apart rondje was. Sommige sprongen stonden zo dicht op mekaar, dat het vrouwtje
er amper doorheen kon. Ondanks de verwachtingen ging het rondje prima,, tot we
bijna aan het eind waren. Daar moest ik een horde van de achterkant nemen. Op
zich is dat geen probleem. Nu stonden er echter meerdere sprongen heel dicht op
elkaar, waardoor ik niet zo goed doorhad wat nu de bedoeling is. Ik dacht, nou,
dan doe ik maar gewoon iets, want als we hier
blijven staan, schiet het niet op. Meteen nadat ik gesprongen was, zag
ik dat ik iets gedaan had wat niet klopte. Vrouwtje stond daar met haar handen
voor haar gezicht totaal wanhopig te kijken. Sorry vrouwtje, ik had echt de
beste bedoelingen, maar de diskwalificatie was helaas een feit.
Het laatste rondje
was wederom een vast parcours. Dat wordt altijd in omgekeerde volgorde gelopen.
Degene, die op grond van het eerste vast parcours en de jumping op de laatste
plaats geëindigd is, moet als eerste beginnen en de beste start als laatste.
Wij moesten als een na laatste beginnen. Dat hield dus in dat we op de tweede
plaats stonden. Over het algemeen is mijn vrouwtje de rust zelve als we gaan
lopen, maar nu was ze echt bloednerveus. Volgens mij heb ik haar nog nooit zo
meegemaakt. In onze groep – de B40 – maakten nog drie combinaties kans op de
eerste plaats. Alles hing nu dus af van het laatste rondje. Ik had me
voorgenomen om de kattenloop deze keer helemaal perfect te doen. En dat lukte.
Kort voor het eind – ja, wederom – ging het echter bijna weer fout. Ik miste
bijna de schutting. Gelukkig wees vrouwtje die nog net op tijd aan.
Van het laatste
rondje worden geen uitslagen meer gepubliceerd, want anders zou iedereen alvast
kunnen berekenen op welke plaats je beland bent. Ze willen het natuurlijk een
beetje spannend houden. Heel eerlijk gezegd verkeerden wij niet eens echt in
spanning, we gingen ervan uit dat we – net als vorig jaar – op de tweede plaats
beland waren. Na lang wachten begon eindelijk de prijsuitreiking. Ze begonnen
met de derde plaats. Dat waren wij niet. De volgende die opgeroepen zou worden,
was de combinatie, die op de tweede plaats geëindigd was. Het vrouwtje en ik
stonden al klaar in de startblokken om naar voren te gaan. Tot onze grote
verbazing waren wij dat ook niet. En toen was nummer één aan de beurt. Ja, ik
heb het zelf gehoord, Gina en vrouwtje waren als eerste geëindigd. Ik kon het
bijna niet afwachten om op het podium te gaan staan. Mijn vrouwtje was
duidelijk geëmotioneerd. Volgens mij wist ze niet zo goed of ze nu moest lachen
of huilen. Mijn vrouwtje en ik: Nederlands kampioen B40. Wie had dat gedacht?
Wat ben ik trots op ons. ’s Ochtends hadden we overigens ook al op het podium
gestaan. Toen werden de prijzen van de competitie uitgereikt. Hier stonden we
wel op een tweede plaats.
Het vrouwtje is er
overigens inmiddels ook achter gekomen, waarom wij vorig jaar geen Nederlands
kampioen zijn geworden. Bij de Fhn hanteren ze een heel ingewikkeld rekenmodel
om punten toe te kennen. Hierbij wordt rekening gehouden met fouten en
weigeringen. Voor iedere fout of weigering krijg je maar liefst vijf strafpunten.
Doe je langer over een rondje dan de standaard parcours tijd, dan wordt de
tijd, die je daar langer over gedaan hebt, bij de uitslagen als strafpunten vermeld. Bij de
berekening van de punten zelf, worden die tijdstrafpunten echter niet
meegenomen, waardoor je duidelijk een voordeel hebt en meer punten krijgt dan
iemand met een gewone fout of weigering. En dat is de reden waarom we vorig
jaar slechts tweede zijn geweest. Wij hadden twee fouten en een weigering en
nummer één was foutloos, maar veel te langzaam. Maar ja, daar wordt dus niets
mee gedaan. Heel apart systeem.
Op 7 december
waren we met Romy naar een wedstrijd in Hoogerheide en toen gebeurde iets
ongelofelijks: Romy en het vrouwtje liepen hun laatste u’tje op het vast
parcours. Tegenwoordig hoef je niet meteen te promoveren. Als je vijf u’tjes
hebt, waarvan twee op het vast parcours, mag je in de eerste graad blijven
lopen tot je er in totaal acht u’tjes hebt. Voor het vrouwtje en Romy was dat
nu echter precies het achtste u’tje, dus geen keuze meer mogelijk. Op 16
december zijn ze naar de tweede graad gepromoveerd. Begin januari lopen ze de
eerste wedstrijd in de tweede graad. Nou, ik ben benieuwd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten