Een keer van de andere kant bekijken

Dit weekend was weer een groot agility evenement op het terrein van de hondenschool in Uden. Zoals jullie weten ben ook ik volop bezig met agility, dus leek het de baasjes een goed idee om een keer te kijken hoe anderen het ervan afbrengen.

 

Voor degenen die niet zoveel van agility weten, wil ik even iets vertellen over die sport. Je hebt verschillende toestellen zoals horden, band, kattenloop, palen, schutting, wip enzovoort waar je over- of doorheen moet. Het is de bedoeling dat een handler (dat is het baasje of vrouwtje) samen met de hond zo snel mogelijk en foutloos een parcours loopt. Het ziet er allemaal heel makkelijk uit, maar er kan van alles fout gaan, dat kan ik jullie verzekeren. Mijn vrouwtje is ooit onder een horde bedolven. Dat hadden jullie moeten zien, echt hilarisch.

Ikzelf behoor inmiddels wel tot de gevorderden, maar ik moet nog heel veel leren, heb ik vandaag gemerkt. De paaltjes – je hebt er 12 in totaal – zijn voor mij nog steeds een raadsel. Het ergste vind ik echter de wip, echt vreselijk. Het begin valt nog mee, maar zodra ik in het midden ben, begint dat ding ontzettend te schommelen. En als ik ervan af loop, knalt de wip ineens op de grond, wat voor mij ongeveer zo klinkt alsof iemand aan het schieten is. Doodeng!!!

Echt vertrouwen doet hij de wip ook niet, vrees ik

De baasjes hebben voor mij een strategische plaats gezocht, namelijk in de buurt van de wip, zodat ik aan het geluid kan wennen. Ik moet het toegeven, die manier van aanpak heeft op den duur wel succes. In het begin schrok ik iedere keer van dat geknal, maar het begon daadwerkelijk te wennen. Laten we hopen dat het helpt en ik in het vervolg over de wip heen durf te lopen.

Die had er lol in

De andere hondjes hadden er ontzettend veel zin in. Er werd nogal wat afgelopen. We hebben combinaties gezien die waanzinnig goed hebben gelopen. Anderen deden het een stuk minder, maar ja, het kan niet altijd perfect zijn, soms heb je gewoon je dag niet.

 

Stiekem waren het vrouwtje en ik wel een beetje jaloers op al die mensen en hondjes. Wat ziet het er toch geweldig uit als een handler samen met zijn hondje zo’n parcours loopt. Ik heb op het gras gelegen en lekker van het hele spektakel genoten. Is nooit verkeerd, toch?

 

Onze conclusie van de dag: er is voor het vrouwtje en mij nog een hoop werk aan de winkel vóór wij ook zo netjes kunnen lopen. Maar we doen ons uiterste best, we komen er nog wel, let maar op!!! Het was in ieder geval leuk om eens gewoon toeschouwer te zijn en de agility van de andere kant te bekijken.

 

De grens over

Donderdag, 14 mei, was het Hemelvaart en dat betekende een lang weekend. De baasjes hebben dat weekend goed benut en samen zijn we er op uit gegaan. Donderdagochtend werd de auto vol geladen en vóór ik het wist waren we onderweg op de snelweg.

 

In de middag kwamen we bij ons hotel aan in het Duitse Nedersaksen, waar de baasjes meteen een verrassing stond te wachten: de receptioniste was namelijk helemaal niet gecharmeerd van mij. “Honden zijn in ons hotel niet toegestaan”, zei die dame. Nou, dat was wel even schrikken kan ik jullie vertellen. Na overleg met de eigenaar van het hotel mocht ik uiteindelijk blijven, maar fijn is het niet als je niet echt welkom bent. Ik voelde me een soort parasiet, afhankelijk van de gunst van de eigenaar.

Het rare aan dat verhaal is dat de baasjes juist voor dat hotel gekozen hadden omdat ik welkom was in het hotel. In de tussentijd heeft het hotel echter het beleid gewijzigd, aangezien er blijkbaar mensen zijn die zich niet op hun gemak voelen als er zo’n knappe dame als ik door de gangen van het hotel loopt. Ik moet natuurlijk heel eerlijk bekennen dat niet alle vierpoters netjes zijn opgevoed, maar laten we eerlijk zijn, ook niet alle tweevoeters zijn  beschaafd. Ook daar heb je echte smeerkezen tussen zitten en mensen die zich totaal niet weten te gedragen. Maar ik heb nog nooit gehoord dat tweevoeters uit een hotel worden geweerd. Zou misschien een goed idee zijn om dat in te voeren.

 

Ondanks de stress in het begin hebben we van ons reisje genoten. De volgende dag waren we in het openluchtmuseum in Cloppenburg, waar ik gelukkig van harte welkom was. Helaas waren wij niet de enigen die op die dag zin hadden in een uitstapje. Het was stervensdruk! Aangezien ik met mijn 39 cm hoogte makkelijk door mensen over het hoofd wordt gezien, moest ik dus ontzettend opletten dat niemand op mijn pootjes trapte.

 

’s Avonds hebben we nog een wandeling gemaakt langs het Dümmermeer in de buurt van Lembruch. Dat is het op een na grootste meer van Nedersaksen. Het is wel apart, want het meer is slechts zo’n anderhalve meter diep. Als ik helemaal op mijn achterpoten ga staan, zou zelfs ik bijna zonder te zwemmen door het meer kunnen lopen.

 

De uren gingen vliegensvlug voorbij. Vóór we het wisten was het alweer zaterdag en gingen we weer naar huis. Ik heb er wel van genoten. Een keer iets anders zien is toch echt fijn.

 

Maar dat met het hotel, dat zat me toch niet lekker. Vóór we vertrokken heb ik me nog even van mijn beste kant laten zien: ik heb netjes gekwispeld en heel lief naar de eigenaar gekeken. Binnen een paar seconden was die helemaal verliefd op mij geworden. Misschien dat het beleid nu weer wordt aangepast? Ik heb in ieder geval mijn best gedaan.

Ik word twee jaar

Vandaag is het 30 april en voor mij dus tijd om mijn verjaardag te vieren. De tijd schijnt te vliegen. Twee jaar ben ik al, dus een grote meid, ook al voelt het soms helemaal niet zo.

 

’s Morgens ben ik meteen uitgebreid door het vrouwtje geknuffeld, de dag begon dus al goed. Na onze gebruikelijke ochtendwandeling kreeg ik een lekker ontbijtje, wat nooit verkeerd is, daarna nog even mijn schoonheidsslaapje en het feest kon beginnen.

 

 

’s Middags heeft het vrouwtje ook voor mij gezongen. Wat moet ik daarvan zeggen? Het was hartstikke lief bedoeld, zeker weten, maar ik heb toch het idee dat dat niet het sterkste punt van mijn vrouwtje is. Maar ik heb haar wel even een dikke knuffel gegeven voor haar moeite, ze heeft echt haar best gedaan en dat is een beloning waard. Mee eens?

 

 

Net als vorig jaar ben ik door de baasjes getrakteerd op een uitgebreide wandeling langs de Maas. Echt super, precies wat ik in mijn gedachten had. Rennen op het gras, op de strandjes, achter mijn bal aan, wat wil een hondje meer voor zijn verjaardag?

 

 

Vóór we vertrokken ben ik netjes geborsteld en heel even zag ik er uit als een echte dame. Na onze wandeling was ik toch weer de oude Gina: overal zand in mijn mooie vacht en de vacht deels nat, omdat ik continu mijn bal in de Maas moet schoonmaken. Maar ja, ik heb ontiegelijk veel lol gehad en zo hoort het als je jarig bent.

Had toch mijn zonnebril moeten meenemen

Prachtig avondzonnetje